HipHop-Girl
Papirus rex
Marrë nga: Antologji e Poezisë Arvanitase – Teuta Kamberi-Llalla
O E BUKURA MORE
Petkat e të mirat tona
Na i lam te Korona
Krishtin na kemi me ne
Oj e bukura More
Thell të plas, me lot ndër si
Na të lipisnjëm, Arbëri!
Petkat e të mirat tona
Na i lam te Korona
Shën Mërin kemi me ne
Oj e bukua More!
Thell të plas, me lot nder si
Na të lipisnjëm, Arbëri!
Petkat e të mirat tona
Na i lam te Korona
Papën na kemi me ne
Oj e bukura More!
Thell të plast, me lot ndër si
Na të lipisnjëm, Arbëri!
Malet tan me lis e driza
Të bukur sheshe me muriza
Të bukur kroje, të bukur gropa
Të bukur gjerdhe me fallopa!
Jemi e vemi ndë Itali
E më s’ju shomi me këta si!
Dherat të huaj hare s’kan
Se s’mbllin printët tan
Prindë, luftuat me thik më dor
Ndërpër shi e ndëpër bor
Ni ju lëm pa një qiri
E pa një vajim. Oj Arbëri!
Luajtim valle nd’atë More
Shtum kangjele ndë ato hje
Klisht e tona të bukuruara
Shpizit tona të nderuara!
Ni vjen Turku, Turku i zi
E tërpron klish e shpi
Qeti: Shihni jet e re,
Na tha Dorja, zoti Ndre,
Lipim qellnjëm ka do vemi
Se buartim mallin e s’e kemi
Me kët zemër, me këta si
Klajëm keq kët Arbëri!
Ndallandishe e ler e ler
Kur të vish ti njatër hjer
Vjen të vish ti te Korona
E s’gjën më shpit e tona!
Më së gjën trima hajdhjar
Po ngë një qen, çë kloft i vrar!
Kur u nistin gjith anit
E dherat tan iktin ka sit
Burrat gjith me një vajtim
Thirrtin grat me një vajtim,
Dil e hana ti, Stihji!
Oj More! Oj Arbëri!
Kristo Papadhopulos
GLUHA JON
Kemi gluhën pa gram
si na e than në mend e mbam.
Gluha vetëm flitet
edhe sa vete ritet
Ritet edhe shtonet
nuku pakësonet
shtonet edhe ritet
edhe sa vete flitet
Gluha kuvendonet
edhe sa vete shtonet
Arvanite me kamar
kudo ven jan të par
Kaq vitra shkuan
prindët se haruan
gluh e Besën na lan
“të mos i haroni than”
GLUHA
Arvanitat këndonin
gluhën mos e haronin
Gjigjion si këndon ai plaku
shihe si lëviz ai gjaku
Goj m’ goj e mbahet jeta
mbahet me këng t’ drejta
Arvaniti s’ mund t’ shkruan
me këndimin tër i ruan.
