Hakmarrja e Berishës ndaj Enver Hoxhës
Nexhmije Hoxha, bashkëshortja e ish-udhëheqësit komunist të Shqipërisë, rrëfen përndjekjen dhe burgun pas rënies së regjimit komunist.</p>
“Gjyqi i kafeve”, metoda qesharake e Berishës për të denigruar familjen Hoxha dhe atë personalisht.</p>
Në pjesën e fundit të rrëfimit të bashkëshortes së ish-udhëheqësit komunist të Shqipërisë, vjen historia e përndjekjes së Nexhmije Hoxhës, pas rënies së regjimit komunist.</p>
Libri “Nexhmije Hoxha, detyra për të kujtuar”, është i mbushur me rrëfime dhe foto të mbledhura nga dy gazetaret italiane, në periudhën kohore 1995 dhe 2004, nga biseda e parë me të në burgun e grave në Tiranë, deri te takimi i fundit në shtëpinë e saj në Laprakë, si dhe disa foto të saj në Leçe, pas lirimit nga burgu më 1997-ën.</p>
Në këtë pjesë bie në sy “gjyqi i kafeve”, pas arrestimit të saj në 1991-shin, përndjekja që i bëri Berisha dhe injorimi që i bëri Nano më pas.</p>
Shtëpitë e reja që shtohen përreth qytetit, bashkë me ndërtimet e paranikëve të rinj të Shqipërisë, paralajmërojnë Tiranën. Shtëpia në rrugën e “Durrësit”, në periferi të Tiranës, ishte një magazinë e vjetër e Institutit Bujqësor shtetëror.</p>
Nexhmijë Hoxha dhe familja e saj u dërguan që të banonin pas hapjes së ish-Bllokut, sepse ishte i vetmi vend, ku me kalimin e kohës mund të qëndronin duke paguar qiranë.</p>
Një tarracë që riparohet me copa, në pritje të një sistemimi vazhdimisht të shtyrë nga pasiguria e mundësisë së qëndrimit. Këtu Nexhmije Hoxha banon bashkë me djalin e madh Ilirin dhe familjen e tij. Deri pak kohë më parë, bashkë me ta jetonte halla e vjetër, Sano, motra e Enver Hoxhës.</p>
“Iku për të më lënë përgjithmonë…”, – e nis rrëfimin e saj të trishtë të “atyre ditëve të ngarkuara me re të zeza mbi zemrën time”, të kaluara duke “matur ritmin e frymëmarrjes së tij, duke mbajtur dorën në të mijat, duke mos patur kohë dhe as mundësinë për të qarë”, duke u marrë me mjekët dhe familjarët, drejtuesit e partisë dhe të shtetit.</p>
Pastaj nderimet e gjata funebre, rruga e “Elbasanit” e mbushur me popull që qante, lodhja për të qëndruar në detyrë. Në fund vjen edhe thirrja: “përse në fillim e qanë dhe më pas e quajtën tradhtar dhe diktator?”</p>
Xhuglini ishte mbiemri i saj i vajzërisë, i lënë për të marrë atë të burrit, siç bëjnë shumica e grave shqiptare: lindur në vitin 1921, në Manastir, nga një familje me origjinë nga Dibra, tokë shqiptare në Maqedoni.</p>
Familja Xhuglini ishte detyruar të braktiste Dibrën gjatë luftës ballkanike në 1912-ën, kur serbët dogjën shtëpinë e tyre. Pastaj, nga Manastiri u transferuan në Tiranë, ku babai mund të punonte ndërsa ajo ende fëmijë të ndiqte një shkollë në gjuhën shqipe.</p>
Fati i saj në atë pikëpamje duhej të ishte ai i bashkëmoshatareve të saj: pasi të mbaronte shkollën fillore, të jetonte brenda mureve të shtëpisë dhe të dilte nga shtëpia e mbuluar me çarçaf, velin e zi të vënë me detyrim nga integralizmi mysliman. Në fakt, fati i saj ishte që i ati, i punësuar në Kryqin e Kuq të ideve liberale, donte ta regjistronte në shkollën pedagogjike femërore, e vetmja në të gjithë vendin.</p>
