BE nis ndëshkimin e Shqipërisë për Irakun
- Thread starter kastriot
- Data e fillimit
Re: BE nis ndëshkimin e Shqipërisë për Irakun
![url]](/proxy.php?image=http%3A%2F%2F%5Burl%3D%22http%3A%2F%2Fcontent.miw.com.sg%2FLifeStyle%2FMilitary%2FImages%2Ffall_of_saddam.jpg%22%5Dhttp%3A%2F%2Fcontent.miw.com.sg%2FLifeStyle%2FMilitary%2FImages%2Ffall_of_saddam.jpg%5B%2Furl%5D&hash=34d3536dae459796b13418db2d1e66a2)
Published on Friday, August 2, 2002 by CommonDreams.org
The Saddam in Rumsfeld’s Closet
by Jeremy Scahill
“Man and the turtle are very much alike. Neither makes any progress without sticking his neck out.”
—Donald Rumsfeld
..................Most glaring is that Donald Rumsfeld was in Iraq as the 1984 UN report was issued and said nothing about the allegations of chemical weapons use, despite State Department “evidence.” On the contrary, The New York Times reported from Baghdad on March 29, 1984, “American diplomats pronounce themselves satisfied with relations between Iraq and the United States and suggest that normal diplomatic ties have been restored in all but name.”
A month and a half later, in May 1984, Donald Rumsfeld resigned. In November of that year, full diplomatic relations between Iraq and the US were fully restored. Two years later, in an article about Rumsfeld’s aspirations to run for the 1988 Republican Presidential nomination, the Chicago Tribune Magazine listed among Rumsfeld’s achievements helping to “reopen U.S. relations with Iraq.” The Tribune failed to mention that this help came at a time when, according to the US State Department, Iraq was actively using chemical weapons.
Throughout the period that Rumsfeld was Reagan’s Middle East envoy, Iraq was frantically purchasing hardware from American firms, empowered by the White House to sell. The buying frenzy began immediately after Iraq was removed from the list of alleged sponsors of terrorism in 1982. According to a February 13, 1991 Los Angeles Times article:
“First on Hussein's shopping list was helicopters -- he bought 60 Hughes helicopters and trainers with little notice. However, a second order of 10 twin-engine Bell "Huey" helicopters, like those used to carry combat troops in Vietnam, prompted congressional opposition in August, 1983... Nonetheless, the sale was approved.”
In 1984, according to The LA Times, the State Department—in the name of “increased American penetration of the extremely competitive civilian aircraft market”—pushed through the sale of 45 Bell 214ST helicopters to Iraq. The helicopters, worth some $200 million, were originally designed for military purposes. The New York Times later reported that Saddam “transferred many, if not all [of these helicopters] to his military.”
In 1988, Saddam’s forces attacked Kurdish civilians with poisonous gas from Iraqi helicopters and planes. U.S. intelligence sources told The LA Times in 1991, they “believe that the American-built helicopters were among those dropping the deadly bombs.”
In response to the gassing, sweeping sanctions were unanimously passed by the US Senate that would have denied Iraq access to most US technology. The measure was killed by the White House.
Senior officials later told reporters they did not press for punishment of Iraq at the time because they wanted to shore up Iraq's ability to pursue the war with Iran. Extensive research uncovered no public statements by Donald Rumsfeld publicly expressing even remote concern about Iraq’s use or possession of chemical weapons until the week Iraq invaded Kuwait in August 1990, when he appeared on an ABC news special.
Eight years later, Donald Rumsfeld signed on to an “open letter” to President Clinton, calling on him to eliminate “the threat posed by Saddam.” It urged Clinton to “provide the leadership necessary to save ourselves and the world from the scourge of Saddam and the weapons of mass destruction that he refuses to relinquish.”
In 1984, Donald Rumsfeld was in a position to draw the world’s attention to Saddam’s chemical threat. He was in Baghdad as the UN concluded that chemical weapons had been used against Iran. He was armed with a fresh communication from the State Department that it had “available evidence” Iraq was using chemical weapons. But Rumsfeld said nothing.
Washington now speaks of Saddam’s threat and the consequences of a failure to act. Despite the fact that the administration has failed to provide even a shred of concrete proof that Iraq has links to Al Qaeda or has resumed production of chemical or biological agents, Rumsfeld insists that “the absence of evidence is not evidence of absence.”
But there is evidence of the absence of Donald Rumsfeld’s voice at the very moment when Iraq’s alleged threat to international security first emerged. And in this case, the evidence of absence is indeed evidence.
Jeremy Scahill is an independent journalist. He reports frequently for Free Speech Radio News and Democracy Now! In May and June 2002, he reported from Iraq. He can be reached at jeremybgd@yahoo.com.
Published on Friday, August 2, 2002 by CommonDreams.org
The Saddam in Rumsfeld’s Closet
by Jeremy Scahill
“Man and the turtle are very much alike. Neither makes any progress without sticking his neck out.”
—Donald Rumsfeld
..................Most glaring is that Donald Rumsfeld was in Iraq as the 1984 UN report was issued and said nothing about the allegations of chemical weapons use, despite State Department “evidence.” On the contrary, The New York Times reported from Baghdad on March 29, 1984, “American diplomats pronounce themselves satisfied with relations between Iraq and the United States and suggest that normal diplomatic ties have been restored in all but name.”
A month and a half later, in May 1984, Donald Rumsfeld resigned. In November of that year, full diplomatic relations between Iraq and the US were fully restored. Two years later, in an article about Rumsfeld’s aspirations to run for the 1988 Republican Presidential nomination, the Chicago Tribune Magazine listed among Rumsfeld’s achievements helping to “reopen U.S. relations with Iraq.” The Tribune failed to mention that this help came at a time when, according to the US State Department, Iraq was actively using chemical weapons.
Throughout the period that Rumsfeld was Reagan’s Middle East envoy, Iraq was frantically purchasing hardware from American firms, empowered by the White House to sell. The buying frenzy began immediately after Iraq was removed from the list of alleged sponsors of terrorism in 1982. According to a February 13, 1991 Los Angeles Times article:
“First on Hussein's shopping list was helicopters -- he bought 60 Hughes helicopters and trainers with little notice. However, a second order of 10 twin-engine Bell "Huey" helicopters, like those used to carry combat troops in Vietnam, prompted congressional opposition in August, 1983... Nonetheless, the sale was approved.”
In 1984, according to The LA Times, the State Department—in the name of “increased American penetration of the extremely competitive civilian aircraft market”—pushed through the sale of 45 Bell 214ST helicopters to Iraq. The helicopters, worth some $200 million, were originally designed for military purposes. The New York Times later reported that Saddam “transferred many, if not all [of these helicopters] to his military.”
In 1988, Saddam’s forces attacked Kurdish civilians with poisonous gas from Iraqi helicopters and planes. U.S. intelligence sources told The LA Times in 1991, they “believe that the American-built helicopters were among those dropping the deadly bombs.”
In response to the gassing, sweeping sanctions were unanimously passed by the US Senate that would have denied Iraq access to most US technology. The measure was killed by the White House.
Senior officials later told reporters they did not press for punishment of Iraq at the time because they wanted to shore up Iraq's ability to pursue the war with Iran. Extensive research uncovered no public statements by Donald Rumsfeld publicly expressing even remote concern about Iraq’s use or possession of chemical weapons until the week Iraq invaded Kuwait in August 1990, when he appeared on an ABC news special.
Eight years later, Donald Rumsfeld signed on to an “open letter” to President Clinton, calling on him to eliminate “the threat posed by Saddam.” It urged Clinton to “provide the leadership necessary to save ourselves and the world from the scourge of Saddam and the weapons of mass destruction that he refuses to relinquish.”
In 1984, Donald Rumsfeld was in a position to draw the world’s attention to Saddam’s chemical threat. He was in Baghdad as the UN concluded that chemical weapons had been used against Iran. He was armed with a fresh communication from the State Department that it had “available evidence” Iraq was using chemical weapons. But Rumsfeld said nothing.
Washington now speaks of Saddam’s threat and the consequences of a failure to act. Despite the fact that the administration has failed to provide even a shred of concrete proof that Iraq has links to Al Qaeda or has resumed production of chemical or biological agents, Rumsfeld insists that “the absence of evidence is not evidence of absence.”
But there is evidence of the absence of Donald Rumsfeld’s voice at the very moment when Iraq’s alleged threat to international security first emerged. And in this case, the evidence of absence is indeed evidence.
Jeremy Scahill is an independent journalist. He reports frequently for Free Speech Radio News and Democracy Now! In May and June 2002, he reported from Iraq. He can be reached at jeremybgd@yahoo.com.
Re: BE nis ndëshkimin e Shqipërisë për Irakun
Po si thote populli "Qeni leh atje ku i japin per te ngrene", keshtu edhe puna e ketyre <span style="font-weight: bold">LUFTEDASHESVE</span> tane. <img src="/pf/images/graemlins/tongue.gif" alt="" />
Kastriot
Une mendoj se eshte komplet "brenda temes" mbasi tregon fytyren e politikes se jashtme amerikane dhe justifikon qendrimin e BE kunder luftes.
Po si thote populli "Qeni leh atje ku i japin per te ngrene", keshtu edhe puna e ketyre <span style="font-weight: bold">LUFTEDASHESVE</span> tane. <img src="/pf/images/graemlins/tongue.gif" alt="" />
Kastriot
Re: BE nis ndëshkimin e Shqipërisë për Irakun
Po, e pastaj? C'lidhje ka kjo me "BE nis ndeshkimin e Shqiperise per Irakun"? Mos do te thuash qe
BE-ja po ndeshkon Shqiperine meqe "fytyra e politikes amerikane" eshte ashtu? ...pff! :tipsy: Mos na bej per te qeshur tani...
E lexove kete Dyshimi i Madh nga Oriana Fallaci ? lexoje se te ben mire
Po, e pastaj? C'lidhje ka kjo me "BE nis ndeshkimin e Shqiperise per Irakun"? Mos do te thuash qe
E lexove kete Dyshimi i Madh nga Oriana Fallaci ? lexoje se te ben mire
Re: BE nis ndëshkimin e Shqipërisë për Irakun
Faleminderit Zonja Oriana dhe Zoti qofte me ty <img src="/pf/images/graemlins/smile.gif" alt="" />
<ul style="list-style-type: disc">[*]Dyshimi i Madh[/list]
<ul style="list-style-type: disc">[*] Nga Oriana Fallaci
Për të shmangur mëdyshjen, për t&#8217;ia kursyer vetes pyetjen e dhimbshme: &#8220;Duhet bërë kjo luftë apo jo?&#8221;, për të kapërcyer rezervat, ngurrimet dhe dyshimet që ende më brejnë, shpesh i them vetes: &#8220;Ah, sikur irakenët të çliroheshin vetë prej Sadam Huseinit! Ah, sikur ndonjë Ahmed ose Abdul ta hiqte qafe ose ta varte për këmbësh në ndonjë shesh, ashtu siç bënë më 1945-ën italianët me Mussolini-n!&#8221; Por s&#8217;vlen gjë. Ose vlen në një kuptim dhe vetëm kaq.
Më 1945-ën, në të vërtetë, italianët u çliruan nga Musolini, sepse aleatët kishin pushtuar tri të katërtat e Italisë. Pra, bënë të mundur Kryengritjen e Veriut, me fjalë të tjera, ngase luftën e kishin fituar. Pa këtë luftë, Musolinin do ta kishim mbajtur në zverk për tërë jetën (Hitlerin gjithashtu). Ishte një luftë gjatë së cilës aleatët na kishin bombarduar pa mëshirë dhe ne patëm vdekur si mizat. Ata po ashtu. Në Salerno, në Ancio, në Kasino. Në marshimin drejt Firences, në &#8220;vijën gotike&#8221;. Vijën e tmerrshme &#8220;gotike&#8221;, që gjermanët ua kishin kundërvënë nga Tirreni në Adriatik.
Në më pak se dy vjet, 45 806 të vdekur amerikanë dhe 17 500 anglezë, kanadezë, australianë, neozelandezë, jugafrikanë, indianë, brazilianë, polakë. Si edhe francezë, që kishin zgjedhur De Golin dhe italianë që kishin zgjedhur Armatën e Katërt ose të Tetën. A e dini sa varreza ushtarësh aleatë ka në Itali? Më se njëqind e tridhjetë. Dhe më të mëdhatë, më të populluarat, janë pikërisht ato amerikane. Vetëm në Neptun, 10 950 varre. Vetëm në Falçiani, pranë Firences, 5.811. Gjithsaherë kaloj para tyre dhe shikoj atë liqen kryqesh, rrënqethem nga dhimbja dhe mirënjohja.
