Sahit Rexhepi Keca
Valoris scriptorum
A mendoni qe ne ditet e sotme kemi Shkrimtar te duhur.
A mendoni se në ditet e sotme kemi shkrimtarë të duhur?
- Thread starter Sahit Rexhepi Keca
- Data e fillimit
Sahit Rexhepi Keca
Valoris scriptorum
une mendoj qe sot kemi Shkrimtare te Moderuar e jo te Merituar
joetisti_
Locus omnem
S'e di. Kam kohe pa lexuar nje liber te nje autori shqiptar. Por po ta krahasoj pershembull me kengen, ne jemi shume konkurues me te huajt qe kane vertete shume avantazh ne te gjitha fushat. Prandaj them se edhe shkrimtare te mire do te kete. Vetem se duhet te reklamohen me shume qe te dime si t'i gjejme dhe te na mbushet pse jo edhe mendja se po ta marrim do t'ia vleje.
Perderisa kemi patur shkrimtare ultra, do te kemi edhe tani.
Perderisa kemi patur shkrimtare ultra, do te kemi edhe tani.
Almaa'95
Papirus rex
Keto shqipetaret as qe e marr mundimin ti lexoj me. Shume te shtirur ne cdo gje, ne vend te ndalen tek kultura apo menyra jeteses qe ne kemi(se fundja te tilla aktualitete na terheqin) ato kan prirje te behen sa me "te jashtem" thua se kshu do ken me shume sukses librat e tyre. Dua te them gjera te tilla te tipit "testamentet" "fermat" etc sikur u kane me shume lezet te tjerve se neve.
Une mendoj kishim, nuk kemi.
Une mendoj kishim, nuk kemi.
Korrigjim ; A mendoni se në ditët e sotme kemi shkrimtarë të duhur?
(Se sikur më hidhni acid tek sytë më duken këto gabime që kryeni në përdorimin e gjuhës shqipe)
Mungon lexuesi i mirëfillte , që të përzgjedhe atë që duhet të lexojë.
Ndjej keqardhje kur shikoj masën të përfshire nga një orgazëm kolektive kur lexojnë libra si Brunilda Zllami apo Albatros Rexhaj , apo ndonjë tjetër si Danielle Steel apo ato që e cilësojne libër të jashtëzakonshem të preferuar akoma, 50 Shades Of Grey , kur nuk kanë lexuar të tjera!
Komercialiteti është plangprishës për masën.
(Se sikur më hidhni acid tek sytë më duken këto gabime që kryeni në përdorimin e gjuhës shqipe)
Mungon lexuesi i mirëfillte , që të përzgjedhe atë që duhet të lexojë.
Ndjej keqardhje kur shikoj masën të përfshire nga një orgazëm kolektive kur lexojnë libra si Brunilda Zllami apo Albatros Rexhaj , apo ndonjë tjetër si Danielle Steel apo ato që e cilësojne libër të jashtëzakonshem të preferuar akoma, 50 Shades Of Grey , kur nuk kanë lexuar të tjera!
Komercialiteti është plangprishës për masën.
Më mirë ta kurseje këtë koment se sa shkruan trraplliqe të këtilla.
Po librat të formojnë , të kulturojnë , të bëjne fleksibel, të japin mundësine të shkosh përtej pafundësise, të japin gjithashtu mundësine të jetosh, të kalosh nëpër filtrin e mendimit dhe të shpirtit.
Mah! Ja përse je e vobëkt , gjithsesi je në kohe to fight your ignorance.
Po librat të formojnë , të kulturojnë , të bëjne fleksibel, të japin mundësine të shkosh përtej pafundësise, të japin gjithashtu mundësine të jetosh, të kalosh nëpër filtrin e mendimit dhe të shpirtit.
Mah! Ja përse je e vobëkt , gjithsesi je në kohe to fight your ignorance.
kodrapasbregut
Primus registratum
Kjo tema ketu me terhoqi, per te sjelle nje shkrim te nje pedagogeje shqiptare, te botuar para disa muajsh tek MAPO. Pas shkrimit te saj, po hedh dhe komentin tim dhe nje shkrim timin, vetkuptohet te pabotuar.
Qellimi eshte per te treguar jo vetem percmimin per letersine e sotme shqiptare, sepse cilido ka pelqimin e tij, por per te treguar se sa pak behet sot per reklamimin e kesaj letersie.
