Re: Refuzimi i Majkos per tu ulur ne tavoline me serbo-malazezet
Kush nuk solidarizohet me Pandeli Majkon bëhet"argat i serbit"
E quaj detyrim qytetar të shprehem kështu, jo për hir të personit të quajtur Pandeli Majko, por për hir të një qëndrimi politik me rëndësi kombëtare që ai përfaqëson në këto çaste; jo sepse po më lind papritmas ndonjë simpati për vijën e forcës partiake e qeveritare të cilës ai i përket, por për të mbështetur si qytetar një veprim diplomatik me rëndësi kombëtare që ka bërë ai dhe një lufte politiko-diplomatike që ai tani po simbolizon.
Nga ky këndvështrim duhen gjykuar edhe ata që u vërsulën menjëherë për të zhvleftësuar qëndrimet e Majkos dhe për të bërë të kundërtën e tij, si dhe ata që kanë nisur të bëjnë pirueta të shëmtuara për të hequr pakëz nga kurrizi turpin me të cilin u ngakuan kur sfiduan Majkon, si Sabri Godo, Mero Baze (në një koment pa emër në gazetën e tij "Tema"
, apo u zgjuan me vonesë nga gjumi i jermosës i "mirëkuptimit e bashkëpunimit serbo-shqiptar" e stabilitetit rajonal, vetëm kur dëgjuan gjëmimet e artilerisë diplomatike beogradase në Tiranë si Preç Zogaj, Nikoll Lesi, Besnik Mustafaj etj. Në gazetat e datës 14 gusht 2003 gjetëm deklarata të këtyre "politikanëve" dhe "analistëve" të mëdhenj që paskan vendosur më në fund nga e keqja të tregohen pakëz "atdhetarë", sepse e panë që Kosova përshëndeti Majkon; se Servet Pëllumbi, kryetar i Kuvendit të Shqipërisë, doli në krah të Majkos; se Beogradi shpëtheu hapur kundër Kosovës e kundër kombit shqiptar atë sulm miloshviçian që e kundërshtoi fillimisht Majko si "i vetëm trim në luftë".
Na vjen mirë që pak para këtyre panballkanistëve të Tiranës "mjaft atdhetar" ishte bërë edhe panballkanisti sorroist i sotëm e jugosllavisti i djeshëm në Kosovë, Veton Surroi, i cili na ka dhuruar shkrimin disi të papritur prej tij, por gazmor e gaztor "Atdhetar, pakica e re kombëtare" (ribotuar në Tiranë në "Shekulli" më 13 gusht 2003). Që "atdhetarët" tek shqiptarët të mbeten "pakicë kombëtare" ka kontribuar shumë edhe Veton Surroi me propagandën e politikën që ka bërë, sepse ia ka hypur në kokë që shqiptarët të mos vazhdojnë të jenë komb por të bëhen "bashkësi shoqërish kombëtare" domethënë "bashkim pakicash shqiptare" të gjysmë të tjetërsuara në lloj-lloj shartimesh kombëtare me fqinjët.
Tani ndjejmë vërtetë kënaqësi që Majko i paska bërë elektroshok kombëtar edhe Surroit, që edhe kryeredaktori gazetës së Surroit, Agron Bajrami, shkruan artikull me titull "Forca Majko!" (ribotuar si kryeartikull në gazetën "Korrieri" të datës 13 gusht 2003). Në që shkruajmë prej vitesh në frymë të "nacionalizmit ekstremist" në "Bota Sot" sigurisht nuk na bën shumë përshtypje ky hap kaq i vogël drejt nesh, ne as nuk na bezdis fare që edhe në këtë rast gazeta "Korrieri" është përpjekur të bëjë një spekullim të vockël meskin duke vënë shënimin "Autori është zv/kryerdaktor i "Koha Ditore', gazeta më e madhe e Kosovës". Ashtu u bëftë në një ditë nëse "Koha Ditore" vendos të heqë dorë nga puna mbrapshtë që ka bërë për t'i kthyer atdhetarët midis shqiptarëve në një "pakicë kombëtare".
Nacionalizmi është ndjesi e rrënjosur historikisht, por me bazë gjenetike
Majkos i duhet thënë vërtetë dhe së pari "Të lumtë" se bëri atë që duhej, veproi si nacionalist shqiptar edhe pse është një drejtues i një partie anti-nacionaliste dhe disa herë i kanë përgojuar përkatësinë etnike.