Vagjel P. Lapi
NE ARVANITASIT
Gluha jona, vetëm thuhet,
nuk’ e llan për t shkruhet
Këng porsimet shtruora
t mos ven haruora
Nga Sokrati e Perikliu
xum si vete ndreqi niriu
E nga Aristidhi vet
xum koma ç isht e drejt
Mendi Mistos, Ksenofon
isht qesem e na mbëson
Ng’ata bura, sa ç shkuan
mendi in ç than, e ruon
Ng’ ato mende muorm frim,
Sa na than, mir i dim
Na dhan krehe, hapët mend
ng’ ajo fort e mbam vent
Arvaniti, ku lluftoj
nga tuti ipari shkoj
Mos rim si t’ vdekur
malet t’ marëm tor
t’ vishemi nd’ hekur
t’ marëm pall nd’ dor
Po ngrini kriet, zemëra pllot
kulitoni prind tan
pse at vend ç’ rojm sot
llëruor na e dhan
Me frim lliris, me këto arm
ti shtijm turqit nd’ det
vendin llëruor t’ e bam
ashtu t’ e tshonin djelt
DASHURISË
Do pjenjë sajtën
si e shkon vajza ditën
Vajza nat edit n’ argali
Djali nuk e sheh me si me si
Jain vajza nat e dit
për të drenjë sum prik
Do bënem gjarpr me pika
ti shkone vajz ne sajta
Do bënem gjarpr i bardh
ti shkoni vajz në mitar
SATIRË
Ç e ve tragjashkën shtrëmbër
Të më çëpos zëmrën;
Tartëgji re bukuzi
ç mëvjën tër një n’avlli
si gajdhur ç do tagji
Tendra mua ish ni pram edhe liviz
si një gjarp pa bisht
hapa misoforin të zër
shkau dhemoni e hiri ne vër
Moj Garefo zure u mblakse
të shtrëmbrat ç dje nuk lashe
Mëkat shum Garafale
pa bur je e vetm s’fle
Mikun ç nani çove
s’të ka qe ç vjen pasoe
Folm Garefo si me flase
mos ke turp ç më lashe
S’më do timos u s’të dua
ç për tiedhe për mua
PRIFTI I KATUNDIT
Do japim tuti nga ni pulli
ti blem priftit ni ksull
Do japim tuti nga ni qengji
ti blem priftit ni rryp
Do japim tuti nga ni vit
Ti blem priftit këmish
Do japim tuti nga ni ber
të blem për klisinë ksefter
Do japim tuti nga ca grurr
ti blem priftit ni gajdhur
Do japim tuti nga ni ve
ti blem edhe prëftresësh ni podhe
Do japim tuti nga niçik musht
ti blem priftit këpuc
Do bëjm edhe ni kamin thingjill
ti blem priftit petraqilli
PËR DITËT E JAVËS
E Hënë
Dojë të lanjë të Hënënë
rashë e çajta këmbënë
E Martë
Dojë të lanjë të Martënë
mëma s’më mbaj djalënë
E Mërkurë
Dojë të lanjë të Mërkurë
dosa më hëngër sapunë
E Enjte
Dojë të lanjë të Enjtenë
kali buar shegljenë
E Premte
Dojë të lanjë të Premtenë
kush të mbaj të krëmtenë
E Shtunë
Dojë të lanjë të Shtunë
keshë njatrë punë
E Dielë
Të Dielë çë do Këngonjë
nxora gunënë e pleshtonjë.
VDEKJA E LUFTËTARIT
Duall e bukura në derë
Me një shtamnezë me verë
e me qelqethin në dorë
jip të pijn të varfëret.
O ti mjer i varfërith
çz më vjen ng’ amaqeza
mos më pashe zotin t’ im;
Pash shum luftorez
zotin tëndë nuk e njoha.
Ish një trim i bukurith
mukur dhe i jelburith
me mustaqë të ngrehurith
me një kallë të brimurith
me një sellë mëndafshëtë
me një nigë të velushtë
me një frenthë krisonem
me një flamurë në dor.
U m’ e pash, o zonjë kallthin
qei sellën nga barkut
e me flamur dzarë dzarë…
Arru kalli ndër të thënët
Se to i shkret e i halinosmë
ku m’ a lashe zotin tëndë
zotin tënd e zotin t’ im;
U gjith fushazit m’ i rodha
gjithë pronjezit kërceva
e gjith malezit m’ i jetsa.
Pro në fushë të Anapulit
ne një humbjez s’ i arrëjta
mbi një drasë të marmurtë
m’ i kumbisa këmbëzit,
po më ‘shkan të katrëzet.
Qeni Turk më ‘ra përsipër
ë m’ i qethi kriethit.
MARKO BOÇARIT
Bie bor e bie shi
u xi jeta, shum, u xi.
ngrin krie në Graiqi
zjarrë vun ne shum xhami.
