Dhori Qiriazi, kur poeti largohet nga jeta
Një përkthyes, krijues në përkthimet nga gjuha ruse me Nekrasovin, Petrarkën nga gjuha italiane, nga gjuha angleze poetët e tij më të dashur Bajronin e Bërnsin, si edhe së fundi poetin persian Masnavi Manavi Rumiu</p>
Dje u futa në Bibliotekën Kombëtare, u ngjita lart te salla e leximit, e mbushur plot me dritë dielli e me një vështrim të vetëm rroka tryezën tek rrinte e studionte përherë poeti Dhori Qiriazi. U çudita kur atje pashë dy tufa me lule të freskëta.</p>
Aty takova Petraq Riston dhe Pandeli Koçin, që më thanë se Dhori ka ndërruar jetë e është varrosur të shtunën. Më erdhi shumë e papritur sepse nuk e dija se ai ishte i sëmurë.</p>
Asnjë lajmërim në gazetë apo televizion. Asnjë për be. Nuk ka një shoqatë apo lidhje a klub që të marrim vesh për njëri-tjetrin e të bëjmë nderimet e duhura. Ai është poet, përkthyes e studiues e nuk është një njeri dokudo. Kështu ndodhi me Piro Kuqin, Agim Pepën, Kudret Velçën…</p>
Ndërsa ne ishim gjimnazistë mezi prisnim ditët, kur do të dilte gazeta “Zëri i Rinisë” me faqen e saj letrare, e aty dallonin poetët: Dritëro Agolli, Ismail Kadare, Dhori Qiriazi… Mbaj mend kur isha nxënëse një takim me poetë e zyrtarë tek Shtëpia e vjetër e Kulturës në Pogradec kishte ardhur edhe Dhori Qiriazi, por Lasgushi recitoi “Norma” vjershë që mbaron me fjalët: “Norma është ajo gjë që duhet tejkaluar.”</p>
Dhori mbeti gjithë jetën mësues në gjimnazin e Ersekës, sepse i ati i tij pat mërguar në Australi, madje e pësoi më keq pas Plenumit të Katërt, kur e degdisën mësues në fshatin Mollas. Profesori im i matematikës në gjimnaz, Petro Prifti, shok me Dhori Qiriazin kur ishin studentë, më dha një ditë një vëllim dorëshkrim me poezi që titullohej “Të fala botës”.</p>
Ai dorëshkrim ishte paraqitur në një konkurs letrar, më duket për çlirimin e Atdheut, e Dhori nuk fitoi. Nga ai libër i pabotuar mësova disa poezi përmendësh sepse ishin shumë të bukura (që i di edhe sot e kësaj dite si për shembull “Zemra”, “Ecja në muzg, më shoqëronin drurët”, “Jo, nuk e desha një dashuri të verbër” e të tjera nga libri me poezi “Kur zemra rreh së pari”).</p>
E kam ndjekur krijimtarinë e Dhorit edhe si përkthyes, krijues në përkthimet nga gjuha ruse me Nekrasovin, Petrarkën nga gjuha italiane, nga gjuha angleze poetët e tij më të dashur Bajronin e Bërnsin si edhe së fundi poetin persian Masnavi Manavi Rumiu.</p>
Ndërsa përkthente këtë të fundit, poet nga Irani siç më pat thënë, ndihej tepër entuziast ai u interesua dhe i lexoi poezitë të transkriptuara për të dëgjuar tingëllimin e fjalëve, për të bërë krahasimin me gjuhën shqipe e për të gjetur aty fjalë të njëjta të të dyja gjuhëve. E Dhori Qiriazi gjithë jetën mbeti njeri i thjeshtë, i qetë, pa bujë…</p>
Më kujtohet se në vitin 1984 ndodheshim në Kongresin e Shkrimtarëve dhe Artistëve, darkën e fundit, festiven, qëlloi të uleshim tok me Dhorin në të njëjtën tryezë. U ngritëm për të kërcyer e në një çast, duke kujtuar krijimtarinë e tij të hershme unë fillova t’i them përmendësh poezitë e vëllimit të tij të dikurshëm.</p>
Ai mbeti shumë i habitur, ndaluam më këmbë aty në mes të sallës e ai më tha: “Po unë e kam grisur këtë dorëshkrim, nuk i kam më këto poezi. Të lutem, a mund të m’i shkruash e të m’i dërgosh?”</p>
E unë sapo u ktheva në shtëpi, u ula në makinën e shkrimit, i shtypa dhe ia dërgova. Dhori më dërgoi një letër falenderimi.
