Fati
</p>
nga Alba Halilaj</p>
Nuk i qendroi me jashte diskutimit, nga spektator i thjeshte i tij u fut me gjithe vetveten ne te, ne vorbullen e frikes qe ai percillte. Ndiente kthetrat e ankthit qe i gerryenin me thonj cdo gje bluante perbrenda. Ishte bere i lexueshem tani. Skish me letra nen menge per te luajtur kunder rrymes qe po e sillte rrotull.
-Kur u bere ti e gjithpushtetshme? Kur erdhe? Kush te kerkoi ? Une nuk te prisja.</p>
Cvlere kishte nje jete e tere mbushur me gabime, sprovime, mesime e pesime kur sapo erdhi nje rrufe e tille ai sdinte te ngrihej. Erdhi ajo dhe e rrembeu pa lene as nje shenje te tijen pas, vetem nje hije te asaj cfare kish qene. Ai duhej ta kujtonte te shkuaren si lavdine e humbur, si token e premtuar, si endrren e nje jete te mbyllur pas nje fortese.
-Cfare je ti?
-Nuk jap perkufizime sepse nuk njoh kufij.
-Atehere me thuaj si erdhe?
Ajo pa nga lart. Ishte e njejte pamja qe i shfaqej ne dy hapesirat tokesore dhe qiellore. Qielli ne syte e saj ish i njejte me ravijezimin e trupit te saj nen syte e lagesht te qiellit. Ajo dhe qielli ishin nje e vetme e ndare me dysh. Gjithcka permbyllej te ajo. As ne deshtimin me te madh skish pasur nje gjurme te vetme te asaj ndjenje qe e kaplonte sa here e kishte prane.
-Vendosmeria jote do sjelle gjithmmone refuzimin tim.
-Po atehere, kur do takohemi ne te dy?
Ajo qeshi dhe prape hodhi veshtrimin lart.
Semuri mendjen e tij. Kjo mjaftonte.</p>
Nëse artikulli ju pëlqen ndajeni me miqtë tuaj në Facebook
</p>
Archiviato in:Lart & Poshtë Tagged: ese, fati, tregim
Per me shume artikuj te ngjashem vizitoni: http://tiranacalling.wordpress.com/2010/03/05/fati/
nga Alba Halilaj</p>
Nuk i qendroi me jashte diskutimit, nga spektator i thjeshte i tij u fut me gjithe vetveten ne te, ne vorbullen e frikes qe ai percillte. Ndiente kthetrat e ankthit qe i gerryenin me thonj cdo gje bluante perbrenda. Ishte bere i lexueshem tani. Skish me letra nen menge per te luajtur kunder rrymes qe po e sillte rrotull.
-Kur u bere ti e gjithpushtetshme? Kur erdhe? Kush te kerkoi ? Une nuk te prisja.</p>
Cvlere kishte nje jete e tere mbushur me gabime, sprovime, mesime e pesime kur sapo erdhi nje rrufe e tille ai sdinte te ngrihej. Erdhi ajo dhe e rrembeu pa lene as nje shenje te tijen pas, vetem nje hije te asaj cfare kish qene. Ai duhej ta kujtonte te shkuaren si lavdine e humbur, si token e premtuar, si endrren e nje jete te mbyllur pas nje fortese.
-Cfare je ti?
-Nuk jap perkufizime sepse nuk njoh kufij.
-Atehere me thuaj si erdhe?
Ajo pa nga lart. Ishte e njejte pamja qe i shfaqej ne dy hapesirat tokesore dhe qiellore. Qielli ne syte e saj ish i njejte me ravijezimin e trupit te saj nen syte e lagesht te qiellit. Ajo dhe qielli ishin nje e vetme e ndare me dysh. Gjithcka permbyllej te ajo. As ne deshtimin me te madh skish pasur nje gjurme te vetme te asaj ndjenje qe e kaplonte sa here e kishte prane.
-Vendosmeria jote do sjelle gjithmmone refuzimin tim.
-Po atehere, kur do takohemi ne te dy?
Ajo qeshi dhe prape hodhi veshtrimin lart.
Semuri mendjen e tij. Kjo mjaftonte.</p>
Nëse artikulli ju pëlqen ndajeni me miqtë tuaj në Facebook
Archiviato in:Lart & Poshtë Tagged: ese, fati, tregim
Per me shume artikuj te ngjashem vizitoni: http://tiranacalling.wordpress.com/2010/03/05/fati/