Rrapatushja
Nelk@
E diela
Ora kater mbasdite e cdo te diele me gjente siper tij. Si nje mbulesez e vogel e shtriqur deri ne grisje qe mundohet te mbuloje dicka te stermadhe ashtu edhe trupi im shtriqte ekstermitet e veta mbi ato te tijat pa mundur kurre ti mbulonte teresisht. Ky ishte perqafimi yne I te dieles qe ndodhte perpikmerisht ne oren kater.
Ate te diele, ndersa sekondat vrisnin njera tjetren duke ngrene paraardhesen e tyre, trupi im I plandosur barkeposhte ne cep te krevatit, ndjeu ardhjen e ores kater dhe natyrshem terhoqi ne vete kemben e djathte qe tundej jashte krevatit si nje pendelum antik. Trupi levizi shpejt, me ritme te perseritura, te njohura nga e diela e kaluar. Lekura ime mbi te tijen, krahu I majte mbi krahun e djathte, krahu I djathte mbi krahun e majte, dhe pastaj gjithe mishi tjeter mundohej te zaptonte cka mundte nga ngrohtesia e tij. Po ai ishte shume I madh per vogelsine time, dhe e zhgenjyer une hoqa dore nga pushtimi dhe reshkita poshte aty ku koka prekte butesine e barkut te tije, I lidha krahet mes mesit dhe degjovaa gurgullimen e stomakut. Keshtu me veshin si nje thele portokalleje, ngjitur ne mishin e tij kaloi kohe-blloku I pare. Gurgullima ja la vendin kaperthimit te riperseritur te gjymtyreve tane, me pas kembes qe nuk ndalonte tundjen, perqafimit e pastaj perseri gurgullimes derisa kohe-blloku I dyte kaloi. I ndieva mollezat e tij te buta te me rendonin mbi koke, rreshkitjen e tyre ne lekure mes flokeve te mij dhe pastaj shkuljen dhe ngritjen e pavetedijeshme te kokes shoqeruar me nje pasthirrme dhimbjeje.
Nuk foli. Me terhoqi lart drejt vetes dhe filloi te shtrengonte grushte flokesh rrotulluar rreth gishtave e te puthte mes tyre. Ndersa une e shikoja e habitur ai vazhdonte I perhumbur puthjet ekzaktesisht ne ndarjen e bardhe te grushte-flokeve. Kohe-blloku im I trete, qe si te gjithe kohe-blloqet e tjera e kisha percaktuar me kohen qe me merrte te pertypja dhe tretja cipen e vetes derisa te mos kish ngeluar asgje dhe do te me duhej te filloja nje cipe tjeter, ngeli I gjymtuar ate te diele. E coroditur pa ditur si te vazhdoja rutinen e te dieles pa koheblloqet e mia, une i mermerita atij ne qafe lidhje fjalesh qe dolen nga vetja tashme lakuriqe. C'dreqin te beja me nje gjysme cipe, gjysme-vete?
“C’ben ashtu fytyre zhytur mes flokeve te mia?”
-“Po te te thith”- mu pergjigj , sikur kjo te ishte gjeja me e natyrshme ne bote dhe nxitimthi zhyti perseri koken mes grushte-flokeve.
Une ula poshte kapaket e syve, dhe ndiesia qe gjuha e tij shkaktonte mbi lekuren time me dehu mendimet. E trullosur, me mendimet barkefryra qe gogesinin dhe villnin britma te pakuptueshme, vendosa qe ti leshohesha ndiesise. Ndieva lengjet te dallgezoheshin vrullshem dhe te perplaseshin anes se majte te ballit.
-“Perseri, perseri, perseri”- ulerrita me nje ze qe s’kishte qene kurre I imi dhe ngrita koken te veshtroja thyerjen e veshtrimeve tona ne gjysem ajer.
Ora kater mbasdite e cdo te diele me gjente siper tij. Si nje mbulesez e vogel e shtriqur deri ne grisje qe mundohet te mbuloje dicka te stermadhe ashtu edhe trupi im shtriqte ekstermitet e veta mbi ato te tijat pa mundur kurre ti mbulonte teresisht. Ky ishte perqafimi yne I te dieles qe ndodhte perpikmerisht ne oren kater.
Ate te diele, ndersa sekondat vrisnin njera tjetren duke ngrene paraardhesen e tyre, trupi im I plandosur barkeposhte ne cep te krevatit, ndjeu ardhjen e ores kater dhe natyrshem terhoqi ne vete kemben e djathte qe tundej jashte krevatit si nje pendelum antik. Trupi levizi shpejt, me ritme te perseritura, te njohura nga e diela e kaluar. Lekura ime mbi te tijen, krahu I majte mbi krahun e djathte, krahu I djathte mbi krahun e majte, dhe pastaj gjithe mishi tjeter mundohej te zaptonte cka mundte nga ngrohtesia e tij. Po ai ishte shume I madh per vogelsine time, dhe e zhgenjyer une hoqa dore nga pushtimi dhe reshkita poshte aty ku koka prekte butesine e barkut te tije, I lidha krahet mes mesit dhe degjovaa gurgullimen e stomakut. Keshtu me veshin si nje thele portokalleje, ngjitur ne mishin e tij kaloi kohe-blloku I pare. Gurgullima ja la vendin kaperthimit te riperseritur te gjymtyreve tane, me pas kembes qe nuk ndalonte tundjen, perqafimit e pastaj perseri gurgullimes derisa kohe-blloku I dyte kaloi. I ndieva mollezat e tij te buta te me rendonin mbi koke, rreshkitjen e tyre ne lekure mes flokeve te mij dhe pastaj shkuljen dhe ngritjen e pavetedijeshme te kokes shoqeruar me nje pasthirrme dhimbjeje.
Nuk foli. Me terhoqi lart drejt vetes dhe filloi te shtrengonte grushte flokesh rrotulluar rreth gishtave e te puthte mes tyre. Ndersa une e shikoja e habitur ai vazhdonte I perhumbur puthjet ekzaktesisht ne ndarjen e bardhe te grushte-flokeve. Kohe-blloku im I trete, qe si te gjithe kohe-blloqet e tjera e kisha percaktuar me kohen qe me merrte te pertypja dhe tretja cipen e vetes derisa te mos kish ngeluar asgje dhe do te me duhej te filloja nje cipe tjeter, ngeli I gjymtuar ate te diele. E coroditur pa ditur si te vazhdoja rutinen e te dieles pa koheblloqet e mia, une i mermerita atij ne qafe lidhje fjalesh qe dolen nga vetja tashme lakuriqe. C'dreqin te beja me nje gjysme cipe, gjysme-vete?
“C’ben ashtu fytyre zhytur mes flokeve te mia?”
-“Po te te thith”- mu pergjigj , sikur kjo te ishte gjeja me e natyrshme ne bote dhe nxitimthi zhyti perseri koken mes grushte-flokeve.
Une ula poshte kapaket e syve, dhe ndiesia qe gjuha e tij shkaktonte mbi lekuren time me dehu mendimet. E trullosur, me mendimet barkefryra qe gogesinin dhe villnin britma te pakuptueshme, vendosa qe ti leshohesha ndiesise. Ndieva lengjet te dallgezoheshin vrullshem dhe te perplaseshin anes se majte te ballit.
-“Perseri, perseri, perseri”- ulerrita me nje ze qe s’kishte qene kurre I imi dhe ngrita koken te veshtroja thyerjen e veshtrimeve tona ne gjysem ajer.
/pf/images/graemlins/frown.gif