Violinistja
</p>
nga Dorina Bebja</p>
” Nuk shoh asnjë dritë ,a mund të më sillni një dritare kaq të madhe ? ” pëshpëriste gjithnjë ajo dhe hapte krahët anash me sa kishte forcë .
Herë herë i pëlqente të rrinte aty ,pranë agonisë së saj .
Herë herë e urrente atë vend saqë ecte në formë rrethi në gjithë hapësirën e dhomës për njëzet e gjashtë herë pa pushim .Në të tilla ditë refuzonte të hante ,spranonte të fliste me askënd e gjumë nuk flinte . Infermierët ndjenin keqardhje për të .Kishte dhe nga ata/ato që u afeksionuan pas saj .Ajo seç kishte një shikim ndryshe prej fëmije . E bukur dhe e çmendur.Çkombinim !
Të paktën kështu thonin të gjithë .
Kërkonte gjithnjë një dritare të madhe se ashtu e kishte parë në ëndërr.Në ditët kur i errësohej shikimi e shihje të mblidhej kruspull , të mos lëvizte e ndoshta dhe të mos fliste për ditë të tëra .Sishte asnjëherë e dhunshme.Kur vinte ta vizitonte dikush në fytyrë i shfaqej një lloj buzëqeshje e qelqtë e cila dukej se do të thyhej nga momenti në moment. Në castet e pakta të kthjellta i thoshte gjithnjë infermieres se do të donte të kishte një dhomë me një dritare të madhe pranë shtratit,drita do të hynte lirshëm e do e ngrohte dhe se vetëm atëherë shpirti i saj do te qetësohej e ajo do të shërohej me siguri.Ishte e vetmja paciente që kishte kërkuar dicka të tillë në kaq vite( Fundja cndryshim ka për një të cmendur drita nga errësira ). Spitali smund tia mundesonte diçka të tillë .Atje dritaret ishin të vogla .
Kishte refuzuar gjithnjë të ndante dhomën me dikë tjetër .E pengonin në dëgjimin e tingujve të violinës thoshte.Dhoma kishte pak lagështirë e gjendja sishte fort e mirë .Mëngjeset ishin të rënda ,të ftohta .Mesdita nuk ekzistonte e mbrëmjeve frynte gjithnjë një erë e lehtë edhe në verë .Thonin për të se kishte qënë violiniste.Prindërit e saj tregonin që ajo dhe violina smund të konceptoheshin të ndara që nga mosha 5 vjecare .Vajza kishte qënë gjithnjë më e heshtur se moshatarët e saj e kjo vihej re menjëherë .Violina ishte mënyra e saj e komunikimit me botën .Kohët e fundit rrinte me orë të tëra në dhomën e saj dhe tingujt e violinës kishin filluar të bëheshin të trishta nga dita në ditë.Arriti deri në pikën që nuk dilte nga dhoma me ditë të tëra.Madje psikologët i kishin këshilluar prindërit ta shkëpusnin nga violina se ndikonte fort në rritjen e ndjeshmërisë së saj . Në një nga mëngjeset e shumta kur u zgjua dicka mungonte e ajo stha asnjë fjalë ,sikur violina të mos kishte ekzistuar .Që nga ajo ditë situata ishte përkeqësuar e vajza nuk dilte më nga dhoma e kur dikush nga familja i afrohej shtratit ku vajza kalonte pjesën më të madhe të kohës ,ajo kthente kokën nga dritarja dhe pëshpëriste gjëra të cuditshme .Më pas qeshte si e përhumbur dhe kur e pyesnin për arsyen ,përgjigjja që merrnin ishte :”Po dëgjoj tingujt e saj “.Kështu pas shumë vizitash e pikpyetjeve ,mjekë të ndryshëm vendosën që të konsiderohej si rast i vecantë i emërtuar “Cmenduri me përparim jokonstant ndjesor ” . Vendosën që duhej dërguar në psikiatri.
E tani kur infermieret hyjnë në dhomën e saj cuditërisht ajo pyet gjithnjë :”Po violina ,ku është ,pse e morën pse ?”
