I preferuari i Obamave
Ka shpikur muzikën “rokxhaz” dhe performon në mënyrë dramatike dhe spektakolare</p>
Prej vitesh dëgjojmë “Nirvana”-t, kërcejmë me “The Knife”, i japim zë zemërimit me “The Killers” dhe adhurojmë “Rolling Stones”, por asnjëherë nuk kemi dëgjuar që muzikat e tyre të luhen në piano nga një njeri i vetëm. Eric Lewis, afro-amerikani 36-vjeçar, mban mbi shpinë një përvojë të gjatë muzikore dhe gjatë gjithë jetës e ka shoqëruar pasionin për muzikën klasike dhe xhaz. Para disa muajsh, Eric performoi me pianon e tij në Shtëpinë e Bardhë për çiftin presidencial Obama. Zonja e Parë i dha shenjë të fi llonte, duke i thënë: “Kill it!”.</p>
Ai i bie pianos, si të ishte një kitare. Ka shpikur një lloj muzike që quhet “rokx-haz”, por ka diçka që Presidenti Obama dhe të tjerët, të cilët ndodheshin atë natë në “East Room”, nuk e vunë re, ndërsa ne po. E pamë të performonte në këmbë, pa u ulur, me këmbën e djathtë të përthyer përpara dhe shpinën e shtrirë nga pas, si të ishte goditur nga një shigjetë. Për një orë, në studion e regjistrimit “Euphoria Productions” në Nju Jork, iu nënshtrua një sforcoje fizike të dhimbshme dhe dramatike, ndërkohë që fytyra e tij shfor-mohej, djersiste dhe gishtat lëviznin aq shpejt, sa që syri i njeriut nuk mund ti ndiqte. Pianisti nuk është as një gjeni, e as një i çmendur, as Mozarti i ri, e as John Coltrane apo Mick Jagger. Është Eric Lewis, madje Elew. Ka vendosur që do të performojë gjithmonë kështu, pa u ulur dhe me shpinën e kthyer nga pas, sepse asnjë pianist tjetër në botë nuk e bën: “E gjitha është çështje marketingu”. Në fund të nëntorit do të publikohet albumi i parë, me titull “Ninjazz”. “Kam bërë si reperi Jay-Z, i cili ka krijuar rrymën e tij muzikore”.</p>
Jay-Z është në vendin e parë në kla-sifi kimin e “Forbes 2009″ mes reperve më të pasur të botës. Edhe Eric Lewis është gjithashtu një djalë shumë ambicioz, por që nuk beson te talenti: “Ekziston vetëm pronësia e instrumentit dhe kuraja: të tregosh veten, të shprehesh, të rrezikosh të të kritikojnë, por edhe të kesh guxim ti japësh të drejtë autoritetit”.</p>
Që kur ishte fëmijë, Eric jetonte vetëm për xhazin. U rrit në “kryeqytetin e krimit”, Kadem, Nju Xhersi, në një familje katër breza muzikantë, në një shtëpi me katër piano. Pas koncerteve e ëma e çonte gjithmonë pas kuintave që të familjarizohej me “botën” që kishte zgjedhur për të, xhazin: “Ajo e dinte se një zezak, si muzikant klasik, nuk do të bënte kurrë përpara”. Në moshën 17-vjeçare Eric fitoi një bursë studimi në shkollën prestigjioze të muzikës në Manhatan. Sapo u diplomua, në vitin 1996, u thirr nga Wynton Marsalis, muzikanti i xhazit më i famshëm në botë, për tu bërë pjesëtar i grupit të tij dhe i Orkestrës së Qendrës Linkoln të Nju Jorkut, për dhjetë vjet. Ishte një rrugëtim i jashtëzakonshëm. Edhe pse kishte shumë vite përvojë, nuk po arrinte të firmoste një kontratë disk-ografike, madje as atëherë kur fitoi konkursin ndërkombëtar të xhazit. Si artist ka marrë edhe shumë kritika: “Më kanë quajtur të çmendur”. Gjithashtu Eric u është nënshtruar shumë kontrol-leve mjekësore sepse ndihej i depre-sionuar dhe kishte kriza paniku. “Kisha besim tek ata”. Nuk e dimë me saktësi se kujt i referohet konkretisht kur thotë “ata”: për Marsalis, kritikët, prindërit apo muzikantët e xhazit. Të sheh në sy dhe i shqipton ngadalë fjalët: “Kisha besim tek ata”.</p>