Gjithnjë kam menduar se poetët nuk janë qenie tokësore, por qiellore, e tani Dhori, shpirti i poetit u ngjit lart në qiell duke zënë vendin që i takon.(Shekulli)</p>
Ky artikull eshte marre nga: http://www.albaniasite.net/?p=23635. Per me shume artikuj te ngjashem vizitoni: http://www.albaniasite.net/?p=23635
Një përkthyes, krijues në përkthimet nga gjuha ruse me Nekrasovin, Petrarkën nga gjuha italiane, nga gjuha angleze poetët e tij më të dashur Bajronin e Bërnsin, si edhe së fundi poetin persian Masnavi Manavi Rumiu</p>
Dje u futa në Bibliotekën Kombëtare, u ngjita lart te salla e leximit, e mbushur plot me dritë dielli e me një vështrim të vetëm rroka tryezën tek rrinte e studionte përherë poeti Dhori Qiriazi. U çudita kur atje pashë dy tufa me lule të freskëta.</p>
Aty takova Petraq Riston dhe Pandeli Koçin, që më thanë se Dhori ka ndërruar jetë e është varrosur të shtunën. Më erdhi shumë e papritur sepse nuk e dija se ai ishte i sëmurë.</p>
Asnjë lajmërim në gazetë apo televizion. Asnjë për be. Nuk ka një shoqatë apo lidhje a klub që të marrim vesh për njëri-tjetrin e të bëjmë nderimet e duhura. Ai është poet, përkthyes e studiues e nuk është një njeri dokudo. Kështu ndodhi me Piro Kuqin, Agim Pepën, Kudret Velçën…</p>
Ndërsa ne ishim gjimnazistë mezi prisnim ditët, kur do të dilte gazeta “Zëri i Rinisë” me faqen e saj letrare, e aty dallonin poetët: Dritëro Agolli, Ismail Kadare, Dhori Qiriazi… Mbaj mend kur isha nxënëse një takim me poetë e zyrtarë tek Shtëpia e vjetër e Kulturës në Pogradec kishte ardhur edhe Dhori Qiriazi, por Lasgushi recitoi “Norma” vjershë që mbaron me fjalët: “Norma është ajo gjë që duhet tejkaluar.”</p>
Dhori mbeti gjithë jetën mësues në gjimnazin e Ersekës, sepse i ati i tij pat mërguar në Australi, madje e pësoi më keq pas Plenumit të Katërt, kur e degdisën mësues në fshatin Mollas. Profesori im i matematikës në gjimnaz, Petro Prifti, shok me Dhori Qiriazin kur ishin studentë, më dha një ditë një vëllim dorëshkrim me poezi që titullohej “Të fala botës”.</p>
Ai dorëshkrim ishte paraqitur në një konkurs letrar, më duket për çlirimin e Atdheut, e Dhori nuk fitoi. Nga ai libër i pabotuar mësova disa poezi përmendësh sepse ishin shumë të bukura (që i di edhe sot e kësaj dite si për shembull “Zemra”, “Ecja në muzg, më shoqëronin drurët”, “Jo, nuk e desha një dashuri të verbër” e të tjera nga libri me poezi “Kur zemra rreh së pari”).</p>
E kam ndjekur krijimtarinë e Dhorit edhe si përkthyes, krijues në përkthimet nga gjuha ruse me Nekrasovin, Petrarkën nga gjuha italiane, nga gjuha angleze poetët e tij më të dashur Bajronin e Bërnsin si edhe së fundi poetin persian Masnavi Manavi Rumiu.</p>
Ndërsa përkthente këtë të fundit, poet nga Irani siç më pat thënë, ndihej tepër entuziast ai u interesua dhe i lexoi poezitë të transkriptuara për të dëgjuar tingëllimin e fjalëve, për të bërë krahasimin me gjuhën shqipe e për të gjetur aty fjalë të njëjta të të dyja gjuhëve. E Dhori Qiriazi gjithë jetën mbeti njeri i thjeshtë, i qetë, pa bujë…</p>
Më kujtohet se në vitin 1984 ndodheshim në Kongresin e Shkrimtarëve dhe Artistëve, darkën e fundit, festiven, qëlloi të uleshim tok me Dhorin në të njëjtën tryezë. U ngritëm për të kërcyer e në një çast, duke kujtuar krijimtarinë e tij të hershme unë fillova t’i them përmendësh poezitë e vëllimit të tij të dikurshëm.</p>
Ai mbeti shumë i habitur, ndaluam më këmbë aty në mes të sallës e ai më tha: “Po unë e kam grisur këtë dorëshkrim, nuk i kam më këto poezi. Të lutem, a mund të m’i shkruash e të m’i dërgosh?”</p>
E unë sapo u ktheva në shtëpi, u ula në makinën e shkrimit, i shtypa dhe ia dërgova. Dhori më dërgoi një letër falenderimi.
Gjithnjë kam menduar se poetët nuk janë qenie tokësore, por qiellore, e tani Dhori, shpirti i poetit u ngjit lart në qiell duke zënë vendin që i takon.(Shekulli)</p>
Ky artikull eshte marre nga: http://www.albaniasite.net/?p=23635. Per me shume artikuj te ngjashem vizitoni: http://www.albaniasite.net/?p=23635