Deti, pikat ku ka humbur Shqipëria
Historiani dhe politikani i njohur analizon debatet dhe paktin për ndarjen e detit mes Shqipërisë dhe Greqisë</p>
Deti është shitur dhe përgjegjësit e këtij krimi kushtetues duhet të dalin përpara gjyqit. Pas një batice të fuqishme të opinionit publik, që mori përpara negociatorët karagjozë dhe manipulatorët e tyre politikë, këta janë bindur se ka ardhur koha e zbaticës dhe si shkëmbi i Barketës aty në mes të Kanalit të Korfuzit, kanë ngritur kokën dhe kanë trashur zërin.</p>
Ka dy ditë që specialistët e vonuar të qeverisë kanë pushtuar televizionet e manipuluara prej saj, për të hedhur poshtë argumentet e specialistëve të pavarur dhe për të na treguar se pala greke na paska marë me të drejtë hapësirën tonë ujore. Pak iu hyn në qese, që me këtë maskaradë, ata e kanë katandisur veten të bëhen figura e mjerë e avokatit të kauzës së huaj.</p>
Edhe pse të ndërgjegjshëm për kufizimet tona, me kujdesin e duhur, po tentojmë edhe ne të shkelim në rrugën e hequr nga i respektuari Kol. Myslim Pashajt, e ta tregojmë me gisht atë që na duket se është corpus reati i këtij pazari tjetër të ndyrë e antikombëtar. E kemi fjalën pikërisht për shkëmbin Barketa, rasti i të cilit na tërhoqi vëmendjen qysh në muajin prill, kur filluan të qarkullojnë zërat e parë për marrëveshjen misterioze.</p>
Sepse në rastin e Barketës është fare evident devijimi nga vija ndarëse reale e kufirit, në dëm të territorit ujor të Shqipërisë. Në rastin e këtij shkëmbi vetmitar kemi të bëjmë qartazi me një rindarje të vijës detare në kundërshtim flagrant me Konventën e Montego Bay të vitit 1982, që përbën edhe referencën ligjore, mbi të cilën u realizua marrëveshja Basha-Bakojanis.</p>
Siç dihet, vendimi i Konferencës së Ambasadorëve e vitit 1913, i rikonfirmuar nga Protokolli i Firences 1926, jepte një indikacion të karakterit parimor mbi drejtimin që do të ndiqte vija kufitare që do të ndante ujrat shqiptare nga ato greke në Kanalin e ngushtë të Korfuzit.</p>
Kjo vijë duhet të ndiqte mesin e këtij kanali, duke qenë në çdo pikë të vet e barazlarguar nga brigjet respektivë. Mbi këtë bazë, qoftë Greqia e qoftë Shqipëria, përcaktuan në mënyrë të pavarur vijën e kufirit ujor në këtë zonë nevralgjike, vijë që në thelb ishte e njëjtë dhe që u njoh dhe u respektua “ex silentio” nga të dyja palët deri në ditët tona.</p>
Kjo ndarje, e vetmja që mund të aplikohet në një rrip deti aq të ngushtë, e vendoste shkëmbin Barketa pothuaj në mes, disa metra në të majtë të saj dhe në detin territorial grek. Barketën e ndajnë diçka më shumë se 1900 m nga pika më e afërt e bregdetit të Korfuzit, dhe rreth 2000 m nga pika më e afërt e bregdetit shqiptar (Kakome). Gjithsesi, ky shkëmb nuk u llogarit asnjëherë si element ndikues në heqjen e vijës ndarëse.</p>
Por, me ndarjen e re, për të cilën kanë rënë në ujdi negociatorët tanë gazmorë, shkëmbi Barketa është marë si pika ekstreme e territorit grek, nga e cila është llogaritur mesorja që ndan ujrat territoriale shqiptare nga ato greke në këtë gjërësi gjeografike.</p>
Kundër Admirali ynë i porsagraduar, z. Gerveni, është djersitur shumë këto ditë të provojë se Konventa e OKB-së e 1982 (Montego Bay), “për fatin tonë të keq” u njeh edhe shkëmbinjve të izoluar mbiujorë statusin e pikë-nisjes nga ku fillon llogaritja e detit territorial.</p>
Në fakt, paragrafi 13 i kësaj Konvente, thotë se një shkëmb ujor, qoftë edhe kur shfaqet mbi sipërfaqen e detit në kohën e zbaticës dhe që ndodhet larg tokës (ishullit)-mëmë jo më larg se gjërësia e detit territorial (nga 12 në 6 milje), mund të shërbejë si pikënisje për të matur gjërësinë e detit territorial.</p>
Kujdes! Teksti i Konventës, në të gjitha gjuhët e botës, i mëshon fjalës mund (angl.: may be used; frengj.: peut être prise; ital.: può essere usata). Nuk e dimë se si është dhënë në versionin shqip të Konventës, që mban nën sqetull K/Admiral Gerveni, kjo shprehje emblematike.</p>
