Ëndërr jo-melodike
</p>
Nga Arbër Zaimi</p>
Nën re
është një vend ku një djalë shkon
e përhumbet kur gjithë të tjerët
janë kah flenë</p>
është një lumë
që rrjedh shpejt, dhe gurët rrokullisen përnën ujëra të tij
një lumë me dallgë, me vorbulla e ujëvara
që përmbys brigje, përmbyt fshatra</p>
një lumë të turbullt me ujin e ngrohtë
që vjen nga mali e sjell me vete trungje
shtëpi, pallate, antena televizive
kafshë, njerëz, kafshë dhe njerëz
e gjithë çi ka dalë para</p>
një lumë për ti dhënë kuptim
jetës së kënetshme, pa rrymë e pa dallgë
qytetit që të mbyt ngadalë nëpër gropa
të baltosjes</p>
është një këngë që dëgjon
një kitarë dhe një violinë
që bien kur të tjerët janë kah shkojnë</p>
është një këngë
për një port
mbushur me marinarë, ushtarë
lypës edhe kurva, njerëz të veshur plot sqimë,
piratë, prindër, fëmijë, aktorë të dështuar
babadimra barkmëdhenj me pelerina purpuri kinez
e me thasët bosh
përreth truma truma fëmijë e trumcakë</p>
është një këngë
për një pus
ku mbyllen sekrete lotësh e dashurish të pamundura
vajzash të vogla, fjongosh të kuqe
shishe të vogla parfumesh
për tia mbuluar kutërbimin
jetës së pluhurt, revoltës së vdekur
në qytetin e zhytur në sherbet sheqerzhuli
prej palëvizjes</p>
është një flakë
që ndizet kur errësira arrin tmerrin</p>
një dritë që në mes e pret terrin
dritë xixëllonjash, shkëndija e fundit e një zjarri të vjetër
shkëndija e parë e një flake të re
flakë që ndez mendje
diej, e shpirtra</p>
flakë që sngroh, por djeg, përcëllon dhe përgjithmonë
lind qytetin feniks që ska për të vdekur më
përbaltjes, inercisë edhe mpirjes</p>
përflaken
sytë e personazhit në fillimin e vjershës
që për vit të ri
i kërkon miqve si dhuratë
vetëm një lumë
një këngë
një flakë.</p>
Filed under: Lart & Poshtë, Letërsi Tagged: arber zaimi, poezi
Per me shume artikuj te ngjashem vizitoni: http://tiranacalling.wordpress.com/?p=4665
Nga Arbër Zaimi</p>
Nën re
është një vend ku një djalë shkon
e përhumbet kur gjithë të tjerët
janë kah flenë</p>
është një lumë
që rrjedh shpejt, dhe gurët rrokullisen përnën ujëra të tij
një lumë me dallgë, me vorbulla e ujëvara
që përmbys brigje, përmbyt fshatra</p>
një lumë të turbullt me ujin e ngrohtë
që vjen nga mali e sjell me vete trungje
shtëpi, pallate, antena televizive
kafshë, njerëz, kafshë dhe njerëz
e gjithë çi ka dalë para</p>
një lumë për ti dhënë kuptim
jetës së kënetshme, pa rrymë e pa dallgë
qytetit që të mbyt ngadalë nëpër gropa
të baltosjes</p>
është një këngë që dëgjon
një kitarë dhe një violinë
që bien kur të tjerët janë kah shkojnë</p>
është një këngë
për një port
mbushur me marinarë, ushtarë
lypës edhe kurva, njerëz të veshur plot sqimë,
piratë, prindër, fëmijë, aktorë të dështuar
babadimra barkmëdhenj me pelerina purpuri kinez
e me thasët bosh
përreth truma truma fëmijë e trumcakë</p>
është një këngë
për një pus
ku mbyllen sekrete lotësh e dashurish të pamundura
vajzash të vogla, fjongosh të kuqe
shishe të vogla parfumesh
për tia mbuluar kutërbimin
jetës së pluhurt, revoltës së vdekur
në qytetin e zhytur në sherbet sheqerzhuli
prej palëvizjes</p>
është një flakë
që ndizet kur errësira arrin tmerrin</p>
një dritë që në mes e pret terrin
dritë xixëllonjash, shkëndija e fundit e një zjarri të vjetër
shkëndija e parë e një flake të re
flakë që ndez mendje
diej, e shpirtra</p>
flakë që sngroh, por djeg, përcëllon dhe përgjithmonë
lind qytetin feniks që ska për të vdekur më
përbaltjes, inercisë edhe mpirjes</p>
përflaken
sytë e personazhit në fillimin e vjershës
që për vit të ri
i kërkon miqve si dhuratë
vetëm një lumë
një këngë
një flakë.</p>
Filed under: Lart & Poshtë, Letërsi Tagged: arber zaimi, poezi
Per me shume artikuj te ngjashem vizitoni: http://tiranacalling.wordpress.com/?p=4665