Qellimi eshte per te treguar jo vetem percmimin per letersine e sotme shqiptare, sepse cilido ka pelqimin e tij, por per te treguar se sa pak behet sot per reklamimin e kesaj letersie.
kodrapasbregut
Primus registratum
Valbona Nathanaili: Në “vrimën e zezë” të botimeve letrare në gjuhën shqip
Sa “letërsi” botojmë në një vit? Përgjigja më e zakonshme është shumë, një përgjigje që formulohet mbi bazën e vlerësimeve të përditshme, nga të cilat po rendis vetëm dy (gjithsesi, jo më të rëndësishmet): libra stok në librari dhe jashtëzakonisht shumë shtëpi botuese, në raport me popullsinë. Por situata bëhet vërtet dramatike nëse konsultohesh me faqen ueb të Bibliotekës Kombëtare (fjala çelës: letërsi). Nëse deri në vitin 1989 botonim, mesatarisht, 122.5 letërsi /vit (shih tabelën më poshtë se cilat vite janë marrë në shqyrtim), dëshira jonë për të qenë shkrimtarë e botues, mbas këtij viti, njeh rritje pothuaj eksponenciale. Kështu, gjatë periudhës 1990-1999, mesatarja është 413.9 letërsi /vit, ndërsa gjatë periudhës 2000-2009 kemi më shumë se dyfishin, 1087.4 letërsi/vit. Për periudhën e mbetur, 2010-2014, mesatarja është 574.6 letërsi /vit, por trendi është pothuaj i njëjtë, po të marrim në konsideratë faktin që kohëzgjatja është për gjysmë, pra, po të ecim me këto ritme, në fund të këtij dhjetëvjeçari mesatarja do shkojë në 1149.2 letërsi /vit. Këtu po theksoj se termi “letërsi”, përfshin të gjithë librat e kataloguar në Bibliotekën Kombëtare sipas fjalës “letërsi” – tabela më poshtë jep një situatë më të detajuar, sipas viteve, të botimeve të hyra në këtë kategori. Vitet më “të begatë” në botime letrare janë 2007-2011.
Gjendja ndryshon disi nëse fjalët kyç të kërkimit bëhen më specifikë, si “romane” dhe “tregime”. Grafiku (tabela me numrin e botimeve romane e tregime për vit nuk është paraqitur) jep një pamje të përgjithshme të botimeve letërsi, krahasuar me romane (shqip) + tregime (shqip), por trendi është po ai. Nga ana tjetër, në Bibliotekën Kombëtare hyn një numër pothuaj i papërfillshëm letërsi në gjuhë të huaj, në krahasim me numrin e përgjithshëm.
Pak më lart përdora shprehjen “situatë dramatike”. Dramaticiteti shtohet edhe më shumë po të kemi parasysh faktin se kushdo mund të hapë një Shtëpi Botuese, kushtet janë pothuaj ato për çdo biznes tjetër. Rrallë gjen Shtëpi Botuese që kanë të punësuar, me kohë të plotë, një redaktor e korrektor. Pra, i vetmi që e kalon librin nëpër duar është autori, i cili për të zvogëluar sa më shumë shpenzimet e botimit, luan shpesh edhe rolin e faqosësit, përpos të redaktorit e korrektorit.