Mund të duket qesharake, por në vitin 2005 Eric u nda nga Marsalis dhe zbuloi për herë të parë në moshën 30-vjeçare ikonat e muzikës si Cobain, “Rolling Stones” dhe muzikën rok. “Zbulova këngë që flasin për dëshirën për tu lidhur me të tjerët dhe duke i dëgjuar me vëmendje kuptoj se çfarë ka dashur të thotë Deepak Chopra, autori i bestsellerit “Creating afflu-ence”, “Bibla” tjetër e Amerikës, kur shpjegon një prej shtatë rregullave të suksesit, që është ai i “të dhënit”. Paratë janë vërtet simbol i energjisë jetësore, ajo energji të cilën e përdorim si rezultat i një shërbimi që kryejmë në univers”. Shërbimi që kryen Elew është jashtëzakonisht bujar. Jep të gjithë veten dhe përdor gjuhën tonë, shfleton faqet e “Diary of Jane”, luan në piano këngët e “Nirvana”-ve “Smells like Teen Spirit”, “Mr. Brightside” të “The Killers”, “Heartbeats” të “The Knife” dhe “Paint it black” të Rolling Stones. Duke përdorur këngë të cilat i njohim përmendësh na bën ta dashurojmë pianon dhe të hyjmë në botën tjetër, në atë botë ku “Zot” është vetëm ai.</p>
Kur e pyesin se a ka ende vlerë opin-ioni që Marsalis kishte dhënë për të, kur e kishte dëgjuar për herë të parë në moshën 13-vjeçare të luante në piano, ai përgjigjet: “Është qesharak dhe serioz në të njëjtën kohë”. Pastaj përgjigjet me një pyetje: “50 Cent a është kështu?”. Pastaj shton: “E vetmja gjë për të cilën ia vlen të pyesësh është: a pëlqehet muzika ime?”. Eric pyet sikur të ishte duke i kërkuar mendim ndonjë reperi të “hip hop”-it. Është vërtet një artist i veçantë, por nuk ka një CD të tijën, nuk ka vënë kurrë në shitje një këngë në “Itunes”, performon nëpër klubet e Manhatanit dhe “Club HR-57″ në Uashington. Fatmirësisht ka arritur të hyjë në Shtëpinë e Bardhë dhe të bëjë për vete Hollivudin, mbretëreshën e mediave amerikane Oprah Winfrey dhe stilisten Donna Karan; ka performuar në “Grammy Awards” dhe në evenimentin prestigjioz amerikan T.E.D. (Technology, Entertainment, Design). Nuk ka rëndësi nëse Elew do të shesë ose jo mijëra disqe. Qëllimi i tij është të arrijë të pëlqehet nga të rinjtë, ashtu siç është 50 Cent.(Shqip)</p>
Ky artikull eshte marre nga: http://www.albaniasite.net/?p=24728. Per me shume artikuj te ngjashem vizitoni: http://www.albaniasite.net/?p=24728
Ka shpikur muzikën “rokxhaz” dhe performon në mënyrë dramatike dhe spektakolare</p>
Prej vitesh dëgjojmë “Nirvana”-t, kërcejmë me “The Knife”, i japim zë zemërimit me “The Killers” dhe adhurojmë “Rolling Stones”, por asnjëherë nuk kemi dëgjuar që muzikat e tyre të luhen në piano nga një njeri i vetëm. Eric Lewis, afro-amerikani 36-vjeçar, mban mbi shpinë një përvojë të gjatë muzikore dhe gjatë gjithë jetës e ka shoqëruar pasionin për muzikën klasike dhe xhaz. Para disa muajsh, Eric performoi me pianon e tij në Shtëpinë e Bardhë për çiftin presidencial Obama. Zonja e Parë i dha shenjë të fi llonte, duke i thënë: “Kill it!”.</p>
Ai i bie pianos, si të ishte një kitare. Ka shpikur një lloj muzike që quhet “rokx-haz”, por ka diçka që Presidenti Obama dhe të tjerët, të cilët ndodheshin atë natë në “East Room”, nuk e vunë re, ndërsa ne po. E pamë të performonte në këmbë, pa u ulur, me këmbën e djathtë të përthyer përpara dhe shpinën e shtrirë nga pas, si të ishte goditur nga një shigjetë. Për një orë, në studion e regjistrimit “Euphoria Productions” në Nju Jork, iu nënshtrua një sforcoje fizike të dhimbshme dhe dramatike, ndërkohë që fytyra e tij shfor-mohej, djersiste dhe gishtat lëviznin aq shpejt, sa që syri i njeriut nuk mund ti ndiqte. Pianisti nuk është as një gjeni, e as një i çmendur, as Mozarti i ri, e as John Coltrane apo Mick Jagger. Është Eric Lewis, madje Elew. Ka vendosur që do të performojë gjithmonë kështu, pa u ulur dhe me shpinën e kthyer nga pas, sepse asnjë pianist tjetër në botë nuk e bën: “E gjitha është çështje marketingu”. Në fund të nëntorit do të publikohet albumi i parë, me titull “Ninjazz”. “Kam bërë si reperi Jay-Z, i cili ka krijuar rrymën e tij muzikore”.</p>