Ishte antifashiste që e re dhe me ardhjen e trupave fashiste italiane më 7 prill 1939, kur Shqipëria u bë province e përtejdetit e perandorisë italiane dhe u bë organizatore e manifestimeve studentore, dhe ishte e vetmja femër, themeluese e organizatës së rinisë komuniste shqiptare.</p>
Në ditët e protestave që pasuan “lëvizjen e dhjetorit” dhe rënien e statujës së bronztë në sheshin “Skënderbej” të Enver Hoxhës, gazetat e huaja që merreshin me figurën e Nexhmije Hoxhës, e pikturonin atë si Lady Macbeth, me sytë e ftohtë dhe të përqendruar, duke e akuzuar si përgjegjëse, madje “përgjegjësja e vërtetë” e të këqijave që iu veshën regjimit komunist.</p>
Kur u thirr në gjyq për t’u përgjigjur ajo për të gjithë, me akuzat për shpërdorime, prokurori e pikturonte atë si një grua të mbuluar nga paratë dhe familjen Hoxha si të mësuar të jetonte në luks të shfrenuar në brendësi të “Bllokut”, në zemër të Tiranës, ndërsa gjithçka përreth ishte në varfëri.</p>
“Ata që sot kanë shkatërruar Shqipërinë – përgjigjet Nexhmije Hoxha – në një pikë të tillë që nuk ishte parë as edhe në përfundim të Luftës së Dytë Botërore, duke drejtuar shkatërrimet me thirrjet: ‘ta kthejmë në nivelin zero!’, janë të demaskuar: shumë prej tyre janë pasardhësit e ish-pronarëve të mëdhenj të regjimit të shkuar dhe bashkëpunëtorëve ballistë të nazifashizmit, që ruajnë të njëjtin mentalitet feudal të asaj kohe dhe kërkojnë kthimin e arit të tyre nga familja Hoxha”.</p>
Këtë ar shkoni ta kërkoni në urat e shkatërruara e të rindërtuara, në hekurudha, në rrugët që lidhën qytetet me malet dhe fushat e bonifikuara. Dhe sot shkoni ta kërkoni në rrënojat e shkollave dhe të azileve, në ambulancat e fshatrave që keni shkatërruar, në plantacionet dhe pyjet që keni djegur”.</p>
Në vitet e “tranzicionit demokratik” me akuzën e komunizmit mijëra persona, punëtorë dhe intelektualë, akademikë, zyrtarë të ushtrisë u pushuan nga puna dhe hakmarrja politike u bë një praktikë e shpërndarë gjithandej…Me sugjerimin e ekspertëve gjermanë u adaptua një ligj mbi “gjenocidin”…</p>
U arrestua në dhjetor 1991 dhe iu dha akuza për “krime kundër pasurisë së shtetit”. U mbyll në një qeli të errët 2 me 2 metra, pastaj për një vit në izolim në një qeli të lartë prej 5 metrash, me një dritare të vogël shumë lart, pa ujë dhe shërbim, në pritje për të mësuar se për çfarë akuzohej.</p>
Drejtuesit e akuzës u ndërruan tri herë, më në fund u akuzua në bazë të një ligji të bërë ndërkohë ad hoc, për “detyrime ndaj fondeve shtetërore”. Në detaj, faji i saj ishte se ndërmjet viteve 1985-1990, kur ishte kryetare e Frontit Demokratik, kishte bërë harxhime të parasë publike për qëllime private, me një vlerë të disa milionë lirave të vjetra italiane.</p>
Në Shqipëri sot e quajnë me ironi “gjyqi i kafeve”, sepse harxhimet e pashlyera u referoheshin kafeve të ofruara prej saj në harkun e pesë viteve vizitorëve të shumtë shqiptarë e të huaj, në rolin e të vesë së Enver Hoxhës.</p>
“Deri edhe Nënë Tereza erdhi të më takonte në atë periudhë – kujton sot me kënaqësi Nexhmija – dhe më përgëzoi për kujdesin që shteti shqiptar u bënte fëmijëve, të sëmurëve dhe të moshuarve…”.</p>
Në gjyq u mbrojt vetë, e asistuar vetëm nga një avokat zyrtar, sepse me presione dhe kërcënime iu ndalua të formojë një kolegj mbrojtësish. “Ky është një gjyq politik”, – deklaroi në që fillim.</p>