Në fizikë ekziston një parim shumë i rëndësishëm, i quajtur “Parimi i Papërcaktueshmërisë së Heisenberg-ut”, sipas të cilit është e pamundur të përcaktojmë, në të njëjtën kohë, me saktësi, edhe vendndodhjen, edhe shpejtësinë e një grimce. Parimi mund të shprehet ndryshe “ose, ose”, pra, ose vendndodhje e saktë, ose shpejtësi e saktë. Çdo përpjekje për të përcaktuar njërën, e bën të papërcaktueshme tjetrën. Duke huazuar këtë parim, ne jemi në gjendje të përcaktojmë me shumë saktësi numrin e botimeve në fushën e letërsisë, por të paaftë të përcaktojmë cilësinë e tyre, pra “ose, ose”. U ofrojmë lexuesve romane e tregime në një sasi të matshme, por cilësia është shumë e pamatshme. Duke mbetur te fizika, i gjithë tregu i letërsisë është si një lloj “vrime e zezë”, ku vetëm bien e bien romane e tregime, masën e së cilës po e rrisim nga viti në vit dhe gjithmonë e më pak dalin prej saj. Dhe jo detyrimisht letërsia më cilësore. Sepse brenda një vrime të zezë, thotë Stephen Hawkings, gjërat janë pak të çuditshme. Duke perifrazuar, së pari, sepse duke qenë jashtë, nuk jemi në gjendje të themi me saktësi çfarë ndodh brenda: kush ka kohë fizike t’i lexoj të gjithë këta libra dhe në fund të na thotë se cilët janë më të mirët? Për më tepër, kemi kaq pak kritikë letrarë dhe, akoma më pak, lexues të mirë. Së dyti, rreziku i rënies në këtë vrimë të zezë ka një fund të pashmangshëm, atë të humbjes përgjithmonë nga vija e horizontit. Sa libra janë botuar, lavdia e të cilëve ka zgjatur vetëm gjatë rrugës nga shtypshkronja në librari? I vetmi lajm i mirë është se duke qenë në atë vrimë me masë të pafundme, ndoshta një ditë, për shkak të rastësisë, i bie në dorë Agim Baçit, i cili gjen aq vlera sa të na thotë: duhet lexuar. Por sigurisht, jo në një kohë të afërt.
Sa “letërsi” botojmë në një vit? Përgjigja më e zakonshme është shumë, një përgjigje që formulohet mbi bazën e vlerësimeve të përditshme, nga të cilat po rendis vetëm dy (gjithsesi, jo më të rëndësishmet): libra stok në librari dhe jashtëzakonisht shumë shtëpi botuese, në raport me popullsinë. Por situata bëhet vërtet dramatike nëse konsultohesh me faqen ueb të Bibliotekës Kombëtare (fjala çelës: letërsi). Nëse deri në vitin 1989 botonim, mesatarisht, 122.5 letërsi /vit (shih tabelën më poshtë se cilat vite janë marrë në shqyrtim), dëshira jonë për të qenë shkrimtarë e botues, mbas këtij viti, njeh rritje pothuaj eksponenciale. Kështu, gjatë periudhës 1990-1999, mesatarja është 413.9 letërsi /vit, ndërsa gjatë periudhës 2000-2009 kemi më shumë se dyfishin, 1087.4 letërsi/vit. Për periudhën e mbetur, 2010-2014, mesatarja është 574.6 letërsi /vit, por trendi është pothuaj i njëjtë, po të marrim në konsideratë faktin që kohëzgjatja është për gjysmë, pra, po të ecim me këto ritme, në fund të këtij dhjetëvjeçari mesatarja do shkojë në 1149.2 letërsi /vit. Këtu po theksoj se termi “letërsi”, përfshin të gjithë librat e kataloguar në Bibliotekën Kombëtare sipas fjalës “letërsi” – tabela më poshtë jep një situatë më të detajuar, sipas viteve, të botimeve të hyra në këtë kategori. Vitet më “të begatë” në botime letrare janë 2007-2011.
Gjendja ndryshon disi nëse fjalët kyç të kërkimit bëhen më specifikë, si “romane” dhe “tregime”. Grafiku (tabela me numrin e botimeve romane e tregime për vit nuk është paraqitur) jep një pamje të përgjithshme të botimeve letërsi, krahasuar me romane (shqip) + tregime (shqip), por trendi është po ai. Nga ana tjetër, në Bibliotekën Kombëtare hyn një numër pothuaj i papërfillshëm letërsi në gjuhë të huaj, në krahasim me numrin e përgjithshëm.
Pak më lart përdora shprehjen “situatë dramatike”. Dramaticiteti shtohet edhe më shumë po të kemi parasysh faktin se kushdo mund të hapë një Shtëpi Botuese, kushtet janë pothuaj ato për çdo biznes tjetër. Rrallë gjen Shtëpi Botuese që kanë të punësuar, me kohë të plotë, një redaktor e korrektor. Pra, i vetmi që e kalon librin nëpër duar është autori, i cili për të zvogëluar sa më shumë shpenzimet e botimit, luan shpesh edhe rolin e faqosësit, përpos të redaktorit e korrektorit.