Jay-Z është në vendin e parë në kla-sifi kimin e “Forbes 2009″ mes reperve më të pasur të botës. Edhe Eric Lewis është gjithashtu një djalë shumë ambicioz, por që nuk beson te talenti: “Ekziston vetëm pronësia e instrumentit dhe kuraja: të tregosh veten, të shprehesh, të rrezikosh të të kritikojnë, por edhe të kesh guxim ti japësh të drejtë autoritetit”.</p>
Që kur ishte fëmijë, Eric jetonte vetëm për xhazin. U rrit në “kryeqytetin e krimit”, Kadem, Nju Xhersi, në një familje katër breza muzikantë, në një shtëpi me katër piano. Pas koncerteve e ëma e çonte gjithmonë pas kuintave që të familjarizohej me “botën” që kishte zgjedhur për të, xhazin: “Ajo e dinte se një zezak, si muzikant klasik, nuk do të bënte kurrë përpara”. Në moshën 17-vjeçare Eric fitoi një bursë studimi në shkollën prestigjioze të muzikës në Manhatan. Sapo u diplomua, në vitin 1996, u thirr nga Wynton Marsalis, muzikanti i xhazit më i famshëm në botë, për tu bërë pjesëtar i grupit të tij dhe i Orkestrës së Qendrës Linkoln të Nju Jorkut, për dhjetë vjet. Ishte një rrugëtim i jashtëzakonshëm. Edhe pse kishte shumë vite përvojë, nuk po arrinte të firmoste një kontratë disk-ografike, madje as atëherë kur fitoi konkursin ndërkombëtar të xhazit. Si artist ka marrë edhe shumë kritika: “Më kanë quajtur të çmendur”. Gjithashtu Eric u është nënshtruar shumë kontrol-leve mjekësore sepse ndihej i depre-sionuar dhe kishte kriza paniku. “Kisha besim tek ata”. Nuk e dimë me saktësi se kujt i referohet konkretisht kur thotë “ata”: për Marsalis, kritikët, prindërit apo muzikantët e xhazit. Të sheh në sy dhe i shqipton ngadalë fjalët: “Kisha besim tek ata”.</p>
Mund të duket qesharake, por në vitin 2005 Eric u nda nga Marsalis dhe zbuloi për herë të parë në moshën 30-vjeçare ikonat e muzikës si Cobain, “Rolling Stones” dhe muzikën rok. “Zbulova këngë që flasin për dëshirën për tu lidhur me të tjerët dhe duke i dëgjuar me vëmendje kuptoj se çfarë ka dashur të thotë Deepak Chopra, autori i bestsellerit “Creating afflu-ence”, “Bibla” tjetër e Amerikës, kur shpjegon një prej shtatë rregullave të suksesit, që është ai i “të dhënit”. Paratë janë vërtet simbol i energjisë jetësore, ajo energji të cilën e përdorim si rezultat i një shërbimi që kryejmë në univers”. Shërbimi që kryen Elew është jashtëzakonisht bujar. Jep të gjithë veten dhe përdor gjuhën tonë, shfleton faqet e “Diary of Jane”, luan në piano këngët e “Nirvana”-ve “Smells like Teen Spirit”, “Mr. Brightside” të “The Killers”, “Heartbeats” të “The Knife” dhe “Paint it black” të Rolling Stones. Duke përdorur këngë të cilat i njohim përmendësh na bën ta dashurojmë pianon dhe të hyjmë në botën tjetër, në atë botë ku “Zot” është vetëm ai.</p>
Kur e pyesin se a ka ende vlerë opin-ioni që Marsalis kishte dhënë për të, kur e kishte dëgjuar për herë të parë në moshën 13-vjeçare të luante në piano, ai përgjigjet: “Është qesharak dhe serioz në të njëjtën kohë”. Pastaj përgjigjet me një pyetje: “50 Cent a është kështu?”. Pastaj shton: “E vetmja gjë për të cilën ia vlen të pyesësh është: a pëlqehet muzika ime?”. Eric pyet sikur të ishte duke i kërkuar mendim ndonjë reperi të “hip hop”-it. Është vërtet një artist i veçantë, por nuk ka një CD të tijën, nuk ka vënë kurrë në shitje një këngë në “Itunes”, performon nëpër klubet e Manhatanit dhe “Club HR-57″ në Uashington. Fatmirësisht ka arritur të hyjë në Shtëpinë e Bardhë dhe të bëjë për vete Hollivudin, mbretëreshën e mediave amerikane Oprah Winfrey dhe stilisten Donna Karan; ka performuar në “Grammy Awards” dhe në evenimentin prestigjioz amerikan T.E.D. (Technology, Entertainment, Design). Nuk ka rëndësi nëse Elew do të shesë ose jo mijëra disqe. Qëllimi i tij është të arrijë të pëlqehet nga të rinjtë, ashtu siç është 50 Cent.(Shqip)</p>
Ky artikull eshte marre nga: http://www.albaniasite.net/?p=24728. Per me shume artikuj te ngjashem vizitoni: http://www.albaniasite.net/?p=24728