Na ishte edhe një Front i Çlirimit Kombëtar në Itali. Një Rezistencë që aleatët e furnizonin me armë dhe municione. Sepse, me gjithë moshën e njomë, isha edhe unë e asaj pune edhe e mbaj mend krejt mirë Dakotën, që, duke sfiduar artilerinë kundërajrore, i hidhte me parashutë në Toskanë. Për saktësi, mbi malin Jovi, ku për t&#8217;u dëftuar vendin ndiznim zjarre dhe ku një natë hodhën me parashutë edhe një komando, që kishte për detyrë të vinte në punë një radio klandestine të quajtur &#8220;Radio Kora&#8221;. Dhjetë amerikanë fort simpatikë, që flisnin një italishte mjaft të mirë dhe që tre muaj më vonë u kapën nga SS-ët, u torturuan egërsisht dhe u pushkatuan së toku me partizanen Anna Maria Enriquez-Agnoletti. Kështu mëdyshja mbetet. Tronditëse, brerëse.
Mbetet për shkaqet që po vihem t&#8217;i parashtroj. Dhe shkaku i parë është, në ndryshim prej pacifistëve, që nuk ulërijnë kurrë kundër Sadam Huseinit ose Bin Ladenit, ndërsa i qepen me gurë në trastë vetëm Bushit ose Blerit (por në varganin e Romës m&#8217;u qepën deri edhe mua, me sa duket, duke më uruar të shpërthej mijëra copash me shatllin e parë), në ndryshim prej tyre pra, unë e njoh luftën. E di mirë ç&#8217;do të thotë të jetosh në terror, të vraposh nën të shtënat e topave ose të bombave mijëra kilëshe, të shohësh të vdesin njerëzit dhe të shpërthejnë shtëpitë, të ngordhësh urie, të mos kesh as ujë për të pirë. Dhe, ende më keq, të ndihesh përgjegjës për vdekjen e një qenieje tjetër njerëzore. (Edhe nëse ajo qenie njerëzore është &#8220;armik&#8221;, për shembull, një fashist ose një ushtar gjerman.) E di, sepse i përkas pikërisht brezit të Luftës së Dytë Botërore. Dhe sepse një pjesë të madhe të jetës sime kam qenë korrespondente lufte. Jo nga ata korrespondentë që rrinë hoteleve: një nga ata që venë në front përnjëmend.
Pra, nga Vietnami e tëhu, kam parë aq tmerre, saqë, ata që e njohin luftën vetëm nëpërmjet TV-së ose filmave, ku gjaku është salcë domateje, as nëpër mend nuk i shkojnë dot. Dhe luftën e urrej aq sa pacifistët e vërtetë apo të rrejshëm nuk do ta urrejnë kurrë. Aq shumë e urrej, sa çdo libër imi është i mbushur citë me këtë urrejtje. E urrej aq fort, sa edhe çiftet e gjahut i kam zët dhe e shtëna marroqe e gjahtarëve në verë ma çon gjakun në tru. Porse nuk e pranoj parimin prej farisejsh, madje sloganin e atyre që thonë: &#8220;Të gjitha luftërat janë të padrejta, të gjitha luftërat janë të paligjshme&#8221;. Lufta kundër Hitlerit dhe Musolinit ishte luftë e drejtë, dreqi e mori! Ishte luftë e ligjshme. Madje, e detyrshme. Luftërat rilindëse, që bënë gjyshërit e mi në shekullin XIX, për të dëbuar pushtuesin e huaj, ishin luftëra të drejta, dreq o punë! Ishin luftëra të ligjshme! Madje të detyrshme. Edhe Lufta për Pavarësi, që kolonët amerikanë bënë kundër Anglisë, gjithashtu. Luftërat (ose revolucionet) që bëhen për të fituar sërisht dinjitetin, lirinë, po ashtu. Unë nuk u besoj zgjidhjeve të kollajshme prej mëkatit, paqtimeve të rehatshme, faljeve të lehta. Dhe aq më pak i besoj shfrytëzimit të fjalës &#8220;paqe&#8221;. Kur në emër të paqes i besohet dhunës dhe përdhunës, tiranisë; kur në emër të paqes i shtrohesh frikës, heq dorë nga dinjiteti dhe nga liria, paqja nuk është më paqe. Është vetëvrasje.
Shkaku i dytë është se, në qoftë e drejtë si e shpresoj dhe e ligjshme si e uroj, kjo luftë nuk do të duhej zhvilluar tani. Do të ishte dashur të zhvillohej këtu e një vit të shkuar. D.m.th. kur rrënojat e Dy Kullave qisnin ende tym dhe e gjithë bota e qytetëruar e ndiente veten amerikane. Të qe zhvilluar atëherë, sot simpatizuesit e Bin Ladenit dhe të Sadam Huseinit nuk do të teptisnin rrugëve me pacifizmin e tyre të njëkahshëm. Yjet e Hollivudit nuk do të bënin ekzibicione në rolin (grotesk për ta) të krerëve popullorë. Ndërsa Turqia e dykuptimtë, që po u vë perçen grave, nuk do t&#8217;ua refuzonte kalimin marinsave të drejtuar në frontin e veriut. Pavarësisht lehaqenëve evropianë, që zgërdhiheshin (&#8220;Mirë se ç&#8217;iu bë amerikanëve!&#8221
, një vit më parë askush nuk e mohonte që Shtetet e Bashkuara kishin pësuar një Pearl Harbor të dytë dhe se, si rrjedhojë, kishin të drejtën të kundërvepronin. Jo vetëm kaq, por, në qoftë e drejtë, si e shpresoj dhe e ligjshme, si e uroj, kjo është një luftë që do të duhej të ishte zhvilluar edhe më parë. D.m.th. kur Klintoni ishte president dhe Pearl Harbor-et e vogla shpërthenin në pjesën tjetër të botës. Në Somali, për shembull, ku marinsat në mision paqeje shkimeshin dhe bëheshin copë-copë dhe i jepeshin për të ngrënë turmës së çmendur. Në Kenia, në Jemen dhe kështu me radhë.
11 shtatori ishte vetëm konfirmimi brutal i një realiteti tanimë të fosilizuar. Diagnoza e padiskutueshme e mjekut, që të valavit para hundësh radiografinë dhe, pa ta bërë të gjatë, të thotë: &#8220;I dashur zotëri, e dashur zonjë, keni me të vërtetë kancer&#8221;. Sikur Klintoni të kishte harxhuar më pak kohë me çupat qejflesha, sikur ta kishte përdorur në mënyrë më të përgjegjshme Dhomën Vezake, ndoshta 11 shtatori nuk do të kishte ndodhur. E kotë të shtohet se, aq më pak, 11 shtatori nuk do të kishte ndodhur, sikur Xhorxh Bushi Plaku ta kishte hequr qafe Sadam Huseinin me Luftën e Gjirit. Mbani mend? Më 1991-shin ushtria amerikane u shfry si një tullumbace e shpuar. U shpërbë aq shpejt, sa edhe unë kapa katër ushtarë të saj. Ndodhesha prapa një dune në shkretëtirën saudite, e vetme dhe pa mbrojë, kur katër skelete zbathur dhe zhele-zhele erdhën drejt meje me krahët ngritur lart. &#8220;Bush!&#8221;,- pëshpëritën me ton lutës. &#8220;Bush!&#8221;. Fjalë që për ta donte të thoshte: &#8220;Kam shumë uri, kam shumë etje. Zërmë rob, për hir të Zotit&#8221;. Unë i mora, ia dorëzova rreshterit në detyrë dhe, në vend që të më falenderonte, ai turfulloi: &#8220;Uf, i kemi nja pesëdhjetëmijë. U jepni ju për të ngrënë e për të pirë?&#8221; E pra, amerikanët nuk mbërritën në Bagdad. Xhorxh Bushi Plaku nuk e luajti vendit Sadamin. (&#8220;Mandati i Kombeve të Bashkuara ishte çlirimi i Kuvajtit dhe vetëm kaq.&#8221 Dhe, për ta falenderuar, Sadami i kurdisi një atentat për ta vrarë. Ç&#8217;është e vërteta, nganjëherë pyes veten: mos vallë kjo luftë e vonë nuk qenkësh edhe një raprezalje e pritur gjithë durim? Një premtim birnor, një hakmarrje prej tragjedish shekspiriane, madje greke?
Shkaku i tretë është mënyra e gabuar në të cilën premtimi i hamenduar ndaj babushit është sendërtuar. Kujt do t&#8217;ia mbante ta hedhë poshtë këtë? Prej 11 shtatorit, në fillimet e vjeshtës së kaluar, i gjithë theksi u vu mbi Bin Ladenin, mbi Al Kaeda-n, mbi Afganistanin. Sadam Huseini dhe Iraku praktikisht u patën shpërfillur. Dhe vetëm kur u bë e qartë që Bin Ladeni gëzonte shëndet të plotë, ngase përfshirja për ta zënë të gjallë kishte dështuar, Bushit dhe Pauellit u ra në mend për rivalin e tij. Na thanë që Sadam Huseini ishte i keq, që u priste gjuhën dhe veshët kundërshtarëve, që ua vriste fëmijët para syve. (E vërtetë.) Që u priste kryet prostitutave, mandej ekspozonte në shesh kryet e tyre. (E vërtetë.) Që burgjet e tij qenë mbushur dengëza me të dënuar politikë të mbyllur nëpër biruca të vogla si arkivole, që eksperimentet kimike dhe biologjike i kryente me endje të madhe mbi viktima të tilla. (E vërtetë.) Që kishte lidhje me Al Kaeda-n edhe financonte terrorizmin, shpërblente familjet e kamikazeve palestineze me 25.000 dollarë familjen. (E vërtetë.) Më në fund, që nuk kishte hequr dorë asnjëherë prej arsenalit të tij me armë vdekjeprurëse, kështu që OKB-ja duhej të dërgonte sërish inspektorët në Irak.
Por, të jemi seriozë, lum miku! Sikur, në vitet &#8217;30, Lidhja e paefektshme e Kombeve të kishte dërguar inspektorët e saj në Gjermani, kujton ti se Hitler-i do t&#8217;i kishte dëftuar &#8220;Peenemünde&#8221;-n teksa Von Brauni fabrikonte V1-shat dhe V2-shat, për të bërë pluhur e hi Londrën? Kujton ti se do t&#8217;i kishte treguar fushat e Dahaut dhe të Mathausenit, të Aushvicit dhe të Buhenvaldit? Megjithëkëtë, komedia e inspektorëve u çkall dhe me një intensitet të tillë, sa roli prej primadone kaloi nga Bin Ladeni, te Sadam Huseini. Dhe as arrestimi i Halid Muhamedit, arkitektit të 11 shtatorit, nuk e shtoi kushedi çfarë harenë. Lajmi se Bin Ladeni qenkësh lokalizuar në Pakistanin Verior dhe rrezikuakësh të përfundonte po njëlloj, gjithashtu. Komedi vaj halli, me një fjalë. Gjithë lojëra të dyfishta, madje bashkëfajësi nga ana e inspektorëve. Gjithë strategji të shpërfillura nga ana e Bushit, që, duke luajtur edhe ai lojën e vet, i kërkonte Këshillit të Sigurimit lejen për të filluar luftën dhe, njëkohësisht, dërgonte trupat në kufijtë me Irakun. Në më pak se dy muaj, një çerek milioni trupa. Me ato angleze dhe australiane, më se treqind mijë. Dhe kjo, pa e kuptuar që armiqtë e Amerikës (të Perëndimit, duhej të thosha) nuk janë vetëm në Bagdad.
Janë edhe në Evropë, zoti Bush. Janë në Paris, ku gojëmblit Shirak aq i bën për paqen, ndërsa i është ngrehur mendja për të kënaqur zbrazëtinë e vet me Çmimin Nobel për Paqen. Ku askujt nuk ia ka ënda të lëvizë vendit Sadamin, ngase Sadami është nafta, që kompanitë naftënxjerrëse franceze qesin prej Irakut të tij. Dhe ku, duke harruar nishanin e vockël, të quajtur Pétain, Franca vijon mëtimin napoleonik për të sunduar Bashkimin Evropian, për të shtënë në dorë hegjemoninë e tij. Janë në Berlin, ku partia e rëndomqarit Shrëder i ka fituar zgjedhjet duke ju krahasuar Juve me Hitlerin e tyre. Ku flamujt amerikanë përdhosen me kryqin e thyer simbol të Gjermanisë naziste. Dhe ku, duke përkundur ëndrrën e të shtënit në dorë sërish të pjesës së padronëve, gjermanët shkojnë nënkrahëzaj me francezët. Janë në Romë, ku komunistët kanë dalë nga dera për të hyrë nga dritarja, si zogjtë e filmit me të njëjtin emër të Hiçkokut, ku priftërinjtë katolikë janë më bolshevikë se komunistët dhe ku, duke e mallëngjyer &#8220;të afërmin&#8221; me ekumenizmin e tij, me botëtretizmin e tij, me fondamentalizmin e tij, Karol Vojtila e pret Azizin, a thua se qenkësh një pëllumb me njomëzën e ullirit në gojë apo një martir në rrethak, që mend po e gllabërojnë luanët e Koloseut. (Mandej e dërgon në Asizi, ku fretërit i bëjnë shpurë deri në varrin e Shën Franceskut. I gjori Shën Francesk!) Janë në vendet e tjera evropiane, gjithaq ose pesë më shumë &#8211; pesë më pak. Nuk Ju kanë informuar ende ambasadorët Tuaj? Në Evropë armiqtë e Shteteve të Bashkuara ndodhen gjithandej, zoti Bush. Ajo, që Ju e quani me mirësjellje &#8220;ndryshim opinioni&#8221;, është urrejtje e kulluar. Një urrejtje e ngjashme me atë që shpërfaqte Bashkimi Sovjetik deri në Rënien e Murit. Pacifizmi i tyre është sinonim i antiamerikanizmit dhe, i shoqëruar me një ringjallje ogurzezë antisemitizmi, ngadhënjen sa në islam.
