Politika “Step by step – hap pas hapi” e grekëve.
Para disa kohësh Kossiga ish president i Italisë dhe senator i përjeshtëm ka lënë të nënkuptohet se një konflikt midis shqiptarëve e grekëve i përket ardhmërisë. Nuk di nëse kjo ishte aftësia e një politikani profesionist në gjendje të përpunojë të kaluarën e të sotmen për të dalë te ardhmja. Nga çdo pikë që ta shikosh, mbrrin njësoj te e vërteta. Sot po ndizet një zjarr që do të shkrumbojë të nesërmen dhe nuk është një parashikim fatalist.
* * *
“Gozhda e Nastradinit”, kështu mund të emërohet thelbi i politikës greke që duket se ka gjetur rrugën për të realizuar piksynimet e saj. Politika greke ka mbi një shekull e gjysëm që është martuar dhe shtrihet në shtrat me një prostitutë të shndëruar në shenjtore, Frosinën alias shovinzimin. Nuk ndahen sepse njëherësh ata duhet të heqin dorë nga: Mëtimet për Shqipërinë e jugut.
Grekët nuk kishin dhe nuk kanë hequr dorë!
As më 1949 me provokacionin ushtarak të 2 gushtit.
Nuk kishin hequr dorë as edhe në fund të viteve 60’ kur sollën ushtrinë në kufijtë e Shqipërisë, por u detyruan të zbythen sepse populli iu përgjigj me një gatishmëri e vendosmëri të tillë për të mbrojtur vendin, sa ishte i sigurt fundi aventurës greke.
Nuk kanë hequr dorë dhe u bashkuan me planet sërbe të Millosheviçit dhe u bënë gati të ndërhynin me forca të armatosura në vitin 1997.
Nuk kanë hequr dorë edhe pse u përfshinë rastësisht në komunitetin europian. Nuk kanë hequr dorë edhe pse janë vrima e fundit e kavallit e këtij komuniteti sehirxhi, organizëm hermafrodit që po e shfrytëzojnë për të mbrritur herë hapur dhe herë fshehtas: Shqipërinë e jugut. Në një kohë kur si për çudi opinionistët e tellallët e demokracisë po i mbushin mendjen shqiptarit se nuk do të jetë e largët dita kur kufijtë shtetërorë do të jenë thjesht vija ndarëse të hequra në hartë. Atëhere: Përse Greqia i kërkon këto ujra? A nuk është të shkosh kundër rrjedhës? Grekët premtojnë përkrahje jo për parim, as për miqësinë, as edhe për lidhjet tradicionale historike, as edhe rolin kryesor që patën shqiptarët në krijimin e vetë shtetit grek, premtojnë përkrahje vetëm nëse u jep çfarë kërkojnë. Dhe kjo çfarë kërkojnë, as më shumë dhe as më pak është Shqipëria.
Nuk kanë hequr dorë edhe pse historia flet në përkrahje të shqiptarëve. Prania e të cilëve farkëtoi një identitet grek të lidhur me nocionin dhe jo me territorin, devijimin do ta bënte kisha ortodokse dhe shovinzimi grek që do t’i ngjalleshin krimbat pas krijimit të shtetit, duke vrarë e prerë dhe lënë në harresë, autorët e vërtetë të këtij krijimi sikundër janë arvanitasit. Tepër e dhimbëshme për shqiptarët që mbajtën peshën e derdhën gjakun për të ashtuquajturin revolucion “grek”. Lord Bajroni do të thoshte se: “Edhe unë jam i guximshëm dhe do ta derdh gjakun tim për Greqinë, por suljotët janë mbiheronj në krahasim me këdo”. (Kostantin Leontiv – Historia e një vajze suljote. Fq 26) Shumica e luftëtarëve e të kapedanëve që i dhanë nam e përjetësi jo vetëm emrit të tyre, jo vetëm popullit nga gjiri i të cilit kishin dalë por edhe Greqisë në tërësi, ishin pikërisht shqiptarë sipas nocionit të sotëm, arvanitasit si një popullsi autoktone e lidhur në fill trashëgimie të drejtpërdrejt me helenët. Atika ka qenë gjithmonë e populluar në shumicë fshatrash arvanitase. “Në lagjen më të vjetër të Athinës - thoshte arbëreshi i italisë Pietro Chiara, te libri - L’Epiro, gli Albanesi e la Lega, - Palermo 1880, - në këmbë të Akropolit, në lagjen më të vjetër të qytetit të lashtë, që quhet Plakë, në gjuhën shqipe do të thotë e vjetër, jeton prej shekujsh një popullsi bujare, këmbëngulëse në ruajtjen e zakoneve e të traditave