Dick Marty a tentuar të hedhë eshtra per te krijuar teorine e tregetimit te organeve ne Kosove

Abdulla Katuçi nga Gurra e Matit ka akuzuar Dick Martyn, duke thënë se gjatë vizitës në shtëpinë tij, e njohur si “Shtëpia e Verdhë”, dy vjet më parë, ai ka tentuar të hedhë eshtra aty. Parlamenti Europian kërkon hetimin e pretendimeve të Martyt, e në Prishtinë raporti i tij vazhdon të cilësohet antishqiptar e inkriminues.
Nga Nexhmije Ahmeti më 21 dhjetor 2010 në ora 09:08 Familja Katuçi në Gurrë të Matit vazhdon të ngrejë supet, teksa dëgjon të ripërsëriten akuzat ndaj shtëpisë së tyre, se është përdorur si qendër për grumbullimin e robërve serbë dhe heqjen e organeve të tyre.

Në një rrëfim për TV News24, kryefamiljari Abdulla Katuçi ka reaguar ashpër ndaj Dick Martyt, i cili në raportin e tij thekson se ka prova që dëshmojnë se shtëpia e tij, e njohur si “Shtëpia e Verdhë”, ka shërbyer si vend ku UÇK’ja kryente transplantime organesh të robërve serbë.

Katuçi pretendon se gjatë vizitës së tij, dy vjet më parë, Marty tentoi t’i hidhte eshtra në shtëpi, ndërsa kërkon nga shteti që të padisë raportuesin e KE’së dhe ish- kryeprokuroren e Hagës, Carla del Ponte.

“Makinat kishin kocka të vdekurish që donin të m’i linin në shtëpi. Ne i ndaluam ato, ndryshe do të m’i kishin hedhur brenda. Kemi shtatë vjet që bezdisemi nga akuzat që na bëhen. Na është bërë një e padrejtë, që nuk dimë se ku ta zgjidhim”, ka thënë Katuçi.

Familjarët shprehen të bindur se nuk kanë parë asnjë ushtar apo civil serb të kapur rob, ndërsa pohojnë se dy vjet më parë, një ekip hetuesish të huaj ka kontrolluar çdo cep të kullës dykatëshe. Sipas tyre, gjithçka që rezultoi pas këtyre kontrolleve, rrëzon akuzat e Martyt, sikurse edhe ato të Del Pontes.
Ndërkohë, Dick Marty vazhdon të mbrojë raportin e tij. Në një intervistë për gazetën zvicerane ”NZZ am Sonntag”, ai ka thënë se këtë veprimtari po e bën për Kosovën, e jo kundër saj.

 

[Hank]

