DORA E DJATHTË
</p>
Nuk e kisha menduar ndonjëherë se, një ditë, do shkruaja vërtet. Që të shkruash duhet të lexosh dhe unë nuk mendoja se një ditë do kisha guximin e duhur të prekja një libër me dorë. As që mund ta imagjinoja se, një ditë, unë do mund të shfletoja fletët e një libri, se do mund ta lexoja; se një ditë do i shikoja librat për atë që ishin në të vërtetë: libra. Por kjo ndodhte përpara se të zbuloja dorën time të djathtë.</p>
</p>
I vogël, e urreva librin. Babai im lexonte shumë, tmerrësisht shumë; pothuajse çdo ditë vinte në shtëpi me një libër të ri dhe, me aq sa mbaj mend, babai im nuk bënte asgjë tjetër përveç se lexonte. Kur hante, kur dëgjonte radio, kur binte për të fjetur, kur nisej për në punë, e madje edhe kur shkonte në banjë, gjithmonë e kishte një libër e vete. Në shtëpinë tonë nuk ka pas asnjë bibliotekë të mirëfilltë. Librat e babait vendoseshin mbi çdo sipërfaqe të mundshme ku mund të qëndronte një libër. Madje edhe mbi vetë librat vendoseshin libra të tjerë.</p>
Për mua, libri ishte thjesht një kuti e pështirë me kapak, me fletë që shfletoheshin, brenda dhe përreth të cilit jetonin banorë kancerogjenë, si pluhuri dhe baktere vdekjeprurëse nga më të ndryshmet. Natën, kur shtrihesha në krevat për të fjetur dhe mamaja fikte dritën, banorët kancerogjenë ngriheshin prej kutive të pështira, porsi xhinde të dalë prej xhenetit, mbështillnin krevatin dhe më pushtonin nga të gjitha anët, shtriheshin me mua, fërkoheshin pas lëkurës sime, ushqeheshin me mua, si të isha loja dhe ushqimi i tyre i preferuar.</p>
Pjesën më të madhe të fëmijërisë e kujtoj si të kaluar gjithmonë zgjuar, prej frikës se mos, po të mbyllja sy e të flija, nuk do të zgjohesha më. Pothuajse çdo mëngjes, mamaja mundohej të më qetësonte se lëngu i kripur që më kishte njomur gjithë trupin gjatë natës ishte vetëm djersa ime, por unë e dija që në të vërtetë ai ishte sekrecioni që kishin lënë gjuhët kancerogjene që më kishin lëpirë gjatë gjithë natës, me qëllimin e vetëm për të më tretur dalëngadalë si një lëpirëse.</p>
Por një ditë të bukur… një natë të bukur më saktë, një natë të gjatë dimri, pa hënë e pa yje, me shi e vetëtima e shkreptima e bubullima, me qiellin që dukej se nga çasti në çast do të rrëzohej mbi tokë, ja që zbuloj dorën time të djathtë dhe makthet e mia marrin fund.</p>
Në fillim ishte shumë e bukur. Aq e bukur sa mezi më besohej të ishte e vërtetë. Dhe ishte lehtësuese. Të kapje kutitë e tmerrit me kapak, ti shkundje, ti shembje, ti bëje që të mos shfletoheshin më, të merrje banorët kancerogjenë, tu këpusje gjymtyrët një e nga një, tu shkulje gjuhën, sidomos gjuhën, pastaj t’u nxirrje kokërdhokët e syve vendit e, në fund, ti merrje me shqelma e ti lije pa shtëpi. Vetëm kështu ata do të shpërnguleshin dhe natën nuk kishin se si të vinin më tek krevati im.</p>
Kështu ndodhi.</p>
Sigurisht gjatë asaj periudhe babai im bëri çishte e mundur të mbronte universin kancerogjen të pluhurit dhe grimcave të tjera vdekjeprurëse. Në fillim mori të gjithë universin kancerogjen dhe e mbylli në dhomën e tij, pastaj e transferoi ne zyrën e tij të punës, pastaj ua shpërndau miqve të tij që e dinin se çishte ai univers kancerogjen, ngaqë kishin nga një të tillë në shtëpitë e tyre. Por dora ime e djathtë nuk ndaloi. Kutitë me kapak dhe me fletë që shfletoheshin vazhduan të mbetnin vetëm kuti me kapak. E që nuk shfletoheshin më.</p>