Dhe e di pse? Sepse Evropa nuk është më Evropë. Ajo është shndërruar në një provincë të islamit, si Spanja dhe Portugalia në vaktin e maurëve. Ajo mban në gjirin e vet gjashtëmbëdhjetë milionë emigrantë muslimanë, d.m.th. trefishin e atyre që janë në Amerikë. (Dhe Amerika është tri herë më e madhe nga Evropa.) Evropa është mbushur dengëza me mullahë, me ajatollahë, me imamë, me xhamira, me çallmara, me mjekra, me perçe, me ferexhera dhe mjerë kush proteston. Evropa fsheh mijëra terroristë, që qeveritë tona as nuk i kontrollojnë dot, as nuk i identifikojnë dot. Pra, njerëzit kanë frikë dhe, duke valëvitur flamurin e pacifizmit, pacifizmit baras antiamerikanizëm, e ndiejnë veten të mbrojtur. Sikur kjo të mos mjaftuakësh, Evropa i ka harruar të 221 484 amerikanët e rënë për të në Luftën e Dytë Botërore. Për varrezat e tyre në Normandi, në Ardenet, në Vosgjet, në luginën e Renit, në Belgjikë, në Holandë, në Luksemburg, në Lorenë, në Danimarkë e në Itali dhe as që e ha malli. Në vend të mirënjohjes, Evropa ka zili, smirë, xhelozi dhe asnjë shtet evropian nuk do ta mbështesë këtë luftë, zoti Bush. As ato shtete përnjëmend aleate, si Spanja ose të drejtuara prej tipash që, si Berluskoni, Ju thërrasin &#8220;miku im, Xhorxh!&#8221;.
Në Evropë Ju keni një mik dhe vetëm kaq. Një aleat dhe vetëm kaq: Toni Blerin. Por edhe Bleri qeveris një vend të pushtuar prej maurësh dhe ndaj Shteteve të Bashkuara gjithë zili, smirë, xhelozi. Deri edhe partia e tij ia nxin jetën duke e kundërshtuar. Dhe, meqë ra fjala: duhet t&#8217;Ju kërkoj ndjesë, zoti Bler. Ndjesë për sa në librin tim &#8220;Mllefi dhe krenaria&#8221; kam qenë e padrejtë ndaj Jush. E gabuar prej mirësjelljes Suaj me të tepërt ndaj kulturës islame, kam shkruar se ishit një lehaqen mes lehaqenëve, se kuraja Juaj nuk do ta kishte të gjatë, se, sapo të mos i shërbente më karrierës Suaj politike, do ta vinit atë mënjanë. Ndërsa Ju po e flijoni atë karrierë politike për bindjet Tuaja. Me një vijimësi të pacen. Vërtet lyp ndjesë dhe e tërheq edhe fjalinë e shëmtuar, të rënduar padrejtësie: &#8220;Po qe se kultura jonë ka të njëjtën vlerë me një kulturë që detyron të mbash perçen, përse i kaloni pushimet në Toskanën time dhe jo në Arabinë Saudite ose në Afganistan?&#8221; Edhe Ju them: &#8220;Të na vini kur të doni. Toskana ime është Toskana Juaj, shtëpia ime është shtëpia Juaj. My home is your home&#8221;.
Shkaku i fundit i mëdyshjes sime qëndron në termat me të cilët Bushi dhe Bleri dhe këshilltarët e tyre e përcaktojnë këtë luftë. &#8220;Luftë çlirimtare, luftë humanitare për të shpënë lirinë dhe demokracinë në Irak&#8221;. Eh, jo, të dashur zotërinj, jo. Aspak nuk ka të bëjë humanitarizmi me luftërat. Të gjitha luftërat, edhe ato të drejtat, edhe ato të ligjshmet, janë vdekje, rrënim, mizori dhe gjëmë. Dhe kjo nuk është luftë çlirimtare. (Nuk është as luftë për naftë, ta kemi të qartë, si mëtojnë shumë vetë. Në ndryshim prej francezëve, amerikanët nuk kanë nevojë për naftën irakene.) Është luftë politike. Luftë e bërë gjakftohtësisht për t&#8217;iu përgjigjur Luftës së Shenjtë, që armiqtë e Perëndimit kanë shpallur më 11 shtator. Është luftë profilaktike. Vaksinë, si vaksina kundër poliomelitit dhe lisë, një ndërhyrje kirurgjikale mbi Sadam Huseinin, sepse mes vatrave të ndryshme të kancerit Sadam Huseini duket vatra më e padiskutueshme. Ai që bie më shumë në sy, më i rrezikshmi.
Veç kësaj, Sadami përbën pengesën (mendojnë Bushi dhe Bleri dhe këshilltarët e tyre) që, me t&#8217;u hequr mënjanë, do t&#8217;u lejojë të rivizatojnë hartën e Lindjes së Mesme. Me një fjalë, të bëjnë atë që anglezët dhe francezët bënë pas shembjes së Perandorisë Osmane. Ta rivizatojnë dhe të përhapin një Pax Romana, më falni, një Pax Americana ku të mbretërojë Liria dhe Demokracia. Ku askush të mos bezdisë më me atentate dhe masakra. Ku të gjithë të mund të mbrothësojnë, të jetojnë të lumtur dhe të kënaqur&#8230; Broçkulla. Liria nuk jepet dhuratë si një copëz çokollatë dhe demokracia nuk impohohet me ushtri. Sikurse thoshte im atë, kur grishte antifashistët të hynin në Rezistencë dhe sikurse them unë, kur flas me ata që besojnë ndershmërisht në paqen amerikane, liria duhet fituar vetë. Demokracia lind nga qytetërimi dhe, në të dyja rastet, duhet ditur se për çfarë bëhet fjalë. Lufta e Dytë Botërore qe luftë çlirimtare jo ngase i dhuroi Evropës dy copëzat e çokollatës, d.m.th. dy gjësendet e reja të quajtura &#8220;liri&#8221; dhe &#8220;demokraci&#8221;, por sepse i rivendosi ato. Dhe i rivendosi, ngase evropianët i kishin humbur ato me Hitlerin dhe Musolinin. Sepse e njihnin mirë, e dinin për çfarë bëhej fjalë.
Japonezët jo. E pranoj. Për japonezët dy copëzat e çokollatës qenë një dhuratë që u shpërblente, sidomos, Hiroshimën dhe Nagasakin. Por Japonia e kishte nisur tanimë rrugën e saj drejt përparimit dhe nuk i përkiste botës që te &#8220;Mllefi dhe krenaria&#8221; e quaj &#8220;Mali&#8221;. Mali, që prej 1 400 vjetësh nuk lëviz, nuk ndryshon, nuk shkridhet nga humnerat e verbërisë së tij. Shkurt fjala, islami. Konceptet moderne të lirisë dhe të demokracisë janë kryekëput të huaja për ndërthurjen ideologjike të islamit, kryekëput të përkundërta me despotizmin dhe tiraninë e shteteve të tij teokratike. Në atë ndërthurje ideologjike komandon Zoti, Zoti vendos fatin e njerëzve dhe njerëzit nuk janë bij të atij Zoti, por të nënshtruar ndaj tij, skllevër. &#8220;Inshallah, si të dojë Zoti, inshallah!&#8221; Pra, në Kuran nuk ka vend për zgjedhjen e lirë, d.m.th. për lirinë. Nuk ka aty vend për një regjim që, së paku juridikisht, mbështetet mbi barazinë, mbi votimin, mbi pjesëmarrjen e përgjithshme në votim, d.m.th. për demokracinë. Në të vërtetë, këto dy koncepte moderne muslimanët nuk i kuptojnë. I refuzojnë ato dhe, duke na pllakosur, duke na pushtuar, duan t&#8217;i fshijnë edhe nga jeta jonë.
Falë optimizmit të tyre kryeneç, të njëjtit optimizëm me të cilin në Fort Alamo luftuan me aq heroizëm dhe përfunduan të gjithë të masakruar nga gjenerali Santa Ana, amerikanët janë të sigurt që në Bagdad do t&#8217;i presin si në Romë, në Firence dhe në Paris. &#8220;Do të na duartrokasin, do të na hedhin lule&#8221;,- më thoshte gjithë kënaqësi një trapush nga Uashingtoni. Ndoshta. Në Bagdad ç&#8217;nuk mund të ngjasë. Po mandej? Çfarë do të ngjasë mandej? Më se dy të tretat e irakenëve, që në &#8220;zgjedhjet&#8221; e fundit ia kanë dhënë njëqind për qind të votave Sadamit, janë shiitë, që prej gjithmonit ëndërrojnë të vendosin Republikën Islamike të Irakut. Në vitet &#8217;80, edhe sovjetikët u pritën mirë në Kabul. Edhe sovjetikët imponuan paqen e tyre me ushtri. I bindën që deri edhe gratë ta hiqnin perçen: mban mend? Porse dhjetë vjet më pas iu desh të ngriheshin e të iknin, t&#8217;ua lëshonin vendin talebanëve. Pyetje: po në qoftë se, në vend që të zbulojë lirinë, Iraku bëhet një Afganistan i dytë? Po në qoftë se, në vend që të nxërë demokracinë, krejt Lindja e Mesme të hidhet në erë ose kanceri të shumëfishohet? Nga një vend në tjetrin, me njëfarë reaksioni zinxhir... Nga perëndimore krenare për qytetërimin e vet dhe, pra, e vendosur për ta mbrojtur atë deri në frymën e fundit, pa rezerva, do të më duhej atëherë të bashkohesha me Bushin dhe me Blerin, të zatetur brenda një Fort Alamoje të ri. Pa kurrfarë ngurrimi do të më duhej atëherë të luftoj dhe të vdes me ta. Çfarë është e vetmja gjë për të cilën nuk kam as më të voglin dyshim.
© Oriana Fallaci
All rights reserved
Botuar në &#8220;The Wall Street Journal&#8221; dhe &#8220;Il Corriere della Sera&#8221;, më 14 mars 2003.
Përktheu Aurel Plasari[/list]
Faleminderit Zonja Oriana dhe Zoti qofte me ty <img src="/pf/images/graemlins/smile.gif" alt="" />
<ul style="list-style-type: disc">[*]Dyshimi i Madh[/list]
<ul style="list-style-type: disc">[*] Nga Oriana Fallaci
Për të shmangur mëdyshjen, për t&#8217;ia kursyer vetes pyetjen e dhimbshme: &#8220;Duhet bërë kjo luftë apo jo?&#8221;, për të kapërcyer rezervat, ngurrimet dhe dyshimet që ende më brejnë, shpesh i them vetes: &#8220;Ah, sikur irakenët të çliroheshin vetë prej Sadam Huseinit! Ah, sikur ndonjë Ahmed ose Abdul ta hiqte qafe ose ta varte për këmbësh në ndonjë shesh, ashtu siç bënë më 1945-ën italianët me Mussolini-n!&#8221; Por s&#8217;vlen gjë. Ose vlen në një kuptim dhe vetëm kaq.
Më 1945-ën, në të vërtetë, italianët u çliruan nga Musolini, sepse aleatët kishin pushtuar tri të katërtat e Italisë. Pra, bënë të mundur Kryengritjen e Veriut, me fjalë të tjera, ngase luftën e kishin fituar. Pa këtë luftë, Musolinin do ta kishim mbajtur në zverk për tërë jetën (Hitlerin gjithashtu). Ishte një luftë gjatë së cilës aleatët na kishin bombarduar pa mëshirë dhe ne patëm vdekur si mizat. Ata po ashtu. Në Salerno, në Ancio, në Kasino. Në marshimin drejt Firences, në &#8220;vijën gotike&#8221;. Vijën e tmerrshme &#8220;gotike&#8221;, që gjermanët ua kishin kundërvënë nga Tirreni në Adriatik.
Në më pak se dy vjet, 45 806 të vdekur amerikanë dhe 17 500 anglezë, kanadezë, australianë, neozelandezë, jugafrikanë, indianë, brazilianë, polakë. Si edhe francezë, që kishin zgjedhur De Golin dhe italianë që kishin zgjedhur Armatën e Katërt ose të Tetën. A e dini sa varreza ushtarësh aleatë ka në Itali? Më se njëqind e tridhjetë. Dhe më të mëdhatë, më të populluarat, janë pikërisht ato amerikane. Vetëm në Neptun, 10 950 varre. Vetëm në Falçiani, pranë Firences, 5.811. Gjithsaherë kaloj para tyre dhe shikoj atë liqen kryqesh, rrënqethem nga dhimbja dhe mirënjohja.