Në fund të fundit, Majko veproi brenda rregullit të nacionalizmit sepse studiuesit e mirëfilltë të nacionalizmit në të gjithë aspektet, sikurse e ka sqaruar shkencëtari skocez Xhejms G. Kellas, nacionalizmi është ndjesi, por edhe ka edhe bazën e vet gjenetike, përveç bazës shoqërore që është vendimtare në krijimin e ndjesisë së përkatësisë kombëtare dhe të psikologjisë kombëtare tek individi (libri "Politikat e nacionalizmit dhe etniciteti", botim në anglisht në vitet 1991, 1998). "Forca!" tani u duhet thënë të tjerëve tek të cilët fillon të zgjohet instikti nacionalist, ose të largohet pakëz jermosja në gjumin panballkanist, jugosllavist, integracionist.
Na gëzuan pa masë Arbër Xhaferri dhe PDSH në FYROM për kthesën nacionaliste që i dhanë programit e politikës së tyre, jo thjesht nga shtysat prej nacionalizmit gjenetik, por edhe në bazë të teorive të mirëfillta moderne mbi kombin, shtetin, nacionalizmin, intenacionalizmin e globalizmin.
Na gëzon shumë qëndrimi i Pandeli Majkos ku mendimi racional politik me përgjegjësi kombëtare e shtetërore shkon paralel me nacionalizmin. Nuk mund të ëndërrojmë që Majko të bëjë me PS atë që bënë Arbër Xhaferri dhe Menduh Thaçi me PDSH-në në FYROM, sepse është gabim të shpresosh në një lumturi kaq të madhe menëjherë në Shqipëri sa të tjetërsohet në kombëtare një parti e solidaritetit klasor ndërkombëtar dhe braktisjes së shpeshtë të interesave kombëtare shqiptare për motive pushtetmarrjeje e pushtetmbajtjeje.
Por qysh tani shihen frytet e mira të qëndrimit të Majkos: po zhvishet fare lakuriq (heq edhe veshjen bikini) serbofilia në Shqipëri; po lëkunden në ndjesitë e tyre ata që kanë mallkuar motivet nacionaliste në përpunimin e zbatimin e politikës shqiptare; po kuptohet më mirë se Serbia është po ajo e Karagjorgjeviçëve dhe Obrenoviçëve, e Rankoviçit e Milosheviçit, se Serbia përsëri përgatit trazira në Ballkan; po sheh dhe SHBA se politika e saj mund të ngecë keq në "Udhëkryqin kosovar", siç ngeci para disa vitesh në "labirinthet ballkanike" (term i përdorur nga Deivid Fromkin) pasi qëndroi gjatë e gozhduar në njërin aspekt të politikës uillsoniane tashmë të kapërcyer nga zhvillimet konkrete për ruajtjes me çdo kusht të Jugosllavisë së Versajës, AVNOJ-it e Jaltës.
Politika shqiptare duhet të dalë e para nga "Udhëkryqi diplomatik"
Fromkin e përshkruan kështu në faqen 131 të librit të tij politikën uillsoniane në kohën e Konferencës së Versajës: "SHBA tani kishin tri parime në politikën ndrëkombëtare të cilët nuk përputheshin aq mirë me njëri-tjetrin. Amerikanët besonin në shenjtërinë e shteteve ekzistues dhe të kufinjëve; besonin në mbrojtjen ligjore të minoritetve në këto shtete ("të drejtat e njeriut" në atë kohë përqëndroheshin më shumë tek grupet se tek individët); dhe besonin në të drejtën e kombeve të shpërbënin disa herë shtetet në emër të vetëvendosjes".
Dihet mirë se serbëve para e pas shpërbërjes së Jugosllavisë u ka interesuar dhe u intereson vetëm zbatimi i parimit të parë dhe një demogagji me parimin e dytë, duke mohuar plotësisht për shqiptarët zbatimin e parimit të tretë në formulën e mësipërme kontradiktore të politikës uillsoniane.
Fromkin pohon se "Jugosllavia ishte në të vërtetë një krijesë e zgjidhjeve të pas luftës (së parë botërore) ( f.141). Fromkin pohon se "Në vitet midis dy luftrave qeveria jugosllave u përpoq ta shuante problemin e Kosovës. Kosova ishte një territor i fituar rishtas, i pushtuar në vitin 1912, i humbur menjëherë më pas dhe i rimarrë nga osmanët në fund të luftës. Problem ishte se shumica dërrmuese e popullisë ishin shqiptarë myslimanë" (f.144). Fromkin pohon gjithashtu se "në vitet 1990 të paktën në disa pjesë të Europës qendrore dhe lindore problem u bë rikthimi në politikat dhe pasionet e para vitit 1914".