Pas rreth dy muajsh aty ,ajo dukej më e qetë se cdo herë tjetër ( në sytë e të tjerëvë të paktën kështu dukej,ne sensin që nuk rrotullohej rreth dhomës njëzet e gjashtë herë e gjëra të kësaj natyre).Në një nga ato ditë infermierja kishte hyrë në dhomë. Ishte orari që duhet ti jepte qetësuesit (vajza nuk i refuzonte asnjëherë).
“E di sa e dua unë qiellin?” Sytë i morën një shkëlqim vetvetiu.
“Pa hë??”-ktheu kokën infermierja sikur kishte një shekull që kishte pritur të dëgjonte zërin e saj.
“Uneisha gati ta doja më shumë se kaqpor ti shikoje vetë sa pak me lejon ta shohsa një katror “
E sytë i shkëputi menjëherë nga dritarja duke marrë të njëjtën pamje që kishte patur ditën e parë që e sollën në këtë dhomë si e hutuar.
“Sot nuk e kam degjuar tingullin e saj ,ata ma morën . E pashë e thyen ,e pashë edhe në ëndërr askush nuk u përpoq të kuptonte asgjë ” .
Mbuloi fytyrën me duar dhe qau
Nuk foli me njeri për rreth një javë ,as me infermjerët .Nuk doli për asnjë sekond nga dhoma.
Një mengjes infermierja futet në dhomë .Në fytyrën e saj vihej re një buzëqeshje .Ishte nga ato lloj buzëqeshjes të ngrohta që vijnë vetvetiu kur dikujt që ke përzemër i realizohet diçka të cilën e kishte pritur prej kohësh.
“Do të transferojnë në një dhomë me dritare më të madhe Vjola”
Vajza hodhi flokët nga supi tjetër e për një çast nuk lëvizi .Pastaj u kthye menjanë e peshperiti :” Tepër vonë . Tashmë ska më rëndësi ”</p>
Archiviato in:Lart & Poshtë, Letërsi Tagged: dorina bebja, tregim shqip, violinistja
Per me shume artikuj te ngjashem vizitoni: http://tiranacalling.wordpress.com/?p=3395
nga Dorina Bebja</p>
” Nuk shoh asnjë dritë ,a mund të më sillni një dritare kaq të madhe ? ” pëshpëriste gjithnjë ajo dhe hapte krahët anash me sa kishte forcë .
Herë herë i pëlqente të rrinte aty ,pranë agonisë së saj .
Herë herë e urrente atë vend saqë ecte në formë rrethi në gjithë hapësirën e dhomës për njëzet e gjashtë herë pa pushim .Në të tilla ditë refuzonte të hante ,spranonte të fliste me askënd e gjumë nuk flinte . Infermierët ndjenin keqardhje për të .Kishte dhe nga ata/ato që u afeksionuan pas saj .Ajo seç kishte një shikim ndryshe prej fëmije . E bukur dhe e çmendur.Çkombinim !
Të paktën kështu thonin të gjithë .
Kërkonte gjithnjë një dritare të madhe se ashtu e kishte parë në ëndërr.Në ditët kur i errësohej shikimi e shihje të mblidhej kruspull , të mos lëvizte e ndoshta dhe të mos fliste për ditë të tëra .Sishte asnjëherë e dhunshme.Kur vinte ta vizitonte dikush në fytyrë i shfaqej një lloj buzëqeshje e qelqtë e cila dukej se do të thyhej nga momenti në moment. Në castet e pakta të kthjellta i thoshte gjithnjë infermieres se do të donte të kishte një dhomë me një dritare të madhe pranë shtratit,drita do të hynte lirshëm e do e ngrohte dhe se vetëm atëherë shpirti i saj do te qetësohej e ajo do të shërohej me siguri.Ishte e vetmja paciente që kishte kërkuar dicka të tillë në kaq vite( Fundja cndryshim ka për një të cmendur drita nga errësira ). Spitali smund tia mundesonte diçka të tillë .Atje dritaret ishin të vogla .