Na ishte edhe një Front i Çlirimit Kombëtar në Itali. Një Rezistencë që aleatët e furnizonin me armë dhe municione. Sepse, me gjithë moshën e njomë, isha edhe unë e asaj pune edhe e mbaj mend krejt mirë Dakotën, që, duke sfiduar artilerinë kundërajrore, i hidhte me parashutë në Toskanë. Për saktësi, mbi malin Jovi, ku për t&#8217;u dëftuar vendin ndiznim zjarre dhe ku një natë hodhën me parashutë edhe një komando, që kishte për detyrë të vinte në punë një radio klandestine të quajtur &#8220;Radio Kora&#8221;. Dhjetë amerikanë fort simpatikë, që flisnin një italishte mjaft të mirë dhe që tre muaj më vonë u kapën nga SS-ët, u torturuan egërsisht dhe u pushkatuan së toku me partizanen Anna Maria Enriquez-Agnoletti. Kështu mëdyshja mbetet. Tronditëse, brerëse.
Mbetet për shkaqet që po vihem t&#8217;i parashtroj. Dhe shkaku i parë është, në ndryshim prej pacifistëve, që nuk ulërijnë kurrë kundër Sadam Huseinit ose Bin Ladenit, ndërsa i qepen me gurë në trastë vetëm Bushit ose Blerit (por në varganin e Romës m&#8217;u qepën deri edhe mua, me sa duket, duke më uruar të shpërthej mijëra copash me shatllin e parë), në ndryshim prej tyre pra, unë e njoh luftën. E di mirë ç&#8217;do të thotë të jetosh në terror, të vraposh nën të shtënat e topave ose të bombave mijëra kilëshe, të shohësh të vdesin njerëzit dhe të shpërthejnë shtëpitë, të ngordhësh urie, të mos kesh as ujë për të pirë. Dhe, ende më keq, të ndihesh përgjegjës për vdekjen e një qenieje tjetër njerëzore. (Edhe nëse ajo qenie njerëzore është &#8220;armik&#8221;, për shembull, një fashist ose një ushtar gjerman.) E di, sepse i përkas pikërisht brezit të Luftës së Dytë Botërore. Dhe sepse një pjesë të madhe të jetës sime kam qenë korrespondente lufte. Jo nga ata korrespondentë që rrinë hoteleve: një nga ata që venë në front përnjëmend.
Pra, nga Vietnami e tëhu, kam parë aq tmerre, saqë, ata që e njohin luftën vetëm nëpërmjet TV-së ose filmave, ku gjaku është salcë domateje, as nëpër mend nuk i shkojnë dot. Dhe luftën e urrej aq sa pacifistët e vërtetë apo të rrejshëm nuk do ta urrejnë kurrë. Aq shumë e urrej, sa çdo libër imi është i mbushur citë me këtë urrejtje. E urrej aq fort, sa edhe çiftet e gjahut i kam zët dhe e shtëna marroqe e gjahtarëve në verë ma çon gjakun në tru. Porse nuk e pranoj parimin prej farisejsh, madje sloganin e atyre që thonë: &#8220;Të gjitha luftërat janë të padrejta, të gjitha luftërat janë të paligjshme&#8221;. Lufta kundër Hitlerit dhe Musolinit ishte luftë e drejtë, dreqi e mori! Ishte luftë e ligjshme. Madje, e detyrshme. Luftërat rilindëse, që bënë gjyshërit e mi në shekullin XIX, për të dëbuar pushtuesin e huaj, ishin luftëra të drejta, dreq o punë! Ishin luftëra të ligjshme! Madje të detyrshme. Edhe Lufta për Pavarësi, që kolonët amerikanë bënë kundër Anglisë, gjithashtu. Luftërat (ose revolucionet) që bëhen për të fituar sërisht dinjitetin, lirinë, po ashtu. Unë nuk u besoj zgjidhjeve të kollajshme prej mëkatit, paqtimeve të rehatshme, faljeve të lehta. Dhe aq më pak i besoj shfrytëzimit të fjalës &#8220;paqe&#8221;. Kur në emër të paqes i besohet dhunës dhe përdhunës, tiranisë; kur në emër të paqes i shtrohesh frikës, heq dorë nga dinjiteti dhe nga liria, paqja nuk është më paqe. Është vetëvrasje.
Shkaku i dytë është se, në qoftë e drejtë si e shpresoj dhe e ligjshme si e uroj, kjo luftë nuk do të duhej zhvilluar tani. Do të ishte dashur të zhvillohej këtu e një vit të shkuar. D.m.th. kur rrënojat e Dy Kullave qisnin ende tym dhe e gjithë bota e qytetëruar e ndiente veten amerikane. Të qe zhvilluar atëherë, sot simpatizuesit e Bin Ladenit dhe të Sadam Huseinit nuk do të teptisnin rrugëve me pacifizmin e tyre të njëkahshëm. Yjet e Hollivudit nuk do të bënin ekzibicione në rolin (grotesk për ta) të krerëve popullorë. Ndërsa Turqia e dykuptimtë, që po u vë perçen grave, nuk do t&#8217;ua refuzonte kalimin marinsave të drejtuar në frontin e veriut. Pavarësisht lehaqenëve evropianë, që zgërdhiheshin (&#8220;Mirë se ç&#8217;iu bë amerikanëve!&#8221
, një vit më parë askush nuk e mohonte që Shtetet e Bashkuara kishin pësuar një Pearl Harbor të dytë dhe se, si rrjedhojë, kishin të drejtën të kundërvepronin. Jo vetëm kaq, por, në qoftë e drejtë, si e shpresoj dhe e ligjshme, si e uroj, kjo është një luftë që do të duhej të ishte zhvilluar edhe më parë. D.m.th. kur Klintoni ishte president dhe Pearl Harbor-et e vogla shpërthenin në pjesën tjetër të botës. Në Somali, për shembull, ku marinsat në mision paqeje shkimeshin dhe bëheshin copë-copë dhe i jepeshin për të ngrënë turmës së çmendur. Në Kenia, në Jemen dhe kështu me radhë. 11 shtatori ishte vetëm konfirmimi brutal i një realiteti tanimë të fosilizuar. Diagnoza e padiskutueshme e mjekut, që të valavit para hundësh radiografinë dhe, pa ta bërë të gjatë, të thotë: &#8220;I dashur zotëri, e dashur zonjë, keni me të vërtetë kancer&#8221;. Sikur Klintoni të kishte harxhuar më pak kohë me çupat qejflesha, sikur ta kishte përdorur në mënyrë më të përgjegjshme Dhomën Vezake, ndoshta 11 shtatori nuk do të kishte ndodhur. E kotë të shtohet se, aq më pak, 11 shtatori nuk do të kishte ndodhur, sikur Xhorxh Bushi Plaku ta kishte hequr qafe Sadam Huseinin me Luftën e Gjirit. Mbani mend? Më 1991-shin ushtria amerikane u shfry si një tullumbace e shpuar. U shpërbë aq shpejt, sa edhe unë kapa katër ushtarë të saj. Ndodhesha prapa një dune në shkretëtirën saudite, e vetme dhe pa mbrojë, kur katër skelete zbathur dhe zhele-zhele erdhën drejt meje me krahët ngritur lart. &#8220;Bush!&#8221;,- pëshpëritën me ton lutës. &#8220;Bush!&#8221;. Fjalë që për ta donte të thoshte: &#8220;Kam shumë uri, kam shumë etje. Zërmë rob, për hir të Zotit&#8221;. Unë i mora, ia dorëzova rreshterit në detyrë dhe, në vend që të më falenderonte, ai turfulloi: &#8220;Uf, i kemi nja pesëdhjetëmijë. U jepni ju për të ngrënë e për të pirë?&#8221; E pra, amerikanët nuk mbërritën në Bagdad. Xhorxh Bushi Plaku nuk e luajti vendit Sadamin. (&#8220;Mandati i Kombeve të Bashkuara ishte çlirimi i Kuvajtit dhe vetëm kaq.&#8221
Dhe, për ta falenderuar, Sadami i kurdisi një atentat për ta vrarë. Ç&#8217;është e vërteta, nganjëherë pyes veten: mos vallë kjo luftë e vonë nuk qenkësh edhe një raprezalje e pritur gjithë durim? Një premtim birnor, një hakmarrje prej tragjedish shekspiriane, madje greke?Shkaku i tretë është mënyra e gabuar në të cilën premtimi i hamenduar ndaj babushit është sendërtuar. Kujt do t&#8217;ia mbante ta hedhë poshtë këtë? Prej 11 shtatorit, në fillimet e vjeshtës së kaluar, i gjithë theksi u vu mbi Bin Ladenin, mbi Al Kaeda-n, mbi Afganistanin. Sadam Huseini dhe Iraku praktikisht u patën shpërfillur. Dhe vetëm kur u bë e qartë që Bin Ladeni gëzonte shëndet të plotë, ngase përfshirja për ta zënë të gjallë kishte dështuar, Bushit dhe Pauellit u ra në mend për rivalin e tij. Na thanë që Sadam Huseini ishte i keq, që u priste gjuhën dhe veshët kundërshtarëve, që ua vriste fëmijët para syve. (E vërtetë.) Që u priste kryet prostitutave, mandej ekspozonte në shesh kryet e tyre. (E vërtetë.) Që burgjet e tij qenë mbushur dengëza me të dënuar politikë të mbyllur nëpër biruca të vogla si arkivole, që eksperimentet kimike dhe biologjike i kryente me endje të madhe mbi viktima të tilla. (E vërtetë.) Që kishte lidhje me Al Kaeda-n edhe financonte terrorizmin, shpërblente familjet e kamikazeve palestineze me 25.000 dollarë familjen. (E vërtetë.) Më në fund, që nuk kishte hequr dorë asnjëherë prej arsenalit të tij me armë vdekjeprurëse, kështu që OKB-ja duhej të dërgonte sërish inspektorët në Irak.
Por, të jemi seriozë, lum miku! Sikur, në vitet &#8217;30, Lidhja e paefektshme e Kombeve të kishte dërguar inspektorët e saj në Gjermani, kujton ti se Hitler-i do t&#8217;i kishte dëftuar &#8220;Peenemünde&#8221;-n teksa Von Brauni fabrikonte V1-shat dhe V2-shat, për të bërë pluhur e hi Londrën? Kujton ti se do t&#8217;i kishte treguar fushat e Dahaut dhe të Mathausenit, të Aushvicit dhe të Buhenvaldit? Megjithëkëtë, komedia e inspektorëve u çkall dhe me një intensitet të tillë, sa roli prej primadone kaloi nga Bin Ladeni, te Sadam Huseini. Dhe as arrestimi i Halid Muhamedit, arkitektit të 11 shtatorit, nuk e shtoi kushedi çfarë harenë. Lajmi se Bin Ladeni qenkësh lokalizuar në Pakistanin Verior dhe rrezikuakësh të përfundonte po njëlloj, gjithashtu. Komedi vaj halli, me një fjalë. Gjithë lojëra të dyfishta, madje bashkëfajësi nga ana e inspektorëve. Gjithë strategji të shpërfillura nga ana e Bushit, që, duke luajtur edhe ai lojën e vet, i kërkonte Këshillit të Sigurimit lejen për të filluar luftën dhe, njëkohësisht, dërgonte trupat në kufijtë me Irakun. Në më pak se dy muaj, një çerek milioni trupa. Me ato angleze dhe australiane, më se treqind mijë. Dhe kjo, pa e kuptuar që armiqtë e Amerikës (të Perëndimit, duhej të thosha) nuk janë vetëm në Bagdad.