Në fizikë ekziston një parim shumë i rëndësishëm, i quajtur “Parimi i Papërcaktueshmërisë së Heisenberg-ut”, sipas të cilit është e pamundur të përcaktojmë, në të njëjtën kohë, me saktësi, edhe vendndodhjen, edhe shpejtësinë e një grimce. Parimi mund të shprehet ndryshe “ose, ose”, pra, ose vendndodhje e saktë, ose shpejtësi e saktë. Çdo përpjekje për të përcaktuar njërën, e bën të papërcaktueshme tjetrën. Duke huazuar këtë parim, ne jemi në gjendje të përcaktojmë me shumë saktësi numrin e botimeve në fushën e letërsisë, por të paaftë të përcaktojmë cilësinë e tyre, pra “ose, ose”. U ofrojmë lexuesve romane e tregime në një sasi të matshme, por cilësia është shumë e pamatshme. Duke mbetur te fizika, i gjithë tregu i letërsisë është si një lloj “vrime e zezë”, ku vetëm bien e bien romane e tregime, masën e së cilës po e rrisim nga viti në vit dhe gjithmonë e më pak dalin prej saj. Dhe jo detyrimisht letërsia më cilësore. Sepse brenda një vrime të zezë, thotë Stephen Hawkings, gjërat janë pak të çuditshme. Duke perifrazuar, së pari, sepse duke qenë jashtë, nuk jemi në gjendje të themi me saktësi çfarë ndodh brenda: kush ka kohë fizike t’i lexoj të gjithë këta libra dhe në fund të na thotë se cilët janë më të mirët? Për më tepër, kemi kaq pak kritikë letrarë dhe, akoma më pak, lexues të mirë. Së dyti, rreziku i rënies në këtë vrimë të zezë ka një fund të pashmangshëm, atë të humbjes përgjithmonë nga vija e horizontit. Sa libra janë botuar, lavdia e të cilëve ka zgjatur vetëm gjatë rrugës nga shtypshkronja në librari? I vetmi lajm i mirë është se duke qenë në atë vrimë me masë të pafundme, ndoshta një ditë, për shkak të rastësisë, i bie në dorë Agim Baçit, i cili gjen aq vlera sa të na thotë: duhet lexuar. Por sigurisht, jo në një kohë të afërt.
kodrapasbregut
Primus registratum
E nderuara zonjë Nathanaili, na permend fizikën, të cilen e njeh gjithkush për shkencë thuajse ekzakte (jo 100%), dhe njëkohsisht “parimin e papërcaktueshmërisë” së Hajzenbergut, i cili i përket mekanikës kuantike, degë kjo e fizikës por e kundërt me parimet e fizikës, sic edhe na flet vetë kjo papërcaktueshmeri gjendjesh grimcash nga ana e subjektit njeri. Mos është ky një justifikim për të injoruar të gjithë këto botime gjatë një viti nga autorë shqiptarë!? E si të mos mjaftojë kjo papërcaktueshmëri-injorimi i kësaj letersie, na krahasohet kjo krijimtari e autorve shqiptarë me një vrimë të zezë të cuditshme, sic na thonka Havkingu, që unë nuk e di c’te re kemi nga ai në shkencë!? Por shpresojmë, se ashtu si Havkingu ka ndryshuar disa herë mendimin e tij mbi vrimat e zeza, ta ndryshojë edhe kjo pseudo-pedagoge mendimin e saj mbi të gjithë këtë letersi shqipe, që plauzibel i hedh bojën e saj të zezë!
kodrapasbregut
Primus registratum
5.6.‘15
Parole, parole, parole…
E kush nuk e ka dëgjuar këtë këngë të vjetër italiane, e kush nuk e di kuptimin e saj! Ma kujtoi një filmim i një italiani su „la terza mondo“ – l‘Albania, që e kishin disa gazeta shqiptare dy-tre ditë më parë. E fortë, ë! Sidomos në fund, tek italiani ngrejti krahun me të futme ndaj atij klisheizmi që i bëhet Albanisë si botë e tretë. Me një fjalë, parole dhe asgjë më shumë! Albania ka disa gjëra që edhe një vend i zhvilluar si Italia, nuk i ka, -ishte kuptimi i atij filmimi të italianit! Pra boll me opinione! Boll me parole!
Por këtë këngë italiane, parole-parole, ma kujtoi edhe një nga të shumtat opinione për Albaninë, me saktë, për letërsinë e saj të këtyre 25 vjetëve të fundit, e cila na qenka një vrimë e zezë alla Havkingu, apo një papërcaktueshmëri alla Hajzenbergase, opinione këto të shfaqura në një shkrim me titull: Në „vrimën e zezë“ të botimeve letrare në gjuhën shqip, nga Valbona Nathanaili, dhe botuar në gazetën MAPO të dt. 3 qershor 2015, pra para dy ditësh.