Një mëngjes, nuk e di përse, nuk e di se si, por babai hyri në dhomën time dhe pa gjithçka. Me klithi, më shau, më ra, më torturoi, më la pa ngrënë, më la pa pirë, më dëboi nga shtëpia dhe më thirri përsëri. Të nesërmen do më tregonte vendin, tha. Por të nesërmen nuk u zgjua dot më prej gjumit.</p>
Dora ime e djathtë e kishte mbytur gjatë natës.</p>
Atë ditë unë mbushja shtatë vjeç dhe njëkohësisht, mes meje dhe dorës së djathtë filloi lufta e vërtetë. Të rrimë shtrembër e të flasim drejt: mund edhe të më pëlqente se çfarë bënte me universin kancerogjen të pluhurit dhe miqve të tij, por si mund të pranoja atë që i bëri babait tim?</p>
Vendosa të mos e përdorja më dorën e djathtë. U mundova ta hiqja nga mendja, u mundova të merresha me diçka tjetër, me gjithçka tjetër që nuk kërkonte përdorimin e dorës së djathtë. Por keqardhja dhe ndjenja e fajit bëri që kutitë me kapak dhe me fletë që shfletoheshin ti shikoja ndryshe. Rrugës kur kaloja pranë ndonjë vitrine në të cilën ekspozohej ndonjë kuti e atillë, fillova ti shikoj me qetësi e të mos më dukeshin më aq të tmerrshme. Një ditë bleva një. Shkova në shtëpi dhe fillova ta shfletoj, i shkunda pluhurin dhe zbulova që pluhuri ishte thjesht pluhur dhe asgjë më shumë. Zbulova gjithashtu që edhe bakteret e tmerrshme qenë të padukshme dhe aspak të denja për t’u përfillur.</p>
Në të njëjtin çast e kuptova se nuk do ndaloja më, ndaj dhe gjëja e parë që bëra ishte ti lutesha mamasë të më blinte një librari. Mamaja ma bleu dhe e vendosi në dhomën time.</p>
I vetmi problem mbetej ajo që kërkonte përdorimin e dorës sime të djathtë. Tjetër gjë ishte përdorimi sporadik i dorës së majtë, tjetër gjë ishte përdorimi i përhershëm. Fillova kështu të praktikohesha më shumë. Jo vetëm atë, por çdo gjë të mundshme fillova ta bëja me dorën e majtë. Në fillim e kisha të vështirë, ashtu me një dorë, por me kalimin e kohës u mësova. Edhe dora e majtë u mësua. Tani ajo shkiste pothuaj njësoj si motra e saj dikur.</p>
Kaluan dy vite, kaluan katër. Dora e djathtë rrinte dhe shikonte. Herë pas herë trokiste gishtat mbi tavolinën e punës, ose bënte gishtat ti kërcisnin, por nuk ankohej. Shikonte dorën e majtë që nuk pushonte dhe rrinte. Dhe nuk ankohej. Të paktën këtë luks e kisha. Kush e di se çdo të kishte ndodhur sikur të kishim pasur gojë edhe tek duart!</p>
Kaloi edhe një vit tjetër.</p>
Pastaj, një mbrëmje, papritur e papandehur, m’u kujtua babai. Ndoshta ishte për shkak të përfundimit të librit tim të parë, ndoshta jo, nuk di ta them. Di vetëm që ndërsa qëndroja ulur në tavolinën time të punës, me dorën e majtë mbi tavolinë dhe të djathtën të ngjitur pas kofshës së djathtë, mu kujtuan përpjekjet e tij energjike për të mbrojtur librat e tij. Mu kujtuan sytë e skuqur dhe përpjekjet e tij për të mos lënë lotët të shpërthenin para meje dhe mamasë, atë natë që erdhi nga zyra dhe tha se edhe atë ditë kishte vazhduar të griste librat me duart e tij. Mu kujtua kur tha se po të vazhdonte kështu, do ti priste të dyja duart, vetëm e vetëm që të reshte së grisuri librat e vet. M’u kujtua, pastaj, mëngjesi i natës kur nuk u zgjua më prej gjumit. M’u kujtua se si unë e gdhiva atë natë, ngaqë e dija që ai nuk do të zgjohej.</p>