DIK MARTI DHE SHQIPTARËT
Begzad BALIU
Dik Marti dhe lobi serb në Europë duhet të marrin jo vetëm përgjigjen e kryeministrit Hashim Thaçi, po edhe përgjigjen e përbashkët të të gjithë shqiptarëve
Ka disa ditë që shqiptaret andej e këndej kufirit gjenden para një situate emergjence. Situata e përsëritur në Shkodër, frika nga mosmarrëveshjet në zgjedhjet e para kombëtare pas shpalljes së Pavarësisë së Kosovës dhe Raporti i senatorit europian Dik Marti para Komitetit të Këshillit të Europës, i kanë mobilizuar shqiptarët kudo që janë.
Përsëritja e gjendjes emergjente në Shkodër dhe përkrahja e suksesshme e Forcave të Sigurisë së Kosovës, e ndjekur gjerësisht nga ekonomia dhe shoqëria civile e Kosovës, e ka bërë të qartë edhe njëherë se sa i rëndësishëm është bashkëpunimi stabil dhe komunikimi i sinqertë i dy qeverive të Tiranës dhe Prishtinës.
Megjithëse zgjedhjet e para dhe të jashtëzakonshme pas Shpalljes së Pavarësisë së Kosovës dhe ndonëse disa parti nuk u kursyen nga diskursi mjaft i vrazhdët i komunikimit me publikun, ato ishin të qeta dhe përfunduan me sukses. Qytetarët e Kosovës ua dhanë votën atyre që e kanë qeverisur Kosovën tri vjetët e fundit. Prej vullnetit të tyre u kuptua se qytetari i Kosovës zgjodhi jo dobësitë individuale, por kontributet kolektive të Qeverisë Thaçi; jo rrugicat e vonuara për t’u shndritur, por autostradën kombëtare që lidh kombin nga Jugu në Veri. Në të vërtetë ata vlerësuan dhe ia dhanë votën gjerësisht atij brezi të bijve të saj që ia solli lirinë e kërkuar me shekuj, dhe me këtë dëshmuan se vetëdija e tyre shkonte përtej vetëdijes partiake, pra te vetëdija historike.
Në prag të këtij përfundimi të rëndësishëm qytetar në jetën tonë, kur pritej angazhim i shumanshëm në vazhdimin e njohjeve ndërkombëtare të Kosovës, në bisedimet për tejkalimin e mosmarrëveshjeve historike me Serbinë, për të mos thënë mes serbëve dhe shqiptarëve, një orë e së keqes sikur mezi priste të binte. Dik Marti, senator i Bashkimit Europian solli para Komitetit të Këshillit të Europës, një Raport sa të vjetëruar e të ricikluar, po kaq me bujë. Prej të dhënave të tij, prej hapësirës që atakonte, prej qëllimeve të tij dhe prej synimeve të tij, nuk është vështirë të shihet materiali i boshtit përmbajtësor të kujtimeve të Karla Del Pontes, hapësira e atakuar shqiptare, pra jo vetëm e Kosovës, denigrimi i bardit të një lufte çlirimtare të ndihmuar ndërkombëtarisht, përpjekja për rrënimin e biografisë së tij në prag të formimit të Qeverisë së Kosovës, të fillimit të bisedimeve me Serbinë dhe sidomos çuarjes përpara të numrit të shteteve që do ta njohin Kosovën.
Prej përmbajtjes së këtij Raporti nuk është vështirë të shihet ndikimi i diskursit serb dhe i lobit të saj në Europë, ndërsa prej qëllimeve të tij largvajtëse sigurisht nuk është vështirë të shihet se institucionet serbe dhe lobin europian e aziatik të saj nuk e interesojnë vetëm individët dhe institucionet e Prishtinës e të Tiranës, po edhe tërësia historike, gjeografike, politike, etnografike dhe qytetëruese e popullit shqiptar.
Sigurisht diskutimi i të gjitha referencave veç e veç do të donte kontributin e disa specialistëve të fushave të ndryshme (e që deri më tash edhe do të duhej të bëhej prej qarqeve shkencore dhe politike e diplomatike shqiptare), por këtu nuk mund të kalohet një tendencë, e bartur që nga kujtimet e Carla del Pontes: paraqitja kriminale e një qeverie në themelim dhe paraqitja e shtetit shqiptar, në prag të heqjes së vizave, si një vend i pakontrolluar, ku zhvillohen krimet më monstruoze. Ajo që të bën përshtypje në këtë pikë është lidhja jo vetëm e individëve, grupeve dhe institucioneve, por edhe grupeve sociale: grupe profesionale dhe grupe të pavetëdijshme sociale për procese të tilla, sikur është procesi i transpaltimit të organeve; me një fjalë, shoqëria qytetare dhe shoqëria rurale njëkohësisht. Dhe përtej tyre, një shikim i njëanshëm dhe i padenj i shqiptarëve në diskurin bashkëkohor të komunikimit politik. Fjala është për të ashtuquajturin ‘grup të Drenicës’ kundër të cilit qenka ngritur Dik Marti. Në kohën që grupet politike, intelektuale dhe madje të krimit të organizuar, në botën e qytetëruar nuk përfaqësojnë askund grupe fisesh dhe krahinash, ose ato paraqiten vetëm në hapësirën afrikane, Dik Marti i jep vetes të drejtë t’i identifikojë shqiptarët, përkatësisht të akuzuarit e tij në përmasa fisnore dhe krahinore. A nuk është e mjaftueshme kjo që ne t’i përgjitgjemi kombëtarisht, në të vërtetë shtetësisht, dhe t’i tregojmë Dik Martit se mendimet e tij janë ndërtuar mbi riciklimin politik të mentalitetit serb të shekullit XIX.
Pra, shqiptarët si një popull, si një komb, kudo që janë dhe bardët e tyre, qofshin ata qeveritarë, opozitarë, intelektualë, qytetarë a fshatarë në Raportin e Dik Martit dalin si një: kriminelë ordinerë në përmasën më moderne të botës bashkëkohore, transplatues organesh!
Ky Raport do të duhej të prekte më gjerësisht ndërdijen tonë, ai po përpiqet të dëmtojë gjerësisht fatin tonë në kapërcyll të Kosovës në Bashkimin Europian, duke e dërguar një mesazh tepër të keq në hapësirën jo vetëm diplomatike po edhe publike europiane, prandaj për të gjitha këto dhe për shumë arsye të tjera, përgjegja jonë ndaj Dik Martit dhe strukturave politike e diplomatike të tij duhet të jetë e fuqishme, e mënjëhershme, e gjerë, institucionale dhe me karakter ndërkombëtar. Bartësi i këtij Raporti duhet të marrë përgjigje juridike dhe për më tej të jetë shembull i mbrojtjes sonë kolektive, i fuqisë së institucioneve dhe shtetit tonë në bashkësinë ndërkombëtare, në ato përmasa që e bëmë me GJND-në. Le të jetë ky edhe një shembull për Dik Martin dhe Martët e tjerë se si nuk duhet të atakosh askënd në emër të interesave të caktuara, e sidomos se si nuk duhet të atakosh një popull në përmasat që ai e ka atakuar popullin shqiptar.
E kjo mund të arrihet vetëm nëse rreth këtij qëllimi bashkohemi të gjithë: ata që e kanë fituar dhe përkrahur luftën e UÇK-së dhe ata që nuk e kanë bërë këtë; ata që janë gati të jenë pjesë e Qeverisë së ardhshme dhe ata që duan të jenë opozitë e kësaj Qeverie; ata që janë pjesë e institucioneve publike dhe financohen nga Qeveria dhe ata që janë pjesë e institucioneve joqeveritare; ata që kanë reaguar që në fillim sepse tek Raporti i Dik Martit kanë parë orën e së keqes kombëtare dhe ata që kanë reguar me gjysmë zëri sa për t’i përmbushur obligimet politike, madje edhe më pak, partiake, ata që janë të obliguar më shumë sepse janë përgjegjës të institucioneve shtetërore etj.
Raporteti i Dik Martit ka karakter përgjithësues dhe atakues në përmasa kombëtare dhe ndërkombëtare, prandaj në këtë përmasë duhet të marrë edhe përgjegjen tonë.