KUJTIMET - te mira...te keqija...thjesht kujtime

Julianna

Primus registratum
KUJTIMET - te mira...te keqija...thjesht kujtime

Dear friend

I am sure that you are already wandering who am I and why did I just handed in this note to you.
Since I have already disappeared, probably you cannot recall my face and my physical presence.
And in case that I reminded you someone somewhat familiar, you cannot be sure if you just met that old friend or just a shadow looking like your old friend.
Isn' it so?

Yet, you may better understand what is this all about,
if I tell you that actually I am human only in a very special sense,
at least not in terms of body - «material» or your usual sense of "existing".
Then, what am I?
I am just a memory.
You know, these precious, delicate, yet resisting gems of experience....
Yes, I am not a dream, I am not nostalgia, I am in no case a simple thought, I am simply a
me - mo - ry...

Of course, I am not aware of my exact origin and I do not know who had the experience that became me. I do not even know if originally I was «good» or «bad» - if still such polarities make any sense in my special condition of existence.
(You see, if sometimes a memory is torturing you, it is not because of her fault or her will to be "evil".
It is just because YOU, yourself, is keeping her in the wrong place, in a wrong way....).

Anyway, the fact is that I am different from a photo sleeping all the time in an album.
Me, I CAN be perfectly alive.. if you just link me with your present time...
That is, IF you are at all still capable of living your "here and now"....
So, as I am somewhat the essence of your experience, I can be, in my own way, alive in this world.
And I REMAIN alive as far as there are people sensing my presence, like it just happened with you: by noticing me, even for an instant, you gave me some drops of life. (Oh, NO, NO, I am NOT a vampire... the vitalising force I am getting from you, cost nothing at all to you.... like gems of tears: they are precious but you do not feel loosing anything at all when you offer them....).

Sometimes people do not even realise meeting me.
They may just sigh, or smile a little, or get an unfocused gaze for a tiny instant... and, yes, I often have the power to control how noticeable I may become when contacting you, humans.
(For example, this time, I chose to appear only for an instant, just enough to handle to you this note).

And now, I am sure that you are wandering WHY did I give you this note.

The reason is simple.
Nowadays, you, people living in the everyday external reality, get more and more detached from your internal reality.
And if your species does not care to become such an ugly mutation, your transformation is threatening to us, the memories....
As you change into arrogant invalids, foreigners to your own emotions and afraid to sense each other, us, your memories, we must try harder and harder to get in touch with you in order to get a few drops from your energy and to finally remain alive.
So, this note is a matter of survival for me as well a challenge for you.

Its goal?
To make you somewhat more sensible in your internal micro-universe and
more aware of the desert spreading over it as long as you keep on alienating your emotions...

Now please pay attention. You may use this note in many ways.

...For example, you may use it as a remembering exercise. Try to remember how you sensed our brief contact a few minutes ago. What feelings out of it are you capable to recall?

...Then, you could use every empty space of this note to write down a very important recent memory, let's say the month's memory, the day's, the hour's or even the minute's memory, etc.

...If you think that the space is too little to write down any memory at all, imagine how obsessive you have turned out to become: instead of "doing" you get lost in thinking....

...If you cannot understand anything from all these or if you think of it as nonsense, imagine how cruel your behaviour is to us, to memories, but mainly to you, yourself...

...And there is the case that you are already writing something down or you are slowly hiding this note tenderly in your pocket...
Then, be sure, that me and other memories (that you may not even know at all that they are or can become yours), are already smiling at you, happy and grateful for the life that you are giving to us, and ready to enrich your heart...

(If you do not believe me, just take a quick glance all over the space around you
and try to find other people smiling like you...
you may even seize in your eyes me or others like me fully involved in our task to survive...).
 

Hellena

Primus registratum
Re: KUJTIMET - te mira...te keqija...thjesht kujtime

I am not done yet ... this is just part of the process...
 

