Atje ku horizonti është më i qartë
</p>
Mbrëmje e freskët tetori .</p>
Valixhet e përgatitura ishin mbi shtratin tim .Ndjeva si një buzëqeshje e hollë më kaloi rishtaz në fytyrë ,e papërmbajtur , mbase e pataktë .Taksia po priste poshtë shtëpisë.Nuk kisha dashur të më shoqëronte im atë dhe pse ai kishte këmbëngulur shumë ,por i thashë jo .Doja të ikja vetëm në statcion ,doja t’i shijoja e vetme ato minuta transformimi…
Vjeshta ndjehej e pranishme .Ecja e gjethet i ndjeja se si kërcisnin ethshëm nën hapat e mi ,në hapat e mi të menduar .U ula në një stol pranë stacionit .Në fakt do kisha patur dëshirë të ecja dhe pak ,por ndjeva se gjunjët s’premtonin të më mbanin dhe për shumë kohë .Në statcion kishte shumë njerëz ,shumë zhurmë ,por mua më pëlqeu kjo gjë .Në cantën e dorës kisha futur edhe kufjet për të dëgjuar muzikë ,më saktë për të shoqëruar udhëtimin me muzikë ,por atë natë kisha dëshirë ta shihja momentin sic ishte ,të ndjeja cdo zhurmë ,cdo thirrje gëzimi ,të shihja cdo detaj e ta krahasoja a përputhej cdo gjë me atë që kisha ëndërruar për kaq kohë ?. Prisja trenin e orës 20.00 .U lajmërua që do vonohej .Kishte momente që më kapte një si frikë që ky tren s’do vinte .Pritjen gjithnjë nuk e kam duruar dot.Pritja mua më gërvisht së brendshmi .Ndjeja një lloj drithërime që sdija me cfarë më ngjante ,por mundohesha ta kaloja .Në stacion mu afrua një vajzë e vogël rreth 4 vjec me kacurrela .Zgjati dorën .”Do… ? “,me tha .Në dorë kishte një karamele .E mora dhe qesha .Ajo më shihte pa mi hequr sytë dhe më qeshte .”Faleminderit”, i thashë .Doja ta pyesja për emrin ,por iku me vrap ,s’di nga humbi ,s’arrija ta shihja .Pashë orën ,20 e 20 minuta .”S’po vjen” ,përshpërita .Pritjet i kam urryer gjithnjë ,më gërvishtin përbrenda ,më bëjnë të ndihëm jo mirë .Erdhi ,erdhi …U hutova .S’po lëvizja një cast. Pas disa sekondash kthjellimi mora valixhet dhe nje cast më pas e gjeta veten në tren .Udhëtimi do të ishte relativisht i gjatë ,e kisha menduar .Zgjati dy ditë .Në momentin që do zbrisja nga treni ,u zmbrapsa dhe mbaj mend frazën që më kaloi në mëndje rrufe “Po tani ,c’do ndodhë pas kësaj …” .Ishte ora 8 e mbremjes .Në stacion më priste një e njohura ime .Më kishte gjetur një dhomë ku unë do të kaloja ditët në vazhdim , ndoshta për një kohë të gjatë .Të tjerat do rregulloheshin pak nga pak.I vetmi pretendim që pata për dhomën ishte që të kishte një dritare prej së cilës të shihej ndonjë rrugë nëpër të cilën kalonin njerëz. Ajo qeshte kur ia përsërisja cdo herë në telefon .Më shoqëroi në dhomën time .Biseduam për rreth rreth dy orë e pastaj ajo iku .Mbeta vetëm .I hodha një vështrim gjithckaje .Muret ishin ngjyrë bizele ,pranë dritares kishte një tavolinë e një karrige ,pak më tutje shtrati që supozohej të qe imi .Në cepin tjetër të dhomës një frigorifer modest .Kjo pra ishte ajo që une e quaja parajsa,ajo që për vite me rradhë kisha pritur Nuk më rrihej brenda ,doja të ecja pak. Ky qe një ndryshim