Ferman në gjith Turqi…
Prite, prite, o Rumeli
nizamet lloj-lloj.
Pashai me Miriallan
në çader bërdha van.
‘Inshallah” të gjith than
për në Mesollogjill e kan.
“Fuora”, palla e jatagan,
të ndërojn sa jan
të luftoin me Rajan.
Mesollogji me ndigjon
vuri vajete e vajton
Duaj ndihm s’ çon,
Kapetanët kërkon
Zuri rënjën e rëkon
Shqipetarët vëzdon.
Ishin bërdha Shqipetar
shahina, trima pa an
nga Suli u ngren e van
me dufeqë e jatagan.
Ish një bur, trim, iri
i zeshk mustaqezi
po rij me mallengoni
mbaj dorën mbi harmbi
mbaj vesh e s’ flit njeri,
Marko Boçari ish ki.
Mbaj vesh edhe ndigjoj
psheretiu edhe rëkoj
nga trimat e tij vëzhdoj
rëmbeu karjofil e shkoj.
Tha: “Do vdes a do roj
këtë jet, s’ mund te shkoj
nat e dit, “oj” dhe “oj“!
Shoket tij nëmëroj
treqind vet plot i mblodhi.
U thot: “O shok, o asllan
Mos e gëzojm, dinjan
si Raja ne Turkollar!
Sonte do t’ u derdhim gjakun
t’ u ndrojm din e iman.
Sonde t’u biem pran
se kam “Tan a epitan”
të zë nga mjekrët Pashan
Katillar, e Agallar.
T’i pritni me jatagan
asnjë mos lëni të gjall.
të shkulet kjo farr
se na poq, ena vu zjarr
Muhameti me Kuran.
Folni Shqip me Shqiptar
“Bam” pos bëni as mb’ një an.
Gjasht-dhjet eni pran
sa të rëmbejm Pashan.
Ngadale, o kordhetar
vrsini karaull e par.
Vrisni një e vrisni dy,
vrisni sa shihni me si,
si kur ullqët në dhi.
Allah, Allah o Turqi,
at vat ç holqe ti,
at vat në erreshi,
shkrëtove kaqë ordhi.
O shokë “medet-medet,”
shkoi Markoa si Mbret!
Pashan kërkon e s’ flet,
në çader nuk e gjet.
Zu nga mjekrët një lanet,
turqe helqur thërret:
“Aman thuajm kush je;”
“U jam, derk nuk më njeh;”
‘Aman more çili je ti;”
Dar i darit, nuk ë di;
Jam një kapedan i ri
thuhem Marko-Boçari,
erdha vetëm për ty!
Turk i dar e zuri dridhm
shokërit u vu një thirm:
“Turqë të mbesoni din
të më shpëtoni fat-zin,
Se Kaurët më bin!”
Dar i darit, nuk di;
Jam një kapedan i ri
thuhem Marko-Boçari,
erdha vetëm për ty!
Turk i dar e zuri dridhm
Shokërit u vu një thirm:
“Turqë të mbesoni din
të më shpëtoni fat-zin,
Se Kaurët më bin!”
Një Arrap me karabin
u ul e i shtroj syn,
koditi bajrakën e mir,
Marko Boçarin shahin!
E vrau!! “Shokë Shqipëtar
binu qent se më vran.
Më muar plumbi në ball,
mirmëni sa jam i gjall“.
U xi jeta, u bë mugjë
tërë trimat si u ngullën
e bën se duall ujë
djelët e Sulit me vull
Shahinat ne dor e muar
edhe ne Mesollogjë e pruarn.
E pruarn në Mesolloj
te shpëtonin, po s’ shpëtoj.
Mesollogji u helmua,
derdhi lotet si krua.
