Udhëtimi
</p>
nga Darien Levani</p>
</p>
Kam një dorë të keqe kësaj radhë, shumë kupa, çupën dhe asin maç. Asi maç është i pambrojtur. Shoh ortakun tim por nuk mund të flasim. Edhe kundërshtarët shihen por nuk flasin. Marr disa kupa. Askush nuk guxon të dali në maç derisa merr dorën ortaku im. Ngre supet dhe hedh një maç. Askush nuk kupton se çfarë po ndodh.</p>
Jemi ulur përtokë, këmbëkryq në një sallë të madhe pritje. Jemi katër. Herë pas here një djalë rreth 5 vjeç na afrohet, tregon letrat e kujt të doje, qesh dhe pastaj largohet me vrap tek nëna e tij. E tolerojme sepse nuk njeh shenjat dhe kështu që nuk na prish punë. Kur vrapon qesh dhe kthen koken mbrapa për të parë nëse e ndjekim. Numrat i thotë në italisht. Mungon fare pak derisa të marr të gjitha letrat e keqija, kur salla e pritjes lëviz si një trup i vetëm, pa asnjë shkak. Na kalojnë aq afër sa mund të na shkelin, ndaj çohemi dhe ngadalë ngadalë i ndjekim.</p>
Presim. Kalojme. Radhë. Japim biletën dhe marrim një kupon. Radhë. Marrim një karton. Tashmë kemi djersitur, është fund Korriku. Dorezojmë kartonin dhe pashaportën. Policët e doganës jane kudo njësoj. Vë një vule mbi fytyrën e Kastriotit dhe me kthen dokumentët. Nuk thotë “Rrugë të mbarë”. Nuk thotë asnjë gje. Kaloj në anën tjetër të kufirit dhe pres miqtë e mi. Iliri kalon i pari. E pyes nëse i ka uruar rruge të mbare. Jo. As Tanit, dhe as Klejdit. Asnjë prej nesh nuk do ketë rruge të mbare. Shoh supet e policit ndersa tërheq pashaportë-shtyp ne kompjutër-timbron-kthen dokumentet. Radhë. Ngjitemi nëpër shkallë të ngushta. Mund të ecim vetëm në rresht per një. Con valixhen tre shkalle perpara, ngjit tre shkalle. Con valixhen dy shkalle, kësaj here, për të thyer monotoninë. Bën përsëri tre shkalle, kësaj here për të pasur një avantazh prej një shkalle.</p>
Të parë nga poshtë emigrantët shqiptarë më kujtojne Sizifin. Por kur i sheh nga lart duken ndryshe. Duken të fortë, të bukur. Duken sikur mund të kryejnë këto veprime banale pashaportë, shkallë, – duket sikur mund ti bëjne përgjithmone, pa u lodhur. Natyrisht, një fëmije qan. Unë arrij në krye të shkallëve. Shikoj mbrapa, dhe kuptoj që kam humbur miqtë e mi. Kthehem dhe ndihmoj një vajzë-grua. Më shikon me difidencë. E shikoj pa difidencë. Nuk dua të hyj në krevatin a në zemrën e saj, dua vetëm ta ndihmoj. Ndoshta nuk arrin ta kuptojë këtë. Lë valixhen e saj përtej shkallëve dhe ndalem. Janë shumë, smund ti ndihmoj të gjithë. Karriera ime si vullnetar hamall përfundon pa filluar akoma mirë. Ndalem pak dhe ngjeshem në mur për të bërë hapësire, lë disa që të kalojnë dhe bashkohem përsëri me miqtë e mi. Mbas një banaku na pret presoneli i anijes. I japim kupon, karton, pashaportë, biletë. Na kthen pashaportat, nuk i duhen. Shtyp diçka në kompjutër dhe na jep edhe dokumentet e tjera së bashku me çelësin e kabinës. Vuajme për ta gjetur. Tragetet janë të gjithë njësoj, pasagjerët po ashtu. Na ka dhënë një çelës për katër veta dhe zihemi se kush duhet ta mbajë. Provojmë sipas rendit alfabetik, sipas moshës dhe më në fund bjemë dakord. Kur sistemojmë valixhet në dhomën tonë dhomë? Vetëm dhomë që sështë po nejse trageti sapo ka arritur një orë vonesë. Është më se normale në këtë rrugë.</p>