Të gjithë në Shqipëri, në fakt, e dinin se arrestimi i saj ishte kushti i vënë nga Sali Berisha (”persekutori më i shfrenuar dhe më paranojak i komunistëve dhe i atyre që mendonin si ai”), për të fituar mbështetjen e jashtme për partinë e vet. Gjyqi përfundoi një farsë groteske deri edhe te kundërshtarët.</p>
Dhjetëra dëshmi të paprovuara të sjella nga akuza – asnjë dëshmitar nuk u thirr nga mbrojtja – në transmetimet e gjata direkte televizive, sepse përfaqësonte për publikun telenovelën e shpërdorimeve dhe të luksit të familjes Hoxha dhe të Nexhmijes në veçanti…Sentenca e prokurorit Teodor Mosko kërkoi për të 14 vite burg…</p>
Nuk ka arritur ta marrë në përdorim arkivin e familjes, dhe nuk ka arritur të ketë “të paktën një faqe apo një fotografi”. Nuk ka kërkuar kompromise për veten, por kur u fol se të vesë së ish-mbretit Zogu do t’i kthehej një vilë, kërkoi të drejtën për të patur një banesë të denjë për emrin, si e veja e një kryetari shteti.</p>
Pati edhe peticione dhe apele në këtë drejtim, nënshkruar madje edhe nga gra italiane. Por vetëm një heshtje dekurajuese erdhi nga Fatos Nano dhe qeveritarët e tjerë.</p>
I çoi kërkesa ministrit të Mbrojtjes që të shoqit t’i kthehej statusi i luftëtarit të luftës për çlirimin e vendit dhe vendi në varrezat “Dëshmorët e Kombit”, të gjithë veteranëve të tjerë, por më pas e tërhoqi e indinjuar, sepse i kërkonin si procedurë që të çonte edhe dëshmitë e tre partizanëve, të cilët do të dëshmonin pjesëmarrjen aktive të Enver Hoxhës në luftë!(Shekulli)</p>
Ky artikull eshte marre nga: http://www.albaniasite.net/?p=22779. Per me shume artikuj te ngjashem vizitoni: http://www.albaniasite.net/?p=22779
Nexhmije Hoxha, bashkëshortja e ish-udhëheqësit komunist të Shqipërisë, rrëfen përndjekjen dhe burgun pas rënies së regjimit komunist.</p>
“Gjyqi i kafeve”, metoda qesharake e Berishës për të denigruar familjen Hoxha dhe atë personalisht.</p>
Në pjesën e fundit të rrëfimit të bashkëshortes së ish-udhëheqësit komunist të Shqipërisë, vjen historia e përndjekjes së Nexhmije Hoxhës, pas rënies së regjimit komunist.</p>
Libri “Nexhmije Hoxha, detyra për të kujtuar”, është i mbushur me rrëfime dhe foto të mbledhura nga dy gazetaret italiane, në periudhën kohore 1995 dhe 2004, nga biseda e parë me të në burgun e grave në Tiranë, deri te takimi i fundit në shtëpinë e saj në Laprakë, si dhe disa foto të saj në Leçe, pas lirimit nga burgu më 1997-ën.</p>
Në këtë pjesë bie në sy “gjyqi i kafeve”, pas arrestimit të saj në 1991-shin, përndjekja që i bëri Berisha dhe injorimi që i bëri Nano më pas.</p>
Shtëpitë e reja që shtohen përreth qytetit, bashkë me ndërtimet e paranikëve të rinj të Shqipërisë, paralajmërojnë Tiranën. Shtëpia në rrugën e “Durrësit”, në periferi të Tiranës, ishte një magazinë e vjetër e Institutit Bujqësor shtetëror.</p>
Nexhmijë Hoxha dhe familja e saj u dërguan që të banonin pas hapjes së ish-Bllokut, sepse ishte i vetmi vend, ku me kalimin e kohës mund të qëndronin duke paguar qiranë.</p>
Një tarracë që riparohet me copa, në pritje të një sistemimi vazhdimisht të shtyrë nga pasiguria e mundësisë së qëndrimit. Këtu Nexhmije Hoxha banon bashkë me djalin e madh Ilirin dhe familjen e tij. Deri pak kohë më parë, bashkë me ta jetonte halla e vjetër, Sano, motra e Enver Hoxhës.</p>
