Re: Izraeli dorezohet!
LEBEJKE JA HIZBOLLAH
Fitorja spektakolare që milicia islamike e Hizbollahit
arriti të korrë kundër agresionit më të fundëm izraelit në
Liban ka përçuar efektet e saja në të gjithë Lindjen e
Mesme. Efekti më i madh i fitores arabe është ndjerë në
Izrael, ku regjimi Zionist i Izraelit, i cili është
çoroditur nga mundja e turpshme që i ka dhënë milicia
libaneze, ka nisur të akuzojë pjestarët e regjimit të tij
për skandale seksuale, dështime ushtarake dhe disorganizim
total të Judesë në përballjen me fenikasit libanezë.
Rezervistët e ushtrisë izraelite, duke u lutur pranë varrit
të ish-kryeministres Golda Mayer i kërkojnë qeverisë Olmert
të jap dorëheqjen. Në anën tjetër, evangjelistët amerikanë
të qeverisë Bush që shtynë vetë Judenë në këtë aventurë të
turpshme kanë rënë në heshtje, ndërsa në prapaskenë lusin
francezët të shpikin ndonjë marifet për të mposhtur
Hizbollahin. Fjalimi që presidenti Bush mbajti përpara disa
ditësh dhe u transmetua ‘live’ nga CNN-i me rastin e
armëpushimit në Liban, e tregonte presidentin Bush si një
njeri i cili përveçse fliste përçart siç e ka zakon, nuk
donte të besonte që ai biçim Hizbollahi t’a kishte detyruar
popullin e zgjedhur të Amerikës në këtë tërheqje të
turpshme. Të përballur me një Hizbollah të pamposhtshur,
padronët e perëndimit në teatrin e Lindjes së Mesme po
fusin francezët, të cilët ndërsa hiqen sikur luajnë
paqtorin në konfliktin brenda – semit të Levantit, nga
brenda ushqejnë ëndrrat e vjetra koloniale të cilave Franca
ju dha fund që në kohën e De-Golit.
Megjithatë, nga fitorja e Hizbollahit sot më shumë se
kushdo po vuan vetë Judea, e cila është përfshirë nga
kaosi, dhimbja dhe frika. Izraelitëve nëpër ëndrrat e tyre
tashmë ju shfaqet ati i shtetit izraelit, David Ben
Gurioni, i cili gjatë shekullit të 20-të predikonte se
Judea do të mundte arabët ndoshta edhe në 50 beteja, por
kombi arab do të mbijetojë. Por, siç ai kishte paraparë, në
betejën e parë që arabët do të fitonin, ëndrra Zioniste do
të merrte fund. Dhe tani, pas 31 ditësh luftë, Izraeli nuk
ka asgjë se çka ti tregojë botës por vetëm dëshpërim, të
vrarë, luftë civile, krime dhe një shkatërrim disa miliona
dollarësh. Si në të gjitha rrëfimet biblike, ndarja e
Judesë nga Izraeli duket e pashmangshme. Mëkatet e Izraelit
në Levant kanë nxitur mërinë e Zotit, i cili kundër Judesë
së prishur sot ka rreshtuar babilonasit, persianët,
asirianët dhe fenikasit të mobilizohen më mirë se kurrë më
parë. Izraeli sot qëndron i vetëm në Lindjen Islame, i
braktisur si kurva e Babilonisë e cila pasi është përdorur
nga njeriu i bardhë i perëndimit, tashmë ka mëkate për të
larë.
Filozofia e neokonservatorëve të Bushit i ka zhytur çifutët
sot, në të njëjtin batak që ata e kanë parë veten e tyre sa
herë në histori. Loja e çifutëve si zagarë të Perëndimit
nuk ndryshon shumë nga ajo që Isaak Abravaneli luajti me
spanjollët në Spanjën mesjetare kundër muslimanëve. Në
atëbotë kur të krishterët mbaruan me muslimanët, i
braktisën çifutët ashtu si edhe sot, për ti masakruar keqas
më pas. Të njëjtin fat hebrejtë kanë pësuar edhe në Poloni
dhe Ukrainën e shekullit të 17-të. Të njëjtin fat pësuan
edhe në Evropën e shekullit të 20-të kur pasi e shtinë
Evropën në luftë, u dogjën vetë. Duke ndjekur fjalët e atit
të zionizmit botëror, Theodor Herzlit, i cili i shihte
judët që: "Në Palestinë…do të ndërtojmë për Evropën një mur
kundër Azisë, dhe shërbejmë si mbrojtës të qytetërimit
kundër barbarizmit", judejtë sot gjenden të braktisur si
jetimët e perëndimit në Lindjen e Mesme. Përndryshe nga
ç’kryeministri Ehud Olmert e trajtonte Hizbollahin si
kancer të Lindjes së Mesme, kanceri i vërtetë i Lindjes së
Mesme sot është vetë Izraeli i cili sot urrehet nga çdo
njeri i gjallë i kësaj bote.