Mesollogji, po t’a thon,
ku e ke Markon Sulion
Ku lufton si qej zakon
Tërër me jatagan në dor;
Aristidh Kola
RRENJA JONË ARBËRORE
Rrënjë e fortë arbërore,
Kush mund të të presnj?
Kush mund të të fshjehnj?
Kush mund të të pështronj?
Rrënjë e fortë arbërore,
Lulje e fleta meta more.
Rrënjë e fortë arvanite,
Rrënjë e burrave të motit,
Rrënjë Heraklliut e Akillefit,
Rrënjë Aleksandroit edhe Kastriotit.
Rrënjë e fortë arvanite,
Nga merr shpirt e meta rrite?
Rrënjë e fortë shqiptare,
Rrënjë e Boçarit e Bubullines,
Rrënjë e fjales besalidhes,
Rrënjë e bukurisë dhe trimereses,
Rrënjë e fortë shqiptare
Nga ajo jeta nuk u bare
Rrënjë e argjendtë të Greqisë,
Hiu e pluhuri t’Anatolise
Të pështroi, të luftoi, nuk të mundi
Nuk të shuajti nga jeta
Rrënjë e argjiendtë të Greqisë
Ajo je të Shqipërise dhe t’Arbërisë.
Me gur-madhe të keinë pështruar
Thanë se u buarsh nga jeta,
Thanë se u thajte, thanë se vdiqe
Vune nje pempë të hollë në varr.
Edhe thanë:
“Kjo ishtë nga rrënja e parë”.
Thanë të rrema, thanë psefti
Logapiasesin pa ty.
Rrënjë e fortë, rrënjë e argjendtë
Hape dhenë, e çajte gurin
Dhe ne diall nxore kurmin!
Nxore kllara, nxore fleta
Dhe gëzonet tuti jeta.
Bekuar rrënjë e bekuar nga Mëma-Dhe,
Bekuar rrënjë nga Zoti Diall!
Bekuar rrënjë me ujit Detit:
Lulëzo si bukuria e Afrodites!
Lulëzo si dhri ne malj,
Trimëronu, lulëzo dhe bukuronu.
O E BUKURA MORE
Petkat e të mirat tona
Na i lam te Korona
Krishtin na kemi me ne
Oj e bukura More
Thell të plas, me lot ndër si
Na të lipisnjëm, Arbëri!
Petkat e të mirat tona
Na i lam te Korona
Shën Mërin kemi me ne
Oj e bukua More!
Thell të plas, me lot nder si
Na të lipisnjëm, Arbëri!
Petkat e të mirat tona
Na i lam te Korona
Papën na kemi me ne
Oj e bukura More!
Thell të plast, me lot ndër si
Na të lipisnjëm, Arbëri!
Malet tan me lis e driza
Të bukur sheshe me muriza
Të bukur kroje, të bukur gropa
Të bukur gjerdhe me fallopa!
Jemi e vemi ndë Itali
E më s’ju shomi me këta si!
Dherat të huaj hare s’kan
Se s’mbllin printët tan
Prindë, luftuat me thik më dor
Ndërpër shi e ndëpër bor
Ni ju lëm pa një qiri
E pa një vajim. Oj Arbëri!
Luajtim valle nd’atë More
Shtum kangjele ndë ato hje
Klisht e tona të bukuruara
Shpizit tona të nderuara!
Ni vjen Turku, Turku i zi
E tërpron klish e shpi
Qeti: Shihni jet e re,
Na tha Dorja, zoti Ndre,
Lipim qellnjëm ka do vemi
Se buartim mallin e s’e kemi
Me kët zemër, me këta si
Klajëm keq kët Arbëri!
Ndallandishe e ler e ler
Kur të vish ti njatër hjer
Vjen të vish ti te Korona
E s’gjën më shpit e tona!
Më së gjën trima hajdhjar
Po ngë një qen, çë kloft i vrar!
Kur u nistin gjith anit
E dherat tan iktin ka sit
Burrat gjith me një vajtim
Thirrtin grat me një vajtim,
Dil e hana ti, Stihji!
