S
Scorpion
Guest
Dëshpërimisht mjerim kulturor
E lexova kete shkrim te gazeta "Koha Jone" shkruar nga nje gazetare e re, dhe mendova qe ta postoj ketu dhe mbase te diskutojme per kete nqs doni
FLm!
Dita e studentëve në lokale, mes kafesë dhe veshjeve firmato
Një kafe në mëngjes me shoqërinë, një tjetër në orët bosh të mësimit apo dhe një më tepër për të mbyllur ditën shkollore, është rutina e çdo të riu në fakultet apo dhe në gjimnaz qoftë ai. Të paktën këtu në Tiranë, ku jetojnë dhe mësojnë pjesa më e madhe e studentëve shqiptarë, kështu ndodh çdo ditë. Mjafton një filxhan kafeje përpara, një shok ose shoqe apo dhe më shumë, për të mbushur ditën, të ashtuquajtur “të varfër” nga vetë ata.
Por a e ka pyetur ndonjëri veten se çfarë thuhet me kaq përkushtim nga “çunat” dhe “gocat” e kryeqytetit çdo moment e orë të ditës?
Unë jam studente, shoqe me këta që përmenda më sipër, e, vetëm para se ta hidhja këtë konstatim në letër, nisa të mendoja se si e kalojmë ditën ne e pse ajo na duket gjithmonë e më monotone.
Çdo njeri ka personalitetin e tij, mënyrën individuale për t’i bërë e menduar gjërat, por bisedat që zhvillohen mes të rinjve sot janë pak a shumë të njëjta, që në po ato gojë, përsëriten e ripërsëriten me qindra herë edhe brenda një dite.
Sot standardet e jetesës në Shqipëri janë sigurisht më të mira se ato të dhjetë viteve me parë. Sot pjesa më e madhe e njerëzve nuk mendon vetëm të mbijetojë, por të ketë një jetë sa më cilësore. Dikush ose një grup i tërë i shoqërisë, ndoshta, i pakënaqur nga kushtet që ofron vendi ynë për të jetuar më mirë, mund të jetë skeptik ndaj kësaj, por po të dëgjohen bisedat e bashkëmoshatarëve të mi do të duket se për një vit apo dy, Shqipëria do të jetë në Bashkimin Evropian, të paktën nga ana financiare.
Fillohet në mëngjes duke treguar shopingun që është bërë ditën më parë dhe në çastin e ndarjes me shoqërinë, komentet nuk kanë mbaruar ende. Shpjegohen me hollësi veshjet e reja, sepse vetëm ato janë në majë të hitpareidit të blerjeve nga brezi i ri. Thuhet me zë sa më të lartë emri prestigjioz i butikut ku janë blerë, aq sa jo vetëm bashkëfolësi, por mundësisht dhe personi te tavolina ngjitur të arrijë ta dëgjojë. Bashkë me këtë duhet medoemos të thuhet sa para janë blerë veshjet. Shuma, që është e hijshme t’i kalojë të 5000 lekët, përsëritet sa herë që flitet për atë veshje. Mbi emrin e butikut ose dhe mbi shumën e shpenzuar, ndonjëherë edhe gënjehet, por kjo nuk ka rëndësi, këtë fundja e bëjnë të gjithë.
Pastaj vetë folësi ose bashkëfolësi do të kujtojë se kush nga VIP-at i blen rrobat në të njëjtin butik: Ami, Alketa apo Ledioni. Tema, këtu devijon pak, kur fillojnë komentet për vetë këta të njohur të televizionit, por ajo mbetet gjithsesi sipërfaqësore, thashetheme pa asnjë lloj vlere. Meqë jam te thashethemet, ato bëhen dhe për shoqen ose shokun më të ngushtë.