Janë edhe në Evropë, zoti Bush. Janë në Paris, ku gojëmblit Shirak aq i bën për paqen, ndërsa i është ngrehur mendja për të kënaqur zbrazëtinë e vet me Çmimin Nobel për Paqen. Ku askujt nuk ia ka ënda të lëvizë vendit Sadamin, ngase Sadami është nafta, që kompanitë naftënxjerrëse franceze qesin prej Irakut të tij. Dhe ku, duke harruar nishanin e vockël, të quajtur Pétain, Franca vijon mëtimin napoleonik për të sunduar Bashkimin Evropian, për të shtënë në dorë hegjemoninë e tij. Janë në Berlin, ku partia e rëndomqarit Shrëder i ka fituar zgjedhjet duke ju krahasuar Juve me Hitlerin e tyre. Ku flamujt amerikanë përdhosen me kryqin e thyer simbol të Gjermanisë naziste. Dhe ku, duke përkundur ëndrrën e të shtënit në dorë sërish të pjesës së padronëve, gjermanët shkojnë nënkrahëzaj me francezët. Janë në Romë, ku komunistët kanë dalë nga dera për të hyrë nga dritarja, si zogjtë e filmit me të njëjtin emër të Hiçkokut, ku priftërinjtë katolikë janë më bolshevikë se komunistët dhe ku, duke e mallëngjyer &#8220;të afërmin&#8221; me ekumenizmin e tij, me botëtretizmin e tij, me fondamentalizmin e tij, Karol Vojtila e pret Azizin, a thua se qenkësh një pëllumb me njomëzën e ullirit në gojë apo një martir në rrethak, që mend po e gllabërojnë luanët e Koloseut. (Mandej e dërgon në Asizi, ku fretërit i bëjnë shpurë deri në varrin e Shën Franceskut. I gjori Shën Francesk!) Janë në vendet e tjera evropiane, gjithaq ose pesë më shumë &#8211; pesë më pak. Nuk Ju kanë informuar ende ambasadorët Tuaj? Në Evropë armiqtë e Shteteve të Bashkuara ndodhen gjithandej, zoti Bush. Ajo, që Ju e quani me mirësjellje &#8220;ndryshim opinioni&#8221;, është urrejtje e kulluar. Një urrejtje e ngjashme me atë që shpërfaqte Bashkimi Sovjetik deri në Rënien e Murit. Pacifizmi i tyre është sinonim i antiamerikanizmit dhe, i shoqëruar me një ringjallje ogurzezë antisemitizmi, ngadhënjen sa në islam.
Dhe e di pse? Sepse Evropa nuk është më Evropë. Ajo është shndërruar në një provincë të islamit, si Spanja dhe Portugalia në vaktin e maurëve. Ajo mban në gjirin e vet gjashtëmbëdhjetë milionë emigrantë muslimanë, d.m.th. trefishin e atyre që janë në Amerikë. (Dhe Amerika është tri herë më e madhe nga Evropa.) Evropa është mbushur dengëza me mullahë, me ajatollahë, me imamë, me xhamira, me çallmara, me mjekra, me perçe, me ferexhera dhe mjerë kush proteston. Evropa fsheh mijëra terroristë, që qeveritë tona as nuk i kontrollojnë dot, as nuk i identifikojnë dot. Pra, njerëzit kanë frikë dhe, duke valëvitur flamurin e pacifizmit, pacifizmit baras antiamerikanizëm, e ndiejnë veten të mbrojtur. Sikur kjo të mos mjaftuakësh, Evropa i ka harruar të 221 484 amerikanët e rënë për të në Luftën e Dytë Botërore. Për varrezat e tyre në Normandi, në Ardenet, në Vosgjet, në luginën e Renit, në Belgjikë, në Holandë, në Luksemburg, në Lorenë, në Danimarkë e në Itali dhe as që e ha malli. Në vend të mirënjohjes, Evropa ka zili, smirë, xhelozi dhe asnjë shtet evropian nuk do ta mbështesë këtë luftë, zoti Bush. As ato shtete përnjëmend aleate, si Spanja ose të drejtuara prej tipash që, si Berluskoni, Ju thërrasin &#8220;miku im, Xhorxh!&#8221;.
Në Evropë Ju keni një mik dhe vetëm kaq. Një aleat dhe vetëm kaq: Toni Blerin. Por edhe Bleri qeveris një vend të pushtuar prej maurësh dhe ndaj Shteteve të Bashkuara gjithë zili, smirë, xhelozi. Deri edhe partia e tij ia nxin jetën duke e kundërshtuar. Dhe, meqë ra fjala: duhet t&#8217;Ju kërkoj ndjesë, zoti Bler. Ndjesë për sa në librin tim &#8220;Mllefi dhe krenaria&#8221; kam qenë e padrejtë ndaj Jush. E gabuar prej mirësjelljes Suaj me të tepërt ndaj kulturës islame, kam shkruar se ishit një lehaqen mes lehaqenëve, se kuraja Juaj nuk do ta kishte të gjatë, se, sapo të mos i shërbente më karrierës Suaj politike, do ta vinit atë mënjanë. Ndërsa Ju po e flijoni atë karrierë politike për bindjet Tuaja. Me një vijimësi të pacen. Vërtet lyp ndjesë dhe e tërheq edhe fjalinë e shëmtuar, të rënduar padrejtësie: &#8220;Po qe se kultura jonë ka të njëjtën vlerë me një kulturë që detyron të mbash perçen, përse i kaloni pushimet në Toskanën time dhe jo në Arabinë Saudite ose në Afganistan?&#8221; Edhe Ju them: &#8220;Të na vini kur të doni. Toskana ime është Toskana Juaj, shtëpia ime është shtëpia Juaj. My home is your home&#8221;.
Shkaku i fundit i mëdyshjes sime qëndron në termat me të cilët Bushi dhe Bleri dhe këshilltarët e tyre e përcaktojnë këtë luftë. &#8220;Luftë çlirimtare, luftë humanitare për të shpënë lirinë dhe demokracinë në Irak&#8221;. Eh, jo, të dashur zotërinj, jo. Aspak nuk ka të bëjë humanitarizmi me luftërat. Të gjitha luftërat, edhe ato të drejtat, edhe ato të ligjshmet, janë vdekje, rrënim, mizori dhe gjëmë. Dhe kjo nuk është luftë çlirimtare. (Nuk është as luftë për naftë, ta kemi të qartë, si mëtojnë shumë vetë. Në ndryshim prej francezëve, amerikanët nuk kanë nevojë për naftën irakene.) Është luftë politike. Luftë e bërë gjakftohtësisht për t&#8217;iu përgjigjur Luftës së Shenjtë, që armiqtë e Perëndimit kanë shpallur më 11 shtator. Është luftë profilaktike. Vaksinë, si vaksina kundër poliomelitit dhe lisë, një ndërhyrje kirurgjikale mbi Sadam Huseinin, sepse mes vatrave të ndryshme të kancerit Sadam Huseini duket vatra më e padiskutueshme. Ai që bie më shumë në sy, më i rrezikshmi.
Veç kësaj, Sadami përbën pengesën (mendojnë Bushi dhe Bleri dhe këshilltarët e tyre) që, me t&#8217;u hequr mënjanë, do t&#8217;u lejojë të rivizatojnë hartën e Lindjes së Mesme. Me një fjalë, të bëjnë atë që anglezët dhe francezët bënë pas shembjes së Perandorisë Osmane. Ta rivizatojnë dhe të përhapin një Pax Romana, më falni, një Pax Americana ku të mbretërojë Liria dhe Demokracia. Ku askush të mos bezdisë më me atentate dhe masakra. Ku të gjithë të mund të mbrothësojnë, të jetojnë të lumtur dhe të kënaqur&#8230; Broçkulla. Liria nuk jepet dhuratë si një copëz çokollatë dhe demokracia nuk impohohet me ushtri. Sikurse thoshte im atë, kur grishte antifashistët të hynin në Rezistencë dhe sikurse them unë, kur flas me ata që besojnë ndershmërisht në paqen amerikane, liria duhet fituar vetë. Demokracia lind nga qytetërimi dhe, në të dyja rastet, duhet ditur se për çfarë bëhet fjalë. Lufta e Dytë Botërore qe luftë çlirimtare jo ngase i dhuroi Evropës dy copëzat e çokollatës, d.m.th. dy gjësendet e reja të quajtura &#8220;liri&#8221; dhe &#8220;demokraci&#8221;, por sepse i rivendosi ato. Dhe i rivendosi, ngase evropianët i kishin humbur ato me Hitlerin dhe Musolinin. Sepse e njihnin mirë, e dinin për çfarë bëhej fjalë.
Japonezët jo. E pranoj. Për japonezët dy copëzat e çokollatës qenë një dhuratë që u shpërblente, sidomos, Hiroshimën dhe Nagasakin. Por Japonia e kishte nisur tanimë rrugën e saj drejt përparimit dhe nuk i përkiste botës që te &#8220;Mllefi dhe krenaria&#8221; e quaj &#8220;Mali&#8221;. Mali, që prej 1 400 vjetësh nuk lëviz, nuk ndryshon, nuk shkridhet nga humnerat e verbërisë së tij. Shkurt fjala, islami. Konceptet moderne të lirisë dhe të demokracisë janë kryekëput të huaja për ndërthurjen ideologjike të islamit, kryekëput të përkundërta me despotizmin dhe tiraninë e shteteve të tij teokratike. Në atë ndërthurje ideologjike komandon Zoti, Zoti vendos fatin e njerëzve dhe njerëzit nuk janë bij të atij Zoti, por të nënshtruar ndaj tij, skllevër. &#8220;Inshallah, si të dojë Zoti, inshallah!&#8221; Pra, në Kuran nuk ka vend për zgjedhjen e lirë, d.m.th. për lirinë. Nuk ka aty vend për një regjim që, së paku juridikisht, mbështetet mbi barazinë, mbi votimin, mbi pjesëmarrjen e përgjithshme në votim, d.m.th. për demokracinë. Në të vërtetë, këto dy koncepte moderne muslimanët nuk i kuptojnë. I refuzojnë ato dhe, duke na pllakosur, duke na pushtuar, duan t&#8217;i fshijnë edhe nga jeta jonë.
Falë optimizmit të tyre kryeneç, të njëjtit optimizëm me të cilin në Fort Alamo luftuan me aq heroizëm dhe përfunduan të gjithë të masakruar nga gjenerali Santa Ana, amerikanët janë të sigurt që në Bagdad do t&#8217;i presin si në Romë, në Firence dhe në Paris. &#8220;Do të na duartrokasin, do të na hedhin lule&#8221;,- më thoshte gjithë kënaqësi një trapush nga Uashingtoni. Ndoshta. Në Bagdad ç&#8217;nuk mund të ngjasë. Po mandej? Çfarë do të ngjasë mandej? Më se dy të tretat e irakenëve, që në &#8220;zgjedhjet&#8221; e fundit ia kanë dhënë njëqind për qind të votave Sadamit, janë shiitë, që prej gjithmonit ëndërrojnë të vendosin Republikën Islamike të Irakut. Në vitet &#8217;80, edhe sovjetikët u pritën mirë në Kabul. Edhe sovjetikët imponuan paqen e tyre me ushtri. I bindën që deri edhe gratë ta hiqnin perçen: mban mend? Porse dhjetë vjet më pas iu desh të ngriheshin e të iknin, t&#8217;ua lëshonin vendin talebanëve. Pyetje: po në qoftë se, në vend që të zbulojë lirinë, Iraku bëhet një Afganistan i dytë? Po në qoftë se, në vend që të nxërë demokracinë, krejt Lindja e Mesme të hidhet në erë ose kanceri të shumëfishohet? Nga një vend në tjetrin, me njëfarë reaksioni zinxhir... Nga perëndimore krenare për qytetërimin e vet dhe, pra, e vendosur për ta mbrojtur atë deri në frymën e fundit, pa rezerva, do të më duhej atëherë të bashkohesha me Bushin dhe me Blerin, të zatetur brenda një Fort Alamoje të ri. Pa kurrfarë ngurrimi do të më duhej atëherë të luftoj dhe të vdes me ta. Çfarë është e vetmja gjë për të cilën nuk kam as më të voglin dyshim.
© Oriana Fallaci
All rights reserved
Botuar në &#8220;The Wall Street Journal&#8221; dhe &#8220;Il Corriere della Sera&#8221;, më 14 mars 2003.
Përktheu Aurel Plasari[/list]
Re: BE nis ndëshkimin e Shqipërisë për Irakun
<span style="font-weight: bold">Me kenaqet juve me kete "zonjen" Fallaci qe nuk ben gje tjeter por pervec qe nuk zoteron dot komplekset personale te trasheguara inferioriteti propagandon edhe, ndoshta pikerisht per keto arsye, urrejtje dhe diskriminim te bazuar nga ndjenja fetare.
Megjithate kjo "zonja" e juaj eshte e njohur me kohe per delirimet e saja gazetareske. Mjafton te lezosh pershembull:
"IL RIVOLUZIONARIO DON CHISCIOTTE DIE ORIANA fALLACI" me autore Pattavina Giovani dhe Panagulis Alekas botuar ne Rome me 1984.
Prandaj mos kujtoni se na keni zbuluar ndonje element te ri qe te na habisni se pallavrat e Fallacit jane prej kohe te njohura</span>
Kastriot
<span style="font-weight: bold">Me kenaqet juve me kete "zonjen" Fallaci qe nuk ben gje tjeter por pervec qe nuk zoteron dot komplekset personale te trasheguara inferioriteti propagandon edhe, ndoshta pikerisht per keto arsye, urrejtje dhe diskriminim te bazuar nga ndjenja fetare.
Megjithate kjo "zonja" e juaj eshte e njohur me kohe per delirimet e saja gazetareske. Mjafton te lezosh pershembull:
"IL RIVOLUZIONARIO DON CHISCIOTTE DIE ORIANA fALLACI" me autore Pattavina Giovani dhe Panagulis Alekas botuar ne Rome me 1984.