Pas kësaj vjen një pohim edhe më i rëndësishëm se në kohën e lëvizjve për shpërbërje të BS e Jugosllavisë pas vitit 1989: "SHBA treguan interes të bënin që të dy vendet të evoluonin në një mënyrë që të mos kërcënohej paqja botërore dhe stabiliteti. Preferenca amerikane në kohën e qeverisjes nga Xhorxh Bush, ashtu si në kohën e qeverisjes nga Udrou Uillson ishte që vendet të qëndronin të bashkuar e të paprekur. Amerika ishte frikësuar nga nacionalizmi që dilte jashtë dore. Në një fjalim të mbajtur në Kiev, kryeqytetin e lashtë të Ukrainës, në gusht të vitit 1991 Bushi paralajmëroi se "liria nuk është e njëjta gjë si pavarësia. Amerikanët nuk do të mbështesin ata që kërkojnë pavarësi me qëllim që të zëvendësojnë një tirani të ardhur nga larg me një despotizëm vendor. Ata nuk do të ndihmojnë ata që zhvillojnë një nacionalizëm vetvrasës të bazuar në urrejtje". ( f.152).
Fromkin kujton për lexuesin se kur Cimerman u nis si ambasador amerikan në Jugosllavi në vitin 1989 "mori instruksionet të riafirmonte qëndrimin e njohur e amerikan në mbështetje të unitetit, pavarësisë, integritetit territorial dhe demokracisë" (f.154). Por ndodhi ajo që Fromkin e shprej kështu "Taktikat dhe strategjitë e administratave të Bushit e të Klintonit në bashkëpunim dhe me aleatët brenda e jashtë Ballkanit, të mbështetura nga gjithë fuqia që mund të përdorte SHBA, dolën të pafuqishme për të mbajtur Jugosllavinë të bashkuar" (F.157). Tani vërejmë përsëri se Serbia po kërkon që bota të pranojë të bëhet në Kosovë e Serbi ajo që nuk ishte e mundur të bëhej në ish-Jugosllavinë, e cila nuk shpëtoi dot nga shkatërrimi edhe pse SHBA ishin për ruajtjen e saj. Madje Serbia poe kërkon kthimin e politikës ndërkombëtare në vitin 1989, megjithëse SHBA e NATO bënë një luftë në vitin 1999 kundër rrjedhojave të dështimit të asaj politike.
Fromkin është i pakënaqur me ndërhyrjen e NATO-s në vitin 1999 sepse konsideron se nuk përputhej me skemën e njohur të politikës amerikane se "si rregull i përgjithshëm SHBA duhet të hyjë në luftë vetëm kur ka intersa jetike të saj për të mbrojtur" (f.168). Ai nuk është fort në një mendje me një thënie të mëhershme të Uollter Lipman, gazetarit të famshëm që përgatiti projektin e parë të 14 pikave të Uillsonit se "interes jetik është ajo për të cilën ju jeni gati të vdisni" ( f.168). Sipas Fromkin "Interesat jetike janë një kategori e asaj që shteti do ta mbrojë dhe duhet ta mbrojë kur është nevoja duke bërë edhe luftë" (f.166). Sipas Fromkin SHBA nuk kanë interesa të tilla në Ballkan dhe këtu SHBA kanë ndërhyrë "duke vepruar për altruizëm. Kjo është një qasje e re ndaj përdorimit të fuqisë në politikën ndërkombëtare"(f.164).
Fromkin vëren se "vetëm vendet që kanë mjaft fuqi të fitojnë dhe të ruajnë pavarësinë e tyre mbeten vende"( f.165). Ky vlerësim do t'u pëlqente shumë serbëve në raportet me shqiptarët por jo me SHBA e NATO-n. Fromkin vë vulën e pakëndëshme për ne shqiptarët: "Këto të shtinë ndër mend se ndërhyrja në Kosovë ishte me rrezik qysh në fillim, sepse siç duhet pranuar nuk u ndërmor për të mbrojtur interesat jetike të SHBA"( f.170). Ai e karakterizon "Udhëkryqin kosovar" në politikën amerikane me fjalët: "Pra në Kosovë SHBA ndjekin një qëllim që bie ndesh me të dyja palët në konflikt. Njoftime bindëse nga terreni na mësojnë se kosovarët tani këmbëngulin në pavarësi, dhe amerikanët janë kundër kësaj. Programi ynë është të rivendoset gjendja që ishte në vitin 1986, të kthehet popullsia e dëbuar nga provinca. T'i jepet asaj autonomi lokale dhe të mbrohet ajo nga një sundim i drejpërdrejtë serb për një kohë të papërcaktuar"(f.172).