Duhet të nisemi në ora 23.00, por nuk besoj se do lëvizim deri para orës 2 të natës. Nuk jam pesimist, është thjesht eksperiencë. Nga fundi i tragetit në katin e parë shikojmë radhën që zgjatët nën këmbët tona. Nuk ka edhe shumë njerëz por ka shumë makina e kamiona. Lëvizin ngadalë, si me përtesë. Ora duhet të jetë njëmbedhjetë e gjysëm kur ndez cigaren e parë. Me mendim shoqëroj tymin deri në mushkëri dhe pastaj e nxjerr jashtë. Tani nuk ka më njërëz, vetëm makina. Nuk dëshiroj që të luaj përsëri pesë katësh për të shtyrë kohën, edhe pse në xhep kam akoma letrat. Rregulli i artë: pesë katëshi nuk mbaron kurrë, thjesht spostohet. Nga një anë makina. Nga ana tjetër deti. Jam i rrethuar. Supozohet që deti të jetë blu, por ky është i zi nga të gjitha këndvështrimet e mundshme. Dua të zbres. Ora 24.00. Bëjmë xhiron e parë. Një nga gjërat që mëson duke udhëtuar është programimi i xhirove. Duhet të jenë të atilla që të mos të mërzisin. Sduhet të jene shume frekuentë dhe as shume të gjata. Por duhet shtyre koha. Nuk mund të lexoj ndonjë nga shume librat që kam me vetë, dhe as të dëgjoj muzike. Xhirojme kot, pa asnjë qëllim a destinacion. Dymbëdhjetë e gjysëm, një. Nuk mund të lexoj sepse ketu është e pamundur. Nuk e di se pse, mos ma pyesni. Por këtu gjithçka është ndryshe, dhe as cigaret nuk kanë shijen e tyre të zakonshme. Kur isha i vogel kam parë shume filma me police, nga ata që na sherbentë TVSH-ja. Shpesh ndodhtë që një nga këta nuk mund të bentë diçka sepse ndodhej jashtë juridiksionit të tij. Ndihem dhe unë ashtu. Këtu nuk është juridiksioni im. Ora 2 e pak. Ndjejme qe trageti leviz.</p>
<< Vërtët, ma ka thënë ky tipi. >> iniston Klejdi. << Ti mund të shkoje tek Krokodili, të ulje zerin kur ja kërkoje, por banakieri e mbante aty poshtë. >>
Supozohet që deti të jetë blu, por ky është i zi nën të gjitha këndveshtrimet e mundshme.
Iliri thotë << Ta dija do e kisha provuar. >>
<< Je i sigurt? >> pyes unë.
<< Nuk e di në ishte ajo apo një disko tjetër. >> thotë Klejdi.</p>
<< Kam cigaret ne dhomë. >> thotë dhe largohet. E thërras dhe i tregoj paketën time.
<< Nuk i pi dot ato. >> thotë dhe ikën duke ngritur supet e duke lëvizur nën ritmin e një muzike që dëgjon vetëm ai.
<< Po ka vertët ndryshim midis ketyreçfare jane? >>
<< Benson & Hedges. >>
<<dhe slimsave që pin ai? >>
<< Nuk besoj. >>
<< Gati tre. >> thotë Iliri mendueshëm.
<< Tre pa një çerek. Nuk kam gjumë. >>
Pasagjerët e tragetit janë rralluar. Flenë, besoj. Na bashkon vetëm lëkundja e anijes dhe cigaret që hedhim në det.
<< Nuk ka taketuke. >> them unë. << Dhe më vjen keq të hedh filtrat në det. >>
<< Take? >>
<< Tavull. I thone taketuke, nuk e dije? >>
<< Se kisha dëgjuar kurrë. >>
<< Ti nuk e mat kohën me minuta, por me cigare. >> thotë Iliri. << Katër cigare, një ore. Mbas pesë paketash arrijmë në Durres. >>
Qesh.