Preokupimi i madh i autores në fjalë mbi këtë numër të madh botimesh letrare shqiptare në këto 25 vjet post-censurë, edhe mund të justifikohet, sepse në fund të fundit, është siç thotë ajo, ka shumë pak kritikë letrarë dhe shumë pak lexues të mirë. Dakort! Por, që kjo mangësi kritikësh dhe lexuesish, opinionizohet aq marifetisht në kurriz të këtyre veprave të shumta dhe autorve të tyre, kjo nuk mund të kapërdihet, ashtu siç nuk është kapërdirë nga fizika akoma as papërcaktueshmëria hajzenbergase e botës së grimcave elementare, që i studion mekanika kuantike –degë e fizikës kjo dhe në kontrakdiktë me këtë të fundit deri më sot.
Thashë marifetisht, sepse kjo zonjë nuk del hapur me flamur mbi këtë tirazh të madh titujsh letrarë shqiptarë të këtyre viteve, por ajo ankohet thjesht për numrin e madh të këtyre titujve, për numrin e madh të shtëpive botuese, për këtë dramacitet, të cilin ajo gjoja e fut në thonjza.
Mirpo, që të lidhësh dy teori fizike që nuk kanë lidhje me njëra-tjetrën, si ajo e papërcaktueshmërisë hajzenbergase me vrimat e zeza të Kozmosit, dhe gjëndjen e botimeve të shumta të letërsisë shqipe ta krahasosh me të dyja këto teori, kjo tregon se sa cekët mendon kjo zonjë pseudo-intelektuale, tek don të hedhi bojën e saj të zezë opinioniste mbi një letërsi 25 vjeçare. Ja t’ua shpjegoj më qartë.
Teksa autorja në fjalë përmend papërcaktueshmërinë hajzenbergase në lidhje me këto botime të shumta, ajo dikton pik për pikë përcaktueshmërinë e numrit të botimeve, si dhe papërcaktueshmërinë e cilësisë së këtyre botimeve; pasi edhe kjo teori e mekanikës kuantike këtë na thotë, që ose përcaktojmë njërë gjëndje të grimcës, ose tjetrën. Në rregull, po i themi në këtë rast kësaj zonje, pa hyrë tek mekanika kuantike dhe kritikat që ka ky parim i Hajzenbergut mbi gjëndjet e grimcave elementare.
Por, si të mos mjaftonte kjo mosdije e jona (subjektive) mbi kualitetin e këtyre botimeve letrare shqip, autorja në fjalë na i krahason të gjitha këto botime me rastin e një vrime të zezë që përthith gjithshka, e në të cilën po përfundojnë këto botime. Pra kemi papërcaktueshmërinë e kualitetit të tyre, sepse janë shumë libra dhe na mungojnë kritikët dhe lexuesit e mirë, e nga ana tjetër kemi një vrimë të zezë, ku po humbin të gjithë këta libra. Nga njëra anë kemi qarjen e hallit, (në thonjza kjo), e nga ana tjetër kemi gëzimin e fshehur, që të gjitha në vrimë të zezë po përfundojnë, sepse kanë një lavdi nga shtëpia botuese e deri në librari, -siç pohon vetë autorja mbi gjithë këtë letërsi 25 vjeçare.
Tani bëhet pyetja: dhe sa kohë do dëgjojmë ne opinione dhe vetëm opinione? Apo kujtojnë këta të ashtuquajtur intelektualë se ne nuk e njohim avazin: parole, parole, parole !?.
Parole, parole, parole…
E kush nuk e ka dëgjuar këtë këngë të vjetër italiane, e kush nuk e di kuptimin e saj! Ma kujtoi një filmim i një italiani su „la terza mondo“ – l‘Albania, që e kishin disa gazeta shqiptare dy-tre ditë më parë. E fortë, ë! Sidomos në fund, tek italiani ngrejti krahun me të futme ndaj atij klisheizmi që i bëhet Albanisë si botë e tretë. Me një fjalë, parole dhe asgjë më shumë! Albania ka disa gjëra që edhe një vend i zhvilluar si Italia, nuk i ka, -ishte kuptimi i atij filmimi të italianit! Pra boll me opinione! Boll me parole!
