Re: A ka memorje per ndjesite?
Tema është bërë katrahurë për shkak të autores e cila e ka shtruar gabim dhe pastaj, për shkak të një pyetjeje në përgjigjen e parë, megjithatë, mendoj se, Nisii duke vënë pikpyetje ka kërkuar një përgjigje e cila nuk i erdhi nga zonja Klinton. Një përgjigje kthjelluese.
Lexojmë:
(Mendoni se mund të rindjeni çaste të caktuara në momentin që i rikujtoni ato?)
Për sqarim, çastet e caktuara janë një element i kohës dhe nuk mund të rikthehen më, si të tilla i përkasin përcaktimit në një të kaluar. Kështuqë, në momentin që unë rikujtoj, nuk ka lidhje me çastet sepse koha është indiferente, indiferente me gjithë njerëzimin, jo vetëm me një individ. Një ore çfardo të 24 orëshit që përbën ditë-natën, nuk i kërcet shumë për mua.
Ndaj, skicojmë drejt atë që ka dashur të thotë autorja:
Mendoni se mund të rijetoni emocionet e një dikurshmërie, në momentin kur e rikujtoni diçka të tillë? Pra, u drejtohemi emocioneve, që na ka shkaktuar ajo ngjarje, lumturinë, gëzimin, kënaqësinë dhe mendoj se kemi të bëjmë vetëm me ato pozitivet, hidhësia rrallëherë dëshirohet.
Përgjigja ime është jo, jo në të njëjtën mënyrë, thellësi, ngrohtësi, vrull, por...nëse i rikujton do të thotë se kanë qënë të tilla mbresëlënëse që kërkon t’i përsëritësh. Dmth, të rijetosh të njëjtën ndodhi, por tashmë në një të ardhme – në atë moment që i rikujton ato. Për tu bindur, mbyll sytë e bëj çmos të rikujtosh një të puthur, madje mundohu ta përshkruash atë të puthur që të ka lënë një mbresë të jashtëzakonëshme. Fjala e jashtëzakonëshme e ngre deri në lartësi të paimagjinueshme, por nuk i përket të puthurës, (është si një vinç që ngre tullat, por nuk u përket tullave) janë vetëm fjalë që nuk mund të riprodhojnë atë moment magjik të prekjes së buzëve, pikërisht të prejkjes së buzëve. Shkruaj fjalën “zjarr” dhe përpiqu të ngrohësh duart.
Deja-vu.
Kjo lloj demence nuk ka asnjë lidhje me temën. Deja-vu është të të...duket sikur...e ke jetuar edhe dikur këtë që po jeton tani...TË TË DUKET SIKUR... Ne flasim për diçka që nuk na duket sikur, por që e kemi jetuar dhe për arsyet e përmendura dëshirojmë ta rijetojmë. Pra kemi një akt të vetëdijshëm, gjë që nuk ndodh tek Dejavu e cila nuk është pasojë e vetëdijëshme edhe pse si shkak mund të jetë diçka vërtet e ndodhur, por gjithmonë diçka, jo gjithçka. Një përsëritje pikë për pikë është e pamundur. Na ndodh të gjithëve të na duket sikur...pas një klithme ose një tingulli muzikor, sikur atë çast e e kemi rijetuar dikur. Si tingulli, si klithma ose autobuzi që kalon, janë vetëm një element që na kthen mbrapa, në një ndodhi ku njëri prej tyre ka qënë përbërës, asgjë më shumë. Nëse kjo gjë përsëritet vazhdimisht, atëhere kemi Dejavu demenciale, sëmundje. Ç’ka të bëjë me dëshirën e vetëdijëshme për të kujtuar?
Titulli i temës, po ta shqipërojmë del kështu:
A ka kujtesë për kujtimet? Ndryshe: A kemi aftësi për të mbajtur mend çfarë shikojmë, dëgjojmë, prekim, shijojmë etj?
Është temë krejt tjetër, nuk përputhet me atë që ka kërkuar autorja.