Fakti është, që në paragrafin në fjalë nuk gjen përdorim fjala jomëdyshëse duhet, por fjala mëdyshëse mund. Sepse ligjbërësi ndërkombëtar, kur ka hedhur në letër këtë paragraf, ka pasur parasysh se “shkëmbinjtë vetmitarë” si Barketa në fjalë, mund të qëllojnë në sipërfaqen e pafund të Oqeanit, por mund të qëllojnë edhe në një sipërfaqe të limituar ujore, si të një filxhani kafeje, siç është rasti i Barketës sonë në Kanalin e Korfuzit.</p>
Dhe kuptohet, nëse bëhet fjalë për një shkëmb pranë brigjeve të Kinës, të cilin e ndajnë qindra e mijra milje detare nga bregu më i afërt i Japonisë, ky shkëmb sigurisht mund të shërbejë si pikënisje për të matur detin territorial me Japoninë.</p>
Po, sepse në atë vend ka shumë det, ka aq det sa që të mund të kënaqen që të gjithë: kinezët, japonezët madje edhe peshqit. Në të kundërtën, Barketa e anëve tona ndan një det “qesharak”, që është i gjerë vetëm 1900 metra në drejtim të Korfuzit e rrotull 2000 metra në drejtim të Shqipërisë. Këtu ka aq pak det, saqë nuk mbetet për të ndarë as “det territorial”, as “zonë të bashkëngjitur”, as “zonë ekskluzive ekonomike” dhe as “platformë kontinentale”.</p>
Ashtu si në vitin e largët 1913, këtu vlen vetëm rregulli i vjetër i vijës ndarëse të barazlarguar nga çdo pikë e bregdeteve respektive. Pra, nëse neni 13 i Konventës parashikon që një shkëmb ujor mund të shërbejë, por edhe nuk mund të shërbejë si pikënisje për matjen e territorit detar, shkëmbi Barketa i përket rastit të dytë të parashikuar nga Konventa e OKB-së, d.m.th. rastit kur një shkëmb i tillë nuk mund të shërbejë për një qëllim të tillë.</p>
Ky detaj semantik i Nenit 13, ekstremisht i rëndësishëm, mund të neglizhohet vetëm nga ai që dëshiron me ndërgjegje ta neglizhojë. E pra, në interpretimin e teksteve të tillë juridikë është e domosdoshme edhe akribia e filologut.</p>
Por do të ishte vërtet luks që në ekipin negociator shqiptar të kishte edhe filologë e tekstologë, në një kohë kur aty nuk ka pasur të përfshirë as specialistë të mirëfilltë të së drejtës ndërkombëtare, as specialistë të së drejtës së detit, as specialistë të naftës, të peshkut, të faunës e florës submarine, as specialistë të ambientit, as gjeologë, as…as…Ka patur vetëm Gërvenë, që kundrejt vënies së papërgjegjshme të një firme, u ishte premtuar fluturimi pindarik në poste e detyra të pashpresuara.</p>
Nga një “pelivanllëk” i tillë, d.m.th. nga vendosja e kompasit jo në bregun e Korfuzit, siç e parashikon në këtë rast Konventa, por në shkëmbin Barketa, ato 2000 metra det që i përkasin Shqipërisë, si në bazë të vendimit të Konferencës së Ambasadorëve, në 1913, ashtu edhe në bazë të Ligjit të Detit të OKB-së në 1982, tani do të ndahen përgjysëm dhe Greqia do ta vendosë kufirin e saj detar vetëm 1000 metra larg bregut më të afërt të Kakomesë.</p>
Për rrjedhojë, paskëtaj në anën shqiptare do të kemi vetëm një rryp deti të papërdorshëm e të ndaluar për anijet, për sipërmarrjet ekonomike e turistike, të ndaluar edhe për vetë flotën tonë luftarake, që tashmë duhet ta fshijnë këtë sipërfaqe deti nga projektet e saj të lundrimit për qëllim kontrolli, monitorimi, manovre apo për ndërhyrje emergjence.</p>
Sepse do të ishte aventurë, veçanërisht natën, të lundroje në një gjërësi detare prej vetëm 1000 metrash, në kushtet e një bregdeti të thyer e plot shkëmbinj nënujorë e të mungesës së sinjalistikës.</p>
Duke qenë me ndërgjegje të pistë, K/Admiral Gërveni dhe ustallarët e tij politikë nuk guxojnë të bëjnë të njohur hartën që rezulton pas hedhjes së koordinatave, për të cilat u bë ujdia me palën greke.</p>
Nuk guxojnë, sepse e dinë mirë që shqiptarët do të tronditeshin kur të shihnin të hedhur në hartë një vijë të re ndarëse të kufirit shqiptaro-grek, që i është afruar aq shumë brigjeve të Rivierës sonë, saqë duket sikur bëhet njësh me vijën bregdetare.</p>