<< E bukur kjo. >>
Era më fik shkrepësen ndaj harxhoj dy apo tre përpara se të arrij ta ndez.
<< Mendo që që këtej vinin emigrantët. >> thotë Iliri.
<< Që prej ketëj kane ardhur shumë njërez lal. Imagjino, dikur në këto ujëra, para shumë vitesh lundronte Enea. Dhe mbas tij>>
<< Enea? >>
<< Enea ishte nip i Priamit, në mos gaboj. Apo diçka aty afër, kushëri rrezik. Së bashku me të mbijetuarit e Trojes ka>>
<< Ka themeluar Butrintin, këtë e di. >>
<< Po, ka themeluar Butrinit. Don bast që e ka mallkuar këtë rruge? >>
Shikojmë detin si në kerkim të mallkimit të Eneas, sikur të mund ta shihnim akoma tek lëviz përmbi det nën formën e ndonje qeske patatinash.
<< Nga e din këtë? >> pyet Iliri.
<< Kam pare një emision tek Rai. Prezantim i një libri antikdhe tha ” Enea bëri të njëjtën rrugë që bëjnë skafistët shqiptarë. >>
<< Tamam kështu? Skafistët shqiptarë, tha? >>
<< Tamam kështu. U habita edhe unë kur u dëgjova.>>
<< Teorikisht edhe Enea ishte skafist, apo jo? >> më pyet.
Qeshim.
<< Ca po flisnit per skafistët këtu? >>
Dëgjoj zerin e Klejdit. Pastaj ndez një cigare dhe kollitet. Pështyn mbi det. Iliri bën ti gjuajë mbi shpatulla por nuk e bën.
<< Është pak si i frikshëm ama? >> thotë Klejdi duke parë poshtë.
Ky artikull eshte marre nga: http://tiranacalling.wordpress.com/?p=2450. Per me shume artikuj te ngjashem vizitoni: http://tiranacalling.wordpress.com/?p=2450
nga Darien Levani</p>
</p>
Kam një dorë të keqe kësaj radhë, shumë kupa, çupën dhe asin maç. Asi maç është i pambrojtur. Shoh ortakun tim por nuk mund të flasim. Edhe kundërshtarët shihen por nuk flasin. Marr disa kupa. Askush nuk guxon të dali në maç derisa merr dorën ortaku im. Ngre supet dhe hedh një maç. Askush nuk kupton se çfarë po ndodh.</p>
Jemi ulur përtokë, këmbëkryq në një sallë të madhe pritje. Jemi katër. Herë pas here një djalë rreth 5 vjeç na afrohet, tregon letrat e kujt të doje, qesh dhe pastaj largohet me vrap tek nëna e tij. E tolerojme sepse nuk njeh shenjat dhe kështu që nuk na prish punë. Kur vrapon qesh dhe kthen koken mbrapa për të parë nëse e ndjekim. Numrat i thotë në italisht. Mungon fare pak derisa të marr të gjitha letrat e keqija, kur salla e pritjes lëviz si një trup i vetëm, pa asnjë shkak. Na kalojnë aq afër sa mund të na shkelin, ndaj çohemi dhe ngadalë ngadalë i ndjekim.</p>
Presim. Kalojme. Radhë. Japim biletën dhe marrim një kupon. Radhë. Marrim një karton. Tashmë kemi djersitur, është fund Korriku. Dorezojmë kartonin dhe pashaportën. Policët e doganës jane kudo njësoj. Vë një vule mbi fytyrën e Kastriotit dhe me kthen dokumentët. Nuk thotë “Rrugë të mbarë”. Nuk thotë asnjë gje. Kaloj në anën tjetër të kufirit dhe pres miqtë e mi. Iliri kalon i pari. E pyes nëse i ka uruar rruge të mbare. Jo. As Tanit, dhe as Klejdit. Asnjë prej nesh nuk do ketë rruge të mbare. Shoh supet e policit ndersa tërheq pashaportë-shtyp ne kompjutër-timbron-kthen dokumentet. Radhë. Ngjitemi nëpër shkallë të ngushta. Mund të ecim vetëm në rresht per një. Con valixhen tre shkalle perpara, ngjit tre shkalle. Con valixhen dy shkalle, kësaj here, për të thyer monotoninë. Bën përsëri tre shkalle, kësaj here për të pasur një avantazh prej një shkalle.</p>
