Realitet qe dhemb
Në qoftë se një pjesë e qytetarëve shqiptarë e kanë pasur vështirë për t`i kuptuar disa nga pikëvështrimet e synimet një pjese të madhe të bashkësisë ndërkombëtare a strukturave politike e diplomatike evropiane apo botërore për Kosovën dhe çështjen shqiptare përgjithësisht, tani është fare e qartë se ku duan të dalin ata. Kjo mbase nuk është fare vështirë për t`u shpjeguar, kur kemi parasysh shprehje siç janë : multietniciteti, decentralizimi, negociatat, kompromisi etj.
Si shkëlqimi i diellit, shihet e vërteta e hidhur madje tragjike e viseve të Shqipërisë së natyrshme, si Kosova, e cila historikisht po rrudhet e ngushtohet përherë e më shumë.
Nuk na duhen syze speciale a thjeshta për t`i porositur as në Amerikë as në Zvicër e as në ndonjë shtet tjetër të kamur, sepse zhvillimet politike dhe bisedimet a negociatat me Serbinë janë duke shfaqur një realitet të kobshëm, një realitet që t`i shpon sytë.
Në qoftë se bëhet një shpjegim i termave të sipërpërmendur, menjëherë si fillim duhet të thuhet se do të duhej të përfshiheshin brenda një teme me një titull të përbashkët. Kështu do të tingëllonte një titull i një shkrimi a analize: Privimi i të drejtës së natyrshme të popullit shqiptar dhe trojeve të tij etnike për bashkim kombëtar.
Vetë një titull i tillë do të linte për të kuptuar se multietniciteti, decentralizmi, negociatat, kompromiset, zezonat e mynxyrat janë përmbledhur fuqishëm, jo vetëm në mendjet, gojët, punët e veprimtaritë ndërkombëtare, por edhe në radhët e përbërjeve politike, qeveritare, parlamentare, partiake e shoqërore të një pjese të madhe të vendësve, pra të kësaj pjese të shqiptarëve të Kosovës dhe viseve të tjera shqiptare, për të mohuar kështu të drejtën shumë të natyrshme për vetëvendosje, pra të drejtën për të shprehur, vepruar e jetësuar ribashkimin e Shqipërisë.
E drejta për vetëvendosje dhe bashkim kombëtar të viseve shqiptare është një drejtë e pamohueshme e patjetërsueshme e logjikshme, natyrore dhe tërësisht e mundshme, por ajo nuk vjen vetë, siç vjen pranvera, ajo nuk jetësohet për njerëz të fjetur e as të vdekur, ajo nuk realizohet kur i thuren intriga e i vihen barrikada, kur e goditin për vdekje dhe djegin në zjarrin e interesave egoiste, ekonomike, politike e diplomatike, jo vetëm të ndërkombëtarëve, por edhe të një pjese të madhe të shqiptarëve nga të gjitha hapësirat e tyre, si dhe kur ndaj këtyre shëmtive heshtet dhe vetëm heshtet dhe bëhet një heshtje varri. Bashkimi i Shqipërisë dhe i popullit shqiptar vjen shumë natyrshëm, sado pengesa të ketë, vetëm kur për këtë bashkim të veprohet e të punohet pa u ndalur, kur shqiptarët në përgjithësi, këtë ideal të shenjtë e bëjnë busullën e tyre të jetës e gjallërimit, jo vetëm për vetën e tyre, por edhe për fëmijët e vet, kur këmbëngulin për të drejtat e tyre kombëtare njerëzore, kur sakrifikojnë dhe hidhen pa hezitim në zjarrin e betejave të mëdha atdhetare e jetësore përgjithësisht. Për të pasur një vetëdije të tillë, do të duhej të buçisnin radiot e mjetet e tjera të informimit dhe të mos linin të vetmuar vetëm Radion Kosova e Lirë, e cila e ka kryer në kohë të vështira e lufte dhe po vazhdon të kryejë detyrën e saj të shenjtë për lirinë e plotë e bashkimin kombëtar.
