scadarsko
Locus omnem
Që nga momenti që vijmë në jetë ashtu si edhe deri atëherë kur jemi gati të lëmë praninë tonë fizike nga kjo botë, dhimbja shfaqet me shumë mënyra. Dhimbja është gjithmonë një humbje.
Për trupin: dhimbje mund të jetë humbja e shëndetit dhe ky disekuilibër natyral shprehet në dhimbje të ndryshme që zakonisht burgosin vëmëndjen dhe ndërgjegjen tonë.
Disa shembuj mbi humbjen e ndjenjave:
Humbja e besimit tek dikush apo dicka
Humbja e perspektivave që filluan por nuk mbaruan
Humbja e besimit tek vetvetja, që shprehet si frikë për përballimin e situatave të vështira por madje edhe ato të lehta.
Dhimbja që krijohet nga humbja e personave të dashur apo sendeve të cmuara.
Gjithashtu , të gjitha ato emocione që përfaqsojnë humbjen e dickaje që besonim ose shpresonim se zotëronim.
Për Mendjen: dhimbja vjen si rezultat i mungesës se kuptimit nga njerëzit përreth. Kur mendja mbyllet, bllokohet dhe nuk e kupton rëndësinë e rrethanave, kështu që vuan. Kur mendja nuk është trajnuar dhe nuk ka mjetet për të konceptuar shkaqet e jetës, vuan. E njëjta gjë ndodh edhe kur mëndja është pak e trajnuar apo e kultivuar pak. Nëse bllokohet gjatë përpjekjes për të arritur në thellësi të gjërave, rezultati është i njëjtë, Dhimbje.
Ndalimi i dhimbjes:
Për këtë nevojitet ti shikojmë gjërat më një mënyrë të qetë, inteligjente dhe objektive. Duhet të shikojmë veten tonë nga jashtë, për të vlerësuar realitetet e tij, të cilat përndryshe do të na preukopojnë aq shumë sa do të na bëjnë të verbër, në mënyrë që të mos tju japim emër dhe përkufizim. Nëse dikush nuk shikon gjërat, si hap i parë, është e pamundur të kërkojë ndalimin e dhimbjes.
Cfarë të bëjmë ndërsa përpiqemi të kapërcejmë dhimbjen?
Të mos ‘’paralizohemi’’ në të: Të mos presim se dhimbja do të zhduket krejtësisht për të vazhduar veprimet tona dhe as mos të shtyjmë të tjera, më të reja dhe më të mira. Duhet të mësojmë të ecim duke marrë dhimbjen për dore, pa i kushtuar shumë vëmëndje. Vëmëndjen tonë duhet ta drejtojmë drejt mjeteve që do të na lejojnë ta eliminojme krejtësisht dhimbjen.
Të mos bëhemi të padurueshëm: nëse dhimbja bëri shumë kohë të vendosej në Psikinë (botën psikologjike) tonë, gjithashtu nevojitet kohë e konsiderueshme – jo kaq shumë – për të dhënë një kalim pastrimit dhe clirimit nga ajo. Le të zhvillojmë një durim aktiv, një durim që nuk do të pushojë së punuari për detyrimet e tij.
Të mos biem në emocione apo ide nënvlerësuese: Në vënd që të nënvlerësojmë veten tonë, le të përpiqemi të dalim nga burimi i errët i dhimbjes dhe të vëmë të gjithë vullnetin tonë për këtë. Kështu do të zgjerohet vetëvlerësimi. Ai që dorëzohet dhe braktiset në dhimbje, nuk do të mund të djehet mirë me veten e tij.
Të mos nxehemi: Të mos akuzojmë të tjerët dhe as të mos lejojmë që të bie sipër tyre gjëndja negative e dhimbjes. Më mirë të përpiqemi të tregojmë gëzimin e betejës që kemi filluar në mënyrë që të mund të vazhdojmë.
Dhe mbi të gjitha të këmi parasysh faktorët e shumtë që na japin kënaqsi, që na japin gëzim dhe entusiazëm, dobitë e shumta që jeta na ka dhënë, pa qënë mosmirënjohës me Fatin dhe dhuratat që marrim. Nuk ekziston asnjë njeri që nuk ka asgjë, vetëm nëse ka mbyllur krejtësisht shqisat e tij të brendshme kundrejt cdo realiteti.