Prandaj mos kujtoni se na keni zbuluar ndonje element te ri qe te na habisni se pallavrat e Fallacit jane prej kohe te njohura</span>
Kastriot
Re: BE nis ndëshkimin e Shqipërisë për Irakun
O Kaçi, te njejten gje qe thua ti per Oriana Fallaci-n mund te thosha edhe une trefish per ty, se ajo te pakten eshte gazetare me eksperience kurse ti ne krahasim me te s'je kurrkushi.
Po puna ketu nuk eshte te shajme e te bejme si psikologe te mbaruar (ti kur merresh me "komplekset e inferioritetit" te Orianes), po te analizojme temen qe ke hapur, qendrimin e BE-se dhe vendimin e Shqiperise, apo jo?
O Kaçi, te njejten gje qe thua ti per Oriana Fallaci-n mund te thosha edhe une trefish per ty, se ajo te pakten eshte gazetare me eksperience kurse ti ne krahasim me te s'je kurrkushi.
Po puna ketu nuk eshte te shajme e te bejme si psikologe te mbaruar (ti kur merresh me "komplekset e inferioritetit" te Orianes), po te analizojme temen qe ke hapur, qendrimin e BE-se dhe vendimin e Shqiperise, apo jo?
Re: BE nis ndëshkimin e Shqipërisë për Irakun
Kastriot
<span style="font-weight: bold">Je ne adrese te gabuar mor mik se une vec perserita ato qe thone te tjeret per Falacin, prandaj te keshilloj ti drejtohesh zoterinjve Giovani Pattavina dhe Alekos Panagulis</span>
Kastriot
Re: BE nis ndëshkimin e Shqipërisë për Irakun
Or mik, une nuk jam fare ne adrese te gabuar, se, pavaresisht nga ato qe thone Pattavina dhe Palagulis, sic i quan ti pallavra ato qe thote Fallaci, mund te them edhe une qe ato qe thua ti, Pattavina dhe Palagulis jane pallavra, apo jo? Prandaj na jep ca argumenta te tjera me te bindshme. Me jep ndonje link sic ta dhashe edhe une qe te lexoj ndonje gje per kete Pattavinen ose Panagulis se nuk jam duke bere search vetem per keta, hajt pra...
Or mik, une nuk jam fare ne adrese te gabuar, se, pavaresisht nga ato qe thone Pattavina dhe Palagulis, sic i quan ti pallavra ato qe thote Fallaci, mund te them edhe une qe ato qe thua ti, Pattavina dhe Palagulis jane pallavra, apo jo? Prandaj na jep ca argumenta te tjera me te bindshme. Me jep ndonje link sic ta dhashe edhe une qe te lexoj ndonje gje per kete Pattavinen ose Panagulis se nuk jam duke bere search vetem per keta, hajt pra...
Argjentina
Primus registratum
Re: BE nis ndëshkimin e Shqipërisë për Irakun
Nese nuk do pozicionoheshim te tille ne ceshtjen e Irakut,c'do bente Evropa me shume per ne?
Po mos i hani keto budalliqe gazetash aman!
Pastaj,kush eshte Evropa?Evropa eshte "kurva" qe copetoi trupin e kombit tone ne 5 pjese!
C'te keqe ke patur nga Amerika?ASNJE!
Ika,ika se s'kam kohe per naivitete!
Nje pyetje kam une per ty.
Nese nuk do pozicionoheshim te tille ne ceshtjen e Irakut,c'do bente Evropa me shume per ne?
Po mos i hani keto budalliqe gazetash aman!
Pastaj,kush eshte Evropa?Evropa eshte "kurva" qe copetoi trupin e kombit tone ne 5 pjese!
C'te keqe ke patur nga Amerika?ASNJE!
Ika,ika se s'kam kohe per naivitete!
Re: BE nis ndëshkimin e Shqipërisë për Irakun
dyshoj se nuk e ke lexuar fare ate saggio-n qe thua. Qe te mos te te quaj mashtrues me cito ca rrjeshta ku Pattavina dhe Panagoulis e "shajne" Oriana Fallaci-n, te cilen e kishin shoqe ne ide dhe ne opinione dhe Panagoulis pervec ketyre e kishte dhe te dashur kur ishte gjalle. Ben mire te mos i shpikesh vete ato rrjeshtat qe do citosh nqs nuk do qe te te etiketoj mashtruesin me te ndyre te albforumit qe mbron veten me ca tituj qe i duken sikur shajne Fallaci-n.
Re: BE nis ndëshkimin e Shqipërisë për Irakun
".....Dopo tre anni di isolamento, Oriana Fallaci pubblica «Un uomo», il romanzo in cui rende giustizia ad Alekos Panagulis..."
"......Ma vedi nemici dappertutto!
«Proprio dappertutto no, in molti posti sì. Te l'ho già detto che non è saggio fidarsi troppo degli uomini. Quando cammini in una foresta che sai popolata di bestie feroci, non te ne vai mica fischiettando e raccogliendo margherite. Vai con il fucile puntato e appena senti..."
Kastriot
Ps: Ti ndoshta cdo debat e kupton si "sharje" ose "ofendim", sic duket si pasoje e edukatas dhe rrethit tend shoqeror!!
Edhe Falaci nuk eshte shume larg teje dhe e sheh vehten te "rrethuar" nga armiq mbasi nuk eshte ne gjendje tu imponoje mendimin e vet te tjereve. Si "Feministe" qe eshte ajo vuan nga ndjenja e perhershme "e persekutimit" dhe reagon me delirimet tashme te njohura.
<span style="font-weight: bold">Interviste e O.Falacit marre nga Luciano Simonelli</span>
".....Dopo tre anni di isolamento, Oriana Fallaci pubblica «Un uomo», il romanzo in cui rende giustizia ad Alekos Panagulis..."
"......Ma vedi nemici dappertutto!
«Proprio dappertutto no, in molti posti sì. Te l'ho già detto che non è saggio fidarsi troppo degli uomini. Quando cammini in una foresta che sai popolata di bestie feroci, non te ne vai mica fischiettando e raccogliendo margherite. Vai con il fucile puntato e appena senti..."
Kastriot
Ps: Ti ndoshta cdo debat e kupton si "sharje" ose "ofendim", sic duket si pasoje e edukatas dhe rrethit tend shoqeror!!
Edhe Falaci nuk eshte shume larg teje dhe e sheh vehten te "rrethuar" nga armiq mbasi nuk eshte ne gjendje tu imponoje mendimin e vet te tjereve. Si "Feministe" qe eshte ajo vuan nga ndjenja e perhershme "e persekutimit" dhe reagon me delirimet tashme te njohura.
Re: BE nis ndëshkimin e Shqipërisë për Irakun
Fiorentini attenti, chiudetevi in casa"
<span style="font-weight: bold">"No global fascisti"</span>
<span style="font-weight: bold">Bufera contro la FALLACI</span>
Coro di critiche dopo le accuse: "Suscita pietà umana"
"E' come Bin Laden". "Odia l'umanità". "Istiga alla violenza"
FIRENZE - "Fiorentini abbiate dignità. Non siate inerti. Chiudete i negozi e non mandate i bambini a scuola". Proprio nel giorno dell'apertura del Social Forum a Firenze, Oriana Fallaci torna a scagliarsi contro il movimento no global. Lo fa con un lungo articolo pubblicato dal Corriere della sera, dove la scrittrice invita i fiorentini a "mettere il cartello che i coraggiosi misero nel 1922, cioè quando i fascisti di Mussolini fecero la marcia su Roma. Chiuso per lutto", e si scaglia contro il sindaco di Firenze, il presidente della Regione Toscana, il segretario ds Piero Fassino, il ministro dell'Interno e il capo dello Stato. Tutti rei di non aver fatto nulla, nonostante "l'attivismo" della scrittrice, per impedire il Social Forum.
Scontate le reazioni. Secca quella di Marco Bersani, responsabile di Attac: "Non abbiamo niente da dire. E' un articolo che si commenta da solo e che suscita solo pietà umana". Per il segretario di Rifondazione comunista, Fausto Bertinotti, "la Fallaci si distingue per questa avversione a tutte le diversità, a tutte le differenze, cioè, in realtà, all'umanità". Lapidario il segretario dei Verdi, Alfonso Pecoraro Scanio: "E' un appello arrogante, violento e persino ignorante: istiga all'odio come i Black Block".
- Pubblicità -
Tocca a Vittorio Agnoletto bollare l'articolo come "un'istigazione alla violenza" e chiamare a raccolta "il mondo della cultura fiorentina perché risponda e perché non si strumentalizzi la storia di Firenze". Mentre per Francesco Caruso, uno dei leader dei Disubbidienti "la Fallaci sta agli Usa come Fede sta a Berlusconi, con la sola differenza che la prima vicinanza è molto più pericolosa della seconda". Sulla stessa lunghezza d'onda Luca Casarini, portavoce dei Disobbedienti, che bolla l'articolo come "frutto di puro deliro" e "recriminazioni isteriche da osservare più sul piano psichiatrico che culturale".
Per Giuseppe Fioroni della Margherita "la pericolosità della giornalista è pari a quella che crede di denunciare. Aspira solo ad essere la Bin Laden d'Occidente". Tacciono due dei chiamati in causa dall'articolo, il sindaco di Firenze Leonardo Domenici e il presidente della Regione Claudio Martini. Il primo fa sapere di non aver letto l'articolo, il secondo di non avere tempo per farlo.
Le uniche voci a favore della Fallaci, finora, quella dei repubblicani e di alcuni esponenti della Lega. Tra questi Federico Bricolo, vicepresidente dei deputati del Carroccio, per il quale "non è la Fallaci da criticare per il suo articolo, ma gli organizzatori dell'evento, il sindaco della città e il presidente della Regione che saranno gli unici responsabili di tutto quello che accadrà di negativo". Luigino Vascon, difende la Fallaci dagli "attacchi di alcuni politici di una violenza inaudita" e per Cesarino Monti "gli attacchi contro la Fallaci dimostrano" come essa stia "mettendo il dito nella piaga dell'ipocrisia della sinistra in Italia e in Francia". "Grazie Oriana - conclude Monti - perché stai dando dignità alla nostra cultura occidentale, calpestata all'interno da no-global, girotondisti e politici felloni".
(6 novembre 2002)
<span style="font-weight: bold">Kastriot: Kjo eshte O. FALLACI </span>
Fiorentini attenti, chiudetevi in casa"
<span style="font-weight: bold">"No global fascisti"</span>
<span style="font-weight: bold">Bufera contro la FALLACI</span>
Coro di critiche dopo le accuse: "Suscita pietà umana"
"E' come Bin Laden". "Odia l'umanità". "Istiga alla violenza"
FIRENZE - "Fiorentini abbiate dignità. Non siate inerti. Chiudete i negozi e non mandate i bambini a scuola". Proprio nel giorno dell'apertura del Social Forum a Firenze, Oriana Fallaci torna a scagliarsi contro il movimento no global. Lo fa con un lungo articolo pubblicato dal Corriere della sera, dove la scrittrice invita i fiorentini a "mettere il cartello che i coraggiosi misero nel 1922, cioè quando i fascisti di Mussolini fecero la marcia su Roma. Chiuso per lutto", e si scaglia contro il sindaco di Firenze, il presidente della Regione Toscana, il segretario ds Piero Fassino, il ministro dell'Interno e il capo dello Stato. Tutti rei di non aver fatto nulla, nonostante "l'attivismo" della scrittrice, per impedire il Social Forum.
Scontate le reazioni. Secca quella di Marco Bersani, responsabile di Attac: "Non abbiamo niente da dire. E' un articolo che si commenta da solo e che suscita solo pietà umana". Per il segretario di Rifondazione comunista, Fausto Bertinotti, "la Fallaci si distingue per questa avversione a tutte le diversità, a tutte le differenze, cioè, in realtà, all'umanità". Lapidario il segretario dei Verdi, Alfonso Pecoraro Scanio: "E' un appello arrogante, violento e persino ignorante: istiga all'odio come i Black Block".
- Pubblicità -
Tocca a Vittorio Agnoletto bollare l'articolo come "un'istigazione alla violenza" e chiamare a raccolta "il mondo della cultura fiorentina perché risponda e perché non si strumentalizzi la storia di Firenze". Mentre per Francesco Caruso, uno dei leader dei Disubbidienti "la Fallaci sta agli Usa come Fede sta a Berlusconi, con la sola differenza che la prima vicinanza è molto più pericolosa della seconda". Sulla stessa lunghezza d'onda Luca Casarini, portavoce dei Disobbedienti, che bolla l'articolo come "frutto di puro deliro" e "recriminazioni isteriche da osservare più sul piano psichiatrico che culturale".
Per Giuseppe Fioroni della Margherita "la pericolosità della giornalista è pari a quella che crede di denunciare. Aspira solo ad essere la Bin Laden d'Occidente". Tacciono due dei chiamati in causa dall'articolo, il sindaco di Firenze Leonardo Domenici e il presidente della Regione Claudio Martini. Il primo fa sapere di non aver letto l'articolo, il secondo di non avere tempo per farlo.