Hipokrizia arrin në përmasa mjeruese, kur flitet dhe për personin, me të cilin kalohet pjesa më e madhe e ditës dhe me të cilin konsumojmë kafetë tona. I bëhen lajka e komplimente kur e kemi pranë dhe kritikohet e përflitet paturpësisht pas krahëve, duke harruar se të gjithë kemi të meta, se të gjithë nuk jemi perfektë e se, ndoshta, dhe ai, miku ynë më i mirë, po ankohet e po bën të njëjtën gjë si ne. Tipike për këto sjellje janë femrat, por edhe meshkujt nuk mbeten pas.
Kur radhë rastis që dikush të hapë një temë, e cila është e denjë të diskutohet mes të rinjsh të kësaj moshe e të harxhohen ca fjalë për të, në një tavolinë kafeneje, si, p.sh., pashë një opera në TOB, pashë një dramë në Akademinë e Arteve, apo lexova një libër të Kadaresë, ajo temë do të rezistojë fatkeqësisht vetëm për pesë minuta, pavarësisht nga niveli i përgjithshëm kulturor i tavolinës.
Formimi shkencor i studentëve tashmë është lënë prej tyre në mëshirë të fatit, por edhe ai i përgjithshëm duket se nuk do të arrijë kurrë në një nivel të kënaqshëm. Studentët ankohen ngaherë për mungesë aktivitetesh kulturore në Tiranë, por kjo nuk është e vërtetë. Ata vetë refuzojnë t’i ndjekin këto mënyra, për të kaluar kohën e lirë që vetëm kafja në lokal të mos sakrifikohet. Janë pikërisht të rinjtë që shkojnë në lokal e s’është lokali që vjen tek ata.
Të lëndon jashtë mase ta pranosh, por rinia studentore vuan dëshpërimisht nga një shterpësi e thellë në larminë e bisedave të përditshme e përveç kësaj, komunikimi i tyre është tmerrësisht i varfër në shprehi, ku ato më të dëgjuarat janë batuta të njehsuara për të gjithë, si: Hajt se folim!, Ti qenke pemë fare!, Ik futi ndonji xhiro! e të tjera si këto.
A do të jetë vallë vetëm prej moshës? Unë si e re që jam, shpresoj shumë që po.
Marre nga gazeta Koha Jone
E lexova kete shkrim te gazeta "Koha Jone" shkruar nga nje gazetare e re, dhe mendova qe ta postoj ketu dhe mbase te diskutojme per kete nqs doni
FLm!
Dita e studentëve në lokale, mes kafesë dhe veshjeve firmato
Një kafe në mëngjes me shoqërinë, një tjetër në orët bosh të mësimit apo dhe një më tepër për të mbyllur ditën shkollore, është rutina e çdo të riu në fakultet apo dhe në gjimnaz qoftë ai. Të paktën këtu në Tiranë, ku jetojnë dhe mësojnë pjesa më e madhe e studentëve shqiptarë, kështu ndodh çdo ditë. Mjafton një filxhan kafeje përpara, një shok ose shoqe apo dhe më shumë, për të mbushur ditën, të ashtuquajtur “të varfër” nga vetë ata.
Por a e ka pyetur ndonjëri veten se çfarë thuhet me kaq përkushtim nga “çunat” dhe “gocat” e kryeqytetit çdo moment e orë të ditës?
Unë jam studente, shoqe me këta që përmenda më sipër, e, vetëm para se ta hidhja këtë konstatim në letër, nisa të mendoja se si e kalojmë ditën ne e pse ajo na duket gjithmonë e më monotone.
Çdo njeri ka personalitetin e tij, mënyrën individuale për t’i bërë e menduar gjërat, por bisedat që zhvillohen mes të rinjve sot janë pak a shumë të njëjta, që në po ato gojë, përsëriten e ripërsëriten me qindra herë edhe brenda një dite.
Sot standardet e jetesës në Shqipëri janë sigurisht më të mira se ato të dhjetë viteve me parë. Sot pjesa më e madhe e njerëzve nuk mendon vetëm të mbijetojë, por të ketë një jetë sa më cilësore. Dikush ose një grup i tërë i shoqërisë, ndoshta, i pakënaqur nga kushtet që ofron vendi ynë për të jetuar më mirë, mund të jetë skeptik ndaj kësaj, por po të dëgjohen bisedat e bashkëmoshatarëve të mi do të duket se për një vit apo dy, Shqipëria do të jetë në Bashkimin Evropian, të paktën nga ana financiare.