“Iku për të më lënë përgjithmonë…”, – e nis rrëfimin e saj të trishtë të “atyre ditëve të ngarkuara me re të zeza mbi zemrën time”, të kaluara duke “matur ritmin e frymëmarrjes së tij, duke mbajtur dorën në të mijat, duke mos patur kohë dhe as mundësinë për të qarë”, duke u marrë me mjekët dhe familjarët, drejtuesit e partisë dhe të shtetit.</p>
Pastaj nderimet e gjata funebre, rruga e “Elbasanit” e mbushur me popull që qante, lodhja për të qëndruar në detyrë. Në fund vjen edhe thirrja: “përse në fillim e qanë dhe më pas e quajtën tradhtar dhe diktator?”</p>
Xhuglini ishte mbiemri i saj i vajzërisë, i lënë për të marrë atë të burrit, siç bëjnë shumica e grave shqiptare: lindur në vitin 1921, në Manastir, nga një familje me origjinë nga Dibra, tokë shqiptare në Maqedoni.</p>
Familja Xhuglini ishte detyruar të braktiste Dibrën gjatë luftës ballkanike në 1912-ën, kur serbët dogjën shtëpinë e tyre. Pastaj, nga Manastiri u transferuan në Tiranë, ku babai mund të punonte ndërsa ajo ende fëmijë të ndiqte një shkollë në gjuhën shqipe.</p>
Fati i saj në atë pikëpamje duhej të ishte ai i bashkëmoshatareve të saj: pasi të mbaronte shkollën fillore, të jetonte brenda mureve të shtëpisë dhe të dilte nga shtëpia e mbuluar me çarçaf, velin e zi të vënë me detyrim nga integralizmi mysliman. Në fakt, fati i saj ishte që i ati, i punësuar në Kryqin e Kuq të ideve liberale, donte ta regjistronte në shkollën pedagogjike femërore, e vetmja në të gjithë vendin.</p>
Ishte antifashiste që e re dhe me ardhjen e trupave fashiste italiane më 7 prill 1939, kur Shqipëria u bë province e përtejdetit e perandorisë italiane dhe u bë organizatore e manifestimeve studentore, dhe ishte e vetmja femër, themeluese e organizatës së rinisë komuniste shqiptare.</p>
Në ditët e protestave që pasuan “lëvizjen e dhjetorit” dhe rënien e statujës së bronztë në sheshin “Skënderbej” të Enver Hoxhës, gazetat e huaja që merreshin me figurën e Nexhmije Hoxhës, e pikturonin atë si Lady Macbeth, me sytë e ftohtë dhe të përqendruar, duke e akuzuar si përgjegjëse, madje “përgjegjësja e vërtetë” e të këqijave që iu veshën regjimit komunist.</p>
Kur u thirr në gjyq për t’u përgjigjur ajo për të gjithë, me akuzat për shpërdorime, prokurori e pikturonte atë si një grua të mbuluar nga paratë dhe familjen Hoxha si të mësuar të jetonte në luks të shfrenuar në brendësi të “Bllokut”, në zemër të Tiranës, ndërsa gjithçka përreth ishte në varfëri.</p>
“Ata që sot kanë shkatërruar Shqipërinë – përgjigjet Nexhmije Hoxha – në një pikë të tillë që nuk ishte parë as edhe në përfundim të Luftës së Dytë Botërore, duke drejtuar shkatërrimet me thirrjet: ‘ta kthejmë në nivelin zero!’, janë të demaskuar: shumë prej tyre janë pasardhësit e ish-pronarëve të mëdhenj të regjimit të shkuar dhe bashkëpunëtorëve ballistë të nazifashizmit, që ruajnë të njëjtin mentalitet feudal të asaj kohe dhe kërkojnë kthimin e arit të tyre nga familja Hoxha”.</p>
Këtë ar shkoni ta kërkoni në urat e shkatërruara e të rindërtuara, në hekurudha, në rrugët që lidhën qytetet me malet dhe fushat e bonifikuara. Dhe sot shkoni ta kërkoni në rrënojat e shkollave dhe të azileve, në ambulancat e fshatrave që keni shkatërruar, në plantacionet dhe pyjet që keni djegur”.</p>