dhe gjer në veshjen e vjetër kombëtare dhe këta janë njerëz që flasin shqip”. Peloponezi ishte në shumicë i banuar nga shqiptarë, mjaft ishuj po ashtu, prania është kaq e konsiderueshme sa pranohet pa paragjykime nga njerëz të rrallë si J. Maruga te libri “I simvoli ton arvaniton stin dhiamorfosi tu neoeleniku ethnus” ku edhe do të shkruajë: ... “çdo gur që të lëvizësh në këtë Greqi do të gjesh nën të arvanitë”. Deri në vitin 1922 popullsia shqiptare autoktone e përfshirë brenda kufijve shtetërorë të Greqisë përbënte mbi 50 %. Madje luftën çlirimtare e përkrahën edhe ato garnizone të ushtrisë turke të përbëra me shqiptarë që e braktisnin betejën. Një ndër rastet e shënuar është rrethimi i Misollongjisë kur në përbërje të forcave rrethuese ishte edhe një garnizon prej pesë mijë ushtarësh gegë të komanduar nga Haxhi Bej Gega. Një ditë nga rradhët e ushtrisë rrethuese turke dikush u kërkoi të rrethuarve të bisedonin. Në bisedë morën pjesë: nga të rrethuarit Not Boçari, Kiço Xhavella etj, nga ana e të rrethuarve Haxhi Bej Gega, Banush Sevrani e një kapedan tjetër. Të dy palët ishin shqiptarë. Natën pas bisedimeve, kapedani shqiptar thirri: Ore trima! Ne gegët, ju lemë shëndenë dhe hallall e paçi! Të nesërmen në të aguar kolona e gjatë prej pesë mijë shqiptarësh u largua. Një ngjarje e “vogël” por me vlerë të madhe e cila të paktën do të formulonte një pyetje pak të themi e drejtë, që ndodh në trurin e çdo shqiptari të thjeshtë, por jo të çdo politikani shqiptar:
Përse nuk kërkojmë ne tokat tona, pasuritë tona, të hapen shkolla shqipe në mbarë Greqinë, kur kjo është një e drejtë legjitime?
Historia nuk u ka mësuar gjë shovinistëve grekë. Tashmë mendojnë se ka mbrritur çasti i duhur për të venë në jetë qëllimet e tyre. Kjo lidhet me politikën që ka pasuar vitet e demokracisë nga ana e qeverive shqiptare, politikë lëshimesh të njëpasnjëshme, pa një fytyrë kombëtare dhe pa asnjë argument mendjembushësh. Politikë servile që të ngjall përbuzje e urrejtje. Fatkeqësia nuk ndal këtu sepse nxjerrja e vendit në ankand duket se ka rrënjë më të thella nga një politikë e sipërfaqëshme gjë që shpjegon indirekt përsenë e një fryti tradhëtie të mirëfilltë. Kjo politikë atdheshitëse i shtroi rrugën dhe ia lehtësoi të ecurën politikës shoviniste greke, që tashmë po përdor me sukses teorinë e gozhdës së Nastradinit, e ngul atë diku dhe pas pak fillojnë zërat e propagandës që e shndërojnë këtë gozhdë në të drejtën e (mohuar) të tyre për të varur pallton, paçka se gozhda është ngulur në dhomën e shtëpisë së tjetrit.
Shkollat greke që mbijnë si kërpudha është vjegë për mëtimet e tyre.
Varret e ushtarëve grekë!! e të kuajve grekë, madje çdo kafshë e ngordhur në tokën shqiptare afër kufirit, është greke. Këto mëtime tejkalojnë çdo lloj fantazie, madje edhe vetë shkrimtari rus Gogol do të trembej nga një gogol i tillë, skeletesh e jo shpirtrash të vdekur që i japin të “drejtë” një shteti për të kërkuar territore ndaj fqinjit.
Duket se shqiptarët i zhurit dëshira për t’u futur në komunitet. Kjo është karta e djegur e Sali Berishës që e tund para syve të popullit për të freskuar fytyrën nga flakët e zjarrit që do të ndizet. Në emër të kujt? (nëse ky është çmimi dhe se askush nuk merr kurajën ta demaskojë, t’ia bëjë të njohur botës mbarë dhe organizmave ndërkombëtare)? Të një Shqipërie të coptuar e të gjymtuar?
Tkurrja e ujrave territoriale të Shqipërisë dhe avancimi i atyre në favor të Greqisë e në dëm të Shqipërisë, ka vetëm një synim që në një të ardhme jo të largët grekët të dalin përballë Himarës dhe paskësaj daullet që do të dëgjojmë nuk do të jenë ato të shiut, por të një lufte të pashmangëshme e të përgjakëshme.