Atë çast vendosa që tia thosha të gjitha mamasë. E zgjova prej gjumit në mes të natës dhe me lot ndër sy i tregova gjithçka. Mamaja ime më dëgjoi me qetësi, pa më ndërprerë as edhe një çast të vetëm. E ulur në krevatin e saj, që prej vitesh nuk e ndante më me njeri, me gjunjët e përqafuara me njërin krah para gjoksit, e pashë të më dëgjonte me vëmendje, e pashë të mos shqiste as edhe një moment sytë prej meje, madje as kur zgjatej e ndizte cigaret radhë, njëra pas tjetrës e as kur hirin e tyre e shkundte mbi krevat. Pastaj, kur mbarova, mamaja ime qëndroi pa folur për disa sekonda të mira. Pastaj më tha që të shkoja e të flija se isha i lodhur.</p>
Kaq.</p>
As edhe një gjë më shumë. As edhe një koment tjetër. As edhe një psherëtimë të vetmuar, asnjë shikim të çuditshëm, apo ngritje vetulle si pikëpyetje. Asgjë prej gjëje. Unë thjesht duhej të shkoja në shtrat e të flija se isha i lodhur. Shumë pak më vonë, mbasi bëra çfarë më tha, e dëgjova të bënte një telefonatë.</p>
Tashmë isha shumë i madh për të mos e ditur se çfarë ishte fantazia. Aq më tepër që ajo ishte edhe përbërja kryesore e atyre që gatuaja me d
Per me shume artikuj te ngjashem vizitoni: http://tiranacalling.wordpress.com/?p=4903
Nuk e kisha menduar ndonjëherë se, një ditë, do shkruaja vërtet. Që të shkruash duhet të lexosh dhe unë nuk mendoja se një ditë do kisha guximin e duhur të prekja një libër me dorë. As që mund ta imagjinoja se, një ditë, unë do mund të shfletoja fletët e një libri, se do mund ta lexoja; se një ditë do i shikoja librat për atë që ishin në të vërtetë: libra. Por kjo ndodhte përpara se të zbuloja dorën time të djathtë.</p>
</p>
I vogël, e urreva librin. Babai im lexonte shumë, tmerrësisht shumë; pothuajse çdo ditë vinte në shtëpi me një libër të ri dhe, me aq sa mbaj mend, babai im nuk bënte asgjë tjetër përveç se lexonte. Kur hante, kur dëgjonte radio, kur binte për të fjetur, kur nisej për në punë, e madje edhe kur shkonte në banjë, gjithmonë e kishte një libër e vete. Në shtëpinë tonë nuk ka pas asnjë bibliotekë të mirëfilltë. Librat e babait vendoseshin mbi çdo sipërfaqe të mundshme ku mund të qëndronte një libër. Madje edhe mbi vetë librat vendoseshin libra të tjerë.</p>
Për mua, libri ishte thjesht një kuti e pështirë me kapak, me fletë që shfletoheshin, brenda dhe përreth të cilit jetonin banorë kancerogjenë, si pluhuri dhe baktere vdekjeprurëse nga më të ndryshmet. Natën, kur shtrihesha në krevat për të fjetur dhe mamaja fikte dritën, banorët kancerogjenë ngriheshin prej kutive të pështira, porsi xhinde të dalë prej xhenetit, mbështillnin krevatin dhe më pushtonin nga të gjitha anët, shtriheshin me mua, fërkoheshin pas lëkurës sime, ushqeheshin me mua, si të isha loja dhe ushqimi i tyre i preferuar.</p>