Këto fjalë janë shkruar në vitin 1999 dhe duken disi të vjetëruara për në shqiptarët, por ato merren si shumë të freskëta e aktuale nga serbët, të cilët do të donin që politika amerikane asnjëherë të mos dilte nga "udhëkryqi i saj kosovar" pa u dukur qartë se do të shkojë në atë drejtim që i pëlqen Serbisë dhe siç përshkruhet më lart. Shqiptarët qëndrimin amerikan e kanë perceptuar më ndryshe nga sa thotë Fromkin, ndonëse në të vërtetë Fromkin e ka përshkruar sakt thelbin e rezolutës 1244 të Këshillit të Sigurimit, tek e cila serbët mbështeten, me bazë, për të realizuar qëllimet e tyre, kurse shqiptarët ose e mbivlerësojnë në mëyrë subjektive dobinë e saj, ose spekulojnë për të maskuar serbofilinë kur i referohen si bazë për zgjidhje të problemit të Kosovës në përputhje me interesat e të drejtat e shqiptarëve.
Rezoluta e Këshillit të Sigurimit është "udhëkryqi diplomatik" më i rrezikshëm në të cilin e kanë lënë çështjn e Kosovës. Por për çudi edhe këto ditë kur artileria diplomatike beogradase bombardon Tiranën dhe shurdhon botën Ministria e Jashtme e Shqipërisë e trullosur dhe nga serbofilia shqiptare nuk guxon të ndjekë rrugën e Majkos po përsërit papagallçe avazet e saj të Mukës (Milos e Metës, Nanos, Meidanit e Berishës) se "çështja e Kosovës duhet të zgjidhet në bazë të Rezolutës së Këshillit të Sigurimit",se "Kosova duhet të jetë pjesë e integrimit", pa e specifikuar se cilit integrim.
Kur në Kosovë partitë, politikanët, gazetarët, opinioni janë unanimë në kërkesën për pavarësi të Kosovës, dikasteri diplomatik i Shqipërisë as nuk e zë në gojë termin pavarësi. Ishte e neveritshme kur dëgjonim nga ekranet televizive në datën 13 gusht 2003 se i ngarkuari me punë a.i. i Serbisë në Tiranë, njëfarë Simiç, kishte shkuar të paraqiste me arrogancë notën e protestës në MPJ dhe të bënte shantazh diplomatik që të mos bëheshin më në Shqipëri gjeste politike si ato që bëri Majko, diplomati shqiptar, me rang drejtori për Ballkanin, Dashnor Devishi, diplomat qysh nga koha e Enverit, kishte belbëzuar fjalë pa lidhje e pa kuptim se "Kosova duhet të integrohet" dhe kishte dhënë garanci se Shqipëria do t'i vazhdojë marrëdhëniet e mira me Serbinë, pra gjunjëzohet.
Kështu pamë dy tabllo diplomatike nga Shqipëria. Njëra e qartë, me nerv kombëtar, me bazë politike e juridike të shëndoshë, që e paraqiti Pnadeli Majko dhe tjetra e turbullt, e mjegulluar frikshëm që fshihte një qëndrim të zgërlaqur politik e diplomatik të Ministrisë së Jashtëme, e cila dridhet para gjëmimnit të kanonierave diplomatike të Beogradit dhe para çjerrjeve politike të serbofilisë në Tiranë.
Edhe një herë: kush nuk solidarizohet me qëndrimin e Majkos bën punën e "argatit të Serbisë".
Veprimi i Majkos ka shërbyer për të nxjerrë më mirë në pah të gjtha këto. Prandaj Godo bën punë argati të Serbisë që përpiqet ende të njollosë e zhvleftëojë këtë qëndrim. Nuk bën opunë më tëmirë as Mero Baze që kur analizon "çështjen Majko" në radhë të parë vjen vërdallë për të kërkuar "telekomandën" që e ka vënë në lëvizje dhe pastaj tenton të "vjedhër" diçka nga meritat e Majkos epikët që ka fituar Majko që t'i fusë në shportën e varfëruar të kapitalit politik të Berishës.