Para disa kohësh Kossiga ish president i Italisë dhe senator i përjeshtëm ka lënë të nënkuptohet se një konflikt midis shqiptarëve e grekëve i përket ardhmërisë. Nuk di nëse kjo ishte aftësia e një politikani profesionist në gjendje të përpunojë të kaluarën e të sotmen për të dalë te ardhmja. Nga çdo pikë që ta shikosh, mbrrin njësoj te e vërteta. Sot po ndizet një zjarr që do të shkrumbojë të nesërmen dhe nuk është një parashikim fatalist.
* * *
“Gozhda e Nastradinit”, kështu mund të emërohet thelbi i politikës greke që duket se ka gjetur rrugën për të realizuar piksynimet e saj. Politika greke ka mbi një shekull e gjysëm që është martuar dhe shtrihet në shtrat me një prostitutë të shndëruar në shenjtore, Frosinën alias shovinzimin. Nuk ndahen sepse njëherësh ata duhet të heqin dorë nga: Mëtimet për Shqipërinë e jugut.
Grekët nuk kishin dhe nuk kanë hequr dorë!
As më 1949 me provokacionin ushtarak të 2 gushtit.
Nuk kishin hequr dorë as edhe në fund të viteve 60’ kur sollën ushtrinë në kufijtë e Shqipërisë, por u detyruan të zbythen sepse populli iu përgjigj me një gatishmëri e vendosmëri të tillë për të mbrojtur vendin, sa ishte i sigurt fundi aventurës greke.
Nuk kanë hequr dorë dhe u bashkuan me planet sërbe të Millosheviçit dhe u bënë gati të ndërhynin me forca të armatosura në vitin 1997.
Nuk kanë hequr dorë edhe pse u përfshinë rastësisht në komunitetin europian. Nuk kanë hequr dorë edhe pse janë vrima e fundit e kavallit e këtij komuniteti sehirxhi, organizëm hermafrodit që po e shfrytëzojnë për të mbrritur herë hapur dhe herë fshehtas: Shqipërinë e jugut. Në një kohë kur si për çudi opinionistët e tellallët e demokracisë po i mbushin mendjen shqiptarit se nuk do të jetë e largët dita kur kufijtë shtetërorë do të jenë thjesht vija ndarëse të hequra në hartë. Atëhere: Përse Greqia i kërkon këto ujra? A nuk është të shkosh kundër rrjedhës? Grekët premtojnë përkrahje jo për parim, as për miqësinë, as edhe për lidhjet tradicionale historike, as edhe rolin kryesor që patën shqiptarët në krijimin e vetë shtetit grek, premtojnë përkrahje vetëm nëse u jep çfarë kërkojnë. Dhe kjo çfarë kërkojnë, as më shumë dhe as më pak është Shqipëria.
Nuk kanë hequr dorë edhe pse historia flet në përkrahje të shqiptarëve. Prania e të cilëve farkëtoi një identitet grek të lidhur me nocionin dhe jo me territorin, devijimin do ta bënte kisha ortodokse dhe shovinzimi grek që do t’i ngjalleshin krimbat pas krijimit të shtetit, duke vrarë e prerë dhe lënë në harresë, autorët e vërtetë të këtij krijimi sikundër janë arvanitasit. Tepër e dhimbëshme për shqiptarët që mbajtën peshën e derdhën gjakun për të ashtuquajturin revolucion “grek”. Lord Bajroni do të thoshte se: “Edhe unë jam i guximshëm dhe do ta derdh gjakun tim për Greqinë, por suljotët janë mbiheronj në krahasim me këdo”. (Kostantin Leontiv – Historia e një vajze suljote. Fq 26) Shumica e luftëtarëve e të kapedanëve që i dhanë nam e përjetësi jo vetëm emrit të tyre, jo vetëm popullit nga gjiri i të cilit kishin dalë por edhe Greqisë në tërësi, ishin pikërisht shqiptarë sipas nocionit të sotëm, arvanitasit si një popullsi autoktone e lidhur në fill trashëgimie të drejtpërdrejt me helenët. Atika ka qenë gjithmonë e populluar në shumicë fshatrash arvanitase. “Në lagjen më të vjetër të Athinës - thoshte arbëreshi i italisë Pietro Chiara, te libri - L’Epiro, gli Albanesi e la Lega, - Palermo 1880, - në këmbë të Akropolit, në lagjen më të vjetër të qytetit të lashtë, që quhet Plakë, në gjuhën shqipe do të thotë e vjetër, jeton prej shekujsh një popullsi bujare, këmbëngulëse në ruajtjen e zakoneve e të traditave dhe gjer në veshjen e