Në qoftë se do të donim ta shtjellonim më tutje prapaskenën e cytjeve evropiane për bisedime a negociata me Serbinë dhe qëndrimet ndërkombëtare gjithanshëm e lojën e tyre me terminologji e me fjalamani, atëherë mund të thuhet pa ngurrim se multietniciteti ka një kuptim të veçantë për Kosovën, meqë dalëngadalë synohet të shuhet krenaria e të qenit shqiptar dhe kështu të bëhet një tymnajë për njëfarë kosovarizmi, njëfarë ri vëllazërimi të tipit titist, njëfarë katrahure të dëmshme e të rrezikshme kombëtare për shqiptarët dhe trojet e tyre stërgjyshore.
Decentralizmi është duke u paraqitur si kuçedër e cila po i përpinë tokat shqiptare për t`jua dhënë serbëve për manastiret, për objektet fetare ortodokse, siç është rasti i 800 hektarëve tokë që iu dhanë Manastirit të Deçanit, siç është zezona tjetër e krijimit të komunave nëpër enklavat serbe, që do të jenë gjithnjë si bomba të kurdisura kundër Kosovës dhe shqiptarëve përgjithësisht. Decentralizimi nuk mund të shpjegohet ndryshe përveç si një qëllim politik, përkëdhelës për Serbinë e për t`i dhënë asaj mundësinë për kontroll të vazhdueshme mbi Kosovën, për mos e lënë të qetë dhe për ta destabilizuar atë sa herë që duan serbët. Ja se ç`bisedime janë bërë e po bëhen me Serbinë, ja se në ç`rrugë qorre po futet Kosova.
Porosia politike e diplomatike evropiane është e qartë: kompromise, madje edhe të dhimbshme, jo në dëm të serbëve, por të shqiptarëve. Në vend se bisedimet të bëheshin në radhë të parë në mes të politikanëve vendës shqiptarë me ndërkombëtarët dhe t`ju thuhet qartë se jo që nuk mund të bisedohet për kompromise me xhelatët serbë për ndarjen e Mitrovicës, për rrudhjen e ngushtimin e tokave shqiptare me enklava e me dhurata tokash shqiptare kishave e manastireve serbe, por ne do ta ngremë zërin lart e më lartë për viset etnike shqiptare që i kemi deri afër Nishit, nga të cilat shteti serb, ushtritë e policitë serbo – jugosllave, historikisht i kanë dëbuar shqiptarët, shumë prej të cilëve edhe i kanë masakruar, vrarë dhe torturuar mizorisht. Janë shumë e shumë argumente të tjera që do të mund të na shërbenin për të argumentuar historinë shqiptare në ato troje, duke mos lejuar rrudhjen e trojeve të tjera shqiptare. Për këto argumente do të duhej të shfletohej e të lexohej me kujdes historia, do të duhej gjithnjë me këmbëngulje të punohet e të veprohet, e pse jo edhe të sakrifikohet për Atdheun.
Cilido shqiptar që merr pjesë në bisedime me serbët, duhet ta ketë të qartë, se ka marrë një përgjegjësi të madhe, ka një barrë të madhe mbi supet e veta, prandaj lëshimi pe apo edhe bërja e punëve dhe miratimi i vendimeve për hir të ndërkombëtarëve, ose të qëllimeve përfituese, karrieriste, partiake, në dëm të çështjes shqiptare i sjell plagë e dhimbje të mëdha Atdheut dhe popullit shqiptar.
Sorollatjet politike, diplomatike, qejfet karrieriste, demagogjike, krekosjet, kolltukët qeveritare e parlamentare në shtetet e copëtuara do të kenë një fund. Shqiptarët në viset e tyre kombëtare më në fund do ta kuptojnë se copëzimet me marrëveshje, me dosarë autonomish e pavarësish të gënjeshtërta vetëm do t`i dërrmojnë dhe nuk do t`ju japin bukë. Prandaj, në qoftë se duam të kemi qenësi të shëndoshë shqiptare, shtet, pavarësi, zhvillim e përparim, dinjitet e krenari, duhet të bëjmë ç`është e mundur, madje edhe të pamundurën do të duhej ta bënim, për ta bërë Shqipërinë me krah e degë, të bashkuar cep më cep. Atëherë dhe vetëm atëherë do të ketë pavarësi të Kosovës, njëlloj si në trojet e tjera shqiptare në përbërje të Shqipërisë shtetërore e të natyrshme.