Serbofilia nis "shpëlarjen e fytyrës"' me duar të pista
Meqenëse qëndrimi i Majkos pati jehonë e gjeti mbështetje të gjërë në Kosovë, pasi në Shqipëri Servet Pëllumbi dha shenjën se edhe në politikën zyrtare institucionale po bëheshin lëvizje drejt pozicionit të Majkos dhe pasi në Beograd u shpall deklarata për ta trajtuar Kosovën si pjesë e Serbisë dhe shpërtheu fushata diplomatike e presionit mbi qeverinë shqiptare, serbofilia shqiptare u ndodh ngushtë, duke e paraqitur si një politikan axhami që ishte nxituar në veprimet e deklaratat e tij, si një qeveritar që kishte ngatërruar kompetencat, më 14 gusht në gazetën "Korrieri" doli si pa gjë të keq të bëjë predikime politiko-diplomatike patriotike me kryeartikullin "Aventurizmi i Beogradit".
Sabriu i nis komentet e tij për deklaratën që miratoi Serbia për Kosovën me fjalët: "Do të thotë se qeveria e sotme e Beogradit kthehet tërësisht në qëndrimin e para luftës së Milosheviçit gjatë negociatave të Rambujesë dhe se e shikon të paqenë ndërhyrjen në luftë të NATO-s". Një vlerësim që të bën të besosh se nuk është aspak i roitur; se e ka kuptuar mirë thelbin e deklaratës së Serbisë për Kosovën; se edhe kur gabon në frymë serbofile këtë e bën se do të gabojë, jo se nuk di, apo nuk kupton. Por nëse shkrimi "Aventurizmi i Beogradit" dëshmon se Godo nuk është i roitur mendërisht, ai provon se Godo është i tejkonsumuar politikisht.
Ky shkrim e zbulon edhe më lakuriq modelin e një amoraliteti politik tipik serbofil të njohur në trajtimin e vështirësive e të incidenteve politiko-diplomatike ciklike që ndodhin në marrëdhëniet serbo-shqiptare. Tipar i pandryshuar i këtij amoraliteti politik serbofil në politikën shqiptare është se politikanët e Shqipërisë ndërsa lëshojnë fjalë bombastike për të demaskuar gjoja Serbinë e politikën kur vjen puna tek veprimet politike e diplomatike që duhen bërë këshillojnë përulësi të skajshme, ngurrim për të kundërvepruar, gjoja për hir të urtisë e gjakftohtësië, të "mosrënies në provokime" etj.
Një vëzhgues i kujdesshëm e vë re shumë qartë këtë po të mbajë parasysh bashkëpunimin e Esat Toptanit me serbët në kuadrin e Aleancës me Antantën e të komunistëve shqiptarë me ata jugosllavë gjatë LDB, politikën realiste në kohën e Ahmet Zogut apo të "demokratëve" pas viteve 1990. Edhe më mirë kjo vihet re po të lexohen si duhet diskutimet në parlamentin e Shqipërisë në vitin 1921 për Kosovën, letrën e kryeministrit Sulejman Delvina drejtuar Bajram Currit, letrën e Avni Rustemit për Bajram Currin, intervistën e Fan Nolit si kryeministër dhënë gazetës "Vreme" dhe sidomos tekstet e panumërta në kuadër të "luftës ideologjike" që bënin Enver Hoxha e PPSH kundër revizionizmit e socializmit specifik titist jugosllav për dekada.Edhe Sabri Godo e dënon me fjalë të ashpra "aventurizmin e Beogradit", por kur vjen puna për të mbështetur atë veprim konkret që bëri Majko kundër këtij "aventurizmi", përsëri i kundërvihet qëndrimit të Majkos. Pra, me fjalë kundër serbëve me veprime si u pëlqen serbëve.