Le uniche voci a favore della Fallaci, finora, quella dei repubblicani e di alcuni esponenti della Lega. Tra questi Federico Bricolo, vicepresidente dei deputati del Carroccio, per il quale "non è la Fallaci da criticare per il suo articolo, ma gli organizzatori dell'evento, il sindaco della città e il presidente della Regione che saranno gli unici responsabili di tutto quello che accadrà di negativo". Luigino Vascon, difende la Fallaci dagli "attacchi di alcuni politici di una violenza inaudita" e per Cesarino Monti "gli attacchi contro la Fallaci dimostrano" come essa stia "mettendo il dito nella piaga dell'ipocrisia della sinistra in Italia e in Francia". "Grazie Oriana - conclude Monti - perché stai dando dignità alla nostra cultura occidentale, calpestata all'interno da no-global, girotondisti e politici felloni".
(6 novembre 2002)
<span style="font-weight: bold">Kastriot: Kjo eshte O. FALLACI </span>
Re: BE nis ndëshkimin e Shqipërisë për Irakun
<span style="font-weight: bold">Per Fallacin ne frengjisht</span> (une e kam lezuar artikullin te perkthyer mbasi nuk flas frengjisht)
Tiziano Terzani répond à Oriana Fallaci
28/06/2002
ITALIE : Le journaliste italien, très connu dans son pays, Tiziano Terzani, répond à Oriana Fallaci et au violent brûlot antimusulman qu'elle a écrit sous le choc du 11 septembre, en dénonçant la "rancoeur" de sa collègue et en prônant une philosophie non violente. "Lettres contre la guerre", qui paraît en France le 1er juillet, est sorti plus tôt dans l'année en Italie où il est resté de nombreuses semaines parmi les meilleures ventes, explique l'éditrice Liana Levi qui présente cet ouvrage comme "l'anti-Fallaci". Terzani reproche à sa prestigieuse collègue "non seulement de nier les raisons de +l'ennemi+ mais aussi de nier son humanité, ce qui est le secret de l'inhumanité de toutes les guerres". "Nous devons comprendre à qui nous avons affaire... les raisons des terroristes, le drame du monde musulman dans sa confrontation avec la modernité, le rôle de l'islam en tant qu'idéologie anti-mondialisation, la nécessité de la part de l'Occident d'éviter une guerre de religion, avec une issue possible: la non-violence", écrit-il. "Bien plus que d'une coalition contre le terrorisme, le monde a besoin d'une coalition contre la pauvreté, contre l'exploitation, contre l'intolérance", souligne Terzani, né à Florence (ville natale de Fallaci) en 1938, correspondant en Asie du Spiegel et du Corriere della Sera, auteur de nombreux ouvrages sur ce continent, et installé en Inde depuis 1994. La justice française vient de se prononcer contre l'interdiction du livre d'Oriana Fallaci, "La rage et l'orgueil" (éd Plon), demandée par l'association antiraciste MRAP, suivie par la Ligue des droits de l'homme et la LICRA. En Suisse, deux plaintes (association Acor SOS Racisme et Centre islamique de Genève) ont été déposées contre le livre, vendu à près d'un million d'exemplaires en Italie. ("Lettres contre la guerre", éd Liana Levi, 186 pages, 15 euros)
<span style="font-weight: bold">Per Fallacin ne frengjisht</span> (une e kam lezuar artikullin te perkthyer mbasi nuk flas frengjisht)
Tiziano Terzani répond à Oriana Fallaci
28/06/2002
ITALIE : Le journaliste italien, très connu dans son pays, Tiziano Terzani, répond à Oriana Fallaci et au violent brûlot antimusulman qu'elle a écrit sous le choc du 11 septembre, en dénonçant la "rancoeur" de sa collègue et en prônant une philosophie non violente. "Lettres contre la guerre", qui paraît en France le 1er juillet, est sorti plus tôt dans l'année en Italie où il est resté de nombreuses semaines parmi les meilleures ventes, explique l'éditrice Liana Levi qui présente cet ouvrage comme "l'anti-Fallaci". Terzani reproche à sa prestigieuse collègue "non seulement de nier les raisons de +l'ennemi+ mais aussi de nier son humanité, ce qui est le secret de l'inhumanité de toutes les guerres". "Nous devons comprendre à qui nous avons affaire... les raisons des terroristes, le drame du monde musulman dans sa confrontation avec la modernité, le rôle de l'islam en tant qu'idéologie anti-mondialisation, la nécessité de la part de l'Occident d'éviter une guerre de religion, avec une issue possible: la non-violence", écrit-il. "Bien plus que d'une coalition contre le terrorisme, le monde a besoin d'une coalition contre la pauvreté, contre l'exploitation, contre l'intolérance", souligne Terzani, né à Florence (ville natale de Fallaci) en 1938, correspondant en Asie du Spiegel et du Corriere della Sera, auteur de nombreux ouvrages sur ce continent, et installé en Inde depuis 1994. La justice française vient de se prononcer contre l'interdiction du livre d'Oriana Fallaci, "La rage et l'orgueil" (éd Plon), demandée par l'association antiraciste MRAP, suivie par la Ligue des droits de l'homme et la LICRA. En Suisse, deux plaintes (association Acor SOS Racisme et Centre islamique de Genève) ont été déposées contre le livre, vendu à près d'un million d'exemplaires en Italie. ("Lettres contre la guerre", éd Liana Levi, 186 pages, 15 euros)
Re: BE nis ndëshkimin e Shqipërisë për Irakun
You are wrong, Ms Fallaci
by Amir Taheri
Arab News
October 24, 2002
What are the two worst things that could happen to a civilization? The first is to have an adversary stronger than itself. The second is to become like that adversary. Could this double whammy be happening to Western civilization?
The question is not far-fetched. Many in the West now identify Islamic fundamentalism, under various appellations, as "the adversary." And there are those who want the West to use some of that adversary's methods — that is to become like it.
In a series of recent elections in Western Europe, radical parties and groups playing the anti-Muslim card have achieved spectacular successes. The ideas they preach have also found an echo in the media and in the broader culture. By my latest count, over 400 books and pamphlets that identify Islam as "the adversary" have appeared in Europe and the United States in the past six months alone.
Some of these books and pamphlets allege that Osama Bin Laden has already scored a double victory. He has succeeded in getting himself recognized as "the arch-enemy" of the Western civilization and, more importantly, forcing some elements in the West to think and write as he does — if not actually behave as he does at least for the time being. The essence of Bin Ladenism is simple: I am right and everybody else is wrong. Those who are wrong must either submit to us or be murdered.
This simple philosophy is the central theme of "La Rage et L'Orgeuil" (Rage and Pride), the new book — or pamphlet — by former Italian journalist Oriana Fallaci. She says that she wrote it in the immediate aftermath of the Sept. 11 attacks. It was originally an essay that gradually became a 200-page book. Fallaci's thesis is simple: There is a Muslim conspiracy to conquer Europe and destroy Western civilization. Almost all Muslims have a role in this conspiracy. The majority provide either silent support or the required manpower. Muslim governments provide the bases and the logistics. Islamic schools arrange for the necessary brainwashing. Both Muslim businessmen and the Muslim middle class give money.
How is this conspiracy unfolding? Fallaci says there is an organized invasion of the West by Muslim immigrants. She exaggerates the figures all around, for example, by suggesting that there are already 25 million Muslims in the United States. The Muslim immigrants try to Islamicize Western countries by setting up "halal" meat shops, kebab restaurants, mosques and other "ugly sites." Their women wear the "hijab" which, according to Fallaci, is designed to terrorize Western women. Muslim men grow bushy beards and wear clothes that resemble pyjamas or nightgowns in public. Muslims cut the throats of sheep on the balconies of their apartments and make a point of defecating or at least urinating in the most beautiful parts of Western cities. Unless something is done, Fallaci warns, Muslims will turn beautiful European and American cites into "casbahs" where life is dominated by "lies, calumnies and hypocrisy" in the name of religion. As part of their secret plan to destroy Western civilization, Muslims are also bringing a variety of diseases, including syphilis and AIDS, to Europe. Worse still, Muslims have instructions to produce large numbers of children at a time when most Western nations are in demographic decline. Fallaci puts it her way: "Muslims have orders to multiply like rats."
Fallaci says that all Muslims are Arabs, even when they belong to other nationalities. For her, being Muslim means abandoning one's true identity and adopting that of the Arabs. She goes further by suggesting that all Arabs are actual or potential Bin Ladens. In her view, Islam can produce only Bin Ladens. She even ridicules suggestions that Muslims ever contributed anything to science, art and philosophy. Addressing the West, she cries out: "You do not understand or do not want to understand that if we remain passive, if we do not fight back, the jihad will triumph."
Those who know Fallaci may not be surprised by the vehemence of her passion and the intensity of her hatred. Now in her mid-70s, Fallaci began her journalistic career as one of the fashionable leftist "truth-seekers" in the 1960s. Those were the days of the Vietnam War and "the adversary" was the United States, the arch-imperialist demonized by Soviet propaganda. Over 40 years later, Fallaci has been transformed into an America-lover of almost comic proportions. She now loves everything American and believes that only the United States can save humanity from falling under the control of "Muslim hordes of fanatics."
Fallaci is not alone among former anti-Americans who have suddenly become pro-US. Another example is Salman Rushdie, the British novelist who once described the United States as "the fountain of evil." In his book "The Jaguar Smile," a hymn in praise of Marxist terrorists in Nicaragua, Rushdie even called for the murder of Americans as a revolutionary act. Now, however, Rushdie lives in New York, a few blocks from Fallaci, and sings the same song in praise of America. Not surprisingly, both Rushdie and Fallaci achieved hero status in Iran. Fallaci was the only foreign woman journalist allowed to interview the late Ayatollah Khomeini. (She wore the "hijab" on that occasion!) Her praise of Khomeini, and her vicious attacks on the late Shah, are still part of the official literature of Iran. Rushdie won the Ayatollah Beheshti Prize for his anti-American novels. Both Fallaci and Rushdie have cured themselves of their hatred of the United States by replacing it with an even more illogical hatred of Muslims. They are people who cannot live without hating someone or something. The problem is that their hatred seems to be shared by many people in the West. Fallaci's work has sold almost a million copies in Italy, the biggest sales figures ever of the first edition of a book in Italy. The French publisher hopes to sell almost as many. Translations of the book are already under way in 10 other languages. Fallaci, like Rushdie before her, has always had a provocative streak. This is any writer's right and, in the cases of Fallaci and Rushdie, has often proved a selling gimmick for mediocre books. But there is a limit even to provocation. That limit is simple: The writer should not deliberately lie to his readers.
Let me explain.
Fallaci could have written an even bigger book saying why she hates all Muslims. I also have no quarrel with her taste when she says: "Arab men have something in them that make women of good taste vomit." She should know. I don't. What Fallaci should not do is to build her premise on lies. For example, she claims that "millions and millions" of Muslims marched in support of Bin Laden throughout the Muslims world — from Afghanistan to Sudan and from Indonesia and Pakistan to Chad. This is simply not true. Using reports from news agencies and radio and TV networks, I can find a total of only 17 demonstrations that could be interpreted as pro-Bin Laden. Of these, 10 took place in two Pakistani cities: Peshawar and Quetta. There were also demonstrations in Amman, Cairo and Casablanca. None of these drew large crowds, the average being just a few hundred. There were also pro-American demonstrations in various parts of the Muslim world after Sept. 11. In Tehran, thousands of young men and women held a candle-lit vigil and prayed for the American dead. In Jakarta, large crowds called on the US Embassy to lay flowers. There were similar ceremonies in other Muslim cities including Tashkent, Baku, Ankara, Sarajevo and Tirana. There is no evidence that Bin Laden or his brand of terror have a substantial following anywhere in the Muslim world. Certainly, we have not seen or heard many expressions of such support from anywhere. Even the most radical, anti-American Islamic fundamentalists have not publicly endorsed the Sept. 11 attacks or praised Bin Laden. Of course, they may be dissimulating because so many of them have children at American universities. Some of them also live in Europe but the net result is that there is no sign of the massive support that Fallaci claims for Bin Laden and his terrorists.
Fallaci's claim that there is a centralized Muslim conspiracy is too ludicrous to merit a detailed rebuttal. There are 53 countries in which Muslims are a majority. These countries have minimal relationships with one another. Trade among them accounts for less than one percent of their total commercial exchanges. Muslims do not send their children to other Muslim countries for study. The No. 1 destination for study is the United States. There is also very little intra-Islamic tourism. Apart from Haj, hardly any Muslim tourist goes to another Muslim country. Muslims do not learn one another's languages.
Muslims do not even translate the works or one other's writers and scholars. None of the great contemporary Turkish poets and Iranian writers are known in the Arab world. And, leaving aside Naguib Mahfouz who was forced into Muslim markets thanks to his Nobel Prize, non-Arab Muslims know almost nothing of Arabic literature. When it comes to literature from Indonesia, for example, the situation is even worse. Indonesian literature is translated into English, Dutch and German but never into Arabic, Turkish or Persian.