Pjesën më të madhe të fëmijërisë e kujtoj si të kaluar gjithmonë zgjuar, prej frikës se mos, po të mbyllja sy e të flija, nuk do të zgjohesha më. Pothuajse çdo mëngjes, mamaja mundohej të më qetësonte se lëngu i kripur që më kishte njomur gjithë trupin gjatë natës ishte vetëm djersa ime, por unë e dija që në të vërtetë ai ishte sekrecioni që kishin lënë gjuhët kancerogjene që më kishin lëpirë gjatë gjithë natës, me qëllimin e vetëm për të më tretur dalëngadalë si një lëpirëse.</p>
Por një ditë të bukur… një natë të bukur më saktë, një natë të gjatë dimri, pa hënë e pa yje, me shi e vetëtima e shkreptima e bubullima, me qiellin që dukej se nga çasti në çast do të rrëzohej mbi tokë, ja që zbuloj dorën time të djathtë dhe makthet e mia marrin fund.</p>
Në fillim ishte shumë e bukur. Aq e bukur sa mezi më besohej të ishte e vërtetë. Dhe ishte lehtësuese. Të kapje kutitë e tmerrit me kapak, ti shkundje, ti shembje, ti bëje që të mos shfletoheshin më, të merrje banorët kancerogjenë, tu këpusje gjymtyrët një e nga një, tu shkulje gjuhën, sidomos gjuhën, pastaj t’u nxirrje kokërdhokët e syve vendit e, në fund, ti merrje me shqelma e ti lije pa shtëpi. Vetëm kështu ata do të shpërnguleshin dhe natën nuk kishin se si të vinin më tek krevati im.</p>
Kështu ndodhi.</p>
Sigurisht gjatë asaj periudhe babai im bëri çishte e mundur të mbronte universin kancerogjen të pluhurit dhe grimcave të tjera vdekjeprurëse. Në fillim mori të gjithë universin kancerogjen dhe e mbylli në dhomën e tij, pastaj e transferoi ne zyrën e tij të punës, pastaj ua shpërndau miqve të tij që e dinin se çishte ai univers kancerogjen, ngaqë kishin nga një të tillë në shtëpitë e tyre. Por dora ime e djathtë nuk ndaloi. Kutitë me kapak dhe me fletë që shfletoheshin vazhduan të mbetnin vetëm kuti me kapak. E që nuk shfletoheshin më.</p>
Një mëngjes, nuk e di përse, nuk e di se si, por babai hyri në dhomën time dhe pa gjithçka. Me klithi, më shau, më ra, më torturoi, më la pa ngrënë, më la pa pirë, më dëboi nga shtëpia dhe më thirri përsëri. Të nesërmen do më tregonte vendin, tha. Por të nesërmen nuk u zgjua dot më prej gjumit.</p>
Dora ime e djathtë e kishte mbytur gjatë natës.</p>
Atë ditë unë mbushja shtatë vjeç dhe njëkohësisht, mes meje dhe dorës së djathtë filloi lufta e vërtetë. Të rrimë shtrembër e të flasim drejt: mund edhe të më pëlqente se çfarë bënte me universin kancerogjen të pluhurit dhe miqve të tij, por si mund të pranoja atë që i bëri babait tim?</p>
Vendosa të mos e përdorja më dorën e djathtë. U mundova ta hiqja nga mendja, u mundova të merresha me diçka tjetër, me gjithçka tjetër që nuk kërkonte përdorimin e dorës së djathtë. Por keqardhja dhe ndjenja e fajit bëri që kutitë me kapak dhe me fletë që shfletoheshin ti shikoja ndryshe. Rrugës kur kaloja pranë ndonjë vitrine në të cilën ekspozohej ndonjë kuti e atillë, fillova ti shikoj me qetësi e të mos më dukeshin më aq të tmerrshme. Një ditë bleva një. Shkova në shtëpi dhe fillova ta shfletoj, i shkunda pluhurin dhe zbulova që pluhuri ishte thjesht pluhur dhe asgjë më shumë. Zbulova gjithashtu që edhe bakteret e tmerrshme qenë të padukshme dhe aspak të denja për t’u përfillur.</p>