Fillohet në mëngjes duke treguar shopingun që është bërë ditën më parë dhe në çastin e ndarjes me shoqërinë, komentet nuk kanë mbaruar ende. Shpjegohen me hollësi veshjet e reja, sepse vetëm ato janë në majë të hitpareidit të blerjeve nga brezi i ri. Thuhet me zë sa më të lartë emri prestigjioz i butikut ku janë blerë, aq sa jo vetëm bashkëfolësi, por mundësisht dhe personi te tavolina ngjitur të arrijë ta dëgjojë. Bashkë me këtë duhet medoemos të thuhet sa para janë blerë veshjet. Shuma, që është e hijshme t’i kalojë të 5000 lekët, përsëritet sa herë që flitet për atë veshje. Mbi emrin e butikut ose dhe mbi shumën e shpenzuar, ndonjëherë edhe gënjehet, por kjo nuk ka rëndësi, këtë fundja e bëjnë të gjithë.
Pastaj vetë folësi ose bashkëfolësi do të kujtojë se kush nga VIP-at i blen rrobat në të njëjtin butik: Ami, Alketa apo Ledioni. Tema, këtu devijon pak, kur fillojnë komentet për vetë këta të njohur të televizionit, por ajo mbetet gjithsesi sipërfaqësore, thashetheme pa asnjë lloj vlere. Meqë jam te thashethemet, ato bëhen dhe për shoqen ose shokun më të ngushtë.
Hipokrizia arrin në përmasa mjeruese, kur flitet dhe për personin, me të cilin kalohet pjesa më e madhe e ditës dhe me të cilin konsumojmë kafetë tona. I bëhen lajka e komplimente kur e kemi pranë dhe kritikohet e përflitet paturpësisht pas krahëve, duke harruar se të gjithë kemi të meta, se të gjithë nuk jemi perfektë e se, ndoshta, dhe ai, miku ynë më i mirë, po ankohet e po bën të njëjtën gjë si ne. Tipike për këto sjellje janë femrat, por edhe meshkujt nuk mbeten pas.
Kur radhë rastis që dikush të hapë një temë, e cila është e denjë të diskutohet mes të rinjsh të kësaj moshe e të harxhohen ca fjalë për të, në një tavolinë kafeneje, si, p.sh., pashë një opera në TOB, pashë një dramë në Akademinë e Arteve, apo lexova një libër të Kadaresë, ajo temë do të rezistojë fatkeqësisht vetëm për pesë minuta, pavarësisht nga niveli i përgjithshëm kulturor i tavolinës.
Formimi shkencor i studentëve tashmë është lënë prej tyre në mëshirë të fatit, por edhe ai i përgjithshëm duket se nuk do të arrijë kurrë në një nivel të kënaqshëm. Studentët ankohen ngaherë për mungesë aktivitetesh kulturore në Tiranë, por kjo nuk është e vërtetë. Ata vetë refuzojnë t’i ndjekin këto mënyra, për të kaluar kohën e lirë që vetëm kafja në lokal të mos sakrifikohet. Janë pikërisht të rinjtë që shkojnë në lokal e s’është lokali që vjen tek ata.
Të lëndon jashtë mase ta pranosh, por rinia studentore vuan dëshpërimisht nga një shterpësi e thellë në larminë e bisedave të përditshme e përveç kësaj, komunikimi i tyre është tmerrësisht i varfër në shprehi, ku ato më të dëgjuarat janë batuta të njehsuara për të gjithë, si: Hajt se folim!, Ti qenke pemë fare!, Ik futi ndonji xhiro! e të tjera si këto.
A do të jetë vallë vetëm prej moshës? Unë si e re që jam, shpresoj shumë që po.
Marre nga gazeta Koha Jone