Kënga e Melankonisë
</p>
nga Friedrich Nietzsche
</p>
</p>
Në ajrin e përndritur,</p>
Kur vesa ngushëllimtare</p>
Bie në tokë,</p>
E paparë, e padëgjuar</p>
</p>
Me këpucë të hijshme e të lehta.</p>
Si të gjithë ngushëllimet e ëmbla,</p>
A të kujtohet, të kujtohet, zemër e zjarrtë,</p>
Si dikur digjeshe nga etje</p>
Për lotë hyjnorë, për vesë ngushëllimtare,</p>
E etur, e lodhur, e zhuritur,</p>
Teksa në shtigje me bar të zverdhur,</p>
Rrezet përvëlimtare, verbimtare, dashakeqëse?</p>
“Dashnor i së vërtetës? Ti ? Kështu të tallin </p>
Jo ! Vetëm një poet !</p>
Një bishë dinake, grabiqare, tinëzare,</p>
Që duhet të gënjejë,</p>
Që duhet të gënjejë me vetëdije dhe me dashje,</p>
Dhe të dëshirojë prenë,</p>
Me ngjyrime larve.</p>
Dhe vetë larvë,</p>
Dhe vetë pre !</p>
Ky dashnor i së vërtetës ?</p>
Jo vetëm një i marrë ! Vetëm një poet !</p>
Duke folur vetëm për ngjyrat,</p>
duke bërtitur nga larva laramane e çmendurisë,</p>
Vërtitet në urën e fjalëve rrenacake,</p>
Ndër qiejsh të rremë,</p>
Duke ardhur përqark vërdallë !</p>
Vetëm një i marrë, vetëm një poet !</p>
Ky dashnor i së vërtetës ?</p>
Jo, përfytyrim</p>
I heshtur, i ngrirë, i lëmuar, i ftohtë,</p>
Dhe as shtatore hyjnore</p>
E vendosur para tempujve</p>
Në roje të pragut të shenjtë.</p>
Jo ! Armik i shtatoreve të virtytit,</p>
Më e afërt sesa shkretia e pragut të një tempulli.</p>
Me guxim prej maceje</p>
Hidhet nga çdo dritare,</p>
Në çdo çast,</p>
Duke nuhatur me dëshirë dhe pasion,</p>
Vrapon nëpër pyjet e virgjër,</p>
Në mes bishave me lëkurë lara lara.</p>
I shëndetshëm, plot ngjyra, i bukur si mëkati,</p>
Me buzët dëshirake,</p>
Hyjnisht tallëse, hyjnisht skëterrore,</p>
Hyjnisht të etura për gjak,</p>
Sulet për grabitje, gënjeshtar dhe tinëzar;</p>
Apo si shqiponja</p>
Që nga larg vëzhgon greminën,</p>
Greminën e vet.</p>
Ah, si ulet</p>
Poshtë e më posthtë,</p>
Thellë e më thellë,</p>
Dhe pastaj, duke mbledhur flatrat,</p>
Lëshohet si plumb</p>
Mbi qengjin,</p>
Armike e shpirtrave të butë si qengji,</p>
Duke urryer të gjithë ata që e vështrojnë</p>
Me vështrim prej deleje, ata që e kanë lëkurën</p>
Të butë si të sajën, dhe butësi qengji !</p>
Kështu,</p>
Si shqiponja e si pantera</p>
Janë dëshirat e poetit,</p>
Dëshirat e tua, mes mijra maskash,</p>
O i marrë, o poet !</p>
Ti që pe njeriun,</p>
Ashtu si Zoti qengjin,</p>
Për të zhbimë Zotin nga njeriu,</p>
Dhe butësinë prej qengji nga shpirti,</p>
Qeshje gjatë zhbimjes, -</p>
(Kjo, kjo është lumturia jote !</p>
Lumturi shqiponje dhe pantere,</p>
Lumturi poeti dhe të marri !”)</p>
Në ajrin e përndritur,</p>
Kur drapri i hënës,</p>
Armik i ditës,</p>
I blertë mes kuqëlimit të purpurtë,</p>
Futet vjedhurazi lakmitar,</p>
Duke rrëshqitur në çdo çap,</p>
Tinëzar në kaçubet e trëndafilave,</p>
Gjersa ato këputen e molisen</p>
Të zbehta nëpër natë.</p>
Kështu molisesh njëherë,</p>
Prej çmendurisë të së vërtetës,</p>
Prej gëzimeve të ditëve</p>
I lodhur, dhe i sëmurë nga drita,</p>
I këputur nga mbrëmjet dhe hijet.</p>
Për të vërtetën</p>
I djegur dhe i etur.</p>
Të kujtohet, të kujtohet, zemër e zjarrtë,</p>
Si lëngoje nga etja ?</p>
Se i djegur jam</p>
Për të vërtetat,</p>
Si i marrë,</p>
Si poet !</p>
Posted in Ata që na kanë shpëtuar jetën, Lart & Poshtë, Letërsi Tagged: friedrich nietzsche, poezi
Per me shume artikuj te ngjashem vizitoni: http://tiranacalling.wordpress.com/?p=3346