Por këtë këngë italiane, parole-parole, ma kujtoi edhe një nga të shumtat opinione për Albaninë, me saktë, për letërsinë e saj të këtyre 25 vjetëve të fundit, e cila na qenka një vrimë e zezë alla Havkingu, apo një papërcaktueshmëri alla Hajzenbergase, opinione këto të shfaqura në një shkrim me titull: Në „vrimën e zezë“ të botimeve letrare në gjuhën shqip, nga Valbona Nathanaili, dhe botuar në gazetën MAPO të dt. 3 qershor 2015, pra para dy ditësh.
Preokupimi i madh i autores në fjalë mbi këtë numër të madh botimesh letrare shqiptare në këto 25 vjet post-censurë, edhe mund të justifikohet, sepse në fund të fundit, është siç thotë ajo, ka shumë pak kritikë letrarë dhe shumë pak lexues të mirë. Dakort! Por, që kjo mangësi kritikësh dhe lexuesish, opinionizohet aq marifetisht në kurriz të këtyre veprave të shumta dhe autorve të tyre, kjo nuk mund të kapërdihet, ashtu siç nuk është kapërdirë nga fizika akoma as papërcaktueshmëria hajzenbergase e botës së grimcave elementare, që i studion mekanika kuantike –degë e fizikës kjo dhe në kontrakdiktë me këtë të fundit deri më sot.
Thashë marifetisht, sepse kjo zonjë nuk del hapur me flamur mbi këtë tirazh të madh titujsh letrarë shqiptarë të këtyre viteve, por ajo ankohet thjesht për numrin e madh të këtyre titujve, për numrin e madh të shtëpive botuese, për këtë dramacitet, të cilin ajo gjoja e fut në thonjza.
Mirpo, që të lidhësh dy teori fizike që nuk kanë lidhje me njëra-tjetrën, si ajo e papërcaktueshmërisë hajzenbergase me vrimat e zeza të Kozmosit, dhe gjëndjen e botimeve të shumta të letërsisë shqipe ta krahasosh me të dyja këto teori, kjo tregon se sa cekët mendon kjo zonjë pseudo-intelektuale, tek don të hedhi bojën e saj të zezë opinioniste mbi një letërsi 25 vjeçare. Ja t’ua shpjegoj më qartë.
Teksa autorja në fjalë përmend papërcaktueshmërinë hajzenbergase në lidhje me këto botime të shumta, ajo dikton pik për pikë përcaktueshmërinë e numrit të botimeve, si dhe papërcaktueshmërinë e cilësisë së këtyre botimeve; pasi edhe kjo teori e mekanikës kuantike këtë na thotë, që ose përcaktojmë njërë gjëndje të grimcës, ose tjetrën. Në rregull, po i themi në këtë rast kësaj zonje, pa hyrë tek mekanika kuantike dhe kritikat që ka ky parim i Hajzenbergut mbi gjëndjet e grimcave elementare.
Por, si të mos mjaftonte kjo mosdije e jona (subjektive) mbi kualitetin e këtyre botimeve letrare shqip, autorja në fjalë na i krahason të gjitha këto botime me rastin e një vrime të zezë që përthith gjithshka, e në të cilën po përfundojnë këto botime. Pra kemi papërcaktueshmërinë e kualitetit të tyre, sepse janë shumë libra dhe na mungojnë kritikët dhe lexuesit e mirë, e nga ana tjetër kemi një vrimë të zezë, ku po humbin të gjithë këta libra. Nga njëra anë kemi qarjen e hallit, (në thonjza kjo), e nga ana tjetër kemi gëzimin e fshehur, që të gjitha në vrimë të zezë po përfundojnë, sepse kanë një lavdi nga shtëpia botuese e deri në librari, -siç pohon vetë autorja mbi gjithë këtë letërsi 25 vjeçare.
Tani bëhet pyetja: dhe sa kohë do dëgjojmë ne opinione dhe vetëm opinione? Apo kujtojnë këta të ashtuquajtur intelektualë se ne nuk e njohim avazin: parole, parole, parole !?.
nuk e lexoj dot letersine moderne, s'di pse por nuk me terheq fare. lexoj vetem librat e shkrimtareve qe tashme kane vdekur...