vjetër kombëtare dhe këta janë njerëz që flasin shqip”. Peloponezi ishte në shumicë i banuar nga shqiptarë, mjaft ishuj po ashtu, prania është kaq e konsiderueshme sa pranohet pa paragjykime nga njerëz të rrallë si J. Maruga te libri “I simvoli ton arvaniton stin dhiamorfosi tu neoeleniku ethnus” ku edhe do të shkruajë: ... “çdo gur që të lëvizësh në këtë Greqi do të gjesh nën të arvanitë”. Deri në vitin 1922 popullsia shqiptare autoktone e përfshirë brenda kufijve shtetërorë të Greqisë përbënte mbi 50 %. Madje luftën çlirimtare e përkrahën edhe ato garnizone të ushtrisë turke të përbëra me shqiptarë që e braktisnin betejën. Një ndër rastet e shënuar është rrethimi i Misollongjisë kur në përbërje të forcave rrethuese ishte edhe një garnizon prej pesë mijë ushtarësh gegë të komanduar nga Haxhi Bej Gega. Një ditë nga rradhët e ushtrisë rrethuese turke dikush u kërkoi të rrethuarve të bisedonin. Në bisedë morën pjesë: nga të rrethuarit Not Boçari, Kiço Xhavella etj, nga ana e të rrethuarve Haxhi Bej Gega, Banush Sevrani e një kapedan tjetër. Të dy palët ishin shqiptarë. Natën pas bisedimeve, kapedani shqiptar thirri: Ore trima! Ne gegët, ju lemë shëndenë dhe hallall e paçi! Të nesërmen në të aguar kolona e gjatë prej pesë mijë shqiptarësh u largua. Një ngjarje e “vogël” por me vlerë të madhe e cila të paktën do të formulonte një pyetje pak të themi e drejtë, që ndodh në trurin e çdo shqiptari të thjeshtë, por jo të çdo politikani shqiptar:
Përse nuk kërkojmë ne tokat tona, pasuritë tona, të hapen shkolla shqipe në mbarë Greqinë, kur kjo është një e drejtë legjitime?
Historia nuk u ka mësuar gjë shovinistëve grekë. Tashmë mendojnë se ka mbrritur çasti i duhur për të venë në jetë qëllimet e tyre. Kjo lidhet me politikën që ka pasuar vitet e demokracisë nga ana e qeverive shqiptare, politikë lëshimesh të njëpasnjëshme, pa një fytyrë kombëtare dhe pa asnjë argument mendjembushësh. Politikë servile që të ngjall përbuzje e urrejtje. Fatkeqësia nuk ndal këtu sepse nxjerrja e vendit në ankand duket se ka rrënjë më të thella nga një politikë e sipërfaqëshme gjë që shpjegon indirekt përsenë e një fryti tradhëtie të mirëfilltë. Kjo politikë atdheshitëse i shtroi rrugën dhe ia lehtësoi të ecurën politikës shoviniste greke, që tashmë po përdor me sukses teorinë e gozhdës së Nastradinit, e ngul atë diku dhe pas pak fillojnë zërat e propagandës që e shndërojnë këtë gozhdë në të drejtën e (mohuar) të tyre për të varur pallton, paçka se gozhda është ngulur në dhomën e shtëpisë së tjetrit.
Shkollat greke që mbijnë si kërpudha është vjegë për mëtimet e tyre.
Varret e ushtarëve grekë!! e të kuajve grekë, madje çdo kafshë e ngordhur në tokën shqiptare afër kufirit, është greke. Këto mëtime tejkalojnë çdo lloj fantazie, madje edhe vetë shkrimtari rus Gogol do të trembej nga një gogol i tillë, skeletesh e jo shpirtrash të vdekur që i japin të “drejtë” një shteti për të kërkuar territore ndaj fqinjit.
Duket se shqiptarët i zhurit dëshira për t’u futur në komunitet. Kjo është karta e djegur e Sali Berishës që e tund para syve të popullit për të freskuar fytyrën nga flakët e zjarrit që do të ndizet. Në emër të kujt? (nëse ky është çmimi dhe se askush nuk merr kurajën ta demaskojë, t’ia bëjë të njohur botës mbarë dhe organizmave ndërkombëtare)? Të një Shqipërie të coptuar e të gjymtuar?
Tkurrja e ujrave territoriale të Shqipërisë dhe avancimi i atyre në favor të Greqisë e në dëm të Shqipërisë, ka vetëm një synim që në një të ardhme jo të largët grekët të dalin përballë Himarës dhe paskësaj daullet që do të dëgjojmë nuk do të jenë ato të shiut, por të një lufte të pashmangëshme e të përgjakëshme.