Të parë nga poshtë emigrantët shqiptarë më kujtojne Sizifin. Por kur i sheh nga lart duken ndryshe. Duken të fortë, të bukur. Duken sikur mund të kryejnë këto veprime banale pashaportë, shkallë, – duket sikur mund ti bëjne përgjithmone, pa u lodhur. Natyrisht, një fëmije qan. Unë arrij në krye të shkallëve. Shikoj mbrapa, dhe kuptoj që kam humbur miqtë e mi. Kthehem dhe ndihmoj një vajzë-grua. Më shikon me difidencë. E shikoj pa difidencë. Nuk dua të hyj në krevatin a në zemrën e saj, dua vetëm ta ndihmoj. Ndoshta nuk arrin ta kuptojë këtë. Lë valixhen e saj përtej shkallëve dhe ndalem. Janë shumë, smund ti ndihmoj të gjithë. Karriera ime si vullnetar hamall përfundon pa filluar akoma mirë. Ndalem pak dhe ngjeshem në mur për të bërë hapësire, lë disa që të kalojnë dhe bashkohem përsëri me miqtë e mi. Mbas një banaku na pret presoneli i anijes. I japim kupon, karton, pashaportë, biletë. Na kthen pashaportat, nuk i duhen. Shtyp diçka në kompjutër dhe na jep edhe dokumentet e tjera së bashku me çelësin e kabinës. Vuajme për ta gjetur. Tragetet janë të gjithë njësoj, pasagjerët po ashtu. Na ka dhënë një çelës për katër veta dhe zihemi se kush duhet ta mbajë. Provojmë sipas rendit alfabetik, sipas moshës dhe më në fund bjemë dakord. Kur sistemojmë valixhet në dhomën tonë dhomë? Vetëm dhomë që sështë po nejse trageti sapo ka arritur një orë vonesë. Është më se normale në këtë rrugë.</p>
Duhet të nisemi në ora 23.00, por nuk besoj se do lëvizim deri para orës 2 të natës. Nuk jam pesimist, është thjesht eksperiencë. Nga fundi i tragetit në katin e parë shikojmë radhën që zgjatët nën këmbët tona. Nuk ka edhe shumë njerëz por ka shumë makina e kamiona. Lëvizin ngadalë, si me përtesë. Ora duhet të jetë njëmbedhjetë e gjysëm kur ndez cigaren e parë. Me mendim shoqëroj tymin deri në mushkëri dhe pastaj e nxjerr jashtë. Tani nuk ka më njërëz, vetëm makina. Nuk dëshiroj që të luaj përsëri pesë katësh për të shtyrë kohën, edhe pse në xhep kam akoma letrat. Rregulli i artë: pesë katëshi nuk mbaron kurrë, thjesht spostohet. Nga një anë makina. Nga ana tjetër deti. Jam i rrethuar. Supozohet që deti të jetë blu, por ky është i zi nga të gjitha këndvështrimet e mundshme. Dua të zbres. Ora 24.00. Bëjmë xhiron e parë. Një nga gjërat që mëson duke udhëtuar është programimi i xhirove. Duhet të jenë të atilla që të mos të mërzisin. Sduhet të jene shume frekuentë dhe as shume të gjata. Por duhet shtyre koha. Nuk mund të lexoj ndonjë nga shume librat që kam me vetë, dhe as të dëgjoj muzike. Xhirojme kot, pa asnjë qëllim a destinacion. Dymbëdhjetë e gjysëm, një. Nuk mund të lexoj sepse ketu është e pamundur. Nuk e di se pse, mos ma pyesni. Por këtu gjithçka është ndryshe, dhe as cigaret nuk kanë shijen e tyre të zakonshme. Kur isha i vogel kam parë shume filma me police, nga ata që na sherbentë TVSH-ja. Shpesh ndodhtë që një nga këta nuk mund të bentë diçka sepse ndodhej jashtë juridiksionit të tij. Ndihem dhe unë ashtu. Këtu nuk është juridiksioni im. Ora 2 e pak. Ndjejme qe trageti leviz.</p>
<< Vërtët, ma ka thënë ky tipi. >> iniston Klejdi. << Ti mund të shkoje tek Krokodili, të ulje zerin kur ja kërkoje, por banakieri e mbante aty poshtë. >>
Supozohet që deti të jetë blu, por ky është i zi nën të gjitha këndveshtrimet e mundshme.