Në të njëjtin çast e kuptova se nuk do ndaloja më, ndaj dhe gjëja e parë që bëra ishte ti lutesha mamasë të më blinte një librari. Mamaja ma bleu dhe e vendosi në dhomën time.</p>
I vetmi problem mbetej ajo që kërkonte përdorimin e dorës sime të djathtë. Tjetër gjë ishte përdorimi sporadik i dorës së majtë, tjetër gjë ishte përdorimi i përhershëm. Fillova kështu të praktikohesha më shumë. Jo vetëm atë, por çdo gjë të mundshme fillova ta bëja me dorën e majtë. Në fillim e kisha të vështirë, ashtu me një dorë, por me kalimin e kohës u mësova. Edhe dora e majtë u mësua. Tani ajo shkiste pothuaj njësoj si motra e saj dikur.</p>
Kaluan dy vite, kaluan katër. Dora e djathtë rrinte dhe shikonte. Herë pas herë trokiste gishtat mbi tavolinën e punës, ose bënte gishtat ti kërcisnin, por nuk ankohej. Shikonte dorën e majtë që nuk pushonte dhe rrinte. Dhe nuk ankohej. Të paktën këtë luks e kisha. Kush e di se çdo të kishte ndodhur sikur të kishim pasur gojë edhe tek duart!</p>
Kaloi edhe një vit tjetër.</p>
Pastaj, një mbrëmje, papritur e papandehur, m’u kujtua babai. Ndoshta ishte për shkak të përfundimit të librit tim të parë, ndoshta jo, nuk di ta them. Di vetëm që ndërsa qëndroja ulur në tavolinën time të punës, me dorën e majtë mbi tavolinë dhe të djathtën të ngjitur pas kofshës së djathtë, mu kujtuan përpjekjet e tij energjike për të mbrojtur librat e tij. Mu kujtuan sytë e skuqur dhe përpjekjet e tij për të mos lënë lotët të shpërthenin para meje dhe mamasë, atë natë që erdhi nga zyra dhe tha se edhe atë ditë kishte vazhduar të griste librat me duart e tij. Mu kujtua kur tha se po të vazhdonte kështu, do ti priste të dyja duart, vetëm e vetëm që të reshte së grisuri librat e vet. M’u kujtua, pastaj, mëngjesi i natës kur nuk u zgjua më prej gjumit. M’u kujtua se si unë e gdhiva atë natë, ngaqë e dija që ai nuk do të zgjohej.</p>
Atë çast vendosa që tia thosha të gjitha mamasë. E zgjova prej gjumit në mes të natës dhe me lot ndër sy i tregova gjithçka. Mamaja ime më dëgjoi me qetësi, pa më ndërprerë as edhe një çast të vetëm. E ulur në krevatin e saj, që prej vitesh nuk e ndante më me njeri, me gjunjët e përqafuara me njërin krah para gjoksit, e pashë të më dëgjonte me vëmendje, e pashë të mos shqiste as edhe një moment sytë prej meje, madje as kur zgjatej e ndizte cigaret radhë, njëra pas tjetrës e as kur hirin e tyre e shkundte mbi krevat. Pastaj, kur mbarova, mamaja ime qëndroi pa folur për disa sekonda të mira. Pastaj më tha që të shkoja e të flija se isha i lodhur.</p>
Kaq.</p>
As edhe një gjë më shumë. As edhe një koment tjetër. As edhe një psherëtimë të vetmuar, asnjë shikim të çuditshëm, apo ngritje vetulle si pikëpyetje. Asgjë prej gjëje. Unë thjesht duhej të shkoja në shtrat e të flija se isha i lodhur. Shumë pak më vonë, mbasi bëra çfarë më tha, e dëgjova të bënte një telefonatë.</p>
Tashmë isha shumë i madh për të mos e ditur se çfarë ishte fantazia. Aq më tepër që ajo ishte edhe përbërja kryesore e atyre që gatuaja me d
Per me shume artikuj te ngjashem vizitoni: http://tiranacalling.wordpress.com/?p=4903