Antishqiptarizmi i Serbisë nuk është "aventurizëm" episodik, por politikë
Serbëve nuk u prishet aspak puna kur Godo përdor titullin bombastik "Aventurizmi i Beogradit". Në fakt tani nuk bëhet fjalë për politikë papritmas aventuriste në Beograd, por për një politikë gjakftohtë të llogaritur e të përpunuar me kujdes nga regjimet, qeveritë, politikanët, akademikët, priftërinjtë, shkrimtarët, propagandistët serbë për gati dy shekuj, sidomos qysh nga "Naçertanja" e Garashaninit. Një politikë e tillë, që tashmë është rrënjosur në vetëdijen shoviniste të gjithë kombit serb, nuk dëmtohet aspak se shpallet "aventurë" nga Sabri Godo. Serbët vetëm zbaviten me këtë "trimëri" llafologjike të ndonjë shqiptari. Aventurë meriton të quhet ajo që bën serbofilia në Shqipëri që përpiqet ta zbukurojë politikën serbe duke i hedhur një vello "demokratizimi".
Edhe një herë po vërtetohen fjalët e shkruara nga Vasa Çubriloviçi në elaboratin e tij anti-shqiptar në vitin 1937 se kur Serbia të nisë genocidin masiv për shpërfytyrimin etnik të Kosovës serbofilët e Tiranës do të jenë të gatshëm të ndihmojnë për të mbytur zërin e protestës në Shqipëri.
Kjo u vërteua dhimbshëm për shqiptarët gjatë genocidit komunisto-çetnik serb në Kosovë në vitin 1945 e gjatë shumë fushatave genocidale të mëvonshme, duke përfshirë edhe ngjarjet e vitit 1981. Kjo u vërtetua kur Milosheviçi vendosi regjimin e terrorit për t'i hequr Kosovës "autonominë titiste" dhe kur kërcënonte se vetëm me shoqatën e gjuetarëve të Beogradit mund të marshonte pa u ndalur deri në Tiranë.
Pasi u sigurua për mbështjen pa rezerva nga serbofilia në politikën zyrtare të Shqipërisë, sidomos pas takimeve Milutinoviç-Milo në Nju Jork dhe Milosheviç-Nano në Kretë në vitin 1997, (Nano shpalli se Beogradi është kryeqytet i Kosovës dhe pranoi statusin e Kosovës si "Republikë minus", pa të drejtë shkëputjeje në Jugosllavinë e cunguar) Serbia përgatiti dhe shpërtheu luftën barbare në vitet 1998-99 për të realizuar genocidin e spastrimin më të madh etnik në Kosovë dhe për të përmbysur përmasat e përbërjes etnike të popullsisë së Kosovës.
Ka qenë edhe besimi tek mirëkuptimi i serbofilisë në Shqipëri që e kanë shkujdesur Milosheviçin sa të mos dëgjonte një këshillë lutëse që i jepte Vuk Drashkoviçi se për të përmbushur misionin më të madh serb, mbajtjen e Kosovës për Serbinë, duhej të përulej deri në fund para të fuqishmëve të botës së sotme, SHBA e Europës Perëndimore. Në esenë "Kosova dhe ne" që Drashkoviçi ia përcillte Milosheviçit si dokument të miratuar nga Partia e Ripërtëritjes Serbe theksohet se Serbia nuk mund të shpresonte më që qëllimet e saj t'i arrinte si përherë me ndihmën e Rusisë, sepse Rusia ishte në pikë të hallit për vete. Këshilla e Drashkoviçit ishte: "Këto kohë nuk janë më për shpatën e Karagjorgjeviçit... Këto kohë janë për mençurinë e Obrenoviçit... Princi Milosh me qëllim që të shkëpuste lëshime e përfitime të vogla për Serbinë e popullin e saj e kishte zakon të puthte fundet e mëngët e dollomave dhe këpucët e sulltanëve". ( Uilliam Xhozef Bakli "Kosovo. Zëra kundërshtues për ndërhyrjet në Ballkan", SHBA 200 ff,202-203).
Milosheviçi kishte shumë besim në forcën brutale dhe në ndihmën e serbofilisë dhe prandaj nuk bëri ndaj amerikanëve atë që bënte Obrenoviçi ndaj sulltanëve. Kjo shqiptarëve u doli për më mirë dhe serbofilia në Shqipëri u detyrua të gëlltiste me dhimbje shumë zhgënjime të saj të saj duke përfshirë edhe dëshpërimin kur dolën qesharake fjalët e Fatos Nanos për Milosheviçin, pas takimit në Kretë, se "njeriu që ka ditur të bëjë luftën do të dijë të bëjë edhe paqen". Pas këtyre fjalëve Milosheviçi bëri luftën më të egër kundër shqiptarëve e prandaj ai sot është në Gjyqin e Hagës, bashkë me Milan Milutinoviçin që Paskal Milo dikur ua ka përshkruar shqiptarëve si një njeri të mrekullueshëm, demokrat i përmasave jo vetëm serbe, por edhe ballkanike.