Vetëdija e mungesës së profesionalizmit na ndalon të ndalemi në rastet e tjera të kontestuara të ndarjes së ujrave territoriale me Greqinë sipas marrëveshjes Basha-Bakojanis, siç është ajo e pikës 150, ku pas çdo gjase rindarja e ujrave territoriale e ka nxjerrë Greqinë mbi Kanalin e Otrantos.</p>
Por, nuk do ndonjë përgatitje profesionale të konstatosh se me neglizhencat e paaftësinë e tyre, negociatorët shqiptarë e kanë rënduar së tepërmi bilancin në disfavor të palës sonë. Kol.</p>
Pashaj ka bërë të ditur tashmë, se në prag të fillimit të negociatave me Italinë për ndarjen e ujrave territoriale, në bazë të Konventës së Montego Bay, në 1984, qeveria e atëhershme përcaktoi me ligj vijat përmbyllëse të gjireve të bregdetit Adriatik, nga Shëngjini në Karaburun, si dhe hapësirat e brendshme ujore, në mënyrë që t’i përjashtonte ato nga përllogaritja e koordinatave.</p>
Futja e befasishme në axhendën e marrëdhënieve me Greqinë e marrëveshjes për ndarjen e detit, të paktën duhet ta kishte shtyrë qeverinë shqiptare që të shpallte me ligj vijat përmbyllëse edhe të gjireve në Detin Jon.</p>
Duke marë rolin e padenjë të avokatit të palës tjetër e duke harruar përgjegjësinë e tyre ndaj vendit, me të cilin janë të lidhur edhe me betim ushtarak, negociatorët tanë gazmorë e shpura e suflerëve të tyre politikë, janë rrekur të vërtetojnë këto ditë se gjiri i Sarandës përfshin vetëm hapësirën e vogël ujore midis kepit të Dentës dhe kepit të Paladhës.</p>
Dhe për një gjë të tillë, nuk hezitojnë t’i referohen deri edhe aq shumë të anatemuarit “Fjalor Enciklopedik” i botuar në vitin 1986 nga Akademia “komuniste” e Shkencave! Por, ndërkohë, Kol. Pashaj flet për një gji tjetër, natyror e historik, që lakohet midis kepit të Qefalit dhe kepit të Shëngjergjit dhe që përfshin në të edhe gjirin stricto sensu të Sarandës.</p>
Neni 7, pika 5 e Konventës së OKB-së, përveç përmbushjes së kushteve gjeo-morfologjike, konsideron si gji, që për efekt të ndarjes së kufirit ujor mund të bashkohet në dy pikat hyrëse të tij me vijë përmbyllëse edhe ato gjire, ku janë të evidentuara “interesa të rëndësishme ekonomike”.</p>
Akoma më tej, Neni 10, pika 6, shton se parimi i heqjes së vijave përmbyllëse zbatohet edhe në të ashtuquajturit “gjire historikë”. E pra, a është gjiri i Sarandës amplo sensu (prej kepit të Qefalit në kepin e Shëngjergjit) një gji me rëndësi të provuar ekonomike dhe, akoma më shumë, një gji historik?</p>
Sigurisht, po të pyeste historianët e studjuesit e artit e të kulturës, K/Admiral Gërveni do të kishte mësuar se në këtë gji të papërsëritshëm janë mbishtresëzuar qytetërimi pellazg, ai ilir, qytetërimi grek, ai romak, qytetërimi hebraik, ai bizantin, venecian e otoman.</p>
Shëmbuj të gjallë të tyre janë muret, kështjella, teatri, bazilikat, monumentet e statujat ilire, greke, romake, bizantine e veneciane në Butrint e përgjatë gjithë gjirit, sinagoga hebraike mbresëlënëse në qendër të Sarandës, manastiri i 40 shënjtorëve, ai i shën Kollit në Mesopotam, qyteti i lashtë i Finiqit, ai mesjetar i Kamenicës.</p>
Me këtë gji janë të lidhura mite e histori të të gjitha kohrave, që nga miti i Eneas që u nis prej këtu drejt brigjeve të Italisë, ai i shënjtorëve si shën Terini nga Butrinti apo shën Nifoni nga Lukova, miti i pseudo-mesiave hebraike, si ai i Sabatta Zevit, apo i mistikëve të mëdhenj të urdhërit bektashi. Brigjet e këtij gjiri kanë parë ngjarje të mëdha, që nga zbarkimet e normanëve e të kryqtarëve të Evropës, në shek. XI, në kryengritjet anti-osmane të shek. XVI-XVII.</p>