Iliri thotë << Ta dija do e kisha provuar. >>
<< Je i sigurt? >> pyes unë.
<< Nuk e di në ishte ajo apo një disko tjetër. >> thotë Klejdi.</p>
<< Kam cigaret ne dhomë. >> thotë dhe largohet. E thërras dhe i tregoj paketën time.
<< Nuk i pi dot ato. >> thotë dhe ikën duke ngritur supet e duke lëvizur nën ritmin e një muzike që dëgjon vetëm ai.
<< Po ka vertët ndryshim midis ketyreçfare jane? >>
<< Benson & Hedges. >>
<<dhe slimsave që pin ai? >>
<< Nuk besoj. >>
<< Gati tre. >> thotë Iliri mendueshëm.
<< Tre pa një çerek. Nuk kam gjumë. >>
Pasagjerët e tragetit janë rralluar. Flenë, besoj. Na bashkon vetëm lëkundja e anijes dhe cigaret që hedhim në det.
<< Nuk ka taketuke. >> them unë. << Dhe më vjen keq të hedh filtrat në det. >>
<< Take? >>
<< Tavull. I thone taketuke, nuk e dije? >>
<< Se kisha dëgjuar kurrë. >>
<< Ti nuk e mat kohën me minuta, por me cigare. >> thotë Iliri. << Katër cigare, një ore. Mbas pesë paketash arrijmë në Durres. >>
Qesh.
<< E bukur kjo. >>
Era më fik shkrepësen ndaj harxhoj dy apo tre përpara se të arrij ta ndez.
<< Mendo që që këtej vinin emigrantët. >> thotë Iliri.
<< Që prej ketëj kane ardhur shumë njërez lal. Imagjino, dikur në këto ujëra, para shumë vitesh lundronte Enea. Dhe mbas tij>>
<< Enea? >>
<< Enea ishte nip i Priamit, në mos gaboj. Apo diçka aty afër, kushëri rrezik. Së bashku me të mbijetuarit e Trojes ka>>
<< Ka themeluar Butrintin, këtë e di. >>
<< Po, ka themeluar Butrinit. Don bast që e ka mallkuar këtë rruge? >>
Shikojmë detin si në kerkim të mallkimit të Eneas, sikur të mund ta shihnim akoma tek lëviz përmbi det nën formën e ndonje qeske patatinash.
<< Nga e din këtë? >> pyet Iliri.
<< Kam pare një emision tek Rai. Prezantim i një libri antikdhe tha ” Enea bëri të njëjtën rrugë që bëjnë skafistët shqiptarë. >>
<< Tamam kështu? Skafistët shqiptarë, tha? >>
<< Tamam kështu. U habita edhe unë kur u dëgjova.>>
<< Teorikisht edhe Enea ishte skafist, apo jo? >> më pyet.
Qeshim.
<< Ca po flisnit per skafistët këtu? >>
Dëgjoj zerin e Klejdit. Pastaj ndez një cigare dhe kollitet. Pështyn mbi det. Iliri bën ti gjuajë mbi shpatulla por nuk e bën.
<< Është pak si i frikshëm ama? >> thotë Klejdi duke parë poshtë.
Ky artikull eshte marre nga: http://tiranacalling.wordpress.com/?p=2450. Per me shume artikuj te ngjashem vizitoni: http://tiranacalling.wordpress.com/?p=2450