Beck Record Club
</p>
Diçka qe qarkullon mbi kengetarin ne fjale është kjo rrokje : nuk është rock, nuk është pop, nuk është yiddish, nuk është indie, nuk është rap, nuk është country as folk, është thjesht Beck.</p>
Nder personalitet me interesante te shekullit te shkuar, lëviz hapat e para ndërsa nga Anglia vjen një tigull i çuditshem qe prodhojne ca tipa te çuditshem te Pablo Honey. Do jene këta dy muzikante qe do ndryshojne thelle muzikën moderne, pa marre asnjë merite.</p>
Ne gjithë këto vite Beck ka ecur ne rrugen e tij, rruge qe askush se ka kuptuar se ku te çon tamam, por dihet qe është shume e bukur. Gjithmonë besnik vetvetes, e gjithmonë i ndryshem, Beck habit ne çdo album.</p>
Ca ndodh sot? Ja, ndodh qe meqë studiot nuk kushtojnë me me miliona lek ora, gjithmone e me shume njerëz po futen ne to për te rregjistruar çfarë u kalon neper mendje. E Beck ne kete pike është profesionist. Para pak muajsh The Flaming Lips dolen me The dark side of the Moon, pra jo me këngë te rimarra por komplet një album i rimarre. Gjithmonë e me shume vitet e fundit po degjojme albume te tera. Ne fakt Beck e bën kete prej disa vitesh, e rezultati është The Record Club. Qe nuk është…ec e merr vesh se çfarë është! Sidoqoftë është mister Beck Hansen me disa miq e ça miqsh se, njerëz tip Devendra Banhart apo Wilco qe rregjistrojne një album nga fillimi deri ne fund, e fusin ne sitin e tyre një këngë te re jave për jave. Ideja nuk është aq shume te bëjnë cover por te zbaviten duke kënduar. Është pak a shume e rastësishme qe ka një telekamere qe fikson gjithçka. E janë qe janë, fillojne me albume te mëdhenj, nga ata qe kane shkruar historinë, por edhe me ata qe mund ti njohin te gjithe. Tip Songs of Leonard Cohen apo The Velvet Underground e Nico. Tani jane tek Skip Spence, ish Jefferson Airplane. Beck premton qe albumi tjetër do jete i Ace of Base. Ec e merre vesh kete çun te gjate amerikan, nëse thotë te verteten apo tallet.</p>
E meqë Beck njihet si një fare mbret Mida, ne kuptimin qe çdo gjë qe prek behet muzika, rezultatin do e shikoni vete ketu.</p>
Sipas tyre</p>
Record Club is an informal meeting of various musicians to record an album in a day. The album chosen to be reinterpreted is used as a framework. Nothing is rehearsed or arranged ahead of time. A track is put up here once a week. The songs are rough renditions, often first takes that document what happened over the course of a day as opposed to a polished rendering. There is no intention to ‘add to’ the original work or attempt to recreate the power of the original recording. Only to play music and document what happens.</p>
Record Club – The stranger song</p>
</p>
Nëse artikulli ju pëlqen ndajeni me miqtë tuaj në Facebook
</p>
Posted in Muzikë, Po ishte për të kuq mër robo... Tagged: beck, Devendra Banhart, Leonard Cohen, Nico, radiohead, record club, the dark side of the moon, the flaming lips, the velvet underground, wilco
Per me shume artikuj te ngjashem vizitoni: http://tiranacalling.wordpress.com/?p=3353
Diçka qe qarkullon mbi kengetarin ne fjale është kjo rrokje : nuk është rock, nuk është pop, nuk është yiddish, nuk është indie, nuk është rap, nuk është country as folk, është thjesht Beck.</p>
Nder personalitet me interesante te shekullit te shkuar, lëviz hapat e para ndërsa nga Anglia vjen një tigull i çuditshem qe prodhojne ca tipa te çuditshem te Pablo Honey. Do jene këta dy muzikante qe do ndryshojne thelle muzikën moderne, pa marre asnjë merite.</p>
Ne gjithë këto vite Beck ka ecur ne rrugen e tij, rruge qe askush se ka kuptuar se ku te çon tamam, por dihet qe është shume e bukur. Gjithmonë besnik vetvetes, e gjithmonë i ndryshem, Beck habit ne çdo album.</p>
Ca ndodh sot? Ja, ndodh qe meqë studiot nuk kushtojnë me me miliona lek ora, gjithmone e me shume njerëz po futen ne to për te rregjistruar çfarë u kalon neper mendje. E Beck ne kete pike është profesionist. Para pak muajsh The Flaming Lips dolen me The dark side of the Moon, pra jo me këngë te rimarra por komplet një album i rimarre. Gjithmonë e me shume vitet e fundit po degjojme albume te tera. Ne fakt Beck e bën kete prej disa vitesh, e rezultati është The Record Club. Qe nuk është…ec e merr vesh se çfarë është! Sidoqoftë është mister Beck Hansen me disa miq e ça miqsh se, njerëz tip Devendra Banhart apo Wilco qe rregjistrojne një album nga fillimi deri ne fund, e fusin ne sitin e tyre një këngë te re jave për jave. Ideja nuk është aq shume te bëjnë cover por te zbaviten duke kënduar. Është pak a shume e rastësishme qe ka një telekamere qe fikson gjithçka. E janë qe janë, fillojne me albume te mëdhenj, nga ata qe kane shkruar historinë, por edhe me ata qe mund ti njohin te gjithe. Tip Songs of Leonard Cohen apo The Velvet Underground e Nico. Tani jane tek Skip Spence, ish Jefferson Airplane. Beck premton qe albumi tjetër do jete i Ace of Base. Ec e merre vesh kete çun te gjate amerikan, nëse thotë te verteten apo tallet.</p>
E meqë Beck njihet si një fare mbret Mida, ne kuptimin qe çdo gjë qe prek behet muzika, rezultatin do e shikoni vete ketu.</p>
Sipas tyre</p>
Record Club is an informal meeting of various musicians to record an album in a day. The album chosen to be reinterpreted is used as a framework. Nothing is rehearsed or arranged ahead of time. A track is put up here once a week. The songs are rough renditions, often first takes that document what happened over the course of a day as opposed to a polished rendering. There is no intention to ‘add to’ the original work or attempt to recreate the power of the original recording. Only to play music and document what happens.</p>
Record Club – The stranger song</p>
</p>
Nëse artikulli ju pëlqen ndajeni me miqtë tuaj në Facebook
Posted in Muzikë, Po ishte për të kuq mër robo... Tagged: beck, Devendra Banhart, Leonard Cohen, Nico, radiohead, record club, the dark side of the moon, the flaming lips, the velvet underground, wilco
Per me shume artikuj te ngjashem vizitoni: http://tiranacalling.wordpress.com/?p=3353