Në qoftë se një pjesë e qytetarëve shqiptarë e kanë pasur vështirë për t`i kuptuar disa nga pikëvështrimet e synimet një pjese të madhe të bashkësisë ndërkombëtare a strukturave politike e diplomatike evropiane apo botërore për Kosovën dhe çështjen shqiptare përgjithësisht, tani është fare e qartë se ku duan të dalin ata. Kjo mbase nuk është fare vështirë për t`u shpjeguar, kur kemi parasysh shprehje siç janë : multietniciteti, decentralizimi, negociatat, kompromisi etj.
Si shkëlqimi i diellit, shihet e vërteta e hidhur madje tragjike e viseve të Shqipërisë së natyrshme, si Kosova, e cila historikisht po rrudhet e ngushtohet përherë e më shumë.
Nuk na duhen syze speciale a thjeshta për t`i porositur as në Amerikë as në Zvicër e as në ndonjë shtet tjetër të kamur, sepse zhvillimet politike dhe bisedimet a negociatat me Serbinë janë duke shfaqur një realitet të kobshëm, një realitet që t`i shpon sytë.
Në qoftë se bëhet një shpjegim i termave të sipërpërmendur, menjëherë si fillim duhet të thuhet se do të duhej të përfshiheshin brenda një teme me një titull të përbashkët. Kështu do të tingëllonte një titull i një shkrimi a analize: Privimi i të drejtës së natyrshme të popullit shqiptar dhe trojeve të tij etnike për bashkim kombëtar.
Vetë një titull i tillë do të linte për të kuptuar se multietniciteti, decentralizmi, negociatat, kompromiset, zezonat e mynxyrat janë përmbledhur fuqishëm, jo vetëm në mendjet, gojët, punët e veprimtaritë ndërkombëtare, por edhe në radhët e përbërjeve politike, qeveritare, parlamentare, partiake e shoqërore të një pjese të madhe të vendësve, pra të kësaj pjese të shqiptarëve të Kosovës dhe viseve të tjera shqiptare, për të mohuar kështu të drejtën shumë të natyrshme për vetëvendosje, pra të drejtën për të shprehur, vepruar e jetësuar ribashkimin e Shqipërisë.
E drejta për vetëvendosje dhe bashkim kombëtar të viseve shqiptare është një drejtë e pamohueshme e patjetërsueshme e logjikshme, natyrore dhe tërësisht e mundshme, por ajo nuk vjen vetë, siç vjen pranvera, ajo nuk jetësohet për njerëz të fjetur e as të vdekur, ajo nuk realizohet kur i thuren intriga e i vihen barrikada, kur e goditin për vdekje dhe djegin në zjarrin e interesave egoiste, ekonomike, politike e diplomatike, jo vetëm të ndërkombëtarëve, por edhe të një pjese të madhe të shqiptarëve nga të gjitha hapësirat e tyre, si dhe kur ndaj këtyre shëmtive heshtet dhe vetëm heshtet dhe bëhet një heshtje varri. Bashkimi i Shqipërisë dhe i popullit shqiptar vjen shumë natyrshëm, sado pengesa të ketë, vetëm kur për këtë bashkim të veprohet e të punohet pa u ndalur, kur shqiptarët në përgjithësi, këtë ideal të shenjtë e bëjnë busullën e tyre të jetës e gjallërimit, jo vetëm për vetën e tyre, por edhe për fëmijët e vet, kur këmbëngulin për të drejtat e tyre kombëtare njerëzore, kur sakrifikojnë dhe hidhen pa hezitim në zjarrin e betejave të mëdha atdhetare e jetësore përgjithësisht. Për të pasur një vetëdije të tillë, do të duhej të buçisnin radiot e mjetet e tjera të informimit dhe të mos linin të vetmuar vetëm Radion Kosova e Lirë, e cila e ka kryer në kohë të vështira e lufte dhe po vazhdon të kryejë detyrën e saj të shenjtë për lirinë e plotë e bashkimin kombëtar.