Në vitet e “tranzicionit demokratik” me akuzën e komunizmit mijëra persona, punëtorë dhe intelektualë, akademikë, zyrtarë të ushtrisë u pushuan nga puna dhe hakmarrja politike u bë një praktikë e shpërndarë gjithandej…Me sugjerimin e ekspertëve gjermanë u adaptua një ligj mbi “gjenocidin”…</p>
U arrestua në dhjetor 1991 dhe iu dha akuza për “krime kundër pasurisë së shtetit”. U mbyll në një qeli të errët 2 me 2 metra, pastaj për një vit në izolim në një qeli të lartë prej 5 metrash, me një dritare të vogël shumë lart, pa ujë dhe shërbim, në pritje për të mësuar se për çfarë akuzohej.</p>
Drejtuesit e akuzës u ndërruan tri herë, më në fund u akuzua në bazë të një ligji të bërë ndërkohë ad hoc, për “detyrime ndaj fondeve shtetërore”. Në detaj, faji i saj ishte se ndërmjet viteve 1985-1990, kur ishte kryetare e Frontit Demokratik, kishte bërë harxhime të parasë publike për qëllime private, me një vlerë të disa milionë lirave të vjetra italiane.</p>
Në Shqipëri sot e quajnë me ironi “gjyqi i kafeve”, sepse harxhimet e pashlyera u referoheshin kafeve të ofruara prej saj në harkun e pesë viteve vizitorëve të shumtë shqiptarë e të huaj, në rolin e të vesë së Enver Hoxhës.</p>
“Deri edhe Nënë Tereza erdhi të më takonte në atë periudhë – kujton sot me kënaqësi Nexhmija – dhe më përgëzoi për kujdesin që shteti shqiptar u bënte fëmijëve, të sëmurëve dhe të moshuarve…”.</p>
Në gjyq u mbrojt vetë, e asistuar vetëm nga një avokat zyrtar, sepse me presione dhe kërcënime iu ndalua të formojë një kolegj mbrojtësish. “Ky është një gjyq politik”, – deklaroi në që fillim.</p>
Të gjithë në Shqipëri, në fakt, e dinin se arrestimi i saj ishte kushti i vënë nga Sali Berisha (”persekutori më i shfrenuar dhe më paranojak i komunistëve dhe i atyre që mendonin si ai”), për të fituar mbështetjen e jashtme për partinë e vet. Gjyqi përfundoi një farsë groteske deri edhe te kundërshtarët.</p>
Dhjetëra dëshmi të paprovuara të sjella nga akuza – asnjë dëshmitar nuk u thirr nga mbrojtja – në transmetimet e gjata direkte televizive, sepse përfaqësonte për publikun telenovelën e shpërdorimeve dhe të luksit të familjes Hoxha dhe të Nexhmijes në veçanti…Sentenca e prokurorit Teodor Mosko kërkoi për të 14 vite burg…</p>
Nuk ka arritur ta marrë në përdorim arkivin e familjes, dhe nuk ka arritur të ketë “të paktën një faqe apo një fotografi”. Nuk ka kërkuar kompromise për veten, por kur u fol se të vesë së ish-mbretit Zogu do t’i kthehej një vilë, kërkoi të drejtën për të patur një banesë të denjë për emrin, si e veja e një kryetari shteti.</p>
Pati edhe peticione dhe apele në këtë drejtim, nënshkruar madje edhe nga gra italiane. Por vetëm një heshtje dekurajuese erdhi nga Fatos Nano dhe qeveritarët e tjerë.</p>
I çoi kërkesa ministrit të Mbrojtjes që të shoqit t’i kthehej statusi i luftëtarit të luftës për çlirimin e vendit dhe vendi në varrezat “Dëshmorët e Kombit”, të gjithë veteranëve të tjerë, por më pas e tërhoqi e indinjuar, sepse i kërkonin si procedurë që të çonte edhe dëshmitë e tre partizanëve, të cilët do të dëshmonin pjesëmarrjen aktive të Enver Hoxhës në luftë!(Shekulli)</p>
Ky artikull eshte marre nga: http://www.albaniasite.net/?p=22779. Per me shume artikuj te ngjashem vizitoni: http://www.albaniasite.net/?p=22779