Megafoni
Megafoni prehej ne trotuar. Nje nga ata te tipit te vjeter, te perdorur dikur ne vitet '50 per reklamime ne rruge apo per grupime masive te improvizuara. Absurdi i reales dihet: U kishte dhene force shume zerave a ndoshta asnje zeri, por tani nuk mund te tregonte historine e tij. Turma te nxituara i kalonin perreth a ndoshta s'kalonte fryme njeriu.
Nje femije e vuri re i pari. Femijet nuk kane zgjedhur te shohin ultas, eshte realiteti i tyre i perkohshem. Per me teper i kishte bere "shkarje" shkolles ate dite, ishte lodhur e merzitur edhe nga vetmia e lirise, shkelmonte gure imagjinare. Megafoni u gjend ne duart e tij. Ne fakt nuk kishte asgje per te thene, vetem mendoi se, pa mamin aty, mund te therriste c'ti vinte nder mend.
!!!Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!!!
Kjo ishte vetem nje prove, edhe ne abetare kishin arritur deri tek L-ja. Por prova mbaroi me kaq. Kalimtaret, deri ne ate cast te verber, te shurdhet, treguan qarte se kishin sy, veshe, ze.
"Mor pis femije, mjaft! Marrsh ne shtepi, maaarrsh!" Ishte nje zgjim, megafonin e leshoi pertoke dhe ia dha vrapit drejt trotuarit tjeter. Ktheu vetem nje here koken drejt sendit te humbur, qe prehej si me pare, ne gjume.
Minutat kalonin, ose ndoshta nuk kalonin as sekondat. Njerezit gjithashtu. Mendimet gjithashtu. Dikush apo askush kishte perhere impulsin e papermbajtur ta rrokte ne duar dhe te therriste, kumtonte dicka. Dikush dicka pa kuptim, dikush nje ide te konsideruar super te rendesishme, sic bejme ne njerezit sa here vleresojme si gjenialitet cdo ide tonen. Dikush nje mllef ne gjuhe te pakuptueshme, te shpikura, dikush tjeter nje fjalim filozofik a politik. Dikush nje deklarate dashurie vetem per gjysmen e vet, dikush nje poezi egzibicioniste....
Minutat kalonin, apo ndoshta skishte me as sekonda...
Megafoni prehej ne trotuar. Nje nga ata te tipit te vjeter, te perdorur dikur ne vitet '50 per reklamime ne rruge apo per grupime masive te improvizuara. Absurdi i reales dihet: U kishte dhene force shume zerave a ndoshta asnje zeri, por tani nuk mund te tregonte historine e tij. Turma te nxituara i kalonin perreth a ndoshta s'kalonte fryme njeriu.
Nje femije e vuri re i pari. Femijet nuk kane zgjedhur te shohin ultas, eshte realiteti i tyre i perkohshem. Per me teper i kishte bere "shkarje" shkolles ate dite, ishte lodhur e merzitur edhe nga vetmia e lirise, shkelmonte gure imagjinare. Megafoni u gjend ne duart e tij. Ne fakt nuk kishte asgje per te thene, vetem mendoi se, pa mamin aty, mund te therriste c'ti vinte nder mend.
!!!Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!!!
Kjo ishte vetem nje prove, edhe ne abetare kishin arritur deri tek L-ja. Por prova mbaroi me kaq. Kalimtaret, deri ne ate cast te verber, te shurdhet, treguan qarte se kishin sy, veshe, ze.
"Mor pis femije, mjaft! Marrsh ne shtepi, maaarrsh!" Ishte nje zgjim, megafonin e leshoi pertoke dhe ia dha vrapit drejt trotuarit tjeter. Ktheu vetem nje here koken drejt sendit te humbur, qe prehej si me pare, ne gjume.
Minutat kalonin, ose ndoshta nuk kalonin as sekondat. Njerezit gjithashtu. Mendimet gjithashtu. Dikush apo askush kishte perhere impulsin e papermbajtur ta rrokte ne duar dhe te therriste, kumtonte dicka. Dikush dicka pa kuptim, dikush nje ide te konsideruar super te rendesishme, sic bejme ne njerezit sa here vleresojme si gjenialitet cdo ide tonen. Dikush nje mllef ne gjuhe te pakuptueshme, te shpikura, dikush tjeter nje fjalim filozofik a politik. Dikush nje deklarate dashurie vetem per gjysmen e vet, dikush nje poezi egzibicioniste....
Minutat kalonin, apo ndoshta skishte me as sekonda...