Kishte refuzuar gjithnjë të ndante dhomën me dikë tjetër .E pengonin në dëgjimin e tingujve të violinës thoshte.Dhoma kishte pak lagështirë e gjendja sishte fort e mirë .Mëngjeset ishin të rënda ,të ftohta .Mesdita nuk ekzistonte e mbrëmjeve frynte gjithnjë një erë e lehtë edhe në verë .Thonin për të se kishte qënë violiniste.Prindërit e saj tregonin që ajo dhe violina smund të konceptoheshin të ndara që nga mosha 5 vjecare .Vajza kishte qënë gjithnjë më e heshtur se moshatarët e saj e kjo vihej re menjëherë .Violina ishte mënyra e saj e komunikimit me botën .Kohët e fundit rrinte me orë të tëra në dhomën e saj dhe tingujt e violinës kishin filluar të bëheshin të trishta nga dita në ditë.Arriti deri në pikën që nuk dilte nga dhoma me ditë të tëra.Madje psikologët i kishin këshilluar prindërit ta shkëpusnin nga violina se ndikonte fort në rritjen e ndjeshmërisë së saj . Në një nga mëngjeset e shumta kur u zgjua dicka mungonte e ajo stha asnjë fjalë ,sikur violina të mos kishte ekzistuar .Që nga ajo ditë situata ishte përkeqësuar e vajza nuk dilte më nga dhoma e kur dikush nga familja i afrohej shtratit ku vajza kalonte pjesën më të madhe të kohës ,ajo kthente kokën nga dritarja dhe pëshpëriste gjëra të cuditshme .Më pas qeshte si e përhumbur dhe kur e pyesnin për arsyen ,përgjigjja që merrnin ishte :”Po dëgjoj tingujt e saj “.Kështu pas shumë vizitash e pikpyetjeve ,mjekë të ndryshëm vendosën që të konsiderohej si rast i vecantë i emërtuar “Cmenduri me përparim jokonstant ndjesor ” . Vendosën që duhej dërguar në psikiatri.
E tani kur infermieret hyjnë në dhomën e saj cuditërisht ajo pyet gjithnjë :”Po violina ,ku është ,pse e morën pse ?”
Pas rreth dy muajsh aty ,ajo dukej më e qetë se cdo herë tjetër ( në sytë e të tjerëvë të paktën kështu dukej,ne sensin që nuk rrotullohej rreth dhomës njëzet e gjashtë herë e gjëra të kësaj natyre).Në një nga ato ditë infermierja kishte hyrë në dhomë. Ishte orari që duhet ti jepte qetësuesit (vajza nuk i refuzonte asnjëherë).
“E di sa e dua unë qiellin?” Sytë i morën një shkëlqim vetvetiu.
“Pa hë??”-ktheu kokën infermierja sikur kishte një shekull që kishte pritur të dëgjonte zërin e saj.
“Uneisha gati ta doja më shumë se kaqpor ti shikoje vetë sa pak me lejon ta shohsa një katror “
E sytë i shkëputi menjëherë nga dritarja duke marrë të njëjtën pamje që kishte patur ditën e parë që e sollën në këtë dhomë si e hutuar.
“Sot nuk e kam degjuar tingullin e saj ,ata ma morën . E pashë e thyen ,e pashë edhe në ëndërr askush nuk u përpoq të kuptonte asgjë ” .
Mbuloi fytyrën me duar dhe qau
Nuk foli me njeri për rreth një javë ,as me infermjerët .Nuk doli për asnjë sekond nga dhoma.
Një mengjes infermierja futet në dhomë .Në fytyrën e saj vihej re një buzëqeshje .Ishte nga ato lloj buzëqeshjes të ngrohta që vijnë vetvetiu kur dikujt që ke përzemër i realizohet diçka të cilën e kishte pritur prej kohësh.
“Do të transferojnë në një dhomë me dritare më të madhe Vjola”
Vajza hodhi flokët nga supi tjetër e për një çast nuk lëvizi .Pastaj u kthye menjanë e peshperiti :” Tepër vonë . Tashmë ska më rëndësi ”</p>
Archiviato in:Lart & Poshtë, Letërsi Tagged: dorina bebja, tregim shqip, violinistja
Per me shume artikuj te ngjashem vizitoni: http://tiranacalling.wordpress.com/?p=3395