Aventura e Izraelit në Liban i ka dhënë Judesë atë që ata
në vitet 80-të quanin ‘Mallkimi libanez’. Si sot edhe në
vitet 80-të, judët i bën të njëjtin dëm Libanit, vranë e
prenë më mijëra arabë në Sabra dhe Shatilla, u urryen nga
bota e qytetëruar për krimet që bënë, humbën disa miliona
dollarë, dhe u larguan nga vendi me turp dhe nam. Agresioni
i tyre i vitit 1982 në Liban çoi në lindjen e Hizbollahit,
i cili me 2000 luftëtarët e tij arriti të mposhtë si
atëherë ashtu edhe sot ushtrinë më të egër të Lindje së
Mesme.
Kur lufta në Liban nisi, mediat Izraelite propagandonin se
kjo luftë ishte planifikuar mirë nga Izraeli që prej disa
vitesh. Në anën tjetër, padronët amerikanë të Izraelit,
reklamonin mëse të lumtur se lavirja e tyre në Orient, do
shkatërronte dorën e zgjatur të Iranit në Mesdhe. Znj. Rice
apo siç ne e përkthejmë në shqip, Kondoleza Pilafi,
sekretarja e zezë e SHBA-së zgërdhihej e lumtur në javët e
para të bombardimeve izraelite në Liban dhe mburrej
sëbashku me padronin e saj të bardhë në Uashington, se
Izraeli jo vetëm që kishte ‘të drejtë të mbronte veten’
duke çuar Libanin në Epokën e Gurit dhe vrarë fëmijë
muslimanë, por në të njëjtën kohë, do të krijonte një
realitet të ri në Lindjen e Mesme. Shefi i Stafit të
ushtrisë izraelite, Dan Halutz i cili në vitin 1982 vrau
disa qindra arabë në bombardimin e reaktorit nuklear Osirak
në Irak, mburrej se me bombat që kishte në dispozicion nga
Dajë Sami, do të fshinte Hizbollahin nga faqja e dheut për
punë javësh.
Megjithatë, përveçse vrasjes së më shumë se 1000 civilësh,
masakrimit të rreth 50 fëmijëve në Kana, dhe tregimit të
fytyrës së vërtetë të Judesë, Izraeli nuk arriti të bëj
asgjë në Liban. Por në të kundërt, Hizbollahi të cilin
shkruesi i këtij shkrimi, gjetkë e ka quajtur Feniksi i
Arabisë, arriti të triumfojë mbi gërmadha dhe mposhtë
ushtrinë e katërt në botë.
Tradita militante e shiitëve arabë të jugut të Libanit i ka
bërë Hizbollahët, milicinë më të famshme të botës arabe. Në
kundërshtim me ushtarët izraelitë të cilët janë shumica
djelmoshë të mbledhur në Izrael me paranë amerikane dhe
bankierëve çifutë sa nga Siberia, Ukraina, Polonia e ndonjë
qyqar edhe nga Shqipëria për të marrë një copë bukë,
luftëtarët e Hizbollahit janë autoktonë të Lindjes së
Mesme. Ata janë arabë mesdhetarë, pasardhës të fenikasve të
lashtë që ndërtuan qytetërimin e mesdheut. Në kundërshtim
me çifutët që nuk kanë ndërtuar ndonjë qytetërim në
historinë e tyre, të parët fenikas të Hizbollahëve janë ata
që ndërtuan Feninë e lashtë. Të parët e libanezëve janë ata
që shpikën sistemin e shkrimit me gërma që ne trashëgojmë
sot dhe i kaluan qytetërimit evropjan arritjet e
egjiptianëve dhe sumerianëve të lashtë. Fenikasit në
historinë e tyre njihen si korrierët e qytetërim dhe
ndërtuesit e Kartagjenës. Gjatë Luftës së Dytë Punike,
kartagjenasit me Hanibalin arritën të tmerrojnë Romën,
ndërsa thënia: Anibale alla Porta, shoqëron ende sot e
kësaj dite pasardhësit e romanëve.