Por cështja nuk është kjo. E rëndësishme është të duam Jetën dhe shanset që ajo na ofron. Dhe nëse ndonjeherë na bëjnë të vuajmë, le ti zëvëndësojmë hijet me dritë. Ky është kuptimi i zhvillimit.
Për trupin: dhimbje mund të jetë humbja e shëndetit dhe ky disekuilibër natyral shprehet në dhimbje të ndryshme që zakonisht burgosin vëmëndjen dhe ndërgjegjen tonë.
Disa shembuj mbi humbjen e ndjenjave:
Humbja e besimit tek dikush apo dicka
Humbja e perspektivave që filluan por nuk mbaruan
Humbja e besimit tek vetvetja, që shprehet si frikë për përballimin e situatave të vështira por madje edhe ato të lehta.
Dhimbja që krijohet nga humbja e personave të dashur apo sendeve të cmuara.
Gjithashtu , të gjitha ato emocione që përfaqsojnë humbjen e dickaje që besonim ose shpresonim se zotëronim.
Për Mendjen: dhimbja vjen si rezultat i mungesës se kuptimit nga njerëzit përreth. Kur mendja mbyllet, bllokohet dhe nuk e kupton rëndësinë e rrethanave, kështu që vuan. Kur mendja nuk është trajnuar dhe nuk ka mjetet për të konceptuar shkaqet e jetës, vuan. E njëjta gjë ndodh edhe kur mëndja është pak e trajnuar apo e kultivuar pak. Nëse bllokohet gjatë përpjekjes për të arritur në thellësi të gjërave, rezultati është i njëjtë, Dhimbje.
Ndalimi i dhimbjes:
Për këtë nevojitet ti shikojmë gjërat më një mënyrë të qetë, inteligjente dhe objektive. Duhet të shikojmë veten tonë nga jashtë, për të vlerësuar realitetet e tij, të cilat përndryshe do të na preukopojnë aq shumë sa do të na bëjnë të verbër, në mënyrë që të mos tju japim emër dhe përkufizim. Nëse dikush nuk shikon gjërat, si hap i parë, është e pamundur të kërkojë ndalimin e dhimbjes.
Cfarë të bëjmë ndërsa përpiqemi të kapërcejmë dhimbjen?
Të mos ‘’paralizohemi’’ në të: Të mos presim se dhimbja do të zhduket krejtësisht për të vazhduar veprimet tona dhe as mos të shtyjmë të tjera, më të reja dhe më të mira. Duhet të mësojmë të ecim duke marrë dhimbjen për dore, pa i kushtuar shumë vëmëndje. Vëmëndjen tonë duhet ta drejtojmë drejt mjeteve që do të na lejojnë ta eliminojme krejtësisht dhimbjen.
Të mos bëhemi të padurueshëm: nëse dhimbja bëri shumë kohë të vendosej në Psikinë (botën psikologjike) tonë, gjithashtu nevojitet kohë e konsiderueshme – jo kaq shumë – për të dhënë një kalim pastrimit dhe clirimit nga ajo. Le të zhvillojmë një durim aktiv, një durim që nuk do të pushojë së punuari për detyrimet e tij.
Të mos biem në emocione apo ide nënvlerësuese: Në vënd që të nënvlerësojmë veten tonë, le të përpiqemi të dalim nga burimi i errët i dhimbjes dhe të vëmë të gjithë vullnetin tonë për këtë. Kështu do të zgjerohet vetëvlerësimi. Ai që dorëzohet dhe braktiset në dhimbje, nuk do të mund të djehet mirë me veten e tij.
Të mos nxehemi: Të mos akuzojmë të tjerët dhe as të mos lejojmë që të bie sipër tyre gjëndja negative e dhimbjes. Më mirë të përpiqemi të tregojmë gëzimin e betejës që kemi filluar në mënyrë që të mund të vazhdojmë.
Dhe mbi të gjitha të këmi parasysh faktorët e shumtë që na japin kënaqsi, që na japin gëzim dhe entusiazëm, dobitë e shumta që jeta na ka dhënë, pa qënë mosmirënjohës me Fatin dhe dhuratat që marrim. Nuk ekziston asnjë njeri që nuk ka asgjë, vetëm nëse ka mbyllur krejtësisht shqisat e tij të brendshme kundrejt cdo realiteti.
Por cështja nuk është kjo. E rëndësishme është të duam Jetën dhe shanset që ajo na ofron. Dhe nëse ndonjeherë na bëjnë të vuajmë, le ti zëvëndësojmë hijet me dritë. Ky është kuptimi i zhvillimit.
