Femra të dënuara
</p>
nga Charles Pierre Baudelaire</p>
Ato, si ajo grigja që shtrirë mbi rërë rri menduar,
U hedhin horizonteve të deteve shikime të dridhura,
Këmbët duke dashur t’i prekin, duart duke i afruar
Mes ligështimeve të ëmbla e rrënqethjeve të hidhura.</p>
Ca prej tyre që kanë pritur aq gjatë një miqësi,
Belbëzojnë thellë gjethnajave ku përrenjte gurgullojnë,
Rrokje për rrokje, dashurinë e të druajturës fëmijëri,
E gjethëza të reja pyjeve të gjelbër nisin e u bulojnë.</p>
Ca të tjera, si murgesha ecin rrugës, gati duke u zvarritur,
Mes për mes shkëmbenjve mbushur plot vegime
Aty ku San Antonio pa si një llavë të zjarrtë vërvitur,
Gjokset lakuriq e të purpurt të të tijave tundime.</p>
Ka edhe nga ato, që nëpër refleksin e rrëshirës rrëshqitëse,
Brenda boshllëkut të heshtur të pasqyrave pagane,
Të thërrasin për ti ndihmuar në ethet e tyre flakëritëse
Ty o Bak që fashit sëmbimet më antike mjerane!</p>
Ka edhe të tjera që gjoksi i beqarëve u sjell aq kënaqësi,
Qe duke fshehur një kamzhik në palat e fundeve të gjatë
Përziejnë në një cep pylli të zymtë a netëve plot vetmi,
Shkumën e butë të qejfit me lotët e dhimbjes së pamatë.</p>
O virgjëresha, o djallushka, o mostra, o martirake,
O shpirtra të mëdhenj që realiteti u jep perçmim të zi,
Kërkoni të pafundmen, herë të devotshme, herë dionisiake,
Herë në ulurima tharë, herë në dënesa të zëna pusi!</p>
Ju që në ferrin tuaj shpirtin ma keni shpënë e ma keni shqyer,
Ju dua e u mëshiroj, o motërzat e mia të shkreta në këtë botë
Për atë ngrysje të vuajtjes, për atë etje kurrë shpërblyer,
Për ata lumenj dashurie që zemrat e mëdha ua mbushin plot!</p>
(përkthyes i panjohur)</p>
Archiviato in:Letërsi Tagged: Charles Pierre Baudelaire, poezi
Per me shume artikuj te ngjashem vizitoni: http://tiranacalling.wordpress.com/?p=4086
nga Charles Pierre Baudelaire</p>
Ato, si ajo grigja që shtrirë mbi rërë rri menduar,
U hedhin horizonteve të deteve shikime të dridhura,
Këmbët duke dashur t’i prekin, duart duke i afruar
Mes ligështimeve të ëmbla e rrënqethjeve të hidhura.</p>
Ca prej tyre që kanë pritur aq gjatë një miqësi,
Belbëzojnë thellë gjethnajave ku përrenjte gurgullojnë,
Rrokje për rrokje, dashurinë e të druajturës fëmijëri,
E gjethëza të reja pyjeve të gjelbër nisin e u bulojnë.</p>
Ca të tjera, si murgesha ecin rrugës, gati duke u zvarritur,
Mes për mes shkëmbenjve mbushur plot vegime
Aty ku San Antonio pa si një llavë të zjarrtë vërvitur,
Gjokset lakuriq e të purpurt të të tijave tundime.</p>
Ka edhe nga ato, që nëpër refleksin e rrëshirës rrëshqitëse,
Brenda boshllëkut të heshtur të pasqyrave pagane,
Të thërrasin për ti ndihmuar në ethet e tyre flakëritëse
Ty o Bak që fashit sëmbimet më antike mjerane!</p>
Ka edhe të tjera që gjoksi i beqarëve u sjell aq kënaqësi,
Qe duke fshehur një kamzhik në palat e fundeve të gjatë
Përziejnë në një cep pylli të zymtë a netëve plot vetmi,
Shkumën e butë të qejfit me lotët e dhimbjes së pamatë.</p>
O virgjëresha, o djallushka, o mostra, o martirake,
O shpirtra të mëdhenj që realiteti u jep perçmim të zi,
Kërkoni të pafundmen, herë të devotshme, herë dionisiake,
Herë në ulurima tharë, herë në dënesa të zëna pusi!</p>
Ju që në ferrin tuaj shpirtin ma keni shpënë e ma keni shqyer,
Ju dua e u mëshiroj, o motërzat e mia të shkreta në këtë botë
Për atë ngrysje të vuajtjes, për atë etje kurrë shpërblyer,
Për ata lumenj dashurie që zemrat e mëdha ua mbushin plot!</p>
(përkthyes i panjohur)</p>
Archiviato in:Letërsi Tagged: Charles Pierre Baudelaire, poezi
Per me shume artikuj te ngjashem vizitoni: http://tiranacalling.wordpress.com/?p=4086