i madh dhe në minutat që mbeta vetëm fillova ta ndjeja .Vesha xhaketën e dola.Sdija ku të shkoja ,rrugët ishin të panjohura për mua.Vura re që aty pranë kishte një shëtitore.Mendova të bëja një shëtitje ,por pa u larguar shumë që të kasha mundësi të orientohesha.Ndërkohë që përpara meje cdo gjë shfaqej e re ,dimension i ri ,njerëz të rinj ,gjuhë tjetër ,buzëqeshje të reja ,tjetër ajër ,më i lehtë ndjeja … Mendova se si do ishte nesër mëngjesi .Si dhe nga do lindte dielli .Do ishte sic unë kisha menduar ? Horizonti do ishte më afër ? Ecja dhe cdo gjë qe ndryshe .Pranë këtij bulevardi të vogël këmbësoresh kishte një lum që kalonte përmes qytetit .Tani për tani lumi ishte ai që me krijonte më shumë afërsi .Në mendje me vinin njerëzit të cilët kisha lënë pas .Më erdhi ndërmend edhe dikush që kisha kohë pa e parë e sdija më cbëhej me të ,por sdoja të mendoja më .Tani isha larg të gjithave .Kisha prekur ëndrrën ,gjendesha atje ku horizonti ishte më i qartë …Rrugica nëpër të cilën po ecja ishte e qetë ,kishte gjelbërim .Neonët ishin të ndezur e i jepnin një ngrohtësi gjithë pamjes .Tashmë kishte kaluar 11 e natës .Vendosa të kthehesha në dhomë.Mbylla deren me celes dhe u mbeshteta pas saj .I hodha një sy dhomës ,mu duk e zbrazët .Horizonti këtë natë qe kaq larg e une mbeshtetur pas derës së kycur ndjeva mall</p>
Archiviato in:Lart & Poshtë, Letërsi Tagged: dorinabebja, proze, tregim shqip
Per me shume artikuj te ngjashem vizitoni: http://tiranacalling.wordpress.com/?p=4366
Mbrëmje e freskët tetori .</p>
Valixhet e përgatitura ishin mbi shtratin tim .Ndjeva si një buzëqeshje e hollë më kaloi rishtaz në fytyrë ,e papërmbajtur , mbase e pataktë .Taksia po priste poshtë shtëpisë.Nuk kisha dashur të më shoqëronte im atë dhe pse ai kishte këmbëngulur shumë ,por i thashë jo .Doja të ikja vetëm në statcion ,doja t’i shijoja e vetme ato minuta transformimi…
Vjeshta ndjehej e pranishme .Ecja e gjethet i ndjeja se si kërcisnin ethshëm nën hapat e mi ,në hapat e mi të menduar .U ula në një stol pranë stacionit .Në fakt do kisha patur dëshirë të ecja dhe pak ,por ndjeva se gjunjët s’premtonin të më mbanin dhe për shumë kohë .Në statcion kishte shumë njerëz ,shumë zhurmë ,por mua më pëlqeu kjo gjë .Në cantën e dorës kisha futur edhe kufjet për të dëgjuar muzikë ,më saktë për të shoqëruar udhëtimin me muzikë ,por atë natë kisha dëshirë ta shihja momentin sic ishte ,të ndjeja cdo zhurmë ,cdo thirrje gëzimi ,të shihja cdo detaj e ta krahasoja a përputhej cdo gjë me atë që kisha ëndërruar për kaq kohë ?. Prisja trenin e orës 20.00 .U lajmërua që do vonohej .Kishte momente që më kapte një si frikë që ky tren s’do vinte .Pritjen gjithnjë nuk e kam duruar dot.Pritja mua më gërvisht së brendshmi .Ndjeja një lloj drithërime që sdija me cfarë më ngjante ,por mundohesha ta kaloja .Në stacion mu afrua një vajzë e vogël rreth 4 vjec me kacurrela .Zgjati dorën .”Do… ? “,me tha .Në dorë kishte një karamele .E mora dhe qesha .Ajo më shihte pa mi hequr sytë dhe më qeshte .”Faleminderit”, i thashë .Doja ta pyesja për emrin ,por iku me vrap ,s’di nga humbi ,s’arrija ta shihja .Pashë orën ,20 e 20 minuta .”S’po vjen” ,përshpërita .Pritjet i kam urryer gjithnjë ,më gërvishtin përbrenda ,më bëjnë të ndihëm jo mirë .Erdhi ,erdhi …U hutova .S’po lëvizja një cast. Pas disa sekondash kthjellimi mora valixhet dhe nje cast më pas e gjeta veten në tren .Udhëtimi do të ishte relativisht i gjatë ,e kisha menduar .Zgjati dy ditë .Në momentin që do zbrisja nga treni ,u zmbrapsa dhe mbaj mend frazën që më kaloi në mëndje rrufe “Po tani ,c’do ndodhë pas kësaj …” .Ishte ora 8 e mbremjes .Në stacion më priste një e njohura ime .Më kishte gjetur një dhomë ku unë do të kaloja ditët në vazhdim , ndoshta për një kohë të gjatë .Të tjerat do rregulloheshin pak nga pak.I vetmi pretendim që pata për dhomën ishte që të kishte një dritare prej së cilës të shihej ndonjë rrugë nëpër të cilën kalonin njerëz. Ajo qeshte kur ia përsërisja cdo herë në telefon .Më shoqëroi në dhomën time .Biseduam për rreth rreth dy orë e pastaj ajo iku .Mbeta vetëm .I hodha një vështrim gjithckaje .Muret ishin ngjyrë bizele ,pranë dritares kishte një tavolinë e një karrige ,pak më tutje shtrati që supozohej të qe imi .Në cepin tjetër të dhomës një frigorifer modest .Kjo pra ishte ajo që une e quaja parajsa,ajo që për vite me rradhë kisha pritur Nuk më rrihej brenda ,doja të ecja pak. Ky qe një ndryshim i madh dhe në minutat që mbeta vetëm fillova ta ndjeja .Vesha xhaketën e dola.Sdija ku të shkoja ,rrugët ishin të panjohura për mua.Vura re që aty pranë kishte një shëtitore.Mendova të bëja një shëtitje ,por pa u larguar shumë që të kasha mundësi të orientohesha.Ndërkohë që përpara meje cdo gjë shfaqej e re ,dimension i ri ,njerëz të rinj ,gjuhë tjetër ,buzëqeshje të reja ,tjetër ajër ,më i lehtë ndjeja … Mendova se si do ishte nesër mëngjesi .Si dhe nga do lindte dielli .Do ishte sic unë kisha menduar ? Horizonti do ishte më afër ? Ecja dhe cdo gjë qe ndryshe .Pranë këtij bulevardi të vogël këmbësoresh kishte një lum që kalonte përmes qytetit .Tani për tani lumi ishte ai që me krijonte më shumë afërsi .Në mendje me vinin njerëzit të cilët kisha lënë pas .Më erdhi ndërmend edhe dikush që kisha kohë pa e parë e sdija më cbëhej me të ,por sdoja të mendoja më .Tani isha larg të gjithave .Kisha prekur ëndrrën ,gjendesha atje ku horizonti ishte më i qartë …Rrugica nëpër të cilën po ecja ishte e qetë ,kishte gjelbërim .Neonët ishin të ndezur e i jepnin një ngrohtësi gjithë pamjes .Tashmë kishte kaluar 11 e natës .Vendosa të kthehesha në dhomë.Mbylla deren me celes dhe u mbeshteta pas saj .I hodha një sy dhomës ,mu duk e zbrazët .Horizonti këtë natë qe kaq larg e une mbeshtetur pas derës së kycur ndjeva mall</p>
Archiviato in:Lart & Poshtë, Letërsi Tagged: dorinabebja, proze, tregim shqip
Per me shume artikuj te ngjashem vizitoni: http://tiranacalling.wordpress.com/?p=4366