Tamam si paraardhësit e tyre, hizbollahët i treguan botës
në konfliktin më të fundëm, se fenikasit që luftuan Romën
shekuj më parë, mund të luftojnë edhe kundër Perandorisë
Amerikane dhe lavires biblike të saj të kohëve moderne.
Ushtria e Hizbollahit sot përbëhet nga veteranë të luftës
libaneze të viteve 80-të me Izraelin. Të edukuar nëpër
universitetet e Lindjes së Mesme, dhe mbushur me besimin
ndaj Allahut dhe kombit, ushtari i Hizbollahut, ndryshe nga
ushtari izraelit i cili është sjellë në Lindjen e Mesme nga
Siberia, mbron atdheun dhe fenë e tij. Falë shpirtit heroik
që Hizbollahët trashëgojnë nga mësimet islame, ata arritën
ta kthejnë Bint Xhbeilin në Stalingradin e Islamit në Liban
dhe tregojnë magjistarëve të Uall Stritit dhe Uashingtonit
se armët më të fundme të Perandorisë Amerikane nuk munden
kurrë të mposhtin shpirtin e luftëtarit islam.
Eksperienca që Hizbollahët kanë fituar me Izraelin që prej
viteve 80-të i ka bëri ata që në luftën e fundit me
Izraelin të dinë sesi të luftojnë, dhe edhe pse ishin shumë
më të pakët në numër. Të armatosur me mina, mortaja,
katjushka lëvizëse dhe anti-tankë ata arritën të trembin
ushtarët izraelitë të cilët janë mësuar të luftojnë vetëm
me palestinezë që gjuajnë me gurë.
Duke përdor me efikasitet relievin malor të Libanit dhe
bindjen e verbër ndaj hierarkisë fetare shiite, Hizbollahi
ka arritur të fitojë lavdet edhe të armiqve të tij. Edhe
pse qeveria Bush ka qejf ta shoh Hizbollahin ‘organizatë
terroriste’ dhe biles edhe burgosë amerikanët që shohin TV
Al-Manarin me ligje ‘anti-terroriste’ që i ngjajnë Nenit 55
në Shqipërinë komuniste, Hizbollahi është një organizatë
politike dhe militare që përfaqëson popullin e Libanit.
Hizbollahi me fitoren më të fundme që arriti kundër
Izraelit, ka arritur të bëhet kampioni i luftës për liri i
botës islame, dhe për më tepër tregojë botës se edhe pse
Izraeli ka mundur të krijojë mes arabëvë të shekullit të
20-të mitin e pamposhtmërisë së njeriut të bardhë, ky mit
tashmë është vrarë. Miti i Izraelit në Lindjen e Mesme sot
është zëvendësuar me mitin e Hizbollahit, i cili ashtu si
feniksi i legjendës arabe nuk mund të shuhet kurrë.
Stërnipi i Hanibalit, Sheh Hasan Nasrallah, pas të cilit
sot është rreshtuar e gjithë klasa politike arabe dhe
libaneze është transformuar tashmë në Robin Hudin e ri të
Islamit. Nga Balbeku i Libanit ku e ka zanafillën edhe
lufta mitike e Saladinit kundër kryqtarëve në Mesjetë,
Hasan Nasrallahu sot inspiron arabët të çohen në luftë
kundër Mbretërisë së Jeruzalemit. Ndërsa në shekullin e
12-të arabët u drejtuan nga Nuredin Zengi i Alepos dhe
Salahudin Ejubi i Balbekut, sot të udhëhequr nga Asadi i
Alepos, Ahmedinexhati i Teheranit dhe Nasrallahu i Balbekut
arabët po guxojnë të ëndrrojnë fitoren kundër atyre që e
kanë shtypur këtë botë në 100 vitet e fundit. Për këtë
arsye, fitorja spektakolare e Hizbollahit sot përshëndetet
nëpër rrugët e të gjithë botës islame, që nga Kajro,
Damasku, Islamabadi, Stambolli dhe Xhakarta me brohorimën:
Lebejke ja Hizbollah! Që në shqip përkthehet: Jemi gati Hizbollah!