Oj More! Oj Arbëri!
Kristo Papadhopulos
GLUHA JON
Kemi gluhën pa gram
si na e than në mend e mbam.
Gluha vetëm flitet
edhe sa vete ritet
Ritet edhe shtonet
nuku pakësonet
shtonet edhe ritet
edhe sa vete flitet
Gluha kuvendonet
edhe sa vete shtonet
Arvanite me kamar
kudo ven jan të par
Kaq vitra shkuan
prindët se haruan
gluh e Besën na lan
“të mos i haroni than”
GLUHA
Arvanitat këndonin
gluhën mos e haronin
Gjigjion si këndon ai plaku
shihe si lëviz ai gjaku
Goj m’ goj e mbahet jeta
mbahet me këng t’ drejta
Arvaniti s’ mund t’ shkruan
me këndimin tër i ruan.
Vagjel P. Lapi
NE ARVANITASIT
Gluha jona, vetëm thuhet,
nuk’ e llan për t shkruhet
Këng porsimet shtruora
t mos ven haruora
Nga Sokrati e Perikliu
xum si vete ndreqi niriu
E nga Aristidhi vet
xum koma ç isht e drejt
Mendi Mistos, Ksenofon
isht qesem e na mbëson
Ng’ata bura, sa ç shkuan
mendi in ç than, e ruon
Ng’ ato mende muorm frim,
Sa na than, mir i dim
Na dhan krehe, hapët mend
ng’ ajo fort e mbam vent
Arvaniti, ku lluftoj
nga tuti ipari shkoj
Mos rim si t’ vdekur
malet t’ marëm tor
t’ vishemi nd’ hekur
t’ marëm pall nd’ dor
Po ngrini kriet, zemëra pllot
kulitoni prind tan
pse at vend ç’ rojm sot
llëruor na e dhan
Me frim lliris, me këto arm
ti shtijm turqit nd’ det
vendin llëruor t’ e bam
ashtu t’ e tshonin djelt
DASHURISË
Do pjenjë sajtën
si e shkon vajza ditën
Vajza nat edit n’ argali
Djali nuk e sheh me si me si
Jain vajza nat e dit
për të drenjë sum prik
Do bënem gjarpr me pika
ti shkone vajz ne sajta
Do bënem gjarpr i bardh
ti shkoni vajz në mitar
SATIRË
Ç e ve tragjashkën shtrëmbër
Të më çëpos zëmrën;
Tartëgji re bukuzi
ç mëvjën tër një n’avlli
si gajdhur ç do tagji
Tendra mua ish ni pram edhe liviz
si një gjarp pa bisht
hapa misoforin të zër
shkau dhemoni e hiri ne vër
Moj Garefo zure u mblakse
të shtrëmbrat ç dje nuk lashe
Mëkat shum Garafale
pa bur je e vetm s’fle
Mikun ç nani çove
s’të ka qe ç vjen pasoe
Folm Garefo si me flase
mos ke turp ç më lashe
S’më do timos u s’të dua
ç për tiedhe për mua
PRIFTI I KATUNDIT
Do japim tuti nga ni pulli
ti blem priftit ni ksull
Do japim tuti nga ni qengji
ti blem priftit ni rryp
Do japim tuti nga ni vit
Ti blem priftit këmish
Do japim tuti nga ni ber
të blem për klisinë ksefter
Do japim tuti nga ca grurr
ti blem priftit ni gajdhur
Do japim tuti nga ni ve
ti blem edhe prëftresësh ni podhe
Do japim tuti nga niçik musht
ti blem priftit këpuc
Do bëjm edhe ni kamin thingjill
ti blem priftit petraqilli
PËR DITËT E JAVËS
E Hënë
Dojë të lanjë të Hënënë
rashë e çajta këmbënë
E Martë
Dojë të lanjë të Martënë
mëma s’më mbaj djalënë
E Mërkurë
Dojë të lanjë të Mërkurë
dosa më hëngër sapunë
E Enjte
Dojë të lanjë të Enjtenë
kali buar shegljenë
E Premte
Dojë të lanjë të Premtenë
kush të mbaj të krëmtenë
E Shtunë
Dojë të lanjë të Shtunë
keshë njatrë punë
E Dielë
Të Dielë çë do Këngonjë
nxora gunënë e pleshtonjë.
