Re: BERISHA VDEKSH
Humbja e trefishte e zotit Berisha
Nga Lorenc Vangjeli ( balkanweb.com )
Ndoshta as Opozita e Bashkuar nuk kishte shpresuar në këtë humbje të trefishtë të njeriut që u morri pushtetin vetëm 18 muaj më parë. Ose më saktë në përmasat e humbjes që i shkaktuan në të gjithë vendin.
Rezultatet befasuese të zgjedhjeve lokale të 18 shkurtit ndryshuan realisht hartën politike të vendit. Rikonfirmimi në Tiranë i Edi Ramës, rikthimi i socialistëve në Korçë, Elbasan dhe gjetkë, i jep të gjitha arsyet bllokut opozitar të fillojë festën. Kurse në Partinë Demokratike tashmë duhet të ribëjnë rishtaz llogari politike. Duke filluar me kryetarin e saj zotin Berisha dhe duke vazhduar me kryeministrin e vendit, zotin Berisha
I cili është dhe humbësi i trefishtë i këtyre zgjedhjeve. Ai u dorëzua përpara administratorit të kryeqytetit dhe drejtuesit të PS-së, nuk garantoi dot standartet e kërkuara për zgjedhje dhe dështoi dhe në strategjinë e duarshtrëngimit me ish-armikun e shndërruar në mik, Fatos Nano. Madje pikërisht kjo e fundit, e konsideruar si arma sekrete për përmbysjen e Ramës, pati formën e bumerangut, dhembjen e goditjes direkte në kokë dhe shijen e zhgënjimit të një llogarie të dalë keq.
Në Tiranë nuk humbi ministri i brendshëm i zotit Berisha, modeli i vetëm i qeverisjes që ai ka mundur të prezantojë deri në këtë pothuaj gjysëm mandati; në Tiranë humbi modeli i keq i tensionit dhe përplasjes, humbi teknologjia e fabrikimit të akuzave pa të akuzuar konkretë, të mëkateve, me mëkatarë të pandëshkuar, të premtimeve, shoqëruar me premtime të pambajtura. Fushata e zotit Olldashi, të paktën në formë, ishte një fushatë që nisi e qetë dhe vazhdoi duke pasur si tipare kryesore të saj presionin e fortë mediatik, elegancën e formës dhe forcën virtuale të besimit. Por kjo nuk i mjaftoi të provojë triumfin. Olldashi mund të jetë i sigurt se pavarësisht se kryeqytetasit e lanë larg zyrës ovale të Ramës, aventura e tij për të shkëmbyer postin e ministrit dhe mandatin e deputetit me pjesmarrjen në një garë të këtij lloji, e ka bërë më shumë fitues se humbës. Jo për sot, por për të nesërmen e tij vetjake politike.
E shpalli si fitore të qeverisë së tij, por vetëm pak kohë më pas, OSBE/ODIHR e zhvleftësoi edhe këtë ngushullim të minutës së parë të kryeministrit Berisha. I ikur nga pushteti me armë dhe votë mbas marsit dramatik të 1997, Berisha mundi të bëjë të pamundurën; rikthimin në pushtet me anë të votës në 2005. Edhe pse në këtë fitore ndikoi fragmentarizimi fatal i të majtës, por dhe një proces i dyshimtë votimi, Berisha e dinte mirë që i duhej të fitonte në 18 shkurt jo vetëm për të larguar Edi Ramën, mtonjësin direkt të pushtetit të tij, por sidomos për të legalizuar fitoren e tij të 2005 dhe për të fshirë nga ‘file’-t ndërkombëtarë emrin e tij të shënuar me vizë të kuqe si prishës i zgjedhjeve. Ndaj kur në tryezën e tij të punës nisën të mbërrijnë të dhënat e para për atë çka kishte ndodhur me Tiranën dhe pothuaj gjithë Shqipërinë, ai vendosi të shtrydhë nga humbja, pikën e fundit të shpresës. ‘Qeveria është shprehur dhe vazhdon t’i përmbahet me rigorozitet, se fitorja absolute e saj dhe e të gjithë shqiptarëve, do të ishin zgjedhjet e lira dhe të ndershme. Mund të them, … se qeveria dhe partitë e koalicionit, u faktuan shqiptarëve vullnetin e tyre absolut për zgjedhje të lira dhe të ndershme’, tha zoti Berisha në daljen e tij të parë publike mbas zgjedhjeve. Por kjo është një deklaratë e shkëputur në kohë dhe hapësirë; ajo i përket vetëm pjesërisht datës 18 shkurt, por absolutisht jo gjithë asaj periudhe kohore që u parapriu zgjedhjeve e madje, edhe procesit të numurimit dhe administrimit të shifrave të votimit më pas. Problemet e panumurta të procesit zgjedhor si i tërë, janë sendërtuar në të gjithë spektrin e hidhur që procese të tilla kanë afruar në Shqipëri.
‘Zgjedhjet kanë qenë zhgënjyese’, paralajmëron me raportin paraprak OSBE/ODIHR-i dje në mesditë. Një lajm që është po aq zhgënjyes dhe trishtues për gjithë Shqipërinë, por që faturën direkte duhet ta paguajë po zoti Berisha.
Humbja e tretë e zotit Berisha ka të bëjë me strategjinë e tij të deklaruar të aleancave të përkohshme të interesit në politikë, por kundër moralit politik. Identifikimi i Nanos si mik përballë armikut kryesor Rama, u ndëshkua nga shqiptarët në të njëjtën kohë në mënyra të ndryshme. Berisha humbi edhe tek besnikët e tij që u ndjenë të zhgënjyer dhe të përdorur, kurse Nano duhet të nisë të llogarisë në humbjen e tij edhe faktin që ai nuk është të paktën pjesë e fitores së opozitës; të dy bashkë, duhet të llogarisin që në votën kundër të shqiptarëve, një përqindje e konsiderueshme vjen dhe nga identifikimi i tyre si pjesë të problemit dhe jo të zgjidhjes së problemeve.
Zgjedhjet lokale të paralajmëruara si politike, të trajtuara si të tilla dhe me derivat të drejtpërdrejtë politik, tashmë do të mbarten edhe në sallën e Kuvendit. Zotit Berisha tashmë do t’i duhet të hetojë për balancat e reja që mund të krijohen në Kuvend, për tensionin e pritshëm në qeveri dhe qeverisje, për rezistencën që pritet nga kompozimi i pashmangshëm i qeverisë dhe rivënien në punë të moralit të pandryshueshëm në Shqipëri; fituesi i merr të gjitha! Sepse kësaj rradhe zoti Berisha humbi gjithçka që mund të humbiste.