No, Ms. Fallaci! The problem is that there is no Muslim world as such. There are, of course, a number of organizations with an Islamic label: the Organization of Islamic Conference is one of them. But these organizations have absolutely no influence on any aspect of life and/or politics in any Muslim country. Nor have they succeeded in promoting a coherent and united Muslim position on any world issues. Because there is no organized church, and certainly no pope, there is no authority which can decide and speak on behalf of all Muslims. Bin Laden and Khomeini, presented by Fallaci as the model Muslims of our time, must be regarded as ambitious politicians and judged as individuals. Just as it would be wrong to regard Al Capone and other Mafia chiefs as models of Italian manhood, it would be disingenuous to claim "all Muslims are Bin Ladens." It is, therefore, unfair to blame all Muslims for the deeds of isolated individuals or states.
A good part of Fallaci's pamphlet is devoted to attacking the European Union for supposedly being soft on Muslim immigrants. But the truth is that Europe in general, and Italy in particular, needs these immigrants. In fact, Italian government studies show that unless there is a mass injection of immigrants into Italy, the Italian nation will simply disappear within the next four decades. The reason? Falling birth rates. Italians do not produce enough children to compensate for normal death rates. The same is true in Germany and Spain. France and Britain have managed to keep their population levels constant thanks to immigration. Fallaci's anti-immigrant position is especially surprising because it comes from a former leftist and an Italian. Most leftist ideologies divide mankind on the basis of class rather than ethnic background or race. In any case, Italians are among the most mixed peoples in the world with the blood of countless ethnic groups and races in their veins. Italy has also been one of the leading sources of immigrants to other European countries and the American continent. Between 1830 and 1960, an estimated 12 million Italians immigrated to the United States alone. A further 15 million went to South America where they form important parts of the population in Argentina and Uruguay and Venezuela among others. From 1900 to the 1950s, an estimated five million Italians immigrated to France, Britain and the Benelux countries.
At their destinations, those Italian immigrants met people like Fallaci who loathed the newcomers and saw them as a threat to civilization. That someone like Fallaci can pose as a serious writer on the subject of Islam proves at least two things. The first is that Europe, especially Italy, remains largely ignorant of Islam both as a religion and as a civilization. The second is that the majority of Muslims, by remaining silent, have allowed a small handful of violent and largely ignorant individuals to pose as representatives of Islam. Efforts are needed on both sides — by Europe and by Muslims — to change the situation and thus give the millions who read Fallaci a better, fairer and more truthful account of what is a serious issue: the place of Islam in a global world dominated by Western powers.
You are wrong, Ms Fallaci
by Amir Taheri
Arab News
October 24, 2002
What are the two worst things that could happen to a civilization? The first is to have an adversary stronger than itself. The second is to become like that adversary. Could this double whammy be happening to Western civilization?
The question is not far-fetched. Many in the West now identify Islamic fundamentalism, under various appellations, as "the adversary." And there are those who want the West to use some of that adversary's methods — that is to become like it.
In a series of recent elections in Western Europe, radical parties and groups playing the anti-Muslim card have achieved spectacular successes. The ideas they preach have also found an echo in the media and in the broader culture. By my latest count, over 400 books and pamphlets that identify Islam as "the adversary" have appeared in Europe and the United States in the past six months alone.
Some of these books and pamphlets allege that Osama Bin Laden has already scored a double victory. He has succeeded in getting himself recognized as "the arch-enemy" of the Western civilization and, more importantly, forcing some elements in the West to think and write as he does — if not actually behave as he does at least for the time being. The essence of Bin Ladenism is simple: I am right and everybody else is wrong. Those who are wrong must either submit to us or be murdered.
This simple philosophy is the central theme of "La Rage et L'Orgeuil" (Rage and Pride), the new book — or pamphlet — by former Italian journalist Oriana Fallaci. She says that she wrote it in the immediate aftermath of the Sept. 11 attacks. It was originally an essay that gradually became a 200-page book. Fallaci's thesis is simple: There is a Muslim conspiracy to conquer Europe and destroy Western civilization. Almost all Muslims have a role in this conspiracy. The majority provide either silent support or the required manpower. Muslim governments provide the bases and the logistics. Islamic schools arrange for the necessary brainwashing. Both Muslim businessmen and the Muslim middle class give money.
How is this conspiracy unfolding? Fallaci says there is an organized invasion of the West by Muslim immigrants. She exaggerates the figures all around, for example, by suggesting that there are already 25 million Muslims in the United States. The Muslim immigrants try to Islamicize Western countries by setting up "halal" meat shops, kebab restaurants, mosques and other "ugly sites." Their women wear the "hijab" which, according to Fallaci, is designed to terrorize Western women. Muslim men grow bushy beards and wear clothes that resemble pyjamas or nightgowns in public. Muslims cut the throats of sheep on the balconies of their apartments and make a point of defecating or at least urinating in the most beautiful parts of Western cities. Unless something is done, Fallaci warns, Muslims will turn beautiful European and American cites into "casbahs" where life is dominated by "lies, calumnies and hypocrisy" in the name of religion. As part of their secret plan to destroy Western civilization, Muslims are also bringing a variety of diseases, including syphilis and AIDS, to Europe. Worse still, Muslims have instructions to produce large numbers of children at a time when most Western nations are in demographic decline. Fallaci puts it her way: "Muslims have orders to multiply like rats."
Fallaci says that all Muslims are Arabs, even when they belong to other nationalities. For her, being Muslim means abandoning one's true identity and adopting that of the Arabs. She goes further by suggesting that all Arabs are actual or potential Bin Ladens. In her view, Islam can produce only Bin Ladens. She even ridicules suggestions that Muslims ever contributed anything to science, art and philosophy. Addressing the West, she cries out: "You do not understand or do not want to understand that if we remain passive, if we do not fight back, the jihad will triumph."
Those who know Fallaci may not be surprised by the vehemence of her passion and the intensity of her hatred. Now in her mid-70s, Fallaci began her journalistic career as one of the fashionable leftist "truth-seekers" in the 1960s. Those were the days of the Vietnam War and "the adversary" was the United States, the arch-imperialist demonized by Soviet propaganda. Over 40 years later, Fallaci has been transformed into an America-lover of almost comic proportions. She now loves everything American and believes that only the United States can save humanity from falling under the control of "Muslim hordes of fanatics."
Fallaci is not alone among former anti-Americans who have suddenly become pro-US. Another example is Salman Rushdie, the British novelist who once described the United States as "the fountain of evil." In his book "The Jaguar Smile," a hymn in praise of Marxist terrorists in Nicaragua, Rushdie even called for the murder of Americans as a revolutionary act. Now, however, Rushdie lives in New York, a few blocks from Fallaci, and sings the same song in praise of America. Not surprisingly, both Rushdie and Fallaci achieved hero status in Iran. Fallaci was the only foreign woman journalist allowed to interview the late Ayatollah Khomeini. (She wore the "hijab" on that occasion!) Her praise of Khomeini, and her vicious attacks on the late Shah, are still part of the official literature of Iran. Rushdie won the Ayatollah Beheshti Prize for his anti-American novels. Both Fallaci and Rushdie have cured themselves of their hatred of the United States by replacing it with an even more illogical hatred of Muslims. They are people who cannot live without hating someone or something. The problem is that their hatred seems to be shared by many people in the West. Fallaci's work has sold almost a million copies in Italy, the biggest sales figures ever of the first edition of a book in Italy. The French publisher hopes to sell almost as many. Translations of the book are already under way in 10 other languages. Fallaci, like Rushdie before her, has always had a provocative streak. This is any writer's right and, in the cases of Fallaci and Rushdie, has often proved a selling gimmick for mediocre books. But there is a limit even to provocation. That limit is simple: The writer should not deliberately lie to his readers.
Let me explain.
Fallaci could have written an even bigger book saying why she hates all Muslims. I also have no quarrel with her taste when she says: "Arab men have something in them that make women of good taste vomit." She should know. I don't. What Fallaci should not do is to build her premise on lies. For example, she claims that "millions and millions" of Muslims marched in support of Bin Laden throughout the Muslims world — from Afghanistan to Sudan and from Indonesia and Pakistan to Chad. This is simply not true. Using reports from news agencies and radio and TV networks, I can find a total of only 17 demonstrations that could be interpreted as pro-Bin Laden. Of these, 10 took place in two Pakistani cities: Peshawar and Quetta. There were also demonstrations in Amman, Cairo and Casablanca. None of these drew large crowds, the average being just a few hundred. There were also pro-American demonstrations in various parts of the Muslim world after Sept. 11. In Tehran, thousands of young men and women held a candle-lit vigil and prayed for the American dead. In Jakarta, large crowds called on the US Embassy to lay flowers. There were similar ceremonies in other Muslim cities including Tashkent, Baku, Ankara, Sarajevo and Tirana. There is no evidence that Bin Laden or his brand of terror have a substantial following anywhere in the Muslim world. Certainly, we have not seen or heard many expressions of such support from anywhere. Even the most radical, anti-American Islamic fundamentalists have not publicly endorsed the Sept. 11 attacks or praised Bin Laden. Of course, they may be dissimulating because so many of them have children at American universities. Some of them also live in Europe but the net result is that there is no sign of the massive support that Fallaci claims for Bin Laden and his terrorists.
Fallaci's claim that there is a centralized Muslim conspiracy is too ludicrous to merit a detailed rebuttal. There are 53 countries in which Muslims are a majority. These countries have minimal relationships with one another. Trade among them accounts for less than one percent of their total commercial exchanges. Muslims do not send their children to other Muslim countries for study. The No. 1 destination for study is the United States. There is also very little intra-Islamic tourism. Apart from Haj, hardly any Muslim tourist goes to another Muslim country. Muslims do not learn one another's languages.
Muslims do not even translate the works or one other's writers and scholars. None of the great contemporary Turkish poets and Iranian writers are known in the Arab world. And, leaving aside Naguib Mahfouz who was forced into Muslim markets thanks to his Nobel Prize, non-Arab Muslims know almost nothing of Arabic literature. When it comes to literature from Indonesia, for example, the situation is even worse. Indonesian literature is translated into English, Dutch and German but never into Arabic, Turkish or Persian.
No, Ms. Fallaci! The problem is that there is no Muslim world as such. There are, of course, a number of organizations with an Islamic label: the Organization of Islamic Conference is one of them. But these organizations have absolutely no influence on any aspect of life and/or politics in any Muslim country. Nor have they succeeded in promoting a coherent and united Muslim position on any world issues. Because there is no organized church, and certainly no pope, there is no authority which can decide and speak on behalf of all Muslims. Bin Laden and Khomeini, presented by Fallaci as the model Muslims of our time, must be regarded as ambitious politicians and judged as individuals. Just as it would be wrong to regard Al Capone and other Mafia chiefs as models of Italian manhood, it would be disingenuous to claim "all Muslims are Bin Ladens." It is, therefore, unfair to blame all Muslims for the deeds of isolated individuals or states.
A good part of Fallaci's pamphlet is devoted to attacking the European Union for supposedly being soft on Muslim immigrants. But the truth is that Europe in general, and Italy in particular, needs these immigrants. In fact, Italian government studies show that unless there is a mass injection of immigrants into Italy, the Italian nation will simply disappear within the next four decades. The reason? Falling birth rates. Italians do not produce enough children to compensate for normal death rates. The same is true in Germany and Spain. France and Britain have managed to keep their population levels constant thanks to immigration. Fallaci's anti-immigrant position is especially surprising because it comes from a former leftist and an Italian. Most leftist ideologies divide mankind on the basis of class rather than ethnic background or race. In any case, Italians are among the most mixed peoples in the world with the blood of countless ethnic groups and races in their veins. Italy has also been one of the leading sources of immigrants to other European countries and the American continent. Between 1830 and 1960, an estimated 12 million Italians immigrated to the United States alone. A further 15 million went to South America where they form important parts of the population in Argentina and Uruguay and Venezuela among others. From 1900 to the 1950s, an estimated five million Italians immigrated to France, Britain and the Benelux countries.
At their destinations, those Italian immigrants met people like Fallaci who loathed the newcomers and saw them as a threat to civilization. That someone like Fallaci can pose as a serious writer on the subject of Islam proves at least two things. The first is that Europe, especially Italy, remains largely ignorant of Islam both as a religion and as a civilization. The second is that the majority of Muslims, by remaining silent, have allowed a small handful of violent and largely ignorant individuals to pose as representatives of Islam. Efforts are needed on both sides — by Europe and by Muslims — to change the situation and thus give the millions who read Fallaci a better, fairer and more truthful account of what is a serious issue: the place of Islam in a global world dominated by Western powers.
Besnik Bleta
Forumium praecox
Re: BE nis ndëshkimin e Shqipërisë për Irakun
Kushdo që e quan Tiranën "Muslim city" nuk mund të merret seriozisht si referencë.
Kushdo që e quan Tiranën "Muslim city" nuk mund të merret seriozisht si referencë.