Pasi Milosheviçit iu thye në dorë nga sulmet e NATO-s "shpata e Karagjorgjeviçit" serbët vendosën të ndërronin kuajt e betejës së shovinizmit të tyre dhe iu drejtuan për shpëtim "mençurisë së Obrenoviçit", treguan gatishmërinë më të madhe të puthnin bishtrat e frakëve të diplomacisë perëndimore. Me këtë mision erdhën në krye të pushtetit në Serbi Koshtunica dhe kryeministri Zoran Xhinxhiç, pas disa orë të një revolucioni karnavalesh në Beograd.
Figura e Zoran Xhinxhiçit u pompua në mënyrë të veçantë brenda e jashtë Serbisë si mishërimi i vet demokracisë moderne, perëndimore; si simboli i Serbisë së re demokratike që po shkëputej me shpejtësi nga e kaluara milosheviçiane. Për të krijuar imazhe të tilla falso ndihmoi pa dyshim edhe vet Milosheviçi që e pranoi ujdinë ta dërgonin në Hagë për të luajtur rolin e një heroi serb të tipit tjetër, të një Llazari të ri që zgjodhi "mbretërinë qiellore" në vend të asaj tokësore. Kurse Xhinxhiçi e pagoi me jetën e vet lojën për të krijuar këto imazhe falso. "Shpata e Karagjorgjeviçit" nuk ulet.
Serbofilia në Shqipëri u magjeps pas "demokratizmit" të Serbisë, pas "madhështisë" së figurës demokratike të Xhinxhiçit, aq sa filloi t'u bëjë thirrje shqiptarëve të harronin se ka patur një Serbi milosheviçiane, apo rankoviçiane, apo monarkiste më parë që i ka grirë shqiptarët. Kryeministri shqiptar Meta filloi të jepte përshtypje se ishte i magjepsur pas figurës së Xhinxhiçit ashtu si Fatos Nano pas personalitetit dhe imazhit të Andreas Papandreut. Pesha politike e Ilir Metës në pushtetin e Shqipërisë sikur filloi të lehtësohej pikërisht pas vrasjes së Xhinxhiçit në Serbi.
Por edhe kur Serbia bën politikën sipas "mençurisë së Obrenoviçit" për shqiptarët asgjë nuk ndryshon, edhe pse serbofilia pëpiqet të japë një tablo më të këndshme të marërdhënievet serbo-shqiptare. Zoran Xhinixhiç qysh në vitin 1999 është shprehur: "Sipas mendimit tim korniza e zgjidhjes së problemit të Kosovës duhet të jetë sistemi juridik e politik i Europës moderne". ( Bakli "Kosovo. Zëra kundërshtues..." f.207). Në vetvete kjo fjali nuk përcakton asgjë, është një formulë boshe për të kaluar radhën. Por shumica e politikanëve në Shqipëri i përmbahen pikërisht një formule të tillë që nuk mund të themi se është vetëm e Xhinxhiçit.
Që fjalia e mësipërme është formulë boshe e vërteton përcaktimi i mëposhtëm i Xhinxhiçit: "Rrjedhoja e parë e asaj që sipas mendimit tim është e vetmja zgjidhje drejtë kur trajtojmë problemin e Kosovës në suaza të sistemit juridik e politik të Europës moderne, është se shqiptarët e Kosovës nuk kanë të drejtën për një shtet të pavarur.. Nuk ekzistojnë bazat juridike për të themeluar një shtet të tillë. E drejta për vetvendosje, që e përmendin politikanët e intelektualët shqiptarë si mbështejtje për kërkesën e tyre, nga pikëpamja ligjore nuk nënkupton pavarësi ose shkëputje.". Pra Xhnxhiçi ka zbuluar vet se Serbia me "kornizë të Europës moderne" për çështjen e Kosovës kupton vetëm Europën e Versajës e të Jaltës dhe Kosovën si pjesë e Serbisë. Kjo është Europa atavike, jo Europa moderne për të cilën flasin të gjithë. Kurse serbofilët e Shqipërisë janë edhe më anakronikë se serbët, sepse nuk japin asnjë pamje konkrete të Europës moderne dhe të statusit që do të ketë Kososva në të.......
Vijon