VDEKJA E LUFTËTARIT
Duall e bukura në derë
Me një shtamnezë me verë
e me qelqethin në dorë
jip të pijn të varfëret.
O ti mjer i varfërith
çz më vjen ng’ amaqeza
mos më pashe zotin t’ im;
Pash shum luftorez
zotin tëndë nuk e njoha.
Ish një trim i bukurith
mukur dhe i jelburith
me mustaqë të ngrehurith
me një kallë të brimurith
me një sellë mëndafshëtë
me një nigë të velushtë
me një frenthë krisonem
me një flamurë në dor.
U m’ e pash, o zonjë kallthin
qei sellën nga barkut
e me flamur dzarë dzarë…
Arru kalli ndër të thënët
Se to i shkret e i halinosmë
ku m’ a lashe zotin tëndë
zotin tënd e zotin t’ im;
U gjith fushazit m’ i rodha
gjithë pronjezit kërceva
e gjith malezit m’ i jetsa.
Pro në fushë të Anapulit
ne një humbjez s’ i arrëjta
mbi një drasë të marmurtë
m’ i kumbisa këmbëzit,
po më ‘shkan të katrëzet.
Qeni Turk më ‘ra përsipër
ë m’ i qethi kriethit.
MARKO BOÇARIT
Bie bor e bie shi
u xi jeta, shum, u xi.
ngrin krie në Graiqi
zjarrë vun ne shum xhami.
Ferman në gjith Turqi…
Prite, prite, o Rumeli
nizamet lloj-lloj.
Pashai me Miriallan
në çader bërdha van.
‘Inshallah” të gjith than
për në Mesollogjill e kan.
“Fuora”, palla e jatagan,
të ndërojn sa jan
të luftoin me Rajan.
Mesollogji me ndigjon
vuri vajete e vajton
Duaj ndihm s’ çon,
Kapetanët kërkon
Zuri rënjën e rëkon
Shqipetarët vëzdon.
Ishin bërdha Shqipetar
shahina, trima pa an
nga Suli u ngren e van
me dufeqë e jatagan.
Ish një bur, trim, iri
i zeshk mustaqezi
po rij me mallengoni
mbaj dorën mbi harmbi
mbaj vesh e s’ flit njeri,
Marko Boçari ish ki.
Mbaj vesh edhe ndigjoj
psheretiu edhe rëkoj
nga trimat e tij vëzhdoj
rëmbeu karjofil e shkoj.
Tha: “Do vdes a do roj
këtë jet, s’ mund te shkoj
nat e dit, “oj” dhe “oj“!
Shoket tij nëmëroj
treqind vet plot i mblodhi.
U thot: “O shok, o asllan
Mos e gëzojm, dinjan
si Raja ne Turkollar!
Sonte do t’ u derdhim gjakun
t’ u ndrojm din e iman.
Sonde t’u biem pran
se kam “Tan a epitan”
të zë nga mjekrët Pashan
Katillar, e Agallar.
T’i pritni me jatagan
asnjë mos lëni të gjall.
të shkulet kjo farr
se na poq, ena vu zjarr
Muhameti me Kuran.
Folni Shqip me Shqiptar
“Bam” pos bëni as mb’ një an.
Gjasht-dhjet eni pran
sa të rëmbejm Pashan.
Ngadale, o kordhetar
vrsini karaull e par.