Në qoftë se do të donim ta shtjellonim më tutje prapaskenën e cytjeve evropiane për bisedime a negociata me Serbinë dhe qëndrimet ndërkombëtare gjithanshëm e lojën e tyre me terminologji e me fjalamani, atëherë mund të thuhet pa ngurrim se multietniciteti ka një kuptim të veçantë për Kosovën, meqë dalëngadalë synohet të shuhet krenaria e të qenit shqiptar dhe kështu të bëhet një tymnajë për njëfarë kosovarizmi, njëfarë ri vëllazërimi të tipit titist, njëfarë katrahure të dëmshme e të rrezikshme kombëtare për shqiptarët dhe trojet e tyre stërgjyshore.
Decentralizmi është duke u paraqitur si kuçedër e cila po i përpinë tokat shqiptare për t`jua dhënë serbëve për manastiret, për objektet fetare ortodokse, siç është rasti i 800 hektarëve tokë që iu dhanë Manastirit të Deçanit, siç është zezona tjetër e krijimit të komunave nëpër enklavat serbe, që do të jenë gjithnjë si bomba të kurdisura kundër Kosovës dhe shqiptarëve përgjithësisht. Decentralizimi nuk mund të shpjegohet ndryshe përveç si një qëllim politik, përkëdhelës për Serbinë e për t`i dhënë asaj mundësinë për kontroll të vazhdueshme mbi Kosovën, për mos e lënë të qetë dhe për ta destabilizuar atë sa herë që duan serbët. Ja se ç`bisedime janë bërë e po bëhen me Serbinë, ja se në ç`rrugë qorre po futet Kosova.
Porosia politike e diplomatike evropiane është e qartë: kompromise, madje edhe të dhimbshme, jo në dëm të serbëve, por të shqiptarëve. Në vend se bisedimet të bëheshin në radhë të parë në mes të politikanëve vendës shqiptarë me ndërkombëtarët dhe t`ju thuhet qartë se jo që nuk mund të bisedohet për kompromise me xhelatët serbë për ndarjen e Mitrovicës, për rrudhjen e ngushtimin e tokave shqiptare me enklava e me dhurata tokash shqiptare kishave e manastireve serbe, por ne do ta ngremë zërin lart e më lartë për viset etnike shqiptare që i kemi deri afër Nishit, nga të cilat shteti serb, ushtritë e policitë serbo – jugosllave, historikisht i kanë dëbuar shqiptarët, shumë prej të cilëve edhe i kanë masakruar, vrarë dhe torturuar mizorisht. Janë shumë e shumë argumente të tjera që do të mund të na shërbenin për të argumentuar historinë shqiptare në ato troje, duke mos lejuar rrudhjen e trojeve të tjera shqiptare. Për këto argumente do të duhej të shfletohej e të lexohej me kujdes historia, do të duhej gjithnjë me këmbëngulje të punohet e të veprohet, e pse jo edhe të sakrifikohet për Atdheun.
Cilido shqiptar që merr pjesë në bisedime me serbët, duhet ta ketë të qartë, se ka marrë një përgjegjësi të madhe, ka një barrë të madhe mbi supet e veta, prandaj lëshimi pe apo edhe bërja e punëve dhe miratimi i vendimeve për hir të ndërkombëtarëve, ose të qëllimeve përfituese, karrieriste, partiake, në dëm të çështjes shqiptare i sjell plagë e dhimbje të mëdha Atdheut dhe popullit shqiptar.
Sorollatjet politike, diplomatike, qejfet karrieriste, demagogjike, krekosjet, kolltukët qeveritare e parlamentare në shtetet e copëtuara do të kenë një fund. Shqiptarët në viset e tyre kombëtare më në fund do ta kuptojnë se copëzimet me marrëveshje, me dosarë autonomish e pavarësish të gënjeshtërta vetëm do t`i dërrmojnë dhe nuk do t`ju japin bukë. Prandaj, në qoftë se duam të kemi qenësi të shëndoshë shqiptare, shtet, pavarësi, zhvillim e përparim, dinjitet e krenari, duhet të bëjmë ç`është e mundur, madje edhe të pamundurën do të duhej ta bënim, për ta bërë Shqipërinë me krah e degë, të bashkuar cep më cep. Atëherë dhe vetëm atëherë do të ketë pavarësi të Kosovës, njëlloj si në trojet e tjera shqiptare në përbërje të Shqipërisë shtetërore e të natyrshme.