Re: A eshte Zoti hakmarres?!
"I drejti do te shpetohet per besimin e tij"
Ky hap eshte i shkruar nga S. Paolo ne letren e tij Epistula Romane.
Eshte nje nder nozionet qe ka patur me shume diskutime dhe kundershtime ne teologjine e krishtere gjate shekujve, nga ku jane zhvilluar dhe dy shkolla mendimesh rreth problemit, te cilat jane ne kundershtim me njera-tjetren.
Shkolla e pare e mendimit formulohet dhe lind qe ne erresiren e mesjetes, eshte vazhdues dhe ne kohen e kunderriformes, duke ardhur deri ne ditet e sotme ne nje mentalitet dominues i cili eshte: parajsa (jeta e perjetsheme) u perket te gjitheve atyre qe kane merituar dhe bere opera te mira gjate jetes tokesore. Diten e gjykimit universal zoti do te ndeshkoje te gjithe te keqinjet dhe do te mbledh ne gjirin e tij te gjithe ata qe kane operuar mire.
Shkolla e dyte e cila e ka zanafillen me S.Agostinon qe ne nje fare menyre mund te jete dhe posizioni i riformes me M. Lutero.
Sipas pozicionit te shkolles se dyte, letra e S.Paolos duhet te interpretohet ne sensin e kundert d.m.th. parajsa eshte e konservuar ne menyre eskluzive per te gjithe ata dhe vetem per ata qe kane besim ne zot gjate jetes toksore.
Tani; te afirmosh qe seleksionimi apo pranimim ne parajse eshte i grantuar te gjitheve atyre qe kane bere opera te mira gjate jetes toksore, do te thote; ta ulesh apo ti zvoglosh dimensionet e perendise ne nje gjykates toksore.
Vetem per madheshti njeriu mendon te shpetoje veten e tij, e te parakushtezoje me aksionet e tij te mira, edhe vete gjykimin e perendise, keshtu ne nje fare menyre duke e pavlefshem.
Duke e shtyre ne nje limit kte vizion gjiuridik te meshires faljes apo shpetimit per ne parajse, arrijme ne nje paradoks teologjik:
njeriu eshte i lire ta vendosi vete, te shpetoje apo te ndeshkohet sipas deshires tij, duke u bere totalisht pronari i vetes se tij, nderkohe qe zoti duke mos arritur qe te kryej nje akt te padrejte qe te shpetoje mekataret, do te jete i lidhur nga nje norme me superiore d.m.th. vete zoti nuk do te jete i lire.