nga Friedrich Nietzsche
</p>
</p>
Në ajrin e përndritur,</p>
Kur vesa ngushëllimtare</p>
Bie në tokë,</p>
E paparë, e padëgjuar</p>
</p>
Me këpucë të hijshme e të lehta.</p>
Si të gjithë ngushëllimet e ëmbla,</p>
A të kujtohet, të kujtohet, zemër e zjarrtë,</p>
Si dikur digjeshe nga etje</p>
Për lotë hyjnorë, për vesë ngushëllimtare,</p>
E etur, e lodhur, e zhuritur,</p>
Teksa në shtigje me bar të zverdhur,</p>
Rrezet përvëlimtare, verbimtare, dashakeqëse?</p>
“Dashnor i së vërtetës? Ti ? Kështu të tallin </p>
Jo ! Vetëm një poet !</p>
Një bishë dinake, grabiqare, tinëzare,</p>
Që duhet të gënjejë,</p>
Që duhet të gënjejë me vetëdije dhe me dashje,</p>
Dhe të dëshirojë prenë,</p>
Me ngjyrime larve.</p>
Dhe vetë larvë,</p>
Dhe vetë pre !</p>
Ky dashnor i së vërtetës ?</p>
Jo vetëm një i marrë ! Vetëm një poet !</p>
Duke folur vetëm për ngjyrat,</p>
duke bërtitur nga larva laramane e çmendurisë,</p>
Vërtitet në urën e fjalëve rrenacake,</p>
Ndër qiejsh të rremë,</p>
Duke ardhur përqark vërdallë !</p>
Vetëm një i marrë, vetëm një poet !</p>
Ky dashnor i së vërtetës ?</p>
Jo, përfytyrim</p>
I heshtur, i ngrirë, i lëmuar, i ftohtë,</p>
Dhe as shtatore hyjnore</p>
E vendosur para tempujve</p>
Në roje të pragut të shenjtë.</p>
Jo ! Armik i shtatoreve të virtytit,</p>
Më e afërt sesa shkretia e pragut të një tempulli.</p>
Me guxim prej maceje</p>
Hidhet nga çdo dritare,</p>
Në çdo çast,</p>
Duke nuhatur me dëshirë dhe pasion,</p>
Vrapon nëpër pyjet e virgjër,</p>
Në mes bishave me lëkurë lara lara.</p>
I shëndetshëm, plot ngjyra, i bukur si mëkati,</p>
Me buzët dëshirake,</p>
Hyjnisht tallëse, hyjnisht skëterrore,</p>
Hyjnisht të etura për gjak,</p>
Sulet për grabitje, gënjeshtar dhe tinëzar;</p>
Apo si shqiponja</p>
Që nga larg vëzhgon greminën,</p>
Greminën e vet.</p>
Ah, si ulet</p>
Poshtë e më posthtë,</p>
Thellë e më thellë,</p>
Dhe pastaj, duke mbledhur flatrat,</p>
Lëshohet si plumb</p>
Mbi qengjin,</p>
Armike e shpirtrave të butë si qengji,</p>
Duke urryer të gjithë ata që e vështrojnë</p>
Me vështrim prej deleje, ata që e kanë lëkurën</p>
Të butë si të sajën, dhe butësi qengji !</p>
Kështu,</p>
Si shqiponja e si pantera</p>
Janë dëshirat e poetit,</p>
Dëshirat e tua, mes mijra maskash,</p>
O i marrë, o poet !</p>
Ti që pe njeriun,</p>
Ashtu si Zoti qengjin,</p>
Për të zhbimë Zotin nga njeriu,</p>
Dhe butësinë prej qengji nga shpirti,</p>
Qeshje gjatë zhbimjes, -</p>
(Kjo, kjo është lumturia jote !</p>
Lumturi shqiponje dhe pantere,</p>
Lumturi poeti dhe të marri !”)</p>
Në ajrin e përndritur,</p>
Kur drapri i hënës,</p>
Armik i ditës,</p>
I blertë mes kuqëlimit të purpurtë,</p>
Futet vjedhurazi lakmitar,</p>
Duke rrëshqitur në çdo çap,</p>
Tinëzar në kaçubet e trëndafilave,</p>
Gjersa ato këputen e molisen</p>
Të zbehta nëpër natë.</p>
Kështu molisesh njëherë,</p>
Prej çmendurisë të së vërtetës,</p>
Prej gëzimeve të ditëve</p>
I lodhur, dhe i sëmurë nga drita,</p>
I këputur nga mbrëmjet dhe hijet.</p>
Për të vërtetën</p>
I djegur dhe i etur.</p>
Të kujtohet, të kujtohet, zemër e zjarrtë,</p>
Si lëngoje nga etja ?</p>
Se i djegur jam</p>
Për të vërtetat,</p>
Si i marrë,</p>
Si poet !</p>
Posted in Ata që na kanë shpëtuar jetën, Lart & Poshtë, Letërsi Tagged: friedrich nietzsche, poezi
Per me shume artikuj te ngjashem vizitoni: http://tiranacalling.wordpress.com/?p=3346