Vrisni një e vrisni dy,
vrisni sa shihni me si,
si kur ullqët në dhi.
Allah, Allah o Turqi,
at vat ç holqe ti,
at vat në erreshi,
shkrëtove kaqë ordhi.
O shokë “medet-medet,”
shkoi Markoa si Mbret!
Pashan kërkon e s’ flet,
në çader nuk e gjet.
Zu nga mjekrët një lanet,
turqe helqur thërret:
“Aman thuajm kush je;”
“U jam, derk nuk më njeh;”
‘Aman more çili je ti;”
Dar i darit, nuk ë di;
Jam një kapedan i ri
thuhem Marko-Boçari,
erdha vetëm për ty!
Turk i dar e zuri dridhm
shokërit u vu një thirm:
“Turqë të mbesoni din
të më shpëtoni fat-zin,
Se Kaurët më bin!”
Dar i darit, nuk di;
Jam një kapedan i ri
thuhem Marko-Boçari,
erdha vetëm për ty!
Turk i dar e zuri dridhm
Shokërit u vu një thirm:
“Turqë të mbesoni din
të më shpëtoni fat-zin,
Se Kaurët më bin!”
Një Arrap me karabin
u ul e i shtroj syn,
koditi bajrakën e mir,
Marko Boçarin shahin!
E vrau!! “Shokë Shqipëtar
binu qent se më vran.
Më muar plumbi në ball,
mirmëni sa jam i gjall“.
U xi jeta, u bë mugjë
tërë trimat si u ngullën
e bën se duall ujë
djelët e Sulit me vull
Shahinat ne dor e muar
edhe ne Mesollogjë e pruarn.
E pruarn në Mesolloj
te shpëtonin, po s’ shpëtoj.
Mesollogji u helmua,
derdhi lotet si krua.
Mesollogji, po t’a thon,
ku e ke Markon Sulion
Ku lufton si qej zakon
Tërër me jatagan në dor;
Aristidh Kola
RRENJA JONË ARBËRORE
Rrënjë e fortë arbërore,
Kush mund të të presnj?
Kush mund të të fshjehnj?
Kush mund të të pështronj?
Rrënjë e fortë arbërore,
Lulje e fleta meta more.
Rrënjë e fortë arvanite,
Rrënjë e burrave të motit,
Rrënjë Heraklliut e Akillefit,
Rrënjë Aleksandroit edhe Kastriotit.
Rrënjë e fortë arvanite,
Nga merr shpirt e meta rrite?
Rrënjë e fortë shqiptare,
Rrënjë e Boçarit e Bubullines,
Rrënjë e fjales besalidhes,
Rrënjë e bukurisë dhe trimereses,
Rrënjë e fortë shqiptare
Nga ajo jeta nuk u bare
Rrënjë e argjendtë të Greqisë,
Hiu e pluhuri t’Anatolise
Të pështroi, të luftoi, nuk të mundi
Nuk të shuajti nga jeta
Rrënjë e argjiendtë të Greqisë
Ajo je të Shqipërise dhe t’Arbërisë.
Me gur-madhe të keinë pështruar
Thanë se u buarsh nga jeta,
Thanë se u thajte, thanë se vdiqe
Vune nje pempë të hollë në varr.
Edhe thanë:
“Kjo ishtë nga rrënja e parë”.
Thanë të rrema, thanë psefti
Logapiasesin pa ty.
Rrënjë e fortë, rrënjë e argjendtë
Hape dhenë, e çajte gurin
Dhe ne diall nxore kurmin!
Nxore kllara, nxore fleta
Dhe gëzonet tuti jeta.
Bekuar rrënjë e bekuar nga Mëma-Dhe,
Bekuar rrënjë nga Zoti Diall!
Bekuar rrënjë me ujit Detit:
Lulëzo si bukuria e Afrodites!
Lulëzo si dhri ne malj,
Trimëronu, lulëzo dhe bukuronu.