Ema

Goddes
Re: KUJTIMET - te mira...te keqija...thjesht kujtime

E di se me jane dukur komplet idiote ata librat e dashurise si telenovela te shkruara po jam e bindur tani se realiteti e tejkalon ku e ku fantazine e njeriut.Une mund te shkruaja 3 dite ne Bologna,ose 5 dite ne Paris(ato te enderruarat) dhe me duket tamam vetja pjese e ndonje filmi.Ja tani shkruhemi,te qete ne dukje,une e rilexoj me nje fryme c'ke shkruar,memorizoj pikepresjet,pastaj them se eshte me mire te dal nje xhiro,te marr ca ajer e mbi te gjitha te vete te shtunen ne lokalin e preferuar.Ka gjithmone dike qe me pret brenda,dike qe nuk me braktis,dike qe s'eshte aty per te bere nderrim.
Pah...cfare rremuje per kaq pak kohe /ubb/images/%%GRAEMLIN_URL%%/smile.gif
 

dahlia

Grupi i të çmëndurve!
Re: KUJTIMET - te mira...te keqija...thjesht kujtime

u lodh duke menduar...duke menduar dhe duke pare duart e veta, syte, linjat e fytyres se lodhur...u lodh duke menduar se e njejta koke dhe e njejta fytyre ka kaluar gjithe keto vite, ka pare gjithe keta njerez, ka qene nje fytyre femije dhe tani eshte bere nje fytyre burri banale...u lodh duke menduar se femijet qe kane lindur para viteve 80 sot jane burra e gra...ai eshte burre...edhe ajo eshte bere grua...per ate vitet 80 kane qene jo me larg se dje!!!
çfare i tha heren e fundit kur folen bashke ne msn?
ajo i tha se mendonte shume per te...ajo i tha se kishin plot mendime te perbashketa...ajo i tha qe femijeria dhe adoleshenca ishin gjithmone ne koken e saj jo me larg se dje!!! njesoj si ai...


edhe une mendoj si ata!
une jam e lumtur qe kam qene femije ne vitet 80!

Te pakten ne nuk kishim emra te çuditshem si femijet e sotem, ne luanim me topa llastiku, me shkopa dhe litar dhe nuk kishim gameboy as playstation as MP3 as IPOD..rrinim gjithe diten me kepucet e lagura nga shiu dhe nuk semureshim edhe po te semureshim nje çaj mali me limon dhe te nesermen ishim gati per ne shkolle.
Mami im nuk e therriste ambulancen ne mes te nates se une kisha dhimbje fyti...leqe ku kishte ambulance qe te vinte ne shtepi!!! Ne shkonim te ambulanca qe te hanim gjilperen ne te ndenjura!

Ne kishim shoke prej verteti qe quheshin Klodiana Genta Iliri Albana...dhe jo ...Juli87@... Dahlia25@...imtheking@

Ne qeshnim dhe ziheshim me njeri tjetrin dhe degjonim zerat tane... shkonim te shtepia e njeri tjetrit dhe i binim deres..ose edhe nuk i binim...sot kur zihemi dergojme nje Wizz... kur qeshim dergojme nje LOL... kur duam dike dergojme nje te puthur!!!

ne nuk kishim celulare...atehere edhe telefona kishin vetem "te pasurit"... ne shkruanim letra per prinderit kur iknim me pushime ne fshat ose ne kamp...ne nuk kishim MSN, Yahoo Gmail... Google...por ama kishim miq te vertete... ne nuk e dinim ç'eshte virtualiteti! dhe me mire qe se dinim...do ishim te pashprese si femijet e sotem!!!


ne nuk ishim vetem!
 

Ema

Goddes
Re: KUJTIMET - te mira...te keqija...thjesht kujtime

Me mungon pak edhe mua ajo "miqesia shqiptare".Ajo futja e hundeve ne punet e tua qe nese nga nje ane te jepte bezdi nga tjetra te mallengjente.Sepse gjithcka behej ashtu si shkarazi,me pakujdesje,me nje dashuri te mbuluar qe te kepuste shpirtin.Akoma nuk e kuptoj dot pse sa me shume kalon koha,aq me te pak jane miqte dhe me shume te njohurit.Tashme u bene vite qe jetoj ketu.Shpesh me ndodh te peshendes njerez rruges,sikur ku kam lindur(jo atje mbase asnjeri s'kujtohet per mua).Po jane te gjithe kalimtare,jane te gjithe buzeqeshje dhe pershendetje te rrufeshme.Mbase nuk kemi me as kohe per njeri-tjetrin.Nuk kemi kohe te shtrihemi tavolinave neper lokale edhe te qajme hallet ose te konfidojme per djemte qe na pelqenin kur ishim te vogla.Te gjitha ato peshperimat shqiptare ne thelb ishin te kendshme,pak presuese por pozitive.Athere te pakten lidhje fije me tjetrin,hapje zemren,ngaterroje damaret,ishe me shoqen e ngushte,mne shokun e ngushte,diksutoje per cdo budallellik dhe kenaqeshe.Asgje s'ishte me e rendesishme.
Shpesh mendoj si do ishte po te kthehesha pas ne kohe.A do gaboja njelloj,a do merzitesha njelloj?A do humbja?Po brenda meje ndjej se cdo gje qe do vije eshte me e mire se ajo qe ka kaluar,dhe ne mos qofte vertete keshtu te pakten nuk vdes nga tmerri i te nesermes /ubb/images/%%GRAEMLIN_URL%%/smile.gif
 

dahlia

Grupi i të çmëndurve!
Re: KUJTIMET - te mira...te keqija...thjesht kujtime

pse kujtimet jane vetem kujtime...edhe sikur te te kete ndodhur para nje ore diçka e bukur apo e deshperuar...eshte thjesht kujtim...a thua jeta eshte kujtim...pse duhet te jetojme me kujtime...mendoj se na ndihmon per te vazhduar rrugen e nisur duke e ditur shume mire se e gjitha do kthehet ne nje kujtim gjigand...ndoshta dhe pa kuptim...e kujt i interesojne ne fund te fundit kujtimet!!! ndoshta per te treguar qe "kam qene" "kam egzistuar" "kam perjetuar"...ndoshta prandaj njerezit kane nevoje te rishikojne fotot pambarimisht per ti treguar vetes...qe po e kam pare kullen Eiffel...po po kam hypur atje lart...hemmm edhe kullen e Pizes e kam pare...ishte qejf kur hypje atje lart...shkoje pak anash...ishte dhe pak frike...kishte shume diell...ishte shume bukur...ndjehesha shume mire...po ça ti besh tani eshte thjesht nje KUJTIM...edhe pse i bukur...ne fakt kujtimi eshte ndjenja e nje momenti te perjetuar...qe sa me shume kalon koha...aq me shume fshihet ndjenja dhe aq me shume behet Kujtim...uhhhh u lodha...e di qe eshte budallallik ky qe kam shkrujt me lart...por ja e di qe do ngelet nje kujtim qe edhe mund ta rilexoj nje dite tjeter...kur te mendoj ndryshe nga sot...(mos ma vini re e kam nga nje kujtim i fundit) /ubb/images/%%GRAEMLIN_URL%%/wink.gif
 

^^MIA^^

Forumium maestatis
Re: KUJTIMET - te mira...te keqija...thjesht kujtime

Nuk paska dhimbje me te madhe se kujtimet e gjalla.
 

atman

Forumium maestatis
Re: KUJTIMET - te mira...te keqija...thjesht kujtime

Ku shkon,
Nëse pastaj vetëm mbetesh,
Kujtimi, siç e di,
s’ngushëllon.
Kur ajo iku,
përshembull,
E shndrova shtëpinë
në tempull...
(këndon Batisti te kënga: Io vorrei...non vorrei...ma se vuoi...)

Është e vërtetë që ndodhitë e jetës sonë në shtjellë pak e nga pak humbasin ngjyrat e forta të realitetit dhe zbehen, por pikërisht në zbehje zbulohet më shumë mall se kurdo. Nuanca të jetës. Ndjenja e xhveshur lakuriq diku në sfond të jetës, si një fëmijë i braktisur. Kërkon vetëm t’i hedhim një sy, sëlargu, sepse kështu mund të na i bëjë më dorë...ndoshta. Duhet të rijetojmë sepse kështu me trille të tilla zgjatim jetën. Atë të ëndrave që na shpëton gjithmonë nga duart.
Vështirësia është të dish të zgjedhësh:

Në cilat kujtime gjendesh më afër me veten tënde?
Në ato që lidhen me gabimet, apo në të tjera, që nuk i quan të tilla sepse i dëshiron dhe ndoshta identifikohesh?
Nëse përballesh me kujtimet e tua, cilat të rigjenerojnë, këndellin, të japin jetë e të joshin më shumë?
Virgjili thoshte se kujtimet janë si një muze me gjëra si të bukura e të shëmtuara, por gjithmonë joshëse sepse na përkasin ne. Është mirë të hysh, por duhet të dish të dalësh...
Në çfarë kohe jetojmë? Sa na le hapësirë për të kujtuar? Kohë ku nuk kemi kohë të mbjellim kujtime sepse vrapojmë dhe nuk përjetojmë me emocion çfarë shikojmë e bëjmë. Është një humbje e madhe e cilësisë jetës.
 
Top