Gjiri i Sarandës ka qenë vendi, ku janë realizuar kontaktet e shqiptarëve me botën perëndimore, me Venedikun e me Mbretërinë e Napolit, vendi ku në vitet 1800 Ali Pashë Tepelena kurdiste aleancat e tij me francezët e me anglezët e Korfuzit. Këtu janë zhvilluar beteja të paharrueshme, si ajo e kalasë së Lëkursit në 1878, apo ngjarje të dhimbshme, si eksodi i çamëve në vitin 1945, apo incidenti fatkeq i vitit 1946.</p>
Ky gji, pra, është një pjesë e qënësishme e historisë e kulturës së këtij vendi dhe i krejt pellgut të Mesdheut, dhe është i njohur si i tillë edhe nga të huajt, që më shumë se ne shqiptarët kanë shkruar për rolin dhe historinë e tij. Edhe sot këto vende frekuentohen nga studjues, arkeologë e turistë të huaj. Edhe sot në teatrin e Butrintit zhvillohet, ashtu si në vitin 1936, Takimi i përvitshëm i Teatrit Mesdhetar.</p>
Për të përfunduar, problemi nuk rezulton të jetë nëse është apo nuk është gjiri i Sarandës një gji historik, por nëse ka në këtë rajon ndonjë gji më historik nga ç’është gjiri i Sarandës.</p>
E pra, kompasi trà-là-là i negociatorëve tanë i ka hequr Shqipërisë një hapësirë të madhe ujore, të barabartë me atë që përfshin gjiri historik në fjalë. Dhe kështu enigma nuk është më enigmë.</p>
Dhe ne nuk na mbetet tjetër, veç të formulojmë përsetë e fundit: a thua u pranua kjo marrëveshje për të mos i dhënë rast Greqisë të vendosë veton kundër hyrjes së Shqipërisë në NATO? A thua u cenua ajo në këmbim të një vizite “elektorale” në Tiranë të kryeministrit Karamanlis?</p>
Apo më thjesht e më “rozë”: a thua deti ynë territorial iu dhurua Greqisë në këmbim të mirësisë së zonjës Bakojani, e cila ia lejoi zotit Basha që t’i ngjeshë buzët e tij të bëshme në faqet po aq të bëshme të saj? Apo, siç thotë i bindur z. Ngjela, ngaqë si në shumë raste të tjera, politikanët shqiptarë edhe kësaj radhe, kanë marë para? Kjo është çështja.</p>
Protesta e G99: Shqipëria nuk falet</p>
G99 e mbështetur nga disa organizata rinore protestoi sot para Parlamentit të Shqipërisë kundër ratifikimit të marrëveshjes “Për ujërat territorialë me Greqinë”. Aktivistë të G99 mbanin parrulla, ku shkruhej: “Jo marrëveshjes me Greqinë”, “S’mund të jemi patriotë part-time”, “Shqipëria nuk falet”, “Ujërat e Shqipërisë nuk janë pronë e qeverisë”, etj.</p>
Gjatë kësaj proteste dy aktivistë të G99, të cilët mbanin në fytyrë maska me imazhin e Sali Berishës dhe të Ilir Metës prenë bashkarisht një torte, si tortat martesore, ku ishte dizenjuar harta e Shqipërisë me ujërat territorialë që në bazë të marrëveshjes i falen Greqisë, për të ironizuar kështu, pikërisht, këtë marrëveshje.</p>
Kreu i G99, Erion Veliaj, u shpreh se kjo do të jetë vetëm nisma e parë në kuadër të protestave që kjo forcë politike do të organizojë për të kundërshtuar ratifikimin e marrëveshjes. “Shtyrja e këitj ratifikimi, nuk është asgjë tjetër veçse shtyrja e kësaj tradhtie”, tha Veliaj, sipas të cilit “nuk është jashtë mode sot të jesh patriot”.</p>
Ai u kërkoi të gjithë qytetarëve që të bëjnë detyrën e tyre: të marrin në telefon deputetët e zonës ku jetojnë, apo dhe vetë zyrën e Kryeministrit dhe të zëvendësit të tij, Meta, që deri dje e kundërshtonte, ndërsa sot e mbron këtë tradhti dhe t’u kërkojnë llogari e gjithashtu t’u kërkojnë që marrëveshja të mos ratifikohet.</p>
Në këtë protestë, Organ Hasanbegaj, një aktivist tashmë i njohur për çështjet kombëtare i ftoi qytetarët që të ngrenë zërin për këtë padrejtësi, pasi sipas tij “nuk mund të jemi patriotë vetëm nëpër kafene”.</p>
Humori i zi në internet</p>
Sarkazma e emigrantit: “Integrimi copa-copa i Berishës”</p>
“Dhënia e detit Greqisë është pjesë e planit për integrimin e Shqipërisë në Evropë. Strategjia e re quhet “Strategjia e Integrimit copa-copa” Meqenëse Greqia është në BE, kjo do të thotë që automatikisht 365 km katror det i Shqipërisë bëhet pjesë e Bashkimit Evropian.</p>
Me këtë ritëm do të bëhet realitet edhe premtimi i qeverisë Berisha që do të futemi në BE në këtë mandat qeverisës dhe që do të hiqen vizat për sqiptarët.
Plani tërësor mbahet hë për hë sekret, por burime të brendshme flasin për dhënie të Korçës dhe Gjirokastrës, Greqisë, Vlorës ,Durrësit, Tiranës, Shkodrës dhe Lezhës, Italisëetj.</p>
Hë për hë nuk ka të dhëna se kujt nga vendet e BE-së i kalojnë zona të tilla si: Skrapari, Policani, Gramshi, Peqini, Rrogozhina etj. Por meqënëse Shqiperia e ka edhe një princ, me këto zona mund të formohet Principata e Rrogozhinës, e cila nën flamurin dhe parrullën “Dum Baben!? mund të futet në BE bashkë me Turqinë”.(Shekulli)</p>
Ky artikull eshte marre nga: http://www.albaniasite.net/?p=24589. Per me shume artikuj te ngjashem vizitoni: http://www.albaniasite.net/?p=24589
Historiani dhe politikani i njohur analizon debatet dhe paktin për ndarjen e detit mes Shqipërisë dhe Greqisë</p>
Deti është shitur dhe përgjegjësit e këtij krimi kushtetues duhet të dalin përpara gjyqit. Pas një batice të fuqishme të opinionit publik, që mori përpara negociatorët karagjozë dhe manipulatorët e tyre politikë, këta janë bindur se ka ardhur koha e zbaticës dhe si shkëmbi i Barketës aty në mes të Kanalit të Korfuzit, kanë ngritur kokën dhe kanë trashur zërin.</p>
Ka dy ditë që specialistët e vonuar të qeverisë kanë pushtuar televizionet e manipuluara prej saj, për të hedhur poshtë argumentet e specialistëve të pavarur dhe për të na treguar se pala greke na paska marë me të drejtë hapësirën tonë ujore. Pak iu hyn në qese, që me këtë maskaradë, ata e kanë katandisur veten të bëhen figura e mjerë e avokatit të kauzës së huaj.</p>
Edhe pse të ndërgjegjshëm për kufizimet tona, me kujdesin e duhur, po tentojmë edhe ne të shkelim në rrugën e hequr nga i respektuari Kol. Myslim Pashajt, e ta tregojmë me gisht atë që na duket se është corpus reati i këtij pazari tjetër të ndyrë e antikombëtar. E kemi fjalën pikërisht për shkëmbin Barketa, rasti i të cilit na tërhoqi vëmendjen qysh në muajin prill, kur filluan të qarkullojnë zërat e parë për marrëveshjen misterioze.</p>
Sepse në rastin e Barketës është fare evident devijimi nga vija ndarëse reale e kufirit, në dëm të territorit ujor të Shqipërisë. Në rastin e këtij shkëmbi vetmitar kemi të bëjmë qartazi me një rindarje të vijës detare në kundërshtim flagrant me Konventën e Montego Bay të vitit 1982, që përbën edhe referencën ligjore, mbi të cilën u realizua marrëveshja Basha-Bakojanis.</p>
Siç dihet, vendimi i Konferencës së Ambasadorëve e vitit 1913, i rikonfirmuar nga Protokolli i Firences 1926, jepte një indikacion të karakterit parimor mbi drejtimin që do të ndiqte vija kufitare që do të ndante ujrat shqiptare nga ato greke në Kanalin e ngushtë të Korfuzit.</p>
Kjo vijë duhet të ndiqte mesin e këtij kanali, duke qenë në çdo pikë të vet e barazlarguar nga brigjet respektivë. Mbi këtë bazë, qoftë Greqia e qoftë Shqipëria, përcaktuan në mënyrë të pavarur vijën e kufirit ujor në këtë zonë nevralgjike, vijë që në thelb ishte e njëjtë dhe që u njoh dhe u respektua “ex silentio” nga të dyja palët deri në ditët tona.</p>
Kjo ndarje, e vetmja që mund të aplikohet në një rrip deti aq të ngushtë, e vendoste shkëmbin Barketa pothuaj në mes, disa metra në të majtë të saj dhe në detin territorial grek. Barketën e ndajnë diçka më shumë se 1900 m nga pika më e afërt e bregdetit të Korfuzit, dhe rreth 2000 m nga pika më e afërt e bregdetit shqiptar (Kakome). Gjithsesi, ky shkëmb nuk u llogarit asnjëherë si element ndikues në heqjen e vijës ndarëse.</p>
Por, me ndarjen e re, për të cilën kanë rënë në ujdi negociatorët tanë gazmorë, shkëmbi Barketa është marë si pika ekstreme e territorit grek, nga e cila është llogaritur mesorja që ndan ujrat territoriale shqiptare nga ato greke në këtë gjërësi gjeografike.</p>
Kundër Admirali ynë i porsagraduar, z. Gerveni, është djersitur shumë këto ditë të provojë se Konventa e OKB-së e 1982 (Montego Bay), “për fatin tonë të keq” u njeh edhe shkëmbinjve të izoluar mbiujorë statusin e pikë-nisjes nga ku fillon llogaritja e detit territorial.</p>
Në fakt, paragrafi 13 i kësaj Konvente, thotë se një shkëmb ujor, qoftë edhe kur shfaqet mbi sipërfaqen e detit në kohën e zbaticës dhe që ndodhet larg tokës (ishullit)-mëmë jo më larg se gjërësia e detit territorial (nga 12 në 6 milje), mund të shërbejë si pikënisje për të matur gjërësinë e detit territorial.</p>
Kujdes! Teksti i Konventës, në të gjitha gjuhët e botës, i mëshon fjalës mund (angl.: may be used; frengj.: peut être prise; ital.: può essere usata). Nuk e dimë se si është dhënë në versionin shqip të Konventës, që mban nën sqetull K/Admiral Gerveni, kjo shprehje emblematike.</p>
Fakti është, që në paragrafin në fjalë nuk gjen përdorim fjala jomëdyshëse duhet, por fjala mëdyshëse mund. Sepse ligjbërësi ndërkombëtar, kur ka hedhur në letër këtë paragraf, ka pasur parasysh se “shkëmbinjtë vetmitarë” si Barketa në fjalë, mund të qëllojnë në sipërfaqen e pafund të Oqeanit, por mund të qëllojnë edhe në një sipërfaqe të limituar ujore, si të një filxhani kafeje, siç është rasti i Barketës sonë në Kanalin e Korfuzit.</p>
Dhe kuptohet, nëse bëhet fjalë për një shkëmb pranë brigjeve të Kinës, të cilin e ndajnë qindra e mijra milje detare nga bregu më i afërt i Japonisë, ky shkëmb sigurisht mund të shërbejë si pikënisje për të matur detin territorial me Japoninë.</p>
Po, sepse në atë vend ka shumë det, ka aq det sa që të mund të kënaqen që të gjithë: kinezët, japonezët madje edhe peshqit. Në të kundërtën, Barketa e anëve tona ndan një det “qesharak”, që është i gjerë vetëm 1900 metra në drejtim të Korfuzit e rrotull 2000 metra në drejtim të Shqipërisë. Këtu ka aq pak det, saqë nuk mbetet për të ndarë as “det territorial”, as “zonë të bashkëngjitur”, as “zonë ekskluzive ekonomike” dhe as “platformë kontinentale”.</p>
Ashtu si në vitin e largët 1913, këtu vlen vetëm rregulli i vjetër i vijës ndarëse të barazlarguar nga çdo pikë e bregdeteve respektive. Pra, nëse neni 13 i Konventës parashikon që një shkëmb ujor mund të shërbejë, por edhe nuk mund të shërbejë si pikënisje për matjen e territorit detar, shkëmbi Barketa i përket rastit të dytë të parashikuar nga Konventa e OKB-së, d.m.th. rastit kur një shkëmb i tillë nuk mund të shërbejë për një qëllim të tillë.</p>
Ky detaj semantik i Nenit 13, ekstremisht i rëndësishëm, mund të neglizhohet vetëm nga ai që dëshiron me ndërgjegje ta neglizhojë. E pra, në interpretimin e teksteve të tillë juridikë është e domosdoshme edhe akribia e filologut.</p>
Por do të ishte vërtet luks që në ekipin negociator shqiptar të kishte edhe filologë e tekstologë, në një kohë kur aty nuk ka pasur të përfshirë as specialistë të mirëfilltë të së drejtës ndërkombëtare, as specialistë të së drejtës së detit, as specialistë të naftës, të peshkut, të faunës e florës submarine, as specialistë të ambientit, as gjeologë, as…as…Ka patur vetëm Gërvenë, që kundrejt vënies së papërgjegjshme të një firme, u ishte premtuar fluturimi pindarik në poste e detyra të pashpresuara.</p>
Nga një “pelivanllëk” i tillë, d.m.th. nga vendosja e kompasit jo në bregun e Korfuzit, siç e parashikon në këtë rast Konventa, por në shkëmbin Barketa, ato 2000 metra det që i përkasin Shqipërisë, si në bazë të vendimit të Konferencës së Ambasadorëve, në 1913, ashtu edhe në bazë të Ligjit të Detit të OKB-së në 1982, tani do të ndahen përgjysëm dhe Greqia do ta vendosë kufirin e saj detar vetëm 1000 metra larg bregut më të afërt të Kakomesë.</p>
Për rrjedhojë, paskëtaj në anën shqiptare do të kemi vetëm një rryp deti të papërdorshëm e të ndaluar për anijet, për sipërmarrjet ekonomike e turistike, të ndaluar edhe për vetë flotën tonë luftarake, që tashmë duhet ta fshijnë këtë sipërfaqe deti nga projektet e saj të lundrimit për qëllim kontrolli, monitorimi, manovre apo për ndërhyrje emergjence.</p>
Sepse do të ishte aventurë, veçanërisht natën, të lundroje në një gjërësi detare prej vetëm 1000 metrash, në kushtet e një bregdeti të thyer e plot shkëmbinj nënujorë e të mungesës së sinjalistikës.</p>
Duke qenë me ndërgjegje të pistë, K/Admiral Gërveni dhe ustallarët e tij politikë nuk guxojnë të bëjnë të njohur hartën që rezulton pas hedhjes së koordinatave, për të cilat u bë ujdia me palën greke.</p>
Nuk guxojnë, sepse e dinë mirë që shqiptarët do të tronditeshin kur të shihnin të hedhur në hartë një vijë të re ndarëse të kufirit shqiptaro-grek, që i është afruar aq shumë brigjeve të Rivierës sonë, saqë duket sikur bëhet njësh me vijën bregdetare.</p>
Vetëdija e mungesës së profesionalizmit na ndalon të ndalemi në rastet e tjera të kontestuara të ndarjes së ujrave territoriale me Greqinë sipas marrëveshjes Basha-Bakojanis, siç është ajo e pikës 150, ku pas çdo gjase rindarja e ujrave territoriale e ka nxjerrë Greqinë mbi Kanalin e Otrantos.</p>
Por, nuk do ndonjë përgatitje profesionale të konstatosh se me neglizhencat e paaftësinë e tyre, negociatorët shqiptarë e kanë rënduar së tepërmi bilancin në disfavor të palës sonë. Kol.</p>
Pashaj ka bërë të ditur tashmë, se në prag të fillimit të negociatave me Italinë për ndarjen e ujrave territoriale, në bazë të Konventës së Montego Bay, në 1984, qeveria e atëhershme përcaktoi me ligj vijat përmbyllëse të gjireve të bregdetit Adriatik, nga Shëngjini në Karaburun, si dhe hapësirat e brendshme ujore, në mënyrë që t’i përjashtonte ato nga përllogaritja e koordinatave.</p>
Futja e befasishme në axhendën e marrëdhënieve me Greqinë e marrëveshjes për ndarjen e detit, të paktën duhet ta kishte shtyrë qeverinë shqiptare që të shpallte me ligj vijat përmbyllëse edhe të gjireve në Detin Jon.</p>
Duke marë rolin e padenjë të avokatit të palës tjetër e duke harruar përgjegjësinë e tyre ndaj vendit, me të cilin janë të lidhur edhe me betim ushtarak, negociatorët tanë gazmorë e shpura e suflerëve të tyre politikë, janë rrekur të vërtetojnë këto ditë se gjiri i Sarandës përfshin vetëm hapësirën e vogël ujore midis kepit të Dentës dhe kepit të Paladhës.</p>
Dhe për një gjë të tillë, nuk hezitojnë t’i referohen deri edhe aq shumë të anatemuarit “Fjalor Enciklopedik” i botuar në vitin 1986 nga Akademia “komuniste” e Shkencave! Por, ndërkohë, Kol. Pashaj flet për një gji tjetër, natyror e historik, që lakohet midis kepit të Qefalit dhe kepit të Shëngjergjit dhe që përfshin në të edhe gjirin stricto sensu të Sarandës.</p>
Neni 7, pika 5 e Konventës së OKB-së, përveç përmbushjes së kushteve gjeo-morfologjike, konsideron si gji, që për efekt të ndarjes së kufirit ujor mund të bashkohet në dy pikat hyrëse të tij me vijë përmbyllëse edhe ato gjire, ku janë të evidentuara “interesa të rëndësishme ekonomike”.</p>
Akoma më tej, Neni 10, pika 6, shton se parimi i heqjes së vijave përmbyllëse zbatohet edhe në të ashtuquajturit “gjire historikë”. E pra, a është gjiri i Sarandës amplo sensu (prej kepit të Qefalit në kepin e Shëngjergjit) një gji me rëndësi të provuar ekonomike dhe, akoma më shumë, një gji historik?</p>
Sigurisht, po të pyeste historianët e studjuesit e artit e të kulturës, K/Admiral Gërveni do të kishte mësuar se në këtë gji të papërsëritshëm janë mbishtresëzuar qytetërimi pellazg, ai ilir, qytetërimi grek, ai romak, qytetërimi hebraik, ai bizantin, venecian e otoman.</p>
Shëmbuj të gjallë të tyre janë muret, kështjella, teatri, bazilikat, monumentet e statujat ilire, greke, romake, bizantine e veneciane në Butrint e përgjatë gjithë gjirit, sinagoga hebraike mbresëlënëse në qendër të Sarandës, manastiri i 40 shënjtorëve, ai i shën Kollit në Mesopotam, qyteti i lashtë i Finiqit, ai mesjetar i Kamenicës.</p>
Me këtë gji janë të lidhura mite e histori të të gjitha kohrave, që nga miti i Eneas që u nis prej këtu drejt brigjeve të Italisë, ai i shënjtorëve si shën Terini nga Butrinti apo shën Nifoni nga Lukova, miti i pseudo-mesiave hebraike, si ai i Sabatta Zevit, apo i mistikëve të mëdhenj të urdhërit bektashi. Brigjet e këtij gjiri kanë parë ngjarje të mëdha, që nga zbarkimet e normanëve e të kryqtarëve të Evropës, në shek. XI, në kryengritjet anti-osmane të shek. XVI-XVII.</p>
Gjiri i Sarandës ka qenë vendi, ku janë realizuar kontaktet e shqiptarëve me botën perëndimore, me Venedikun e me Mbretërinë e Napolit, vendi ku në vitet 1800 Ali Pashë Tepelena kurdiste aleancat e tij me francezët e me anglezët e Korfuzit. Këtu janë zhvilluar beteja të paharrueshme, si ajo e kalasë së Lëkursit në 1878, apo ngjarje të dhimbshme, si eksodi i çamëve në vitin 1945, apo incidenti fatkeq i vitit 1946.</p>
Ky gji, pra, është një pjesë e qënësishme e historisë e kulturës së këtij vendi dhe i krejt pellgut të Mesdheut, dhe është i njohur si i tillë edhe nga të huajt, që më shumë se ne shqiptarët kanë shkruar për rolin dhe historinë e tij. Edhe sot këto vende frekuentohen nga studjues, arkeologë e turistë të huaj. Edhe sot në teatrin e Butrintit zhvillohet, ashtu si në vitin 1936, Takimi i përvitshëm i Teatrit Mesdhetar.</p>
Për të përfunduar, problemi nuk rezulton të jetë nëse është apo nuk është gjiri i Sarandës një gji historik, por nëse ka në këtë rajon ndonjë gji më historik nga ç’është gjiri i Sarandës.</p>
E pra, kompasi trà-là-là i negociatorëve tanë i ka hequr Shqipërisë një hapësirë të madhe ujore, të barabartë me atë që përfshin gjiri historik në fjalë. Dhe kështu enigma nuk është më enigmë.</p>
Dhe ne nuk na mbetet tjetër, veç të formulojmë përsetë e fundit: a thua u pranua kjo marrëveshje për të mos i dhënë rast Greqisë të vendosë veton kundër hyrjes së Shqipërisë në NATO? A thua u cenua ajo në këmbim të një vizite “elektorale” në Tiranë të kryeministrit Karamanlis?</p>
Apo më thjesht e më “rozë”: a thua deti ynë territorial iu dhurua Greqisë në këmbim të mirësisë së zonjës Bakojani, e cila ia lejoi zotit Basha që t’i ngjeshë buzët e tij të bëshme në faqet po aq të bëshme të saj? Apo, siç thotë i bindur z. Ngjela, ngaqë si në shumë raste të tjera, politikanët shqiptarë edhe kësaj radhe, kanë marë para? Kjo është çështja.</p>
Protesta e G99: Shqipëria nuk falet</p>
G99 e mbështetur nga disa organizata rinore protestoi sot para Parlamentit të Shqipërisë kundër ratifikimit të marrëveshjes “Për ujërat territorialë me Greqinë”. Aktivistë të G99 mbanin parrulla, ku shkruhej: “Jo marrëveshjes me Greqinë”, “S’mund të jemi patriotë part-time”, “Shqipëria nuk falet”, “Ujërat e Shqipërisë nuk janë pronë e qeverisë”, etj.</p>
Gjatë kësaj proteste dy aktivistë të G99, të cilët mbanin në fytyrë maska me imazhin e Sali Berishës dhe të Ilir Metës prenë bashkarisht një torte, si tortat martesore, ku ishte dizenjuar harta e Shqipërisë me ujërat territorialë që në bazë të marrëveshjes i falen Greqisë, për të ironizuar kështu, pikërisht, këtë marrëveshje.</p>
Kreu i G99, Erion Veliaj, u shpreh se kjo do të jetë vetëm nisma e parë në kuadër të protestave që kjo forcë politike do të organizojë për të kundërshtuar ratifikimin e marrëveshjes. “Shtyrja e këitj ratifikimi, nuk është asgjë tjetër veçse shtyrja e kësaj tradhtie”, tha Veliaj, sipas të cilit “nuk është jashtë mode sot të jesh patriot”.</p>
Ai u kërkoi të gjithë qytetarëve që të bëjnë detyrën e tyre: të marrin në telefon deputetët e zonës ku jetojnë, apo dhe vetë zyrën e Kryeministrit dhe të zëvendësit të tij, Meta, që deri dje e kundërshtonte, ndërsa sot e mbron këtë tradhti dhe t’u kërkojnë llogari e gjithashtu t’u kërkojnë që marrëveshja të mos ratifikohet.</p>
Në këtë protestë, Organ Hasanbegaj, një aktivist tashmë i njohur për çështjet kombëtare i ftoi qytetarët që të ngrenë zërin për këtë padrejtësi, pasi sipas tij “nuk mund të jemi patriotë vetëm nëpër kafene”.</p>
Humori i zi në internet</p>
Sarkazma e emigrantit: “Integrimi copa-copa i Berishës”</p>
“Dhënia e detit Greqisë është pjesë e planit për integrimin e Shqipërisë në Evropë. Strategjia e re quhet “Strategjia e Integrimit copa-copa” Meqenëse Greqia është në BE, kjo do të thotë që automatikisht 365 km katror det i Shqipërisë bëhet pjesë e Bashkimit Evropian.</p>
Me këtë ritëm do të bëhet realitet edhe premtimi i qeverisë Berisha që do të futemi në BE në këtë mandat qeverisës dhe që do të hiqen vizat për sqiptarët.
Plani tërësor mbahet hë për hë sekret, por burime të brendshme flasin për dhënie të Korçës dhe Gjirokastrës, Greqisë, Vlorës ,Durrësit, Tiranës, Shkodrës dhe Lezhës, Italisëetj.</p>
Hë për hë nuk ka të dhëna se kujt nga vendet e BE-së i kalojnë zona të tilla si: Skrapari, Policani, Gramshi, Peqini, Rrogozhina etj. Por meqënëse Shqiperia e ka edhe një princ, me këto zona mund të formohet Principata e Rrogozhinës, e cila nën flamurin dhe parrullën “Dum Baben!? mund të futet në BE bashkë me Turqinë”.(Shekulli)</p>
Ky artikull eshte marre nga: http://www.albaniasite.net/?p=24589. Per me shume artikuj te ngjashem vizitoni: